Sommige dingen stel je te lang uit. Zoals bijvoorbeeld het zoeken naar mogelijkheden om nog eens wijn te bekomen van de druivensoort Fragola. Ja, inderdaad, de naam is het Italiaanse woord voor aardbei, en met veel goede wil kun je de smaak van de wijn plaatsen ergens tussen bramen, zwarte bessen, bosaardbeien en zwaar oudedamesparfum.
Driemaal in mijn leven dronk ik die wijn, eenmaal omstreeks 1956 op de boerderij van een tante in Fanna in Noord-Oost-Italië, die de wijn zelf maakte van het rijtje Fragola dat ze in de wijngaard had staan. De tweede maal in het jaar 1968 in een boerderij-restaurant-wijngaard in Cividale del Friuli, de derde keer een paar jaar geleden op een camping in de buurt van Piacenza, eigendom van een boer die ons van zijn wijn liet proeven. Een heerlijke avond met voortreffelijke salami, heerlijke kaas en verrukkelijke ham van eigen productie. En wijn. Dus.
Als altijd in wijndrinkersgezelschap bracht ik Fragola ter sprake en wat wil het geval? Een broer van de boer had een rijtje Fragola wijnstokken in zijn wijngaard en had de wijn zojuist gebotteld. De boer verdween korte tijd en kwam terug met een paar flessen. Schuimend als bier kwam de donkerpaarse wijn uit de fles en verspreidde direct de geur die ik zo lang had moeten missen. Helaas was de wijn niet te koop, waarover straks meer.
Op diezelfde trip belandden wij op de camping San Nicolò op het Lido di Venezia en opnieuw drong de onmiskenbare geur in mijn neusgaten: de exploitant van de camping had rond zijn huis Fragoladruiven aangeplant die net helemaal rijp waren. Ik hoefde vervolgens maar te kikken en ik had een emmer van de druiven te pakken.
Die niet allemaal op gingen, want de smaak van de druiven is net als die van de wijn ‘beperkt houdbaar’. Ze bederven niet, maar de smaak is wel erg opdringerig, uiteindelijk.
Intussen vertelde iedereen me verhalen rond de vraag: waarom wordt Fragola niet meer aangeplant? Te weinig alcohol, werd er gezegd, ziektegevoelig, zei een ander, maar pas gisteren kwam ik achter de ware oorzaak: Fragola mag van de EU niet meer voor wijnproductie worden gebruikt omdat er een stof in zit die bedwelmend kan werken. Dit is onzorgvuldig geformuleerd: de productie mag wel, maar de verkoop niet, en dan ben je uiteraard snel uitgepraat. Het lijkt wel wiet, maar dan omgekeerd.
Eindelijk besloot ik eens te gaan zoeken op internet. Dat brengt een interessant feit aan het licht: er is één plek in de Europese Unie waar Fragola – maar dan onder de naam Uhudler – nog wel geproduceerd en verkocht mag worden, door een amateur in een dorpje in Oostenrijk, in het grensgebied met Hongarije en Slovenië.
En dan ben ik er zo eentje die al in de camper zit om het te gaan halen. De voorraad is trouwens voorlopig ausgetrunken.
Ik moet me vooralsnog zien te behelpen met de kunstmatig gearomatiseerde versie Fragolino, op ruime schaal verkrijgbaar in Italiaanse supermarkten, en na enige experimenten momenteel bijna niet van echt te onderscheiden. Het product verraadt zich door aanzienlijk minder te schuimen.
Nu nog een glaasje Clinto. Zwartpaars, lijkt gemaakt van zwarte bessen.
______