Vaclav Havel, Cesaria Evora, Bob Brookmeyer en achthonderd Filippino’s dood en Kim Jong Il naar de maan geschoten – daar zit hoogstens een absurdistisch sketchje in, dat is gemeen, dat is de eerzame weblogger het gras over de wenkbrauwen laten groeien, dat is de goedwillende mens (van Szechuan of niet) het vuur uit de mond stoten en het brood aan de schenen leggen.
En dan had ik ook nog willen gedenken dat uitgerekend vandaag het tweeëntachtig jaar geleden is, dat mijn ouders te Nijmegen in het huwelijk traden.
Dat is te veel voor één dag. Ik kan er niet aan beginnen. Dus.
Dat Bob Brookmeyer nog leefde. Ik voel me weer iets beter, trouwens.