SanteLOGie

Een geheel nieuwe opvoeding is nodig

Nou, mevrouw Van Bijsterveldt, ik krijg het bijna mijn bek niet uit, natuurlijk, maar u hebt daar wel een punt. Een puntje. Het begin van een puntje, want ik houd er nog altijd rekening mee dat achter wat u daar allemaal te berde brengt, als dansmarietje van het afbraakkabinet, aangaande de relatie-ouder-kind-school, een of andere animal cop- of anderszins als bezuiniging bedoelde gedachte zit, maar toch.

De minister van Onderwijs en Wetenschappen praat nu eens niet als haar voorgangster over de voordelen van het doceren van het creationisme en zelfs niet van een intelligente ontwerper, maar voor meer verantwoordelijkheid van de ouders voor de gang van zaken op school. Een kwestie waaraan sinds jaar en dag het nodige ontbreekt.

Want waar je vooral van hoort is van leerkrachten die door pappie en/of mammie met behulp van een honkbalknuppel begrip bijgebracht wordt aangaande de noden van het kind. Over ouders die vinden dat de school een handige bergplaats is voor het kroost terwijl ze zelf bezig zijn met hun echte leven. Waarna het kind met klachten over de leerkracht thuiskomt en dan het schuldgevoel in alle heftigheid toeslaat en in een enkel geval de honkbalknuppel in beeld komt.

Ja, ik weet het, dat zijn ouderwetse opmerkingen. Ook wat Van Bijsterveldt zegt: ‘Het helpt enorm als ouders thuis op jonge leeftijd lezen met hun kinderen, doorpraten over belevenissen, verhalen vertellen en discussiëren over maatschappelijke thema’s.’ (Dat is een rare zin waar de kleine Marja een 4 voor zou moeten krijgen. Maar dit terzijde.)

Dat gezellig samen discussiëren over maatschappelijke thema’s is uiteraard heel nuttig, maar alleen weggelegd voor gezinnen waarin de ouders een meer dan gemiddelde opleiding hebben en vooral: rustig de tijd. In heel veel gezinnen moeten de ouders de hele dag hard werken en willen dus bij thuiskomst geen discussies over maatschappelijke thema’s maar een borrel en Dr. Phil, terwijl de kinderen op hun kamer zitten te feesboeken.

Diezelfde kinderen zijn tegenwoordig heel erg bewust gewenst, de ouders vatten de opvoedingstaak enorm serieus op. Dat houdt in dat het kind beschermd moet worden tegen elke vorm van teleurstelling, de pietluttigste aandoening wordt ervaren als rampzalig. De kinderen worden op de geringste wenken onverwijld bediend.

Intussen zijn de leerkrachten de onderwijzers van vroeger niet meer; net als de ouders zijn ze vrienden en kennissen van de kinderen in plaats van directief ingestelde opvoeders.

Van Bijsterveldt wil een mentaliteitsverandering, en dat vergt de klok een jaar of vijftig, zestig terug zetten – waar in principe geen bezwaar tegen is – met het daarbij behorende wegnemen van alle de opvoeding storende elementen, zoals het permanente bombardement van de commerciële verleiding waar kinderen aan blootgesteld worden en waar ze geen weerstand aan kunnen bieden, mede omdat ouders en leerkrachten dat ook niet (willen) doen.

Geen mentaliteitsverandering, Marja, maar een geheel nieuwe opvoeding is nodig.

Ouders moesten vroeger en nu ook samen één front vormen tegenover de kinderen zodat ze niet tegen elkaar uitgespeeld kunnen worden. En dat moet ook gebeuren met de leerkrachten die samen met de ouders één front moeten vormen tegenover de kinderen. Lees Bint van Bordewijk er nog eens op na.

En geef alle betrokkenen te verstaan dat het enige waar kinderen echt iets van leren niet discussie is, maar voorbeeld.

O ja, en dan nog iets: de goeden niet te na gesproken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Hard rijden en lawaai, dat willen we

Gisteren plaatste ik nog ergens een reactie, waarin ik een van de belangrijke topics noemde waarom mensen op extreem rechts (PVV, VVD) gaan stemmen: dat ze nu vanaf volgend jaar maar liefst 130 kilometer per uur mogen rijden. De meesten rijden weliswaar in bakken die met veel moeite de 100 halen, maar daar gaat het niet om. Grote jongens moeten 130 mogen! (Eigenlijk nóg meer, maar dat zien we in de volgende regeringsperiode wel weer.)

