SanteLOGie

Iedereen klaagt erover maar niemand doet er wat aan

Een eeuwig fascinerend onderwerp blijft toch het weder, en vooral de volstrekt foute herinneringen die je daar aan hebt.

Vanmorgen mompelde ik bijvoorbeeld dat we een unieke oktober achter de rug hadden en dat het alwéér een stralende dag dreigde te worden zoals bijna de hele maand. Dat blijkt niet het geval. Zelfs in het geheel niet. Uit de KNMI-tabellen sinds 1901 komt deze oktober qua maximum temperatuur niet eens voor in de top tien. Op nummer één staat 2001 met 14.2 graden als hoogste gemiddelde etmaaltemperatuur en komt oktober 2011 niet verder dan 11.3, nog minder dan een suf jaar van vóór de opwarming, 1967.

Gelukkig blijkt de opmerking die ik daarna vanmorgen maakte voorlopig wel redelijk betrouwbaar, want 2006 en 2005 gaven inderdaad behoorlijke warme oktobers te zien en die staan dan ook op nummertjes 2 en 3. En dat meende ik me ook zo te herinneren. Die oktobers werden trouwens gevolgd door ook redelijk warme novembers, maar dat blijkt dan weer alleen voor november 2006 te gelden, en dat herinnerde ik me dus fout.

Een ontsnappingsmogelijkheid is trouwens ook nog: de cijfers gelden voor De Bilt, en dat is mooi een kleine tweehonderd kilometer naar het Noorden, dus wie weet.

Elk jaar maak ik omstreeks deze tijd tegen mijn verveeld kijkende sibbe melding van 1 november 1980, toen het negen graden vroor en Djamila met haar vervaarlijk slippende Triumph Spitfire een met rozemarijn gebraden kip met een glaasje rode wijn kwam brengen in het ziekenhuis in Kerkrade, waar ik herstellende was van een ongetwijfeld overbodige dubbele liesbreukoperatie. Waaruit je kunt afleiden dat, in tegenstelling tot het weer, chirurgen een zeer constante factor zijn in ons leven. Sindsdien heb ik toch minstens tweemaal afgezien van een mijns inziens overbodige operatie.

Dus genoeg geluld over het weer.

O nee, wacht. Nog nooit heb ik op 31 oktober rijpe vijgen kunnen plukken in de tuin. Vanmorgen wel. Maar dat ligt natuurlijk aan het warme voorjaar. Hoe warm was dat ook weer? Ja zeg, kijk dat even zelf na. Ik heb op dit moment al genoeg mensen weggejaagd met mijn gemeier over het weer.

Nog even dit: november 2009 was ook heerlijk warm, aanvankelijk. En toen kwam rond de twintigste een enorm pak sneeuw naar beneden, de inleiding tot een waanzinnige klotewinter. Het enige lichtpuntje: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Laten we ons daar maar aan vastklampen. En anders kijk je naar Raiuno: een dik ingepakte verslaggever kan nog net opzij springen voor een langsflitsende ontwortelde boomstam die door een kolkende bergrivier wordt meegesleurd, alles op zijn weg verwoestend. In Toscane op 31 oktober 2011.

______

hhBest

Boek & Film 

Zoeklicht op onze Henk

Al een tijdje speel ik met het plan om eens een leerzaam stukje te schrijven over Henk Bleker. Weet je wel, die Henk Bleker die, net als zijn bijna naam- en in ieder geval initialengenoot de vinger steekt in de dijk rond de Hedwigepolder, waardoor die niet onder water loopt. Waarom die polder niet onder water mag, dat weten wij niet, Henk zelf komt niet verder dan ‘dijken doorsteken, dat dóe je niet’, maar het is altijd veel ingewikkelder bij het CDA dan je denkt, en vanuit Henk gezien zijn de gemengde gevoelens van het CDA nog kinderspel vergeleken bij die van Henk.

Het voortreffelijke weblog FrontaalNaakt heeft Henk trouwens gisteren volstrekt dodelijk neergesabeld – als het echt dodelijk moet, dan is een sabel een goede keuze – en de vraag is: heb ik daar nog iets aan toe te voegen? Ja natuurlijk, alleen al omdat dit weblog, waar toch al zo veel gaten in zitten, zo compleet mogelijk te houden.

Te meer omdat Henk weliswaar heel even op dat farizeeërscongres in Utrecht was, we daarna in diverse journaals nog excerpten zagen uit de uitzending van Pauw & Witteman van vrijdagavond en we daarna op Radio 1 Henk mochten beluisteren, geïnterviewd door een VPRO-coryfee. Dan heb je meteen een fikse dosis Henk te pakken, natuurlijk, maar daar moet je professioneel mee om zien te gaan.

