Emiel (of Emile, dat kijken we straks wel even na) Roemer was door de internettertjes van de Tros benoemd tot Politicus van het Jaar, en hij stond er eigenlijk beteuterd bij. Hij heeft normaal al veel tanden, maar nu had hij echt de mond vol. In zijn hand hield hij de bijbehorende trofee, een eigenaardige kruising tussen de vuurtoren van Kijkduin, de maanlander van 1969, een kerosinelamp, een liftkooi uit een kolenmijn en de Toren van Pisa zoals gebruikt in een spelletje van Willem Ruys.
Misschien was zijn houding wel bedacht door zijn spindoctor: doe maar een beetje schutterig, dat is goed voor je populariteit. Enerzijds die bescheidenheid van ‘wie ben ik dat ik dit ben?’ en anderzijds: ‘Roemer is iemand om wie je wel kunt lachen’.
In Pauw & Witteman, bedoeld en ook wel gezien als gezaghebbend tv-programma op het gebied van politiek, hadden ze het Politieke Moment van het Jaar, sterker nog: tien politieke momenten van het jaar op een rijtje gezet. Ik zal ze hier niet herhalen, alleen al omdat ik dan mijn eigen cordon sanitaire moet doorbreken.
Het waren inderdaad allemaal momenten die óf alleen maar nergens op sloegen, óf beelden die toonden dat het democratisch gehalte van de Nederlandse politiek zwaar onder druk staat. Ik zal niet zeggen: meer dan ooit, want het is nooit veel soeps geweest, natuurlijk. Bij de tien was ook het moment waarop staatsecretaris Veldhuyzen van Zanten het zwijgen oplegt aan de voorzitter van een Kamercommissie door haar een mep in het gezicht te verkopen – en dat is dan iemand van dat keurige CDA; het incident zal de doodschreeuwers van de fascistoïde partij moed geven. Voor mij was dat het meest omineuze politieke moment van het jaar.
En als je de tien momenten van P&W overziet, dan weet je alweer, dat Nederlandse kiezers dan ook helemaal niet uit zijn op inspraak of democratie, Nederlandse kiezers willen kunnen lachen om hun politici, hoeveel keer moet ik dat jullie nog voorhouden? In het huidige kabinet zitten er al minstens vijf of zes, te beginnen met Rutte en zijn door middel van plastische chirurgie op zijn gezicht aangebrachte grijns, Henk Bleker (als hij niet om te huilen was) Kees Jan de Jager met zijn weelderige gestalte en onbeholpen taalgebruik en de diverse dansmarietjes die onder meer belangrijke problemen behandelen als ‘de maximumsnelheid omhoog naar 130 (and beyond,’ neem ik aan.)
Boer Koekkoek, Joop den Uyl, Hans Wiegel, Dries van Agt, de helft van de fractie van de gedoogpartij, Wim Kok (gebruikte computermuis als afstandsbediening) Luns alleen, Luns en premier De Jong samen, Gerrit Zalm, Piet Hein Donner. Kejje en kojje mee lagge. En daar sloot Emiel Roemer zich dus gisteren naadloos bij aan. Jammer genoeg probeerde hij niet even geinig zijn trofee te gebruiken als afstandsbediening om een camera uit te schakelen of zo. Dan was hij in mei 2012 al premier geworden.
Wim Kan is natuurlijk degene die al heel lang geleden op Oudejaarsavond de vinger op de wonde plek legde door verschillende van bovengenoemde politici tot zéér bekwaam te benoemen.
Laten we dus Wim Kan benoemen tot wijsgeer en hofnar van het millennium en daarna proberen er een volwassen democratie van te maken.
Ik denk het niet. (*Besmuikt lacht achter hand*)
________