Het zou mij niet verbazen als de Londense Times vanmorgen opende met de kop: ‘Continent isolated by dense fog’. Perfide Albion heeft weer eens toegeslagen door gewoon niet mee te doen met wat door Merkozy noodzakelijk wordt gevonden. De Britten spelden gewoon hun Flanders Poppy nog eens vast op de revers, scharen zich als één man achter de City –een woord dat niet stad betekent maar de beurs van Londen, en worden uitgenodigd voor de afternoon tea bij Margaret Thatcher. (nee, die is niet dood. Nog niet.) De vakbonden, voor zover die na de ingrepen van de laatste nog adem kunnen halen, trekken juichend de Union Jack te voorschijn en heffen eensgezind met beurshandelaren, de landed gentry, Dad’s Army, de Beatles, dead or alive en de bookmakers het ‘Britannia rule the waves’ aan.
De middelrecente geschiedenis kan een leidraad zijn voor wat hierop gaat volgen. Het Verenigd Koninkrijk was ooit lid van de European Free Trade Association, de EFTA, maar moest op een gegeven moment besluiten dat dat een combinatie was die in een doodlopende straat wandelde, en wel de verkeerde kant op. De EFTA bestaat trouwens nog, Noorwegen, IJsland, Liechtenstein en Zwitserland zijn lid, vermoedelijk toch lichtelijk etonnés de se trouver ensemble.
Ik verwacht voor vandaag nog een toespraak van Angela Merkel waarin uiteraard de volgende zin niet mag ontbreken: ‘Gott strafe England, wir strafen Italien’ .
Het vermoedelijke schema dat Cameron nu gaat uitvoeren ziet er als volgt uit: Eerst een nieuw motto, luidend ‘Right or wrong, my country’, daarna herinvoering van de shillings en de penny’s, Fahrenheit, inches, voeten en yards, niet alleen omdat de Britten zich daar nog altijd heel gezellig bij voelen, maar ook omdat het blasted Continent er helemaal tureluurs van wordt, bezetting van Ierland en een klein stukje Frankrijk, gevolgd door serieuze onderhandelingen over de teruggave van de Verenigde Staten, India en Rhodesië. En daarna terugkeer naar de EFTA, waar de Britten met open armen zullen worden ontvangen (op andere genoemde plaatsen is de geestdrift minder.)
Na een jaar of twintig waardige armoede (denk daarbij aan de werkkamer van Roald Dahl, zoals ons ooit getoond door de ook al onsterfelijke Ivo Niehe) komt perfide Albion op hangende pootjes in Brussel informeren wat ook alweer de voorwaarden voor het EU-lidmaatschap zijn.
Ik ben echt verzot op die Britten. Waren wij maar een heel klein beetje zo. Ik oefen al jaren op een stiff upperlip.
Voor nadere informatie over de toestand van The Continent verwijs ik gaarne naar het weblog van Jan de Vries, esq., stukje getiteld ‘Middeleeuwen’.
______