SanteLOGie

De weg naar de hel is geplaveid…

Dit wordt een heel saai stukje. Om te beginnen omdat het helemaal over goede voornemens gaat, en vooral omdat er van de meeste van die voornemens geen flikker terecht komt. Maar goede voornemens horen bij een nieuw jaar – ik bedenk dit ter plaatse want ik heb, voor zover ik me herinner, nog nooit een stukje vol goede voornemens getikt.

Daarover gesproken: het is bedoeling om ook komend jaar driehonderd stukjes te schrijven voor dit weblog. Het afgelopen jaar is dat aardig gelukt, mede omdat ik door bepaalde lezers gewoon bij de les word gehouden.

Het belangrijkste voornemen is geen voornemen maar hoogstens een vrome wens: om zodanig in leven te blijven dat ik op 31 december 2012 een leuk stukje kan tikken waarin ik de onzin aantoon van het doen, nemen, hoe noem je dat, van goede voornemens voor het komende angstjaar 2013. Ik beloof dat ik ook de gruwelijkste medische behandelingen zal ondergaan om te voorkomen dat ik voortijdig sneef – al was het maar om daarmee te voorkomen dat degenen voortijdig het loodje leggen die voor hun economische positie afhankelijk zijn van mijn onbekommerd voortleven.

Ik kan, ook al heel vroom, vermelden dat ik van plan ben wat minder dominant te zijn ten aanzien van mijn stam, ik ben weliswaar de zilverrug, maar de onderhorigen erkennen mij op dat punt slechts zeer ten dele. In het algemeen komt het neer op het volgen van dit voornemen: Oh Lord, help me keep my big mouth shut until I know what I am talking about. Waarbij dient te worden aangetekend dat ik The Lord niet erken, dat ik geen grote mond heb, en dat ik bovendien altijd alles beter weet. Of weet te vinden. Of denk te weten te vinden.

Alle andere voornemens zijn gemakkelijk. Ulysses, reeds sinds 1967 in mijn bezit, uitlezen. Quer pasticcaccio brutto in Via Merulana uitlezen. De Gebroeders Karamazov uitlezen. Bonita Avenue – de veertiende druk is sinds deze week in mijn bezit – lezen in de hoop dat het niet tegenvalt, drie boeken van Roddy Doyle lezen, nog een paar van Amitav Ghosh, een stuk of tien in de wilde weg aangeschafte boeken van moderne Italiaanse literatuur lezen. En een stuk of vijftig al aangeschafte dvd’s draaien.

Maar dat leidt allemaal af van mijn hoofdtaken. Ik noem er één: het ordenen op onderwerp, datum, kwaliteit en zo nog het een en ander van een stuk of dertigduizend door mij gemaakte digitale foto’s.

En ik draai er omheen, natuurlijk: ik moet een veel betere kok voor Italiaanse gerechten worden om mede daarmee mijn sociale omgeving een positiever beeld van mijn slechte karakter te laten krijgen. Meer rode wijn drinken (en minder witte). Een kilo of vijf, zes afvallen. Meer lopen. Venetië bezoeken. Gouda bezoeken. Amalfi bezoeken. Veel vaker die trap van vijfhonderd treden hier in het dorp op en af. Veel meer aandacht besteden aan familie, vrienden, kennissen, oude collega’s – dat is nog een hele zware trouwens, want ik ben een in mijzelf gekeerd somber persoon. Eigenlijk.

Dus: vrolijke springen en dansen zolang vergroeide ruggenwervels dat toelaten. Nog minder in de spiegel naar mijn ouwe kop kijken.

Een Lancia Berlina 2000 aanschaffen. Een digitale Leica. Een penthouse langs de Tiber in Rome. Japan, Argentinië, Nieuw-Zeeland bezoeken. En vanmorgen is daar Brazilië bij gekomen.

En, ik zou het bijna vergeten: eindelijk eens volwassen worden.

__________

hhBest

Boek & Film 

Met het oog op de jaarwisseling

Voorspellen is moeilijk, vooral wanneer het de toekomst betreft. Een ouwe, maar hij blijft waar. Sterker nog: hij wordt waarder naarmate we hem vaker herhalen.