Tussen haakjes, dat congres nog even: ik heb het eerste uur met gekromde tenen uitgezeten en daarna af en toe een flard gezien en ik heb niemand gezien of gehoord, maar dan ook niemand, niet die rare mevrouw die de partij voorzit, niet die eigenaardige clown die het congres van vorig jaar nog iets potsierlijks gaf met zijn ‘als u tegen bent, stemt u vóór’, niet de fractievoorzitter, niet de Maastrichtenaren Leers en Verhagen en niet de zogenaamde dissidenten Ferrier en Koppejan, die aanstaande dinsdag gewoon met de fractie zullen meestemmen omdat dat moet van Geert ‘elke nikker die er uit gaat is er één’ Wilders, niemand die ook maar één woord sprak dat ook maar kon duiden op enige oprechtheid. Jezus had daar nog goed werk kunnen doen, door al die tollenaars en farizeeërs eens een poepje te laten ruiken.

Nee, dan Henk, met zijn zogenaamd bedachtzaam uitgesproken teksten, lange stiltes, alle begrip voor de standpunten van de gesprekspartner; Henk vindt voortdurend wat hij moet zeggen ook niet leuk, maar het is nu eenmaal zijn plicht. Bij Pauw & Witteman zag je hem zich vastlullen tot hij zelfs op het idee kwam te vermelden dat hij walgde van zijn eigen woorden, een novum in de Nederlandse politiek: dat je zo zeer de machtspolitiek durft door te drijven dat je zelf gaat toegeven dat je ervan walgt, maar dat het moet, dat het niet anders kan.

En daarna het dieptepunt sinds Nederland een parlementaire democratie is: dat briefje waarin hij de tegenover hem zittende Mauro uitnodigde met hem naar een voetbalwedstrijd in Enschede te gaan – dezelfde Mauro die, toch niet de snuggerste aan tafel, niettemin begrepen zal hebben dat de tragische, lamenterende tekst van Henk die er aan vooraf ging kort samengevat er op neerkwam: ‘Flikker op man, naar je takkitakki land.’ En daarom had hij Henk dat vodje papier in het getormenteerde gezicht moeten plakken.

Het briefje kwam duidelijk even in beeld, wat een handschrift. De huisvrouwen van Nederland, voor zover die naar P&W kijken, vielen elkaar snikkend in de armen.

Bij de volgende verkiezingen, CDA, moet je Henk lijsttrekker maken. Ik schat hem op een zetel of vijftig, die hij voor een groot deel weghaalt bij PVV en VVD.

Want Henk is farizeeër en tollenaar in één. Net als al die miljoenen racistische kiezers die dromen van een roomblank Nederland.

En dan nog een welgemeend advies: als je Henk een hand geeft, moet je je vingers achteraf wel even natellen. (Van wie was die ook alweer?)

Lees ook Said Vanenburg

_______

hhBest

Boek & Film 

Een wel erg late ontdekking

Dat kan ik ook hoor, enorme bewondering hebben voor iemand. Voor wel meer mensen. Arme hullie, want als ik iemand bewonder ben ik geneigd hem of haar genadeloos te bekritiseren. Ik heb dat lang een vervelende eigenschap van mezelf gevonden, maar met name afgelopen week gebeurden een paar dingen waardoor ik ook dat genuanceerd ben gaan zien. Om precies te zijn vanmorgen om tien over zes drong dat eindelijk tot me door.

Eerst begin van de week. In het radioprogramma stand.nl gaat het over immigratie. Een zo te horen oudere mevrouw komt aan de telefoon die zegt dat de enige die Nederland zal redden van alles dat er mis gaat, zoals de Europese Unie, Geert Wilders is. De presentator pruttelt tegen, zegt dat Nederland juist massa’s geld verdient aan de EU. Maar de mevrouw wil dat niet horen, ‘Nee, nee, nee, nee!’ roept ze met de bedoeling de presentator het zwijgen op te leggen. Ze wil niet dat haar idool wordt aangetast, ook niet met harde cijfers.

Gisteren belt de presentatrice van een tv-programma van de regionale tv, of ik wil deelnemen aan een discussie in haar live-middagprogramma over Derek Ogilvie. Een collega van mij die nu in de redactie van dat programma zit, heeft haar op mij geattendeerd, ze weet al dat ik kan fungeren als sceptisch tegenwicht tegen een kritiekloze bewonderaar.

