SanteLOGie

Weer een dode dictator, heerlijk

Dode dictators, ik lust er wel pap van. Ik sta daarin helemaal alleen, in mijn omgeving bestaan ze het om, op de middag dat weer eens zo’n krankzinnige machtswellusteling zijn verdiende loon in ontvangst heeft mogen nemen, rustig naar het geneuzel van Gerard Cox over zijn bootje op Omroep Max te gaan zitten kijken.

De eerste dode dictatoren tijdens mijn leven zag ik pas veel later, Hitler en Mussolini. Maar de pap smaakte er niet minder om. De beestachtigheid die zich meester maakt van het onderdrukte volk op het moment dat de man dood en verslagen in zijn eigen bloed ligt, kent nauwelijks grenzen. Hitler wist dat en dus zorgde hij dat hij er tussenuit was voor ze hem in zijn dode gezicht konden trappen.

Mussolini niet – op Piazzale Loreto in Milaan lag zijn lijk naast dat van zijn vriendin Clara Petacci en er is een filmpje waarop je ziet hoe een vrouw schrijlings over hem heen gaat staan, haar rokken heft en haar urine klaterend over des dictators gezicht laat lopen.

Daarna kregen we een periode waarin de dictator gewoon in bed doodging, maar daar weken, misschien wel maanden over deed. Dat lot trof Stalin, Mao, Brezjnjev – die konden pas dood als de partij het probleem van de opvolging opgelost had en daar wilde ook nog wel eens bloed bij vloeien; dat waren de meest tragische dictators, die al dood waren voor ze het zoet van de almacht hadden kunnen smaken.

Ceauşescu, die was geweldig, je zag het aan zijn gezicht toen hij op die middag vlak voor Kerstmis op het balkon van zijn monsterpaleis stond, om zich weer eens te laten toejuichen, maar ineens getrakteerd werd op boegeroep. Dit was het einde, wist hij, dat zag je. Een paar dagen later werd hij ergens op een roemloze plek met zijn vrouw tegen de muur gezet en overhoop geschoten, waarna de lijken nogal onceremonieel werden weggewerkt. Die angstige, hulpeloze gezichten van die mensen die nooit hadden gedacht ooit hetzelfde lot te moeten ondergaan dat ze al hun slachtoffers hadden toegebracht. Het roert diep in mijn ziel.

Saddam Hoessein, eerst dat gat in de grond, toen dat waanzinnige proces en de terechtstelling die je je in je stoutste dromen nog niet had kunnen voorstellen.

En dan gisteren de grootste schreeuwlelijk van allemaal, Muammar el Khadaffi, gelukkig niet keurig naar Den Haag opgestuurd, doe niet zo mal, nee, overhoop schieten, op straat gooien en in het gelaat trappen. Het is geen mooi gezicht, maar het heeft iets van fundamentele gerechtigheid, ik kan er ook niks aan doen.

Bovendien weet ik: de opvolgers staan overal klaar, nu is het feest in Libië, nog veel radicaler dan toen in Egypte Moebarak keurig netjes aftrad – dat wat gisteren in Sirte gebeurde is pas het echte, de Franse Revolutie gelijk, de uitbuiters, de monsters was eindelijk hun plaats gewezen: het schavot met de suizende bijl.

Maar nog even niet denken aan de absolute chaos waarin zo’n land uiteindelijk tot in lengte van jaren terecht komt.

Liever kijk ik uit naar de dag waarop het lijk van de slachter Assad door de straten van Damascus gesleept wordt.

En dan prikken we een datum voor Hugo Chávez. Zou het eigenlijk ook niet iets voor Berlusconi zijn?

_________

hhBest

Boek & Film 

De wraak van de stille zuiplap

Hoe vaak moet ik jullie nog voorhouden dat een tankstation iets is waar je chips en sandwiches met rupsen kunt kopen en als je geluk hebt ook nog benzine en diesel, en dat een pompstation iets is waar ze water mee oppompen of gas opjagen?

Dus dat spreken we even af: degenen die het nu ineens in hun kop krijgen om alcoholhoudende dranken te willen verkopen aan automobilisten zijn de eigenaren van tankstations.