Het verleden onthouden, dat is minstens zo moeilijk. En voorspellingen uit het verleden al helemaal, met name wanneer ze de weg van alle voorspellingen zijn gegaan, namelijk naar het bakje ‘Niet uitgekomen’.

Vanmorgen wordt er flink getwitterd over de vraag of Amerika in het komende jaar eindelijk gaat doen, wat het verplicht is aan autorijdend Nederland: invasie in Iran, binnen twee weken bezetten, Obama op de tv laten roepen ‘we prevailed’, en daarna wachten tot de smadelijke aftocht over tien jaar en tienduizend triljard dollar verder. En de benzine verkocht wordt een 20 cl bierflesjes, à 28 Nieuwe Euro per stuk.

Het gaat gebeuren, voorspelt er een. Maar dat is wel de man wiens gezag als voorspeller een jaar geleden al een smadelijke nederlaag leed. Als zijn voorspellingen zouden zijn uitgekomen aangaande de economie, dan voorzagen we inmiddels alweer een tijdje via ruilhandel in ons onderhoud en waren alle pinautomaten van rijkswege gesloopt.

Dus misschien toch maar doen wat in zulke situaties het beste is: we wachten af. Ik heb de indruk dat Merkozy dat aan het doen zijn: niks, dat is in de meeste gevallen toch het beste.

Toen ik in een shabby motel aan de rand van Denver Colorado aan de gemeenschappelijke ontbijttafel schoof, deelde de man naast me mee dat hij afkomstig was uit Oklahoma en nog nooit de zee had gezien. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, ik antwoordde ‘From Holland’, waarop hij zeer ter snede riposteerde: ‘Is that in Nebraska?’’

Daar moest ik aan denken toen ik gisteren voor mijn blaadje, dat elke dag weer een HAH-Erlebnis is, een bericht ontving dat mij onmiddellijk naar de dreunende drukpers deed lopen om te schreeuwen: ‘Stop met persen!!!’ Het leek wel een kraamkliniek.

Wat bleek? Een aantal Landgraafse zanggroepen spant een zaak aan. Want in deze regionen wordt het Parksjtad Leedjeskonkoer gehouden. Parkstad Limburg is de makelaarsbenaming voor de aloude Oostelijke Mijnstreek. Een dronken jury beoordeelt de liederen met gelalde teksten, gezongen op half valse muziek van vorig jaar. Niveau: een trapje of tien onder Dries Roelvink. In Brabant zeggen ze: Agge mar leut het.

De genoemde clubs zijn boos, omdat aan de finales van dat ‘Konkoer’ geen enkele cafézangersclub mag meedoen uit de gemeente Landgraaf; maar daar doet wel een vrolijk gezelschap namens Landgraaf aan mee waarin zegge en schrijve één inwoner van Landgraaf zit, en waarvan de rest afkomstig is uit Heerlen en uit een landje in de buurt van de Straat van Hormoes, te weten de eerbiedwaardige gemeente Stein – en dat is in de WESTELIJKE Mijnstreek. Toch zeker een kilometer of achtentwintig van hier. Dat zijn al geen Limburgers meer, ik maak me sterk dat ik er hier in het dorp genoeg zou kunnen vinden die de inwoners van Stein niet eens meer tot de mènsen rekenen. Ze spreken er nota bene met een rollende R! (Het staat er letterlijk.)

Ik bedoel maar, als we uit dat soort problemen al niet eigenhandig, dus zonder tussenkomst van Bram Moszkowicz op het droge weten te belanden, wat hebben we dan te zoeken in de eindeloze woestijnen van het Midden-Oosten waar al eerder hele zegevierende legers spoorloos onder het zand verdwenen?

________

hhBest

Boek & Film

Gezellig geouwehoer over de datum

Op de universiteit van Baltimore hebben ze kennelijk niet al te veel omhanden. Hoe dan ook, een paar wetenschappers daar hebben het idee gekregen dat elke datum elk jaar op dezelfde weekdag zou moeten vallen, en hebben daar een kalender voor ontworpen.

