Voor het eerst sinds 1918 vergadert het Nederlandse parlement op zaterdag. Het bijpassende weer is natuurlijk storm en regen, gemengd met de eerste sneeuwvlokken. Buiten de Tweede Kamer dromt een grauwe massa burgers bijeen, geteisterd door de economische crisis die beangstigende vormen aanneemt. Af en toe slaakt iemand een wanhoopskreet als geruchten naar buiten dringen dat binnen het eerste handgemeen tussen leden van het minderheidskabinet en Harer Majesteits Loyale Oppositie al heeft plaats gevonden. Het machteloze kiezersvolk met zijn holle hongerige ogen vangt een glimp op van een paar bebloede koppen.
Ik zit op een bankje in de voortuin, onder het weelderige bladerdak van de kakiboom die bijna letterlijk gebukt gaat onder de vracht vruchten die ook dit jaar een vermoedelijk vergeefse poging doen rijp te worden. Zojuist is een doos afgeleverd bevattende Fragolino, een wijnproduct dat doet denken aan ‘jours d’antan’, toen die wijn nog echt van die naar bosaardbeien, hele zwoele boudoirbosaardbeien smakende druiven werd gemaakt. Daar moet een flesje van geprobeerd. De wijn fonkelt felrood in het glas. Het is windstil en de felle zon koestert mijn oude kale kop.
In Den Haag vliegen de miljarden over tafel. Het Internationaal Monetair Fonds heeft uitgerekend dat er de komende tijd vierenveertigduizend euro per Griek naar Griekenland moet. En als ik het goed begrepen heb, dan is dat geld de afgelopen tien jaar al verkwist in dat gezellige en ook al zonovergoten land. Je begint je af te vragen wat het begrip ‘geld’ eigenlijk nog inhoudt.
Het lijkt of ik er allemaal niks mee te maken heb, maar het pensioenfonds zwijgt in alle talen. Al weken ligt er het voornemen om eens te berekenen wat een flinke verlaging van de uitkering gaat betekenen.
Maar de zon schijnt en ik lees de krant.
Een columnist in de Volkskrant maakt gehakt van Rita Verdonk, de zoveelste namaakparlementariër die nog bijna eerste minister was geweest, een gemeen vrouwtje met een gebrekkig kippenverstand en de bijbehorende kippendrift.
Een vrouwtje dat beschuldigd werd van kippendrift en kippenverstand dat algemeen al aan de schandpaal genageld leek, Nurten Albayrak, slaat terug in dezelfde krant. Ze zegt dat ze is opgeofferd aan de wanhoop van de allerachterbakste Limburger die ik ooit heb gezien, Gerd Leers. En ik geloof haar ook nog.
Ik knipper tegen de zon, zak een beetje onderuit en dut in. Als ik wakker word heeft de postbode de post voor me neergelegd en is als op kousenvoeten weer vertrokken. Niks bijzonders, in ieder geval geen onheilstijding van het pensioenfonds.
Op Politiek24 heerst rust, de Tweede Kamer is een kopje koffie drinken, de samengedromde paupers zitten op het Plein achter een latte macchiato of hun eerste glas prosecco. Of, wie weet, een Fragolino, de eerstkomende hype.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik dat in Voorschoten iemand die vaak is betrapt op te hard rijden, een poging heeft gedaan de schuldige flitspaal op te blazen – maar daarbij vooral de deskundigen van de Explosieven Opruimingsdienst het ziekenhuis in heeft weten te krijgen.
Voortzetting van de politiek met andere middelen. De mensen begrijpen niks van financiën, maar wel van de gaspedaal. Of het gaspedaal?
Eens kijken of ik een Egg Benedict voor elkaar krijg, voor het te laat is.
_______