De argumentatie is geweldig: terwijl automobilisten zich in wegrestaurants collectief lam zuipen bij de gekookte tarbot met glazige piepers, hebben de tankstations, die vaak op hetzelfde terrein gelegen zijn, het nakijken. Dat tankstations geen drank mogen verkopen verhindert niet dat automobilisten achter het stuur zitten met een krat bier tussen de knieën of, nog leuker, op het gaspedaal. Die drank hebben ze dan gekocht bij de supermarkt die tegenwoordig verdulleme ook al open is tot Sint Juttemis. Terwijl het veel rechtvaardiger zou zijn geweest als het tankstation daar nog een grijpstuiver aan verdiend had – automobilisten zijn hún klanten, supermarkten moeten zich beperken tot voetgangers.

Alcoholhoudende drank hóórt toch bij een tankstation? Het zou toch heel lullig zijn voor de politie om bij nacht en ontij een dure alcoholcontrole op te zetten en dan helemaal niemand te kunnen betrappen die zelfs maar naar bier of wijn ruikt?

Kortom, houders van tankstations zijn gewoon filantropen, echte mensen-mensen die het beste met de maatschappij en de individuele innemer voor hebben.

Nog even en we realiseren ons dat het gehele raderwerk van de maatschappij tot stilstand zou komen, als de tankstations allemaal gingen sluiten omdat ze de omzet uit alcohol, waarmee ze net hun begrotingen sluitend zouden kunnen krijgen, te lang hebben moeten missen.

Het verbod voor tankstations om gewoon drank te verkopen – in Duitsland, toch een land waar wij een voorbeeld aan zouden moeten nemen, verkopen ze zelfs de schnaps in tankstations – is uiteraard weer een hobby van de linksche kerk, de linkschmenschen van de grachtengordel die zelf zich te goed doen aan de dubbelgebeide graanboeljon uit Schotland, hoe heet dat, zjin, die hebben daar allemaal geen last van, die sturen hun chauffeur erop uit om het ergens met flinke korting en belastingvrij te gaan kopen; de gewone man heeft er maar net zijn rokertje in het café door kunnen drukken, de grachtengordelmaffia houdt de deur verder dicht.

Een tevreden roker is geen onruststoker, maar de ontevreden drinker, die moet je in de gaten houden.

Vroeg of laat klinkt de strijdkreet: Occupy, hik, the filling stations!

_____

hhBest

Boek & Film 

De rechten van dat woord berusten bij mij. Uientaard

Het is alweer een tijdje aan de gang en ook alweer enigszins geluwd, maar ik moet er toch over beginnen. Anders zit ik het maar op te kroppen en er valt tegenwoordig zoveel op te kroppen dat elke opkrop die er afvalt er een minder is.

Elke avond roept op de tv iemand die je aanmaant om De Wereld Draait Door te voorzien van opmerkelijke videoclips, dat je met je bijdrage een of ander raar jekkie met een capuchon kunt winnen, en de stem kwalificeert dat kledingstuk als uitstekelbaar. Nee, ik heb vanavond nog eens goed geluisterd, hij zegt helemaal niet uitstekelbaars, dat zou inderdaad wel een heel erg flauwe grap zijn.

Nee, het is uitstekelbaar en als het toch in dit geval eigenlijk uitstekelbaars is – geen bijvoeglijk naamwoord dus, maar een zelfstandig naamwoord – dan stel ik vast dat dit de juiste gelegenheid is om bekend te maken dat ik de uitvinder van de variant uitstekelbaar op het bijvoeglijk naamwoord uitstekend ben, subsidiair dat ik erbij ben geweest toen het woord ontstond. Ontwijfelbaar. Zeg maar: Unzweifelbar, want in het Duits werkt het ook. Is dat niet wonderbaar?

Wat het precies voor een rare neiging is, daar heb ik me eerlijk gezegd nog nooit in verdiept, noem het ‘creativiteit’. Ik meen me trouwens te herinneren dat het zo begon: ik belde van de redactie naar de zetterij en informeerde of het nog mogelbaar was een stukje van vijfenzeventig woorden in de voorpagina te frommelen, waarop de voorman van de zetploeg (vermoedelbaar zonder met de ogen te knipperoteren) antwoordde: nee, dat is helaselijk onmogelbaar.’