Nog even afgezien van het feit dat een zondagskind geheel ten onrechte voor altijd een zondagskind zou zijn, en ik altijd op dónderdag jarig, vraag ik me af: waar zou dat nog meer goed voor kunnen zijn?

Een argument waar ik begrip voor heb: je hoeft dan niet meer na te denken over de vraag, op welke dag ben ik dit jaar jarig en op welke volgend jaar? De wetenschappers hebben vooral in gedachte dat hun plan ertoe zou kunnen leiden dat Kerstmis dan altijd op zondag valt en Nieuwjaarsdag ook. Ja, dat zou bepaalde probleempjes eventueel kunnen oplossen.

Het plan uit Baltimore vereenvoudigt weliswaar dit ene feitje maar gooit daarmee meteen de gehele kalender zodanig door elkaar, dat er elke vijf of zes jaar loze dagen moeten worden ingelast om een beetje bij de natuurkundige werkelijkheid te blijven die stelt dat op 21 maart en 21 september de aardas daadwerkelijk loodrecht op de zonne-evenaar staat, waardoor op de hele wereld de dag en de nacht precies even lang zijn.

Zelfs bij oppervlakkige lezing van het Baltimorse plan word je al enigszins tureluurs.

Terwijl er aan de huidige toestand zoveel leuks te beleven is.

‘Wanneer is het nu volgend jaar Kerstmis?’

’25 december. Hoezo?’

‘Ja, leuk. Ik bedoel op welke weekdag?’

‘Maandag, toch? Dit jaar was het zondag. Lekker, vier dagen achter mekaar vrij.’

‘Nee, sufferd, 2012 is een schrikkeljaar. Volgend jaar valt Eerste Kerstdag op dinsdag.’

‘Ai, vijf dagen vrij! En in 2013 eigenlijk de hele week vrij!’

‘Persies. Echt iets om naar uit te kijken.’

Zo houden we ook in stand dat kinderen die op 10 mei jarig zijn, denken dat de heuglijke dag volgend jaar op 11 of zelfs 12 mei zal vallen. Er hangt inmiddels een hele folklore aan, kortom, aan het gehannes met data.

Trouwens, wat vindt de roomsche kerk van al die plannen? Die heeft al zo weinig meer in te brengen (geen grappen maken over het inbrengen van het lid) buiten de Paasdatum. Ooit is – ik meen van de zijde van de Verenigde Naties – geprobeerd de Paasdatum, die zwerft tussen 21 maart en 24 april, vast te zetten op de tweede zondag van april. Niet gelukt. Toevallig gaat die wens in 2012 eenmalig wel in vervulling: Eerste Paasdag, 8 april, is de tweede zondag van die maand.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: houden jullie wel in gedachten dat het schrikkeljaar pas op 1 maart begint? Hebben we nog overgehouden van de Romeinen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het wordt weer knalluh!

Na het aanschouwen van de aanmoediging om met Oud en Nieuw flink politie en ambulancepersoneel te gaan hinderen, door de firma Sire op touw gezet, eens lekker een ongeveer acht centimeter dik pak reclame uit de bus getrokken.

Ook daar is het al vuurwerk, of in ieder geval knallen wat de klok slaat. Terwijl aan deze kant van de grens beweerd wordt dat ze in Duitsland en België zelfs nog nooit van vuurwerk en deszelfs mogelijkheden hebben vernomen, vouw ik de op A1-formaat gedachte folder van de mij verder onbekende Duitse firma Phillips open die op dreigend zwarte achtergrond in felrode letters weet te melden Jetzt lassen wir es nochmal richtig krachen! Rondom afbeeldingen van al het moois in die sector, ik beperk me tot het noemen van Feuersturm, 4x12 Schuss SternenBuketts, abwechselnd in blau, grün rot und weiß, mit wirkungsvollen Überraschungseffekten.

Ik ken mensen die achter zo’n zin graag een verwijzing naar het Oostfront hadden gezien.

Ik denk dat ik die veiligheidsbril nog ergens heb liggen.