Het is zoiets als met de motorrijders. Waarom heeft een mens een motor? Ja, voor de snelheid en het feit dat je er minder gemakkelijk mee vastraakt in de file. Maar motorrijders nemen files en dikke motorpakken en helmen vooral voor lief, als ze maar herrie mogen maken. Het motorrijden gaat om de herrie. Als je, zoals de Europese Unie ooit van plan is geweest, verordonneert dat motorfietsen hetzelfde geluidsniveau moeten aanhouden als personenauto’s, dan draai je daar in één klap een hele tak van industrie de nek mee om. Niemand koopt dan meer een motor.

Eindelijk mogen we weer laten zien wat we zijn: leden van een primitieve, nooit ontdekte volksstam die zich nog helemaal in de voorstadia van de ontwikkeling tot beschaving bevindt: hard weg kunnen rijden om een langzamere vijand die je wil opvreten te ontlopen, zoveel lawaai maken dat de vijand, opnieuw een die je wil opvreten, ervan schrikt en er met de staart tussen de benen vandoor gaat. En jij, hardrijdende lawaaimaker, hebt weer eens getoond over een enorme piemel te beschikken.

Rutte en Wilders zullen altijd volhouden dat zij tweeën dat stadium natuurlijk ontgroeid zijn en alleen achteraf in hun memoires, die ze nooit zullen schrijven omdat hun aanhangers niet kunnen lezen of schrijven, zullen bekennen dat ze schaamteloos van deze primitieve neigingen van de mensen hebben geprofiteerd met het uitsluitende doel zoveel mogelijk Kamerzetels in de wacht te slepen.

Waarna Henk Bleker toch nog gelijk krijgt: het natuurbeleid van het kabinet leidt tot meer natuur in Nederland, in plaats van tot minder. Zelfs de autowegen worden zuiver natuurgebied, en dat zonder een cent subsidie.

En het is allemaal nóg mooier: je kunt namelijk vanaf 1 januari wildplassen, door rood rijden en door het beschermd dorpsgezicht knallen als je maar wilt, want de politie heeft geen zin om de vanaf dan geldende hoge boetes ook daadwerkelijk op te leggen. De politie heeft in méér geen zin, bijvoorbeeld om animal cop te worden. Met moeite werden er zeven gevonden.

En over lawaai gesproken: aan de ideale combinatie, drank, duisternis en vuurwerk gaan we ook geen halt toeroepen. De politie zegt: het is niet te handhaven – zelfs hier in het dorp zijn al enkele regelrechte terreuraanslagen met vuurwerk gepleegd – en zoals volgens de PVV de eendjes in het park óók natuur zijn, is het afsteken van vuurwerk gewoon een leuk en onschuldig tijdverdrijf.

Een oogverdrijf zul je bedoelen.

Als je in de Nieuwjaarsnacht met een veiligheidsbril op de neus de straat op gaat, wordt je gemolesteerd omdat je de feestvreugde verpest.

_____

hhBest

Boek & Film 

Paul Theroux, Redmond O’Hanlon, Adriaan van Dis

Reisschrijvers alom vandaag. Over het onderwerp ‘Reisschrijver word je niet zomaar’, en ‘In Parijs wonen is ook een vorm van reizen’.

Zie Boek & Film 

De toekomst van de moderne keuken

Kijk, dat is nu nog eens krachtdadig optreden: maandag aanstaande worden de Michelinsterren wederom uitgedeeld, en wat doet de ware kookschrijver? Die schrijft in zijn gezaghebbende magazine op de zaterdag daaraan voorgaande een ijzerenheinig stukje over een door hem bezocht sterrenrestaurant, waarin de uitdrukking ’prijskwaliteit: 5’ voorkomt en, volstrekt dodelijk, ‘de figuurzaagkeuken’.