Je bent als journalist natuurlijk altijd op zoek naar pakkende teksten en naar synoniemen voor veel gebruikte woorden, uit die school komen gouden oudjes als pittagoresk en sinanoniem die echter niet verder kwamen dan grappen over adellijke en dus domme soldaten, zoals gerekruteerd voor de cavalerie en voor de grenadiers. Ook de gewoonte om ergens in de krant dagelijks een spitsvondig grapje op de actualiteit te maken is een van de bronnen ervan. Ik noem als voorbeeld: op het bericht dat in Zuid-Limburg wel erg veel alcohol wordt gedronken maakte iemand op de redactie deze trouwens behoorlijk voor de hand liggende grap: Zuip-Limburg.

Nou, dus uitstekelbaar is in dat geval een uitstekend woord, uitstekond zeggen veel gasten van DWDD en ik ben dat programma dankbaar dat het dat woord van mij nu gemeengoed laat worden. Uitstekelbaar, jongens! Ik bekijk nog de mogelbariteiten om jullie daarvoor een notificatie te sturificare.

O ja, voor jullie je dit ook toeëigenen: de Italiaanse term voor PIN-automaat is uiteraard tappatore di flappe. De echte Italië-kenners zullen meteen opmerken: ‘Moet dat niet stappatore di flappe zijn? Ja, maar dat verwijdert zich te ver van de wortel, flappentapper.

En zo zijn er nog veel en veel meer joh, die ik me nu allemaal niet herinner. Morgen wel, als het te laat is.

Oh, en als we toch bezig zijn: ik heb in de jaren zestig ook al aan de wieg gestaan van het gerecht put met keren. Dit is een spoonerisme, daarover graag een volgende kerifiteit.

________

hhBest

Boek & Film 

Egodocument over het sluiten van een tijdperk

Door niet het boek Het Vierde Rolduc uit 1983 te willen overdoen, heeft Twan Geurts het zich voor zijn boek Rolduc, de laatste dagen van een kleinseminarie (uitg Balans) moeilijker gemaakt dan nodig was – of liever, hij heeft zijn eigen boek tekort gedaan, het is nu in essentie een egodocument geworden met een beperkte reikwijdte.

Ik ken Het Vierde Rolduc niet, misschien is het wel zo compleet dat het moeilijk te verbeteren valt. Hoe dan ook, Geurts zou er een flinke dobber aan hebben gehad, want zowel een deel van de officiële archieven bleken ontoegankelijk en ook sommige beoogde zegslieden wilden niet of bijna niet praten; door Geurts aan het bisdom Roermond gevraagde gegevens vielen zelfs onder het bedrijfsgeheim.

Lees verder in Boek & Film 

Zoek eerst eens een doel dat je wilt bereiken

Zelfs een strak georganiseerde demonstratieve sit-in, camp-in, you name it, met beproefde en door iedereen onderschreven ideologische motieven heeft nog nooit iets blijvends opgeleverd, zeker niet op de wat langere termijn. Meest recent: de zogenaamde Arabische Lente in Egypte. Hoe lyrisch waren wij (en vermoedelijk zij) niet over dat het nu allemaal anders werd en vooral voor elkaar zou komen. Intussen steekt het fundamentalistisch islamisme de lelijke kop op en is het belangrijkste resultaat van het hele gedoe dat het leger meer dan ooit de baas is in het land.

En dan heb je hier nu de Occupy-beweging. Het belangrijkste dat je er van kunt zeggen is dat het wel lang geduurd heeft voor ze wakker werden en merkten wat er aan de hand is.

Buiten wat warrige oude mannen en vrouwen zijn de occupy-ers mensen van veertig jaar en jonger, opgegroeid in een wereld waarin je meteen na je middelbare school een dikbetaalde managementbaan kreeg, een wereld die vooral leek op een groot pretpark – een wereld vol pretparken, games en gadgets, een wereld vol muziek en zang en dans en dure laarzen. Een wereld waarin een rondreis van een jaar in Australië nog de normaalste besteding van je vrije tijd was.

Niemand bij die generatie kwam op het idee er eens bij stil te staan hoe dat allemaal kwam. De meeste weten niet eens dat hun situatie nog nooit in de wereldgeschiedenis is voorgekomen, en al helemaal niet dat het nu afgelopen is en dat Luilekkerland niet snel terug zal keren. Velen van hen zegden de politiek en de vakbeweging vaarwel en kochten aandelen, dat was namelijk een methode om letterlijk slapend rijk te worden.