Ik had het natuurlijk niet moeten doen omdat er één ding is waar ik ongeneeslijk de pest aan heb, dat is mezelf bewegend in beeld zien, druk in de weer met mijn loszittende bovengebit. En al helemaal niet met de mededeling onder in beeld dat het hier een ‘oud-columnist’ betreft. Maar ik laat me overhalen – ik laat me gauw overhalen – en verdiep me nog snel even in die Ogilvie, die een failliete Schotse kroegbaas is die tien jaar geleden een ‘gave’ in zichzelf ontdekte en daarmee de betere kermissen en braderieën afloopt. Komt dat zien, komt dat zien. Hij is babyfluisteraar en hij kan voor je regelen dat je nieuws krijgt van je lang overleden moeders, broers, kinderen.

Ogilvie blijkt, zo levert de snelle scan van zijn doopceel op internet op, een schare bewonderaars te hebben die al die als theaterstuk bedoelde onbestaanbare onzin gewoon geloven – met doden kun je volgens mij namelijk geen contact meer krijgen, vooral omdat ze dood zijn, en met baby’s kun je geen contact op ander dan basaal niveau maken omdat ze niet kunnen praten en ze kunnen niet praten omdat ze niks te vertellen weten.

Dat Ogilvie – net als zijn soortgenoten Char en ooit Jomanda – wel eens succes lijkt te hebben, ook dat is te verklaren met technieken als hot en cold reading, een combinatie van observatievermogen en mensenkennis, techniek die al eeuwen gebruikt wordt door waarzeggers, goochelaars en andere zieners.

Helaas had de mevrouw van de talkshow niemand gevonden die een echte gelovige was en er was ook overigens veel te weinig tijd om iemand eens goed neer te sabelen. Gelukkig kon ik nog wel een opmerking van Oom Gerard aanhalen (ook die was zo ongelukkig door mij ‘bewonderd’ te worden) namelijk deze: ’Als je dood bent, ben je een ongerookte en ongezouten ham die zo gauw mogelijk de deur uit moet.’

Helaas riep niemand ‘nee, nee, nee.’

Maar het leerde me intussen wel, dat mensen geneigd kunnen zijn volkomen kritiekloos en tegen evidente feitenkennis in, iemand mateloos te bewonderen en te volgen.

En toen dacht ik: kom je daar nu pas achter?

__________

hhBest

Boek & Film 

 

Een onsmakelijke vertoning

Kijk me toch het armzalige zootje eens aan. De commissie van Vreemdelingenzaken uit de Tweede Kamer – ik zag tot mijn verrassing dat de bij uitstek deskundige op dit gebied, Hero ‘alle nikkers eruit’ Brinkman, gisteren de commissie voorzat, gesecondeerd door een van de grootste griezels op rechts, Sietse Fritsma.

De commissie valt ruwweg in te delen in twee groepen: de farizeeërs en wetgeleerden van de PVV, de VVD en het CDA, en de warm-menselijke en sympathieke types met helaas een lichte zweem van warhoofdigheid van SP, PvdA, GroenLinks en D66. Joel Voordewind van de Gristenunie was in dat kamp nog de nuchterste. In deze sfeer – een leuke nabootsing van de toestand in het land – kun je meteen rekenen op hoon en smalend gelach als je aankomt met vragen om barmhartigheid, om begrip, om de hand over het hart.

Twee sprongen er op rechts uit: Kees van der Staay en Cora Van Nieuwenhuizen-Wijbenga. Cees speelde de rol van de farizeïsche haarklover die wel even gezegd wilde hebben dat hij zich ongemakkelijk voelde omdat hij in het openbaar moest spreken over een individueel geval – dat vervolgens uitvoerig deed en daarna met de coalitie meestemde. En Cora, die mooi zat te wezen met haar peilloos diepe decolleté en die permanente smalende grijns op haar gezicht; Voordewind en Van der Staay maakten merkwaardig genoeg geen opmerking over die Dalilah in hun midden, de fatale vrouw die schaamteloos smult van haar macht.

Fraaiste staaltje van farizeïsme: ‘Ze hebben in Angola hele goeie weeshuizen.’ (Angola is een land waarvan het ministerie van Buitenlandse Zaken vindt dat je er beter niet heen kunt reizen, er geldt een negatief reisadvies. Maar dat geldt uiteraard slegs vir blanke.)

En dan is die arme jongen, nog de rustigste en nuchterste van het hele stel, nu afhankelijk van een CDA-congres en met name twee CDA-Kamerleden, mevrouw Ferrier over wie ik niets zal zeggen, en Ad Koppejan, die ik vanmorgen hoorde zeggen dat hij ziek was en naar bed wilde en daarbij sprak of hij dronken was en er nog wel een lustte.