Wij hebben het hier over het stukje van Mac van Dinther in het Volkskrant Magazine van heden en het slachtoffer is restaurant Wollerich in St. Oedenrode, dat op dat moment nog in het bezit was van één Michelinster. Zo aan het stukje te lezen moest Van Dinther na het diner nog even dringend langs bij de frituur in het naburige Maaskantje, ten einde op de terugweg naar Amsterdam niet van honger te sneven.

Hij suggereert niet dat Wollerich wel eens zo’n tent zou kunnen zijn die aan die ster is gekomen door de ten kantore van de Rode Gids heersende sfeer van omkoping en vriendjespolitiek, maar hij komt er verdomd dicht in de buurt.

In de jaren zestig maakte ik kennis met de Japanse keuken en zat ik dagen in stille verrukking met het desbtreffende Time-Lifeboek op schoot te bladeren – het boek gebruik ik nog altijd wanneer ik ‘iets Japans’ wil maken. Helaas kwamen de plaatjes ook onder ogen van Europese koks die er een geheel eigen draai aan gaven en terwijl de Japanse koks gewoon hun eeuwenlange traditie voortzetten van enigszins monomaan uitstallen van hun etenswaren, gingen de Europese eters gedwee mee met hun chef-koks, en eindigden enerzijds bij het laboratoriumkoken ‘met een mousse van herfstig eikenblad met een toefje sperma van de kok’, en anderzijds in de bovengenoemde figuurzaagkeuken.

De gast zit er bedremmeld bij, denkt dat het voortaan zo moet en gaat, onderweg naar huis, nog even bij de Gamma langs voor een figuurzaagsetje, en bij de automaat voor een gehaktstaaf.

Op één punt was de minimumkeuken natuurlijk een schot in de roos: een beetje Europeaan komt niet om te eten maar om te drinken; aan tafel worden sterke verhalen opgehangen over de enorme borden warm eten die in Amerika in de meeste restaurants ongevraagd worden opgediend, en hoe dik die Amerikanen daarvan worden. Wij in Europa geven er de voorkeur aan dik te worden van de alcohol, maar hebben in toenemende mate heimwee naar de bakken kots die door moeders vroeger op tafel werden gezet ten overstaan van de juichende kinderschaar.

Kortom: de toekomst ligt bij het restaurant waar je inderdaad hutspot met een kuiltje jus krijgt, en als tafelversiering staat er iets van Wollerich.

Met spekjes, of zo.

______

hhBest

Boek & Film 

 

Het beste kun je Peco volgen

Recensies van restaurants, ik ben er niet gek op. Lees maar eens op websites als Dinnersite, Iens, Smulweb, eet.nu, eetsite.nl, lekker, Specialbite en zelfs iPhoneclub.nl en dan zwijg ik nog maar over Michelin. Wat de een ‘n goddelijk bord heerlijke echt origineel Italiaanse spaghetti vindt, vindt de ander een bos smaakloze halfgare slierten, verdronken in afwaswater. Ik heb het zelf wel eens meegemaakt. Over smaak valt niet te twisten, daar komt het ongeveer op neer.

Maar voor Peco maak ik een uitzondering. Peco is een wat eigenaardige man met een mysterieuze achtergrond. Hij exploiteert al jaren het ene Italiaanse restaurant na het andere in Heerlen, hij zegt zelf dat hij afkomstig is van Sicilië maar een hardnekkig gerucht wil dat hij afkomstig is uit Roemenië. Dat hij goed Italiaans spreekt zegt niet veel: menig Roemeen spreekt goed Italiaans.

Hoe dan ook, gisteravond zag ik hem voor het eerst sinds tijden weer eens, in alweer een nieuw restaurant in de Heerlense Geleenstraat – brutaal recht tegenover zijn voorlaatste restaurant, Il Castello, dat hij zelf liet inrichten en enkele jaren exploiteerde. Het interieur was gedacht als (en is nog steeds) een kasteelruïne, met alle bruine dolle boel van dien. Maar je kon er goed eten, hoewel de borden wel altijd heel on-Italiaans volgeladen waren met diverse gerechten en een enkele keer de sardientjes licht ranzig. Typisch een ietwat lawaaiige tent waar je met de hele clan, inclusief baby’s, terecht kon (en kunt) rond de pizza-oven.