Dat daarvan vooral werd geprofiteerd door een roversbende, dat konden zij niet weten. Diezelfde bende werd niet in de gevangenis gegooid maar, integendeel, algemeen de hemel in geprezen. Zij hadden eindelijk het tafeltje-dek-je gerealiseerd en, leuker nog, ook ezeltje-strek-je, en aangezien ze er ons gul van lieten meeprofiteren (als we het geld maar uitgaven aan hun peperdure nepproducten) hoefde absoluut de knuppel niet uit-de-zak.

Ineens horen ze van de kille wind die waait buiten het paradijs waarin ze waren opgegroeid – ze wisten niet eens dat er een uitgang was – en komen ze tot de ontdekking dat die geweldige kapitalisten die ze op handen droegen en op wie ze stemden – als ze al stemden, want eigenlijk was het niet nodig, alles was goed en bleef goed, immers – dat die kapitalisten eigenlijk rovers, flessentrekkers, oplichters, inbrekers, gauwdieven en piraten blijken te zijn.

In plaats van de banken en beurzen en grote bedrijven binnen te dringen, het gespuis bij de lurven te grijpen en in het openbaar te onthoofden of aan lantaarnpalen op te hangen, komen ze een beetje zeurderig bij elkaar, spelen onderwijl met hun telefoon en klagen ze – ze klagen eigenlijk niet eens ergens over, want wat is het doel? Hoe weet je wat je moet doen als je nog altijd in het paradijs bent, maar alleen het vermoeden begint te krijgen dat het wel eens kan veranderen in de baarlijke hel?

In ieder geval niet door ineens allemaal Engels te gaan praten. Occupy betekent ‘bezetten’. Begin daar eens mee.

_____

hhBest 

Boek & Film 

1968, dat is nu wel definitief voorbij

Wat een ellende toch, dat het internet in 1968 gewoon nog niet bestond. En toch gebeurden toen de leukste dingen.

Neem die dag dat zich bij kunstredacteur van het Limburgs Dagblad Urias Nooteboom een delegatie vervoegde bestaande uit een groepje heren met lang haar en uitbundig voorzien van snorren en baarden, hem (en mij) vagelijk bekend uit het Heerlense stadsbeeld. Ze bezochten weliswaar niet dezelfde kroeg als wij, café Bijsmans, maar we hadden wel contact, al was het alleen al omdat er nieuws in hen zat.

Ze waren namelijk allemaal student aan de Hogeschool voor Theologie en Pastoraat of hadden daar op de een of andere manier iets mee te maken – destijds was alles erg vaag en het is er niet veel duidelijker op geworden, sindsdien. De HTP was, zacht gezegd, in roomsche kring omstreden. En met haar hare studenten en, o godverdomme, studentes.

De heren – Jon Erkens, Martin Janssen, Paul van der Velden en nog een paar anderen wier namen ik vergeten ben – hadden een lumineus idee: ze wilden een vaste rubriek in de krant een aangezien we toen ook al wanhopig op zoek waren naar een formule voor een jongerenrubriek, hadden Urias en ik daar wel oren naar. Het grote probleem was dat veel jongeren de krant toen al als iets heel oubolligs ondervonden, en dat je dus met een fikse klapper moest komen, wilde je dat beeld doorbreken.

De vaste rubriek was die klapper, al hadden we de knal graag iets minder hard willen hebben. De rubriek heette Ook goedemorgen (meestal Ogomog genoemd) en hij bestond uit opruiende cartoons en al even opruiende artikeltjes. Een deel van de collega’s op de krant, en vermoedelijk ook van de abonnees, riep op zaterdag geregeld tut tut ho ho aangaande de inhoud. Die er niet om loog, inderdaad, gezien het feit dat in het brave, net niet meer helemaal conservatief katholieke Limburgs Dagblad ineens een koekoeksei op marxistisch-leninistische grondslag was opgedoken.

De auteurs, zo ontdekte de hoofdredactie tot haar lichte schrik, woonden zelfs bijna allemaal in dezelfde commune, twee straten verwijderd van het Heerlense hoofdkantoor van de krant, en zo vaak als ze konden waren ze ook anarchisten. Ze hadden trouwens ook vrouwen en kinderen.

Let wel, dit diep ik allemaal op uit mijn warrige hoofd, voor van de werkelijkheid afwijkende feiten verwijs ik naar mijn huisarts.