CDA, VVD, PVV, samen 76 zetels in de Tweede Kamer, vertegenwoordigend iets meer dan de helft van het electoraat, tevens het deel van het electoraat dat het boven aangehaalde motto van Hero Brinkman onderschrijft. Die drie, vier, vijf miljoen Nederlanders die er alleen in kleine kring voor uit komen, maar die al sinds jaar en dag graag al die zwartjes op een lek schip het zeegat uit zouden zien varen.

Nog afgezien van wat er morgen op dat congres gebeurt – weer een hele dag verknoeid voor de televisie – en waarvan ik de uitslag al weet: het congres heeft veel kritiek maar onderschrijft het beleid van de oer-CDA-ers en helaas ook oer-Limburgers Leers en Knops.

Waarna er nog maar één mogelijkheid is: Mauro wordt door een club in de Eerste Divisie van het betaald voetbal aangenomen als aankomend middenvelder. Daar worden wel gekkere dingen gedaan en dan doet die voetbalclub eens wat terug voor de samenleving, die tot nu toe al zijn gekheden uit belastinggeld heeft gefinancierd. En daar hebben ze tenslotte goeie ervaringen met zwarte jongens.

_______

hhBest

Boek & Film

 

Creatief met ethyleengas

Zo. Opgelost. Ik geloof trouwens helemaal niet dat er ooit zoiets als de Eurocrisis is geweest. Gewoon een leuk gezelschapsspel voor staatshoofden. Niet iedereen heeft zin in of gelegenheid of de constitutie voor de hele nacht bunga bunga, tenslotte. Of altijd maar Wordfeud. Het spel was ook nuttig voor types die binnenkort verkiezingen moesten meemaken. Denk eraan dat Sarkozy vanavond op de Franse televisie goede sier gaat maken met de duizend miljard euro die hij zogenaamd uit Brussel heeft meegebracht, in een grote met zuiver goud beslagen zeeroverskist, die tijdens het ‘spontane’ ‘live’ interview midden op tafel staat.

Wie nog wel opgelost moet worden, bijvoorbeeld in een vat zoutzuur, is Gerd Leers. (Dit is een columnistengrap. Ik bedoel dit niet serieus. Waar haal je trouwens een vat zoutzuur vandaan? En ik ben daar ook nog heel onhandig mee, zodat ik na afloop vooral mijzelf te pakken blijk te hebben gehad.) Maar daarover later wellicht meer.

Dus kan ik me zonder verdere muizenissen aan het hoofd richten op de wonderen van het ethyleengas.

Ja, dat klinkt sinister, maar dat is het niet. Rijpende appels verspreiden een flinke dosis ethyleengas in de omgeving, en dat kan andere vruchten in de buurt helpen zelf ook rijp te worden. Burenhulp, het lijkt Europa wel.

Al een paar jaar lang moest ik met lede ogen aanzien dat de rijke oogst aan kaki’s aan mijn eigen boom in de loop van de eerste weken van november de prooi werd van merels en spreeuwen.

Ik koop zelf al dertig jaar kaki’s bij de groenteboer, maar de afgelopen dagen is me gebleken dat zelfs mijn overbuurman, die elk jaar weer die gele pracht aan mijn boompje ziet, er nog nooit van gehoord heeft.

Dus nog maar eens da capo: Kaki’s zijn de vruchten van een boom met de sjieke naam Diospyros kaki, de vruchten kunnen zo groot worden als een vleestomaat, prachtig goudgeel als ze rijp zijn, zonder pit. Waar smaken ze naar? Eh, naar kaki? Nou ja, je kunt er perzik bij halen, of meloen; ze zijn in ieder geval heel zoet, de inhoud bevat normaal geen pitten en de rijpe vrucht is van binnen gelei-achtig en je kunt het vruchtvlees bijna drinken. Een drupje limoensap haalt een bepaalde lafheid weg.

Maar dan moeten de vruchten wel rijp zijn en op onze breedten worden ze niet rijp aan de boom, voor de vorst invalt. Een onrijpe kaki heeft een niet erg prettige smaak die veroorzaakt wordt door de tannine in de vrucht. Die tannine verdwijnt niet als je de vrucht voor het raam in de zon legt – dezer dagen ben ik er, laat als altijd, achter gekomen dat je onrijpe kaki’s een weekje met een paar appels (of desnoods bananen) in een plastic zak of iets dergelijks moet stoppen en voilà, het sap van de kaki druipt langs je mond.

Je kunt er van alles mee, behalve gewoon opeten. Jam is lekker, chutney (met sinaasappel of citroen, gember en knoflook, bijvoorbeeld) serveren met vanille-ijs als dessert.

De boom heeft een geweldig nadeel: het hout is ontstellend breekbaar, en dus gebeurde het ook dit jaar weer: ineens viel een dikke tak, met daarin een kilo of vijftien kaki’s, op de grond.