Het nieuwe restaurant kan nauwelijks nóg meer daarvan verschillen. Het is een lange pijpenla waarvan het achterste deel uitzicht heeft op een open keuken, de wanden zijn mintgroen, er hangt een panoramisch lint met koddig etende Italianen aan de wand, er zijn designlampen – absoluut en totaal anders dan Il Castello en het heet Trattoria Da Peco.

Het mooiste is dat je ineens het voedsel echt op zijn Italiaans geserveerd krijgt, dus geen bord vol sla, rijst, friet, vlees en spaghetti. We hadden als voorgerecht enerzijds diverse soorten gegrillde groente. Zag er mooi uit, was wat aan de droge kant, maar er staat olijfolie op tafel. Anderzijds was er Vitello tonnato. Smakelijk, hoewel ik de kok verdenk het vlees te hebben gesneden van een stuk rosbief. De saus was in orde. Het hoofdgerecht was enerzijds Scaloppina al limone, oftewel kalfsvlees met citroensaus. Een delicaat gerecht dat niet helemaal geslaagd was, te bruin, zei de overkant en inderdaad, ook de smaak was ‘te bruin’. En het vlees ietwat taai. Anderzijds waren er de Gamberoni ai pomodori, en dat was werkelijk voortreffelijk, sappige grote garnalen die je al rook op afstand, tomaatjes lekker meegebakken in de oven, oogstrelend geserveerd.

De huiswijn leek sterk op Chardonnay en daar doe je mij geen plezier mee.

Er is dus nogal wat aan te merken, maar dat zijn misschien beginnersproblemen. Het was er gezellig druk met veel damesclubjes, de bediening was vriendelijk en attent en het kostte nog geen negentig euro.

Peco heeft weer eens raak geschoten.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een korte boodschap voor u er op uittrekt

Op de vraag ‘Waar doe jij de boodschappen?’ zijn diverse antwoorden mogelijk. Ik schat dat de helft van de regelmatige lezers van deze regelen in een tweetal hoofdcategorieën vallen. Een categorie zegt: ‘Huh? Boodschappen?’, de rest: ‘Ik doe geen boodschappen.’ Dan is er een flink contingent dat zegt: ‘Ik verdeel mijn boodschappen over een paar goede weekmarkten, een geitenboerderij hier een eindje vandaan en de rest bij een biologisch-vegetarisch winkeltje in een achterafstraatje hier. En een Turk.’ De overige lezers zijn fanatieke bezoekers en dus aanhangers van Albert Heijn.

Ikzelf moet antwoorden dat ik vlees, koffie en wijn per internet bestel, vis en groente op de zaterdagse markt in Eygelshoven betrek, diverse andere producten bij de Sligro, de Hanos en de Makro. Even heb ik overwogen over te stappen op de Jumbo, een enkele huisgenoot koopt zijn chips liever bij de Plus, ik wil nog wel eens verdwalen bij Albert Heijn (want daar struikel je over: deze week nog in het station van Maastricht). Ook haal ik het nodige bij de Aldi en de Lidl, zowel in Nederland als in Duitsland en ook bij de Rewe en de Real aldaar heffen ze het volkslied aan als ze me zien komen.

Maar sinds zeker twintig jaar doe ik eigenlijk de boodschappen bij C1000. En als je me nou vraagt waarom, moet ik het antwoord schuldig blijven. De C1000 in mijn dorp, die het moet opnemen tegen een klein AH’tje, een gloednieuwe Jumbo, twee Plussen en twee Aldi’s, voert een assortiment dat eigenlijk niet lijkt op wat ik ideaal vind. Ik kan wel gaan opsommen, maar het komt er op neer: het assortiment is (of lijkt) toegesneden op mensen die moeten zien rond te komen van een inkomen tussen minimum en modaal. Met een bijpassende smaak. Misschien er is er geen enkele supermarkt die helemaal aan mijn smaak tegemoet komt. Dat zal bij de andere ook wel het geval zijn, maar bij mijn C1000 valt het mij sterk op.