Phillips heeft trouwens ook een fles Frizzante Bianco voor slechts 99 cent – erbij wordt natuurlijk niet vermeld dat aan dit drankje uitsluitend gras, gebruikt frituurvet en versleten autobanden te pas zijn gekomen.

Tot nu toe heb ik de supermarkt Real gerekend tot serieuze verkooppunten van begerenswaardige artikelen, maar ook die zijn overstag gegaan voor Die Kracher des Jahres, waaronder een Alarmierende 80 Schuss.

Die bril, die moest toch hier ergens rondslingeren?

Bij Van Cranenbroek melden ze in de folder geen vuurwerk – Nederlandse firma’s lopen er hoe dan ook niet erg mee te koop – maar hebben wel zo’n knallend sterretje met daarin de mededeling dat nu vijftig procent korting geldt op alle kerstartikelen. Kom je een beetje laat mee aankakken, Van Cranenbroek!

De Makro heeft sinds jaar en dag zijn knalsterren die de aandacht moeten richten op hun Winstpakkers, ja, het MKB is een enerverende wereld. Van die knalsterren bedient zich ook Kwantum, maar dat bedrijf vermeldt het er ook eerlijk bij: ze knallen de winkel uit, mjam mjam opruiming en dat van spannende en sexy artikelen als laminaat, rollen kamerbreed, te gek leuke mandjes, een geinige postzitzak en kerstbomen vanaf één euro. Het staat er echt.

Het verwondert intussen niemand meer dat je bij Karwei het jaar uit moet knallen, met knalkortingen, jullie beginnen de lijn er al in het zien. Want bij de Gamma gaan ze driemaal knallen! Alsof het niks is.

Dat herinnert me eraan dat ik al eerder deze week de folder van Maxwell kreeg, die ook al aan het knallen was.

Met een goedkope wasdroger.

Maar hou dat asjeblieft weg van de boys met het aansteeklontje – voor je het weten begrijpen ze zo’n advertentie verkeerd.

Waar is die veiligheidsbril toch? Hier d’rmee, anders krijg je een knal voor je kanus!

Of zullen we die bewaren voor de Conventie van Genève?

______

hhBest

Boek & Film 

Poging tot Hollandse road movie

Eigenlijk gek, ik kan me geen eerdere Hollandse road movie herinneren vóór Rabat, en toch zie ik beelden van bijvoorbeeld de veel te vroeg gestorven dichter Pé Hawinkels stoned en wel in een Citroën type ‘Strijkijzer’, maar daar is bij mijn weten alleen een column over geschreven en dus geen film van gemaakt. Eeuwig zonde, maar dit terzijde.

In de box met de betere films van 2011 van de Volkskrant zit ook Rabat, van Jim Taihuttu en Victor Ponten. Zie Boek & Film voor een korte beschouwing.

Daar trouwens ook volledigheidshalve het stukje dat ik in januari 2010 schreef over De Storm.

Nog even het kerstdiner

Allemaal het Kerstdiner een Italiaans tintje gegeven? Of is die rage al helemaal voorbij en breekt de Amerikaanse trend door?

Kijk maar uit, Jonathan Safran Foer vertelt in zijn boek Eating Animals schrikwekkende verhalen over de ‘productie’ van onder andere kalkoenen in de VS.

En als het toch Italiaans is: ik kom er natuurlijk laat mee aankakken, maar met veel zuivere boeren-Italiaanse ingrediënten moet je oppassen. Met name met olijfolie uit Toscane en Ligurië, de plaatsen waar naar men zegt de beste en zuiverste olijfoliën vandaan komen, moet je uitkijken. En dan zie je nog niks.

