Zo. Opgelost. Ik geloof trouwens helemaal niet dat er ooit zoiets als de Eurocrisis is geweest. Gewoon een leuk gezelschapsspel voor staatshoofden. Niet iedereen heeft zin in of gelegenheid of de constitutie voor de hele nacht bunga bunga, tenslotte. Of altijd maar Wordfeud. Het spel was ook nuttig voor types die binnenkort verkiezingen moesten meemaken. Denk eraan dat Sarkozy vanavond op de Franse televisie goede sier gaat maken met de duizend miljard euro die hij zogenaamd uit Brussel heeft meegebracht, in een grote met zuiver goud beslagen zeeroverskist, die tijdens het ‘spontane’ ‘live’ interview midden op tafel staat.
Wie nog wel opgelost moet worden, bijvoorbeeld in een vat zoutzuur, is Gerd Leers. (Dit is een columnistengrap. Ik bedoel dit niet serieus. Waar haal je trouwens een vat zoutzuur vandaan? En ik ben daar ook nog heel onhandig mee, zodat ik na afloop vooral mijzelf te pakken blijk te hebben gehad.) Maar daarover later wellicht meer.
Dus kan ik me zonder verdere muizenissen aan het hoofd richten op de wonderen van het ethyleengas.
Ja, dat klinkt sinister, maar dat is het niet. Rijpende appels verspreiden een flinke dosis ethyleengas in de omgeving, en dat kan andere vruchten in de buurt helpen zelf ook rijp te worden. Burenhulp, het lijkt Europa wel.
Al een paar jaar lang moest ik met lede ogen aanzien dat de rijke oogst aan kaki’s aan mijn eigen boom in de loop van de eerste weken van november de prooi werd van merels en spreeuwen.
Ik koop zelf al dertig jaar kaki’s bij de groenteboer, maar de afgelopen dagen is me gebleken dat zelfs mijn overbuurman, die elk jaar weer die gele pracht aan mijn boompje ziet, er nog nooit van gehoord heeft.
Dus nog maar eens da capo: Kaki’s zijn de vruchten van een boom met de sjieke naam Diospyros kaki, de vruchten kunnen zo groot worden als een vleestomaat, prachtig goudgeel als ze rijp zijn, zonder pit. Waar smaken ze naar? Eh, naar kaki? Nou ja, je kunt er perzik bij halen, of meloen; ze zijn in ieder geval heel zoet, de