Maar het is allemaal afgesloten geschiedenis, al heel lang. Jon Erkens is dood, Martin Janssen was even chef van een editie van het LD (het gerucht ging dat hij aldaar eigenlijk een communistische cel was) en dezer dagen overleed Paul van der Velden. Gisteren is hij gecremeerd.

Hij was een lange slungel met een enorme baard – laatstelijk natuurlijk flink grijs – en blijkens de overlijdensadvertenties in de krant en de opkomst bij zijn crematie had hij intussen geheel andere vrienden, waarvan ik een flink aantal kon identificeren als devote bezoekers van diverse etablissementen van drankmisbruik.

In de krant was hij al een stadsnomade genoemd – waarbij er even vanuit werd gegaan dat Heerlen een stad is, en een nomade best in een gewoon huis kan wonen. Tijdens de crematie werd hij lyrisch en uitvoerig bewierookt, als was hij een moderne succesroman.

Gezongen werd er ook, door een kundig trio dat enige liederen van The Rolling Stones ten gehore bracht, ook al iets dat ik me herinnerde uit 1968. Sympathy for the Devil was er bij.

Ik stelde vast dat 1968 inmiddels wel héél, héél lang geleden was. Ik zag nauwelijks nog lang haar en baarden. Of spijkerjekkies. Jawel, een verre echo: het artistiek vormgegeven bidprentje vermeldt dat Paul wasknijpers verzamelde. Hij was ook cultuurbeest, maar dit terzijde.

En het knaagt aan mij dat er op internet niets over te vinden is. Ja, van Paul staat een lemma in een literatuurvleugel van Wikipedia, met daarbij het logo van de Openbare Bibliotheek van Heerlen. Dat lemma toont een foto (hierbij), zijn geboorteplaats en geboortejaar.

Hij is dus schrijver geworden. Nooit iets van hem gelezen. Nergens iets te vinden dat hij geschreven heeft. Ook al niet.

_______

hhBest

Boek & Film

De dag van de Italiaanse correspondenten

Het is de dag van de Italiaanse correspondenten. Andrea Vreede vertelde gisteravond in Amsterdam in het bijzijn van de Italiaanse ambassadeur dat de Etruskische koningen – we hebben het dan over minstens 2700 jaar geleden, give or take a few – ook wel pap lustten van bunga bunga feestjes, en trouwens, welke machthebber heeft dat niet? Vanmorgen nog las ik in een boek over een braaf instituut voor de opleiding van priesters in Limburg, een van de jongens die daar ooit studeerde mocht al op zevenjarige leeftijd meemaken dat hij betast werd door de kapelaan die zich daarbij afrukte. En ik ben pas op pagina 20. Het is niet het bunga bunga van Berlusconi natuurlijk, iedereen zijn niveau, tenslotte. De Italiaanse ambassadeur dacht natuurlijk meteen dat Vreede het gedrag van zijn baas Berlusconi bedoelde en vertrok protesterend. Volgende keer mag hij mee naar een bunga bunga.

Vanmorgen bleek dat ook correspondent Bas Mesters op de hoogte is van een ander Italiaans feit, namelijk dat het veel te druk is in Venetië. Ik wist het al lang, ik heb het al in 1955 aan den lijve ondervonden, en sindsdien is het alleen maar erger geworden: Djamila wil er nu ook niet meer heen, omdat het er, inderdaad, veel te druk is. Met name wanneer je van de ene toeristische attractie naar de andere wilt, heb je het gevoel in de aap gelogeerd te zijn in plaats van in de mooiste stad van de wereld.

In alle jaargetijden puilen de vaporetto’s uit, word je bijna onder de voet gelopen. De route van Piazzale Roma naar Piazza San Marco is elke dag overvol – en gelukkig maar, want daardoor is het nog relatief rustig in grote delen van de rest van de stad. Op het Piazza San Marco is wat ruimte gecreëerd door het uitroeien van de duiven, maar het blijft over de koppen lopen. Dan maar naar de afgelegen eilanden in de lagune. Burano! Daar gaat dus elk half uur een afgeladen boot naartoe, het piepkleine kleurige eilandje is een deinende mensenmassa, hoewel zelfs daar betrekkelijk rustige plekjes te vinden zijn.