Ik las gisteren een artikel in La Repubblica dat een belangrijk deel van de echte olijfolie uit die beide streken geheel bestaat uit of flink versneden is met olijfolie uit Tunesië, Spanje of Griekenland. De olijfoliemaffia profiteert van het feit dat het produceren van een kilo olijfolie in Toscane of Ligurië een euro of drie kost en in Tunesië tien cent. Dat land heeft de grootste productie van Afrika en staat hoog in de top tien van de wereld en de maffiosi sturen dus hun tankschepen naar Sousse of Sfax. De aldus aangeschafte olie wordt in Italië gebotteld in flessen voorzien van het etiket ‘Antico Frantoio’ of zoiets, ‘Olio di Oliva di Toscana DOP, extra extra vergine’ of nog aanzienlijk fraaier want ook dat papier is geduldig, en de flessen doen in de detailhandel tussen 7 en 15 euro per stuk.

Misschien zijn er een paar fijnproevers in de wereld die het verschil proeven, maar met name de eenvoudige Hollandse oliesnob kijkt naar de schoonheid of juist de eenvoud van het etiket en let op of er DOP op staat – Denominazione di Origine Protetta– ziet ook nog dat de prijs exorbitant is en dat moet dus helemaal snor zitten. Men beseft niet dat dat met dat protetta (beschermd) in de praktijk nog behoorlijk meevalt.

Een tijd geleden las ik een Italiaans boekje – ik heb het ergens staan en ik kan het natuurlijk niet terugvinden – dat gaat over een oplichter die fulltime bezig is met dit type praktijken, waarbij hij onder andere ook producten die ‘over de datum’ zijn voorziet van nieuwe data – papier is immers geduldig – en die weer in de handel brengt.

Het opmerkelijke van dat verhaal was, dat veel van die producten uit Nederland afkomstig waren. De domme winkelier brengt die spullen naar de Voedselbank, de echte slimmerik verkoopt ze voor een paar grijpstuivers aan iemand die goed is met de verfkwast of de datumstempel.

Dominee Gremdaat zou zeggen: ‘Ik wens u een smakelijk etensmaal. Doet u maar iets met spekjes, of zo.’ En geniet van de rit, vraag u vooral niet af of die spekjes ook van een varken kwamen.

______

hhBest

Boek & Film

Inhaalmanoeuvre in Düsseldorf

Schilderen konden ze. Niet allemaal even goed, maar het was duidelijk dat ze allemaal een gründliche school hadden doorlopen en voor het merendeel bijna fotografisch konden weergeven wat ze voor ogen hadden.

Van de Düsseldorfer Mahlerschule had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, misschien niet eens erg verwonderlijk voor iemand die bewondering heeft voor de Duitse cultuur, maar erg in beslag wordt genomen door de Angelsaksische en Latijnse kant van de kunst.

Daar word je in het Museum Kunstpalast in de hoofdstad van Nordrhein-Westfalen wel even hardhandig over bijgepraat. (Nog tot 22 januari). Het gebouw aan de Ehrenhof is een keihard bewijs dat fascistoïde architectuur prima kan bestaan zonder dat er een fascistische dictator aan het bewind is. Een in 1925 gebouwde humorloze kolos die je, als je nog aarzelde, vertelt dat je in Duitsland bent. En waar dan de expositie van de Düsseldorfer Mahlerschule naadloos in past.

Weltklasse is de titel van de tentoonstelling en zoals gezegd: schilderen konden ze. Wat hen betreft had Daguerre de fotografie niet hoeven uitvinden, bij wijze van spreken. Weltklasse is het geëxposeerde minstens doordat het uit musea en particulier bezit van over de hele wereld bijeen is gehaald.

De ‘school’ bestond van 1819 tot 1918, en toen hadden de fotografie en de verbeelding de macht al overgenomen en was de school al enige tijd ietwat uiteengevallen.

De expositie is min of meer chronologisch en zo kun je zien welke invloed de geschiedenis had op de kunst van die tijd. Na de eerste allegorieën van klassieke cq godsdienstige aard en taferelen en portretten rond gestorven en actuele hooggeplaatste persoonlijkheden, komen de huiselijke beelden en de romantische landschappen en stadsgezichten. Dan is het 1848, de tijd die we nu ‘Europese Lente’ zouden kunnen noemen, met afbeeldingen van de heroïsche strijd van de idealistische rebellen tegen de gevestigde orde, gevolgd door de tijd van de Duitse Eenheid met parallel de opkomst van de al bijna illustratieve prenten met ironische humor. En daarna grepen ze weer naar allegorische voorstelling, met als onderwerp de afgrijselijke armoede waarin het volk gedompeld werd door de pandjesbazen – het lijkt 2011 wel.