Zoals alles bij mijn C1000 mij sterk opvalt. De geringste verschuiving in de opstelling, het opnemen in de ‘collectie’ en successievelijk weer verdwijnen van producten, ik houd het ongeveer tot op het uur bij. Oesters zijn er alleen in de tweede helft van december, bijvoorbeeld, de rest van het jaar is er gehakt. Voor de bbq zijn er altijd pakketten worstjes, hamburgers en karbonaadjes. Er is vrijwel nooit ossenworst. Maar als die er is, dan weet ik hem te vinden.

Mijn C1000 is oranje. Dezelfde uitbater heeft in Eygelshoven een rode C1000, die schijnt een voor mij iets beter uitkomend assortiment te voeren.

C1000, momenteel bijna ‘trending topic’ op Twitter, wordt nu opgekocht door Jumbo. Voor zowat een miljard. Waar halen ze dat geld vandaan? En wat gaat er nu gebeuren? Wordt mijn C1000 omgebouwd? Tot wat? Het zijn toch al zulke onzekere tijden.

Misschien tref je me op zekere dag ergens in een verloren hoekje, met al mijn bezittingen in een oud winkelwagentje.

Als het er maar een van C1000 is.

_______

Op de foto: Jumbo heeft voor deze bijzondere gelegenheid een nieuw product op de markt gebracht.

________

hhBest

Boek & Film 

Twee paspoorten

Ja, die PVV’er De Roon, die sloeg de spijker op de kop: nou hebben we een joodse minister van Buitenlandse Zaken, dus iemand met twee loyaliteiten, is hij nóg tegen Israël!

Juiste reactie uit de Kamer zou zijn geweest: ook in dit geval heeft een verbod op het hebben van twee paspoorten dus niks geholpen.

Rechts domineert ‘linkse’ omroepen

Hoe dat precies zit met de financiering van de publieke omroepen, daar weet ik eerlijk gezegd de ballen van, maar het probleem dat daar blijkbaar weer mee is ontstaan, legt weer eens een eigenaardig verschijnsel in de Nederlandse politiek bloot.

De publieke omroepen zijn weer eens actueel geworden nu de VARA en BNN definitief gaan fuseren en nu de daarvoor beloofde bonus opeisen. De VVD en de PVV staan meteen te steigeren: deze ‘linkse’ omroep krijgt met het grootste gemak geld terwijl de rechtse oproepen WNL en Powned moeten doorsappelen zonder behoorlijke hoeveelheid zendtijd. Ik vat even samen.

Doet zich meteen de vraag voor: wat is links en rechts in omroepland?

Over Powned en WNL kunnen we kort zijn. Powned schijnt leuk te worden gevonden door het GeenStijlpubliek, rechtse corpsballen en andere onvolgroeide pubers – maar zelfs in die kringen ontstaat lichte wrevel over de enorme leukigheid van Dominique Weesie en zijn clown Rutger Castricum. WNL is nog eenvoudiger: een bewegende reclamezuil voor ‘actiekrant’ De Telegraaf. Met als eenzaam hoogtepunt de actie-journalistieke aspiraties van een Zuid-Hollandse wethouder genaamd Joost Eerdmans, bekend van de LPF. Onvervalst domrechts, dus.

De ‘linkse’ omroepen zijn VARA/BNN en de VPRO. Deze omroepen kenmerken zich niet zozeer door linkse (socialistische) propaganda, maar wel door veelal kwalitatief hoogstaande programma’s – al moet de VARA Paul de Leeuw gauw pensioneren – en een aantal spraakmakende actualiteitenprogramma’s.

Met name die laatste vormen het mikpunt van VVD en PVV. En dat is toch gek. Want die programma’s – ruwweg DWDD, P&W en Buitenhof – worden niet moe openlijk te betreuren dat Geert Wilders niet bij hen wil aanschuiven. Ze hebben een lijst met vaste gasten van Friese afkomst, die zonder overdrijven tot de categorieën ultrarechts en kapitalistisch rechts gerekend kunnen worden, ik noem Fleur Agema, Sietse Fritsma, Marieke Stellinga en Dirk Scheringa. Daarnaast uiteraard Hero Brinkman, Dion Graus, Jack de Vries, Henk Bleker, Stef Blok en de dansmarietjes van rechts, Edith Schipper, Marja van Bijsterveld en Melanie Schultz van Haagen (enz enz enz.)