In de stad wordt veel gerestaureerd, maar omdat er van overheidswege steeds minder geld voor is, neemt de stad haar toevlucht tot Dolce & Gabbana, Gucci, Moët et Chandon en andere grootkapitalisten. De prijs die de stad betaalt, is verschrikkelijk: zelfs de Brug der Zuchten is tijdelijk verpakt in reclame voor Bulgari, een firma die doet in sieraden, speciaal ontworpen voor de Russische maffia. Ik zou het voor lief willen nemen, voorlopig nog, maar Djamila’s weigering heeft wel tot gevolg dat ik er dit jaar nog niet ben geweest.

Wil je nog even van de unieke rust van de lagune genieten dan kun je nog naar Malamocco, Pellestrina, San Erasmo of Torcello (hoewel dat inmiddels ook ontdekt is.) Allemaal veel bescheidener dan de stad zelf, maar komaan, je moet wat over hebben voor je rust.

Ik heb al eens ergens gelezen dat toeristen misschien een toegangsprijs gevraagd zou moeten worden voor de stad. Want het is nu al te druk, als de Chinezen, Indiërs en Brazilianen ook nog met honderdduizenden naar Venetië komen, is het echt afgelopen met de stad, dan kapseist ze een keer.

Maar de Venetiaanse middenstand, niet de meest sympathieke mensensoort in die stad (en waar wel) is daar fel op tegen – die rekenen: als er nog eens honderdduizend meer per week of misschien per dag komen, hoeveel carnavalsmaskers, T-shirts, miniatuur Rialtobruggetjes, pizza’s, prosecco’s en waaiers en andere goedbedoelde rotzooi verkopen we dan wel niet? Nou dan.

En die correspondenten, die moeten gewoon flink doorwerken en zich nergens iets van aantrekken.

______

hhBest

Boek & Film

Oude mannen die zich vervelen

Vorige week waren het Bram Peper en Ed van Tijn, vandaag zijn het Hans Wiegel en Frits Bolkestein. Wat ze met elkaar gemeen hebben, dat is dat ze er alle vier schrikbarend oud uitzien. Ed van Tijn bijvoorbeeld, die zou net zo goed dood kunnen zijn.

En alle vier vervelen ze zich.

Bram Peper en Ed van Tijn kregen de gelegenheid om traag en omstandig uit te leggen dat zij, als (voormalige) kopstukken van de Partij van de Arbeid, Job Cohen óók al onzichtbaar vonden. Zij realiseerden zich niet dat ze zelf beter onzichtbaar hadden kunnen blijven.

Hans Wiegel bood woensdag in zijn column in Dagblad De Pers, zijn diensten aan bij het verbeteren van de zichtbaarheid van Cohen en het volgen van de juiste koers door de PvdA. Helemaal onzinnig is het soms niet, om de duivel te proberen uit te drijven met Beëlzebub. Maar Wiegel lijkt me ook om andere redenen niet erg geschikt voor de taak: geen idee van public relations, zelf nooit ergens in geslaagd – behalve op het juiste moment een potsierlijke grote bek op te zetten en toen stemden ze inderdaad op hem, want met Wiegel kojje lagge. Als hij al serieus zou willen proberen (quod non) van Cohen ook een clowneske lachebek maken, dan geef ik hem weinig kans. Over andere motieven achter het genereuze aanbod kom ik nog te spreken.

Het is wellicht geen toeval dat behalve dief Wiegel ook diefjesmaat Bolkestein een opvallende mening ten beste geeft, ook al in De Pers. Oubaas Frits hanteert een oud en vaak effectief gebleken middel: drijf je vijanden tegen elkaar in het harnas. Hij zegt dan ook: als ik links was, stemde ik op Roemer. Politici weren zelf altijd ‘als dan’ vragen van journalisten af, maar soms is de verleiding te groot, en dan komt er weer een. Bolkestein is namelijk niet links, maar rechts, en dat verschil is zo groot dat Frits geacht kan worden niet te begrijpen wat het is om links te zijn.

Maakt ook niks uit. Hij denkt waarschijnlijk: nu zijn ze bij de PvdA héél jaloers dat ik op Roemer stem, en denken ze onwillekeurig: zie je wel, wat een vuilak die Roemer is.

Wiegel en Bolkestein moeten gewoon hun waffel houden. En SP en PvdA moeten zich realiseren dat je aan zulke vijanden je vrienden kwijt raakt, om maar eens wat te parafraseren.