Veel van de nog keiharde, halfgele vruchten waren gebarsten tijdens de val, maar een ander deel, een kilo of zeven, acht, was nog gaaf en die liggen nu dus, gewikkeld in een plastic tafelkleed, samen met een kilo appels en een kam bananen, te rijpen. Ethyleengas, dus.

Volgende week een dagje uittrekken om het hele geval te verwerken. Aan de boom hangen nog diverse kilo’s kaki’s.

Ik zal er een paar laten hangen voor de merels. Die hebben geen schuldenberg, voor zover ik weet, dus die hoeven nergens voor gestraft te worden.

______

hhBest

Boek & Film 

Een gezellige middag in het winkelcentrum

En het wordt alleen maar erger. Ik sta al sinds jaar en dag bekend als iemand die het meestal aanzienlijk beter weet, en nu speel ik met verve, ook langs de openbare weg, de rol van de bejaarde eigenwijs.

Afgelopen zaterdag meldden veel winkels in het winkelcentrum dat er een landelijke pinstoring was. Aangekomen in de rij bij de kassa van Kruidvat – nooit iets bijzonders, niet al te vaak voordelig – stelde ik vast dat ik in geval van nood, dus als je niet kon pinnen, niet voldoende cash zou hebben om te betalen. Dus stelde ik Djamila, die als gebruikelijk geen rijbewijs, identiteitsbewijs of pinpas bij zich had (‘dat heb jij toch?’ Wij zijn symbiotisch) voor om de plaats in de rij bezet te houden, terwijl ik bij een pinautomaat in het winkelcentrum geld zou gaan tappen. Ik veronderstelde namelijk dat de landelijke storing niet de pinautomaten van banken getroffen zou hebben.

Dat hadden er meer gedacht, want er stond een enorme rij bij de automaat van de ING. Lumineus idee: naar ABN-Amro, daar zag ik iemand tevreden met gepind geld weglopen en was ik meteen aan de beurt. De transactie verliep soepel, het pasje kwam weer naar buiten en toen gebeurde er niks. Geen cash. Achter mij vormde zich een rij.

De automaat vermeldde een telefoonnummer dat in geval van storing gebeld kon worden. Aldus gedaan, dan had ik die smartphone niet voor niks.

Optie 2 liet zich maar moeilijk aantikken, dankzij die smartphone, maar uiteindelijk kreeg ik een jongeman aan de telefoon, die mij vroeg bij welke bank ik een rekening had. ‘KPN,’ zei ik, merkte mijn vergissing meteen, bij de pinken als ik ben, en corrigeerde: ‘ING.’ En daarmee werd de allesweter in mijn wakker. ‘Ja, dat komt zo, ING en KPN zijn eigenlijk zusjes van elkaar.’ De jongen klonk op zijn hoede. ‘Wat bedoelt u, meneer?’ ‘Dat ING en KPN vroeger in één firma zaten.’ ‘Ik begrijp u niet.’ ‘De PTT, die waren vroeger samen PTT,’ doceerde ik.

Ik keek om en zag dat de mensen achter me gretig van mijn wijsheid stonden te profiteren.

Ik hoorde aan de stem van de jongen dat hij vaker eigenwijze bejaarden aan de telefoon kreeg. En dat hij nog nooit van de PTT had gehoord. ‘Nou ja, hoe dan ook meneer, u moet uw bank bellen en vragen of de transactie echt voltooid is.’ ‘Ik kan ook internetbankieren hoor, dan kijk daar wel even.’ ‘O dat is heel mooi meneer, dan wens ik u nog een mooie middag.’

Een mooie middag, dat was het trouwens al, en de rij achter me was intussen verdwenen. Teleurgesteld, doordat ik mijn rol van eigenwijs te lang rekte.

Bij Kruidvat deed de pinautomaat het gewoon.

_______

hhBest

Boek & Film 

Dienstverlening in het jaar 2011

‘Kun je dit nog even aangetekend versturen?’ Eerst even checken hoe lang het postkantoor in de plaatselijke Bruna nog open blijft – het is weliswaar pas vanmiddag om één uur opengegaan, het is maandag – maar om half zes is onverbiddelijk sluitingstijd. Het is tien over vijf.

In vliegende haast naar het winkelcentrum, ik vergeet ook nog de blauwe parkeerschijf in te stellen, en ren de boekhandel in.

Voor het loket of wat daar tegenwoordig voor doorgaat, staan tien mensen. Ik sluit aan en krijg een ouderwets visioen: de postbeambte die om half zes exact en zonder verder iets te zeggen het loket dichtklapt, de groene zonneklep van zijn moede hoofd trekt en naar achteren sloft waar moeder de vrouw wacht met de gebakken piepers.