Veel van deze types, die dus geregeld aanschuiven bij genoemde programma’s, horen tevens tot sinister rechts, met name Fleur Agema en Stef Blok en niet te vergeten Marieke Stellinga die ik, ware ik de uitbater van een casting bureau, graag op de lijst zou hebben voor de functie van de gek geworden commandant van een vrouwenvernietigingskamp.

Bij DWDD hebben ze het systeem van tafelpersonen en ook daar domineren rechtse figuren, ik noem Jort Kelder, Prem Radakishun en… een meisje dat een ochtendprogramma van WNL presenteert. De enige linksige tafeldame is Claudia de Brey. Tevens is zij een verademing.

Niettemin hebben genoemde programma’s, ondanks bezwaren, toch maar een perfecte formule die al jaren veel kijkers trekt. En dat is nou juist wat steekt.

Rechtse partijen wantrouwen gewoon de vrijheid die ‘linkse’ journalisten zich terecht veroorloven. WNL en Powned houden zich strikt aan de partijlijn, die bijvoorbeeld voorschrijft dat Job Cohen moet worden weggezet als een mietje dat zich laat ringeloren door militante moslims en die er alleen maar op uit is het belastinggeld van de hardwerkende beursspeculant naar Griekenland te sturen.

Het klopt natuurlijk niet, maar het idee is: als je er maar op blijft hameren zonder hinderlijke nuanceringen toe te laten, dan wordt het op zekere dag wáár.

De nietsvermoedende Telegraaflezer is er al meer dan honderd jaar het slachtoffer van.

___________

hhBest 

Boek & Film 

De Wereld Drajaxt Door

Nu is het echt afgelopen. Dit is al een poosje geleden de spuigaten uitgelopen, maar nu zijn zelfs de spuigaten zelf ook helemaal weg. Drastische maatregelen kunnen nu niet meer uitblijven.

De Wereld Draait Door is volledig van de pot gepleurd.

In Barcelona woont een meneer die jongstleden vrijdagavond in het veelbekeken tv-programma zat, waarin de bekende Nederlandse journalisten Jeroen Pauw en Paul Witteman avond aan avond met uitzondering van de weekends mensen uit de meest uiteenlopende maatschappelijke krochten plegen te interviewen. Vrijwel elke Nederlander, met uitzondering van Geert Wilders, die het er vies vindt ruiken (iemand moet hem eens vertellen dat hij zijn eigen bovenlip ruikt) is al eens door het tweetal aan de tand gevoeld.

Die meneer uit Barcelona, ik durf zijn naam bijna niet te noemen, heet Johan Cruijff. Ik heb dat programma van vrijdag gelukkig niet gezien, maar je kunt er natuurlijk ‘donder’ op zeggen dat DWDD eruit citeert – Matthijs van Nieuwkerk had in plaats daarvan uiteraard graag zelf een hele week van 168 uur durend interview met JC gehad.

Ik weet ook wel dat de door DWDD uitgezochte scènes uit P&W niet representatief waren voor het gesprek, waarvan het filosofisch gehalte dat van Descartes, Spinoza, Kant, Hegel en Nietzsche ruimschoots te boven zal zijn gegaan. Maar toch even dit: Cruijff hield vrijdag een betoog aangaande de werking van de menselijke hersenen, waar breinoloog Dick Swaab nog het een en ander van kon opsteken en tevens had Cruijff nieuws waarvan zelfs Steve Jobs zou hebben opgekeken: Cruijffs vrouw, zijn secretaris en al zijn kinderen zijn elk in het bezit van een iPod. En daarom was hij telefonisch vaak onbereikbaar.

Bij Matthijs van Nieuwkerk zaten gisteravond Jan Mulder, Peter R. de Vries en Mart Smeets, en de discussie was van een dusdanig laag peil dat ik na afloop direct stemde op Mart omdat die de enige was die durfde te zeggen: ‘journalistiek gaat uit van de feiten’. De andere sprekerds keken even bevreemd naar Mart alsof die zojuist het bewijs had geleverd niet alleen ook al van de pot te zijn gepleurd, maar tevens in een vergevorderd stadium van Alzheimer te zijn beland.

