Recensies van restaurants, ik ben er niet gek op. Lees maar eens op websites als Dinnersite, Iens, Smulweb, eet.nu, eetsite.nl, lekker, Specialbite en zelfs iPhoneclub.nl en dan zwijg ik nog maar over Michelin. Wat de een ‘n goddelijk bord heerlijke echt origineel Italiaanse spaghetti vindt, vindt de ander een bos smaakloze halfgare slierten, verdronken in afwaswater. Ik heb het zelf wel eens meegemaakt. Over smaak valt niet te twisten, daar komt het ongeveer op neer.
Maar voor Peco maak ik een uitzondering. Peco is een wat eigenaardige man met een mysterieuze achtergrond. Hij exploiteert al jaren het ene Italiaanse restaurant na het andere in Heerlen, hij zegt zelf dat hij afkomstig is van Sicilië maar een hardnekkig gerucht wil dat hij afkomstig is uit Roemenië. Dat hij goed Italiaans spreekt zegt niet veel: menig Roemeen spreekt goed Italiaans.
Hoe dan ook, gisteravond zag ik hem voor het eerst sinds tijden weer eens, in alweer een nieuw restaurant in de Heerlense Geleenstraat – brutaal recht tegenover zijn voorlaatste restaurant, Il Castello, dat hij zelf liet inrichten en enkele jaren exploiteerde. Het interieur was gedacht als (en is nog steeds) een kasteelruïne, met alle bruine dolle boel van dien. Maar je kon er goed eten, hoewel de borden wel altijd heel on-Italiaans volgeladen waren met diverse gerechten en een enkele keer de sardientjes licht ranzig. Typisch een ietwat lawaaiige tent waar je met de hele clan, inclusief baby’s, terecht kon (en kunt) rond de pizza-oven.
Het nieuwe restaurant kan nauwelijks nóg meer daarvan verschillen. Het is een lange pijpenla waarvan het achterste deel uitzicht heeft op een open keuken, de wanden zijn mintgroen, er hangt een panoramisch lint met koddig etende Italianen aan de wand, er zijn designlampen – absoluut en totaal anders dan Il Castello en het heet Trattoria Da Peco.
Het mooiste is dat je ineens het voedsel echt op zijn Italiaans geserveerd krijgt, dus geen bord vol sla, rijst, friet, vlees en spaghetti. We hadden als voorgerecht enerzijds diverse soorten gegrillde groente. Zag er mooi uit, was wat aan de droge kant, maar er staat olijfolie op tafel. Anderzijds was er Vitello tonnato. Smakelijk, hoewel ik de kok verdenk het vlees te hebben gesneden van een stuk rosbief. De saus was in orde. Het hoofdgerecht was enerzijds Scaloppina al limone, oftewel kalfsvlees met citroensaus. Een delicaat gerecht dat niet helemaal geslaagd was, te bruin, zei de overkant en inderdaad, ook de smaak was ‘te bruin’. En het vlees ietwat taai. Anderzijds waren er de Gamberoni ai pomodori, en dat was werkelijk voortreffelijk, sappige grote garnalen die je al rook op afstand, tomaatjes lekker meegebakken in de oven, oogstrelend geserveerd.
De huiswijn leek sterk op Chardonnay en daar doe je mij geen plezier mee.
Er is dus nogal wat aan te merken, maar dat zijn misschien beginnersproblemen. Het was er gezellig druk met veel damesclubjes, de bediening was vriendelijk en attent en het kostte nog geen negentig euro.
Peco heeft weer eens raak geschoten.
_______