Eerder zou dit soort potsierlijke manoeuvres de linkse partijen aan het denken moeten zetten – dat ze zich hoe dan ook niet uit elkaar moeten laten drijven, al hebben van oudsher de sociaaldemocraten (de mensjewieken) en de socialisten (de bolsjewieken) elkaar overal in de wereld de tent uit gevochten.

Het signaal van Peper, Van Tijn, Wiegel en Bolkestein, samen uitgerangeerd en samen 286 jaar oud, is voor de linkse partijen er eerder een van ‘nu of nooit’.

En verder wil ik er op wijzen dat in de Randstad voldoende oudemannetjescafé’s zijn waar het viertal grumpy old men nog eens goed kan lachen om dit maffe stuntje, en en passant de verveling effectief te lijf kan gaan.

Ik adviseer ijskoude wodka. Ad fundum.

PS: De vergelijking van de PvdA en de SP met de elkaar bestrijdende linkse groeperingen in het Rusland van vlak voor de Revolutie van 1917 is natuurlijk maar zeer betrekkelijk van toepassing, dat snap ik zelfs.

______

hhBest

Boek & Film 

Gezeik over een stinkplee

En dan hadden we nog het gevalletje van een oud mannetje dat twee dagen dood op de plee heeft gezeten in het Atrium ziekenhuis in Heerlen. Voor het oude mannetje in kwestie is er natuurlijk niks meer aan de hand, nooit meer aan de hand. We mogen aannemen dat hij een hartstilstand heeft gekregen en dat schijnt min of meer pijnloos te verlopen. Ik heb het nog nooit meegemaakt dus ik kan er niet over meepraten. Het is een beetje onwaardig natuurlijk, om twee dagen met de broek op de schoenen op de plee te zitten (ik laat mijn smerige fantasie even de vrije loop) maar nogmaals: die onwaardigheid was er vooral voor degenen die meneer beroepshalve hebben ontdekt; we mogen aannemen dat hun professionaliteit bij hen, na de eerste schrik, de overhand heeft gekregen.

Per dag komen er duizenden mensen in dat ziekenhuis. Die in de bedden liggen houden zich voornamelijk koest, al is er een stroompje patiënten dat zich in de meest artistieke outfits – nachthemden, ochtend- en badjassen, slippers, pantoffels etcetera, tevens voorzien van incontinentiezakken en infusen op wieltjes – naar buiten begeeft en vlak voor de draaideur een saffie opsteekt. Het kille gebouw krijgt daar iets menselijks door, al stinkt het een beetje. Binnen stinkt het trouwens erger.

Binnen hebben ze dus ook die toiletten. Onderweg naar de poliklinieken die op allerlei plaatsen in het ziekenhuis verstopt zijn, kom je om de dertig of veertig meter een blokje toiletten tegen, en dat is maar goed ook, want de angst voor wat zich tijdens het bezoek aan de specialist kan en zal afspelen, werkt menigeen op de blaas, om van uitingen van andere lichaamsopeningen maar te zwijgen. Van die toiletten is een deel ingericht als invalidentoilet. De normale zijn geen buitengewoon ruime toiletten en vooral de toiletten bij urologie, waar je nog wel eens gevraagd wordt een flesje te vullen met je urine, zouden de voorzieningen iets handiger kunnen zijn.

Hoe dan ook: één ding hebben alle toiletten in dat Heerlense ziekenhuis met elkaar gemeen: ze ruiken naar ouwe pis. Uit de berichtgeving over de dode oude heer blijkt, dat de toiletten één maal per dag worden gereinigd. Ter vergelijking: op de achterlijkste campings in Griekenland op Spanje krijgen de pleeën minimaal tweemaal per dag een goede beurt. Maar die hoeven dan ook niet te bezuinigen.

In de meeste bejaardentehuizen is op de toiletten een voorziening aangebracht die het mogelijk maakt alarm te slaan vanuit het kleinste kamertje. Ook in de patiëntenkamers van dit ziekenhuis is, meen ik, een dergelijke voorziening op de toiletten aangebracht. Of een alarmbel op zijn toilet de oude man uit dit verhaal ten goede zou zijn gekomen, dat staat nog te bezien.