De postbeambte is sinds jaar en dag een mevrouw, ik moet zeggen: meestal één mevrouw, die, kan ik zien over de stapels agenda’s, de sortering pennen en andere kantoorkundige snuisterijen heen, al een licht rood hoofd krijgt. Want tien mensen in de rij, dat lijkt weinig maar het is als bij de kapper: het ligt er aan wat die mensen komen doen. Voor hetzelfde geld komen die twee louche types die net aan de beurt zijn vijftig auto’s overschrijven. Gelukkig is het er maar één, maar het duurt toch even en het hoofd van de postmevrouw is alweer iets roder geworden.

Dan een bejaarde mevrouw die een heel gesprek met haar begint, ik ken dat, ik klets ook onnodig veel met openbare functionarissen. Een man die een flinke stapel vijftigjes keurig opgeborgen wil zien en diverse mensen die een pakje komen afhalen dat zij, door afwezigheid, niet aan de huisdeur in ontvangst hebben kunnen nemen. Dat is nog een heel gezoek in een chaotische stapel achter de toonbank, want er zijn elke dag véél mensen die iets van de internetwinkel verwachten maar daarvoor niet thuis zijn gebleven.

Ook zijn er twee die pakjes komen inleveren die ze wel in ontvangst hebben genomen maar waarvan de inhoud toch niet aan verwachtingen bleek te voldoen.

Het is inmiddels half zes geweest en de postmevrouw wordt nu lichtpaars. Maar, o wonder, ze kijkt wel zuchtend naar de zeven of acht mensen die er nog staan (na mij zijn er nog een paar binnengekomen) maar ze werkt door.

Ze fluistert iets tegen de verkoopster van Bruna – het komt er op neer: niemand meer binnenlaten.

Ik begin me bijna te schamen dat ook ik een ingewikkelde transactie wil volvoeren: aantekenen, dat betekent pinnen en na enig typewerk bonnetjes printen.

De postmevrouw begint er nu ongezond purper uit te zien.

Maar ik sta even later opgelucht buiten: opdracht uitgevoerd en toch geen parkeerbon opgelopen.

Onderweg naar huis bekruipt mij een gevoel van spijt dat ik niet hebben mogen meemaken dat het gelaat van de postmevrouw weer het normale kleurenpalet aanneemt.

En dat er voor pakjes en overschrijven van auto’s een aparte dienst in het leven geroepen moet worden.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een wijn als een oudedamesparfum

Sommige dingen stel je te lang uit. Zoals bijvoorbeeld het zoeken naar mogelijkheden om nog eens wijn te bekomen van de druivensoort Fragola. Ja, inderdaad, de naam is het Italiaanse woord voor aardbei, en met veel goede wil kun je de smaak van de wijn plaatsen ergens tussen bramen, zwarte bessen, bosaardbeien en zwaar oudedamesparfum.

Driemaal in mijn leven dronk ik die wijn, eenmaal omstreeks 1956 op de boerderij van een tante in Fanna in Noord-Oost-Italië, die de wijn zelf maakte van het rijtje Fragola dat ze in de wijngaard had staan. De tweede maal in het jaar 1968 in een boerderij-restaurant-wijngaard in Cividale del Friuli, de derde keer een paar jaar geleden op een camping in de buurt van Piacenza, eigendom van een boer die ons van zijn wijn liet proeven. Een heerlijke avond met voortreffelijke salami, heerlijke kaas en verrukkelijke ham van eigen productie. En wijn. Dus.

Als altijd in wijndrinkersgezelschap bracht ik Fragola ter sprake en wat wil het geval? Een broer van de boer had een rijtje Fragola wijnstokken in zijn wijngaard en had de wijn zojuist gebotteld. De boer verdween korte tijd en kwam terug met een paar flessen. Schuimend als bier kwam de donkerpaarse wijn uit de fles en verspreidde direct de geur die ik zo lang had moeten missen. Helaas was de wijn niet te koop, waarover straks meer.

Op diezelfde trip belandden wij op de camping San Nicolò op het Lido di Venezia en opnieuw drong de onmiskenbare geur in mijn neusgaten: de exploitant van de camping had rond zijn huis Fragoladruiven aangeplant die net helemaal rijp waren. Ik hoefde vervolgens maar te kikken en ik had een emmer van de druiven te pakken.

Die niet allemaal op gingen, want de smaak van de druiven is net als die van de wijn ‘beperkt houdbaar’. Ze bederven niet, maar de smaak is wel erg opdringerig, uiteindelijk.