Na een korte stilte gingen de andere drie verder met in opperste verwarring blijk te geven van een weliswaar onbezoldigde, maar niettemin indrukwekkende kennis van de speculatieve pejoratieve psychologie. Dat is een heel moeilijk vak, dat ook wel roddelen wordt genoemd. Over voetbal werd nu in het geheel niet meer gesproken.

Met als gevolg dat ik nu meer begrijp van de politieke impasse waarin België verkeert dan van aard en wezen van het probleem dat nu al bijna een week de radeloze discussianten in De Wereld Draait Door in zijn gruwelijke klauwen houdt.

Intussen waarschuw ik voor de laatste keer: alleen als Cruijff veilig dood is en dus uitgeraaskald, mogen ze in DWDD het er nog een keer over hebben.

Want anders zwaait er wat.

______

hhBest

Boek & Film

 

De winter staat tóch voor de deur

Iemand die op 1 september jongstleden aankwam in Nederland voor een verblijf van onbepaalde duur – bijvoorbeeld om te gaan werken bij een filiaal van zijn grote buitenlandse firma – die heeft zich natuurlijk ingelezen in een paar aspecten van Nederland. Over molens, het wonen ónder de zeespiegel, klompen, tulpen en altijd regen, kou en wind. Geen wonder dat de desbetreffende Amerikaan met angst en beven naar bijvoorbeeld Heerlen is gereisd, om aldaar zijn zegenrijk werk ter hand te kunnen nemen.

Drie maanden is hij nu bijna hier. Welgeteld één molen gezien, vastgesteld dat hij veilig op 148 meter boven de zeespiegel woont. Geen klompen, geen tulpen.

En nauwelijks echte kou, nauwelijks wind en vrijwel geen regen.

Hij heeft het naslagwerk er nog eens bij genomen, waarin staat dat in Nederland op zijn laatst op 1 november de winter pleegt in te treden, en de eerste sneeuw vaak al in november, december wordt gesignaleerd en dat in januari Nederlandse collega’s helaas geen tijd zullen hebben om te komen werken omdat ze moeten schaatsen. Hij kijkt voor de zekerheid nog eens naar buiten en ziet, al voor minstens de zeventigste keer in drie maanden tijd, de zon stralend opgaan aan de Zuid-Oostelijke horizon, op de zoveelste wolkenloze, vrijwel windstille dag.

Dit is geen sprookje voor over vijftig jaar, maar de barre werkelijkheid van de herfst van het jaar 2011.

Ongetwijfeld zal onze expat nog aardig op zijn neus kijken, komende maanden.

Op de weerkaart van vandaag zie je dat alleen in het Oosten van Twente en van de Achterhoek en in Zuid-Limburg geen mist hangt. In het Westen, hoor ik op de radio, heerst alweer de chaos van de mist, al zijn de 77 files nog geen vierhonderd kilometer lang; kunnen we nóg betere reclame voor Zuid-Limburg wensen?

Intussen bieden de weermannen nog steeds tegen elkaar op. We juichen te vroeg. Dat we op 21 november nog lekker buiten een boek kunnen lezen wil nog niet zeggen dat er geen meters sneeuw zullen vallen, het kwik niet aan de onderkant uit de thermometer gaat druipen, het filerecord niet naar 1200 kilometer gaat en eind januari geen originele orkaan Amerikaanse stijl grote delen van Westelijk Nederland zal verwoesten.

Het is natuurlijk afwachten, zeggen de meer nuchtere en niet door een sensatiekrant of dito tv-station betaalde deskundigen, het enige dat je ervan kunt zeggen is: de bal is rond, het kan vriezen of het kan dooien.

Maar we willen er desondanks alles aan doen dat nodig is om te maken dat onze expat zich eindelijk eens een beetje thuis gaat voelen.

Ik las in het weekend in de krant over een Angolees meisje dat na haar studie in Nederland is teruggekeerd naar haar land – ze wil graag eens per jaar een paar weken naar Nederland. ‘Maar het moet wel in de winter’.

Ook daarom moet het eindelijk eens winter worden.

________

De bovenste foto is gemaakt op 17 december 2010, de onderste op 19 november 2011. Van ongeveer hetzelfde standpunt.

________

hhBest 

Boek & Film