Maar de toiletten op de begane grond en in het souterrain van dit ziekenhuis hebben een dergelijke voorziening niet. De redenering is vermoedelijk ooit geweest dat alleen mensen die zieken gaan bezoeken of lui die het ziekenhuis aanzien voor een plaats voor het onbekommerd scheppen van een luchtje van deze toiletten gebruik zullen maken.

Nou ja, met het scheppen van dat luchtje zit het dus wel goed.

En verder is er niks aan de hand, behalve dan dat je als PR-mens van zo’n instelling graag met iets voordeliger onderwerpen aan de weg timmert. Een remedie tegen onwillekeurig urineverlies, bijvoorbeeld.

Dat geldt trouwens ook voor de voorlichters van de NS, die inmiddels vermoedelijk geen plaszak meer kunnen zien. (Of ruiken.)

________

hhBest

Boek & Film 

Een ontmoeting ten plattelande

Met dit onderwerp kun je alle kanten op. Ik bedoel: de Kopten. Het woord ‘Kopt’ is een verbastering van het Griekse woord voor Egypte, Aegyptos. Van datzelfde woord komt de naam van een nota bene uit India afkomstige bevolkingsgroep, de zigeuners. Watte? Jazeker, kijk maar eens naar het Engelse woord gypsy. Hier in Zuid-Limburg gebruiken ze nog wel eens het scheldwoord ‘ziguinder’ en als je in het etymologisch woordenboek kijkt dan zie je dat dat een oude vorm is, afgeleid van het Hongaarse cigany. Nou ja, grasduin zelf eens lekker in je taalkundige boeken, dan ben je van de straat. En het stormt en motregent.

De enige keer dat ik Kopten ben tegengekomen was tijdens een bezoek aan de plaats Debre Zeit in Ethiopië. Ik was ingegaan op het aanbod van een taxichauffeur die zich stond te vervelen voor het Hilton Hotel in Addis Abeba; het aanbod luidde: voor dertig Amerikaanse dollars rijd ik je twee dagen rond in de stad en de omgeving. Hij sprak prachtig Italiaans met een sterk Piemontees accent.

In Debre Zeit, een heel eind buiten de hoofdstad, bezochten we een Koptische kerk, een uit golfplaten opgetrokken schuur. Er scharrelden wat priesters rond en ik vroeg aan de chauffeur of hij dacht dat ik foto’s mocht maken. Hij keek bedenkelijk – in die hoek van Afrika denkt iedereen dat je een deel van hun ziel pikt als je een foto maakt – maar ging het toch vragen. Het antwoord was ‘nee’, maar een van de priesters kwam naar ons toe en mompelde iets tegen de chauffeur. ‘Voor een dollar mag u een foto van hem maken,’ zei die.

Ik maakte een foto van de man die buiten aan een lessenaartje voorlas uit een groot boek, ten overstaan van een geboeid publiek van een man of twintig. Hij had er mooi weer bij, een echt azuurblauwe hemel die je alleen op deze breedtegraad en deze hoogte – 2500 meter boven de zeespiegel – te zien kunt krijgen.

Ik vroeg de chauffeur te vertalen wat de priester voorlas. ‘Hij leest niet echt voor,’ zei hij, ‘Want hij kan niet lezen of schrijven. Maar hij kent het bijbelverhaal uit het hoofd.’ Het bijbelverhaal behelsde ditmaal de strijd van Sint Joris tegen de draak. Sint Joris won. De gelovigen keerden aldus gesterkt huiswaarts.

Ik ging met de chauffeur naar een Italiaans restaurant ergens onderweg aan de rand van een gouden korenveld, bij een meer dat, zo verklaarde de chauffeur stellig, geen bodem had. Het restaurant was gevestigd in een vervallen schuur maar het voedsel was voortreffelijk – spaghetti bolognese – en er kwamen veel vrachtwagenchauffeurs eten. Ik dronk er een glaasje witte wijn van het land bij en kon dus ook gesterkt huiswaarts keren.

Zoals jullie weten heb ik niks met godsdienst en dat in Egypte nu de politiek wordt voortgezet met andere middelen, dat verwondert me niks. Godsdienst is in essentie vreemdelingenhaat. Van Kooten en De Bie zongen reeds: ‘Onze god is de beste, hij is wereldkampioen’.

Veel meer valt er niet over te zeggen.

Ik heb intussen andere hobby’s waar ik jullie bij een volgende gelegenheid eens over zal onderhouden.

______

hhBest

Boek & Film