Intussen vertelde iedereen me verhalen rond de vraag: waarom wordt Fragola niet meer aangeplant? Te weinig alcohol, werd er gezegd, ziektegevoelig, zei een ander, maar pas gisteren kwam ik achter de ware oorzaak: Fragola mag van de EU niet meer voor wijnproductie worden gebruikt omdat er een stof in zit die bedwelmend kan werken. Dit is onzorgvuldig geformuleerd: de productie mag wel, maar de verkoop niet, en dan ben je uiteraard snel uitgepraat. Het lijkt wel wiet, maar dan omgekeerd.

Eindelijk besloot ik eens te gaan zoeken op internet. Dat brengt een interessant feit aan het licht: er is één plek in de Europese Unie waar Fragola – maar dan onder de naam Uhudler – nog wel geproduceerd en verkocht mag worden, door een amateur in een dorpje in Oostenrijk, in het grensgebied met Hongarije en Slovenië.

En dan ben ik er zo eentje die al in de camper zit om het te gaan halen. De voorraad is trouwens voorlopig ausgetrunken.

Ik moet me vooralsnog zien te behelpen met de kunstmatig gearomatiseerde versie Fragolino, op ruime schaal verkrijgbaar in Italiaanse supermarkten, en na enige experimenten momenteel bijna niet van echt te onderscheiden. Het product verraadt zich door aanzienlijk minder te schuimen.

Nu nog een glaasje Clinto. Zwartpaars, lijkt gemaakt van zwarte bessen.

______

hhBest

Boek & Film 

In afwachting van de grote knal

Voor het eerst sinds 1918 vergadert het Nederlandse parlement op zaterdag. Het bijpassende weer is natuurlijk storm en regen, gemengd met de eerste sneeuwvlokken. Buiten de Tweede Kamer dromt een grauwe massa burgers bijeen, geteisterd door de economische crisis die beangstigende vormen aanneemt. Af en toe slaakt iemand een wanhoopskreet als geruchten naar buiten dringen dat binnen het eerste handgemeen tussen leden van het minderheidskabinet en Harer Majesteits Loyale Oppositie al heeft plaats gevonden. Het machteloze kiezersvolk met zijn holle hongerige ogen vangt een glimp op van een paar bebloede koppen.

Ik zit op een bankje in de voortuin, onder het weelderige bladerdak van de kakiboom die bijna letterlijk gebukt gaat onder de vracht vruchten die ook dit jaar een vermoedelijk vergeefse poging doen rijp te worden. Zojuist is een doos afgeleverd bevattende Fragolino, een wijnproduct dat doet denken aan ‘jours d’antan’, toen die wijn nog echt van die naar bosaardbeien, hele zwoele boudoirbosaardbeien smakende druiven werd gemaakt. Daar moet een flesje van geprobeerd. De wijn fonkelt felrood in het glas. Het is windstil en de felle zon koestert mijn oude kale kop.

In Den Haag vliegen de miljarden over tafel. Het Internationaal Monetair Fonds heeft uitgerekend dat er de komende tijd vierenveertigduizend euro per Griek naar Griekenland moet. En als ik het goed begrepen heb, dan is dat geld de afgelopen tien jaar al verkwist in dat gezellige en ook al zonovergoten land. Je begint je af te vragen wat het begrip ‘geld’ eigenlijk nog inhoudt.

Het lijkt of ik er allemaal niks mee te maken heb, maar het pensioenfonds zwijgt in alle talen. Al weken ligt er het voornemen om eens te berekenen wat een flinke verlaging van de uitkering gaat betekenen.

Maar de zon schijnt en ik lees de krant.

Een columnist in de Volkskrant maakt gehakt van Rita Verdonk, de zoveelste namaakparlementariër die nog bijna eerste minister was geweest, een gemeen vrouwtje met een gebrekkig kippenverstand en de bijbehorende kippendrift.

Een vrouwtje dat beschuldigd werd van kippendrift en kippenverstand dat algemeen al aan de schandpaal genageld leek, Nurten Albayrak, slaat terug in dezelfde krant. Ze zegt dat ze is opgeofferd aan de wanhoop van de allerachterbakste Limburger die ik ooit heb gezien, Gerd Leers. En ik geloof haar ook nog.

Ik knipper tegen de zon, zak een beetje onderuit en dut in. Als ik wakker word heeft de postbode de post voor me neergelegd en is als op kousenvoeten weer vertrokken. Niks bijzonders, in ieder geval geen onheilstijding van het pensioenfonds.

Op Politiek24 heerst rust, de Tweede Kamer is een kopje koffie drinken, de samengedromde paupers zitten op het Plein achter een latte macchiato of hun eerste glas prosecco. Of, wie weet, een Fragolino, de eerstkomende hype.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik dat in Voorschoten iemand die vaak is betrapt op te hard rijden, een poging heeft gedaan de schuldige flitspaal op te blazen – maar daarbij vooral de deskundigen van de Explosieven Opruimingsdienst het ziekenhuis in heeft weten te krijgen.