En dan is er de keizer de verordonneert dat de kunst vooral de heroïek van de Duitse Mens dient af te beelden, nog steeds in streng klassiek-figuratieve stijl. Prachtig gedaan, maar op die manier ging de hele ontwikkeling van de kunst van impressionisme en rond de vorige eeuwwisseling de aarzelende overgang naar de abstracte benadering grotendeels aan de Düsseldorfers voorbij – hoewel enkelen van hen zich waagden aan pointillisme en een zekere mate van impressionisme (zie afbeelding hiernaast van de Wilhelmsplatz in Düsseldorf van Willy Lucas uit 1917) en dan ook prompt werden buitengesloten en een eigen ‘school’ begonnen.

Onder de druk van de Eerste Wereldoorlog werd alles vloeibaar en verdween de Mahlerschule van het toneel en voegden de Duitse schilders zich in de Europese en Amerikaanse hoofdstroom – niet voor lang, zoals we weten.

Het voorgaande is de impressie die ik kreeg van deze indrukwekkende, streng gerangschikte expositie.

Als je je realiseert dat de ‘Schule’ verscheidene tientallen leden telde, begrijp je dat het noemen van figuren die eruit sprongen bijna ondoenlijk en zelfs onzinnig zou zijn: van veruit de meesten heb je nog nooit gehoord. Er waren trouwens opvallend veel Russen en Scandinaviërs bij. En toch een naam: ik zag een schilderijtje van Anton Mauve. Wat die daar nou deed…

Overigens leidden de Düsseldorfers een vrolijk leventje met uitgebreide picknicks en speciale jachtpartijen voor kunstenaars. Op nevenstaand schilderij van Johann Hasenclever uit 1837 is te zien hoe de schilders gezellig bijeen waren in een van hun ateliers en, zo te zien, voldoende gespreksstof hadden. En spraakwater.

En nu ik jullie toch spreek: vanaf 28 april is in het Museum Kunstpalast een expositie van El Greco te zien. Wat ik jullie niet hoef te vertellen, dat is dat het in deze metropool aan de Rijn goed toeven is.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een nachtelijke gedienstige

Het is een man van rond de vijftig. Eénmaal eerder heb ik hem gezien, twee jaar geleden. Vorig jaar moest hij verstek laten gaan, hij bracht éénmaal de kranten niet, en hij kwam ook niet de jaarlijkse fooi ophalen – er lag een enorm pak sneeuw, dat was de verklaring voor het eerste verzuim; voor het tweede, dacht ik toen en denk ik nu nog meer, zijn schaamte omdat hij zich door dat beetje sneeuw had laten afhouden van zijn taak.

Maar gisteren was hij er toch, de trouwste leverancier die ik nooit zie, de man die de hele week omstreeks kwart over vier in de ochtend de nrc.next in de bus stopt en op zaterdag de Volkskrant.

Hij is een echte professional, bedacht op de nazorg; hij komt aan het einde van het jaar niet die vijftig cent ophalen waar de krantenjongens en –meisjes van 14 jaar of daaromtrent genoegen mee nemen omdat ze al vier weken de reclame in de bus stoppen en daar eigenlijk alweer schoon genoeg van hebben. Nee, zijn houding brengt met zich mee dat hij in aanmerking komt voor een groter, en zeer verdiend bedrag.

Ik stop hem een bedrag in de hand, en dan ontstaat aan de deur een kort klantenservice-gesprek. Of ik tevreden ben over de bezorging? Of ik niet wakker word van de plof waarmee de krant op de vloer achter de brievenbus valt? ‘Jawel, vaak wel,’ zeg ik, en terwijl zijn gezicht lijkt te betrekken haast ik me te zeggen, ‘Heel prettig juist, ik kom meteen uit bed en tegen vijf uur heb ik de krant uit.’