Voortzetting van de politiek met andere middelen. De mensen begrijpen niks van financiën, maar wel van de gaspedaal. Of het gaspedaal?

Eens kijken of ik een Egg Benedict voor elkaar krijg, voor het te laat is.

_______

hhBest

Boek & Film

Een leven in tweets en weblogs

Zaterdagmorgen, vaste prik: Volkskrant Magazine. Hee, je had het abonnement toch opgezegd? Jazeker, maar ik heb tot 24 december betaald, misschien krijg ik dit jaar zelfs de Kerstkrant nog net wel. Ligt aan het sneeuwdek, denk ik.

Wim de Jong bericht al voor de tweede keer vanuit de VS, ditmaal vooral uit het dorp Oatman, een feest der herkenning want ik kocht daar in april 2008 een spijkerhemd met een enorm Route 66 logo op de rug. De Jong laat helaas onvermeld dat dit het dorp is waar elke drie kwartier in de hoofdstraat een vuurgevecht plaats vindt tussen witte en zwarte hoeden of tussen sheriffs en robbers, kan ook. Misschien staakten ze voor a fistful of dollars meer toen De Jong passeerde.

Sylvia Witteman komt, als zo vaak, op internet terecht en vindt daar de wonderlijkste dingen. Ditmaal ‘Eenvoudig leven’ met Teunie, en dat mag wat mij betreft eenvoudig leven heten. Het is een weblog met veel te lange en daardoor vrijwel onleesbare regels, waarop Teunie op 20 oktober nog kond deed van het feit dat ze met haar man ‘half Nederland’ was doorgereden – te weten Elspeet, Apeldoorn en ’s Heerenbroek. (Van Teunie is net een boek uit, so much voor eenvoudig leven.) (Nee, bedenk zelf maar grappen over ’s Heerenbroek.)

Dit om even de sfeer te bepalen, we gaan het pas weer over het Volkskrant Magazine hebben als daar orde op zaken is gesteld.

Maar we blijven wel even op het onvolprezen www.

Een te benauwde leefwereld lijken me Elspeet en ’s Heerenbroek voor Peter Breedveld en Hassnae Bouazza die samen een groot deel van een andere weblog, Frontaal Naakt, vullen – een weblog waar Teunie, gezien haar ingetogen achtergrond, niet naar mag kijken, alleen die naam al.

Breedveld neemt een breed scala van onderwerpen dagelijks onder de loep terwijl Bouazza een bijzondere voorkeur heeft voor het Midden-Oosten en de toestand aldaar.

Op Twitter moet je voor de grap die twee toch eens volgen. Soms twitteren ze hele dagen met elkaar, op zich zijn de tweets samen een interessante en doorwrochte politieke discussie waaruit Bouazza vooral naar voren komt als een brutale meid met radicale opvattingen. Tot nu toe nog altijd: so what.

Maar aangezien Peter en Hassnae elkaar ook wel met ‘geliefde’ aanduiden, heb ik een bizar beeld van de twee: Hassnae met haar iPad en Peter met zijn laptopje liggen naast elkaar onder de dekens en bestoken elkander met tweets. En daar bemoeien allerlei andere types zich dan ook weer mee als het te bar wordt.

Zo is daar van de vroege ochtend tot de late avond EdgeofEurope, waarachter Rob van Kan, ridder zonder vrees of blaam, woonachtig in Calabrië schuilgaat en zich absoluut niet onbetuigd laat als het gaat om het maken van keiharde ruzies met prominenten uit de domrechtsscène. Inclusief bedreigingen en blocks over en weer.

Wat ik bij Twitter wel kan aanbevelen, dat is de tweetwisseling tussen Nico Dijkshoorn en de al eerder genoemde Sylvia Witteman. Daar komt voortdurend het afzichtelijks op voedselgebied voorbij waardoor beiden zo gefascineerd worden. Ik noem de uitgeharde gehaktstaaf.

Het is natuurlijk een kwestie van een uitgekiende mix maken van degenen die je volgt, maar ik vind het werkelijk prachtig om tussen Khadaffi en de Israëlisch-Palestijnse troebelen ineens de altijd onverstoorbare Eetweters te zien opduiken met Paprikasoep met sherryazijn en krokantjes van parmezaan.

Ik ga eens een vrolijke zaterdag vullen, denk ik. Ik aarzel: Elspeet, Gaza, Cosenza of toch maar gewoon: Eygelshoven.

_______

hhBest

Boek & Film