‘Ook de Volkskrant?’ vraagt hij verbaasd de ogen opensperrend boven zijn wilde snor. ‘Nee, daarvan alleen het magazine, dat lees ik in bed gezellig aan mijn vrouw voor.’

Dit wordt te intiem. Ander onderwerp. Ik begin over mijn bewondering voor zijn doorzettingsvermogen. ‘Slaapt u ook nog wel eens?’

‘Jawel, ik ga elke avond om negen uur naar bed en om drie uur sta ik op.’

‘Jeetje,’ recenseer ik.

‘Ik heb overdag ook nog een baan,’ zegt hij. Voor mij staat een workaholic.

En ik heb wat de Fransen noemen l’esprit de l’escalier. Nadat hij afscheid heeft genomen bedenk ik nog twee goede vragen en één mooi gebaar. De vragen: heeft hij een gezin, en wat is dat voor baan, overdag.

En het mooie gebaar: eigenlijk wil ik het geschonken bedrag verdubbelen.

Maar hij is al weg in het duister, hij moet vermoedelijk ook nog wat adressen langs, voor hij om negen uur onder de wol kruipt.

Dat is in ieder geval gelukt, stel ik tevreden vast: om kwart over vier plofte de nrc.next op de vloer achter de brievenbus.

__________

hhBest

Boek & Film 

Het gaat uiteindelijk om de illusie

Kerstmarkten in Duitsland, dat moet toch andere Kuche zijn dan die in Nederland, die vaak gewoon móeten maar niet, zeg maar, geworteld blijken te zijn in de cultuur.

Die in Duitsland wel. We zijn in Düsseldorf en als je een beetje handig de geur van vet, spek, uien en gloeiwijn achterna wandelt kun je één lange Weihnachtsmarkt meemaken. De ANWB heeft met haar aanbieding van een tripje daarhenen een behoorlijke slag geslagen, want het is al Hollanders wat de klok slaat in het zakenmannenhotel waarin we onze intrek hebben genomen, handig bij het eindpunt van de lijn U77 van de Rheinbahn.

Ik mag me graag vooraf voorstellen dat de Duitse kerstmarkt de gelegenheid is waarop de boeren uit de wijde omgeving hun rustieke producten, hun kalkoenen en ganzen, hun eenden en lammetjes te koop aanbieden, ter verwerking in het kerstmaal. Een en ander gelardeerd met bergen hammen en worsten, ingelegde varkenspootjes, kopkaas, kubieke meters glühwein en begeleid door etherisch klokjesgetinkel en kindergezang van je helahola en Stillige Nacht, Heilige Nacht en de herdertjes lagen met zijn achten.

Nou, een paar flarden van een en ander waren er best wel en de worsten ook hoor, en zelfs reifkoeken en glühwein. Maar zelfs dat laatste product is multiculti geworden, want de uitbaters van de eerste glühweintent die je tegenkwam spraken gezellig Tsjechisch tegen elkaar.

We slenteren voort na de eerste versnaperingen, proberen de Eierpunsch mit Schlagsahne en stellen vast dat dit een industrie is die door één grote gewiekste Weihnachtsfirma wordt geëxploiteerd. Zo vind je op elke kerstmarkt de gesuikerde amandelen van de firma Gagliardi die daar wel trots op is en mag zijn, maar ons wel de – natuurlijk ook wel vergezochte – illusie ontneemt dat de boeren uit de wijde omgeving, etc, zie boven.

Toch: het is redelijk druk voor een druilerige woensdagmiddag vlak voor Kerstmis, de kerstmarkt is hier een vast onderdeel van de folklore geworden, stellen we vast, mede om de illusie van de tere kinderziel niet al te zeer de bodem in te slaan.

De illusie die trouwens behoorlijk op de proef wordt gesteld door een troep Hollandse middelbare scholieren die al flink schreeuwen, nog vóór ze zich voldoende te goed hebben gedaan aan Düsseldorfer Alt – straks is het nog matten en bekken snijden geblazen, en ‘Joden’ roepen tegen voorbijgangers.

Om een beetje warm te worden en ook een fatsoenlijk mensenaperitief te verschalken na de punch en de gloeiwijn, dalen we af in de kelder van het gebouw van Saturn aan de Königsallee, waar we ons diverse prosecco’s goed laten smaken en waar we de multicultisfeer een beetje kunnen voortzetten door een gesprek aan te knopen met twee naburige knappe jongemannen, die Afghanen blijken ze te zijn Ze zijn beter gekleed dat de meeste Duitse en Hollandse mannen, en spreken vlot Engels, Duits en Italiaans. ‘We zijn allemaal migranten,’ stellen we vast. Zij nemen daar op nog een koffie met gebak en wij nog zo’n bruisend hoog glas.

In tien minuten brengt de metro ons terug in het hotel.

Wat zullen we eens eten? (en drinken, maar dat dachten jullie al.) Ik heb wel zin in Sauerkraut mit Eisbein und Beilage.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een voormalig staatsbedrijf in de bocht

Inmiddels zijn we op onze zwerftocht in postland aangeland bij Postnl. Mooi logo. Om Postnl te kunnen worden hebben ze het pensioenfonds van de werknemers moeten plunderen en gaan er tienduizend man de straat op – komt door al die e-mail, tegenwoordig. Jawel. OK.

En dan verschijnen er opeens leuke spotjes op de tv. Postnl blijkt op zoek naar personeel. En niet alleen vutters, studenten en kerstboomopzetters, maar zo’n beetje iedereen komt van pas. Je zou de neiging krijgen de organisatie schielijk te hulp te schieten, want de post moet toch bezorgd worden. Heb ik vorige week hier nog mogen betogen. Hoe dat kan terwijl er tienduizend man de straat op gebonjourd worden, u kunt mij desnoods doodschieten, ik zou het niet weten. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan, zei Simon de Wit vroeger.

Dus je bent 24 en between jobs en misschien wel between studies en je hebt een zakcentje nodig, dus je begaat meteen een daad van medemenselijkheid en solliciteert bij Postnl.

Dat van die studenten is enigszins bevreemdend, want je bent al eerder afgewezen omdat je… student bent. Maar nu ben je wat minder eerlijk geworden en je deelt tijdens het sollicitatiegesprek dus mee dat dat met die studie gaat meevallen: voorlopig komt daar niks van wegens aarzeling omtrent de vraag wat het voor studie moet worden. Crisis en zo, weet je wel.

Maar dan duikt het volgende probleem op: Postnl wil namelijk wel vutters, studenten en kerstboomopzetters hebben, maar die moeten tussen de 50 en 65 jaar zijn. Dat gaat met de vutters en kerstboomopzetters misschien nog wel lukken, hoewel de vut inmiddels is afgeschaft, daar staat dan wel tegenover dat het alleen in december Kerstmis is. Maar studenten van boven de vijftig, die zijn niet dik gezaaid.

Na enig heen en weer kletsen krijg je er toch een vinger achter, tot de personeelsfunctionaris nog een betere weet: die wil de 24-jarige bij hoge uitzondering wel ter wille zijn, maar hoe denk je dan met over drie dagen in de week uitgesmeerde twaalf uur de kost te verdienen? Hoeft niet, zeg je, want ik woon bij mijn ouders en ik heb geen kosten. Dat wordt heel raar gevonden.

Je zou zeggen: dan verhoog je toch de verdiensten? Maar dat is te simpel gedacht. Postnl is doodsbenauwd dat iemand bij hen wil werken om de kost te verdienen. Dat zit er achter.

Het gaat dus voorlopig niet door. En die reclameboodschappen, tja, dat is iets van het hoofdkantoor, daar zitten de lui die hun bonussen moeten opmaken en dus geen tijd hebben om te kijken of die hartstikke leuke spotjes wel de hele waarheid weergeven. Reclamemaken is liegen, weetjewel?

Een uur later belt de personeelsfunctionaris van Postnl: je kunt toch terecht als zaterdagkracht.

Dinsdag beginnen.

_____

hhBest

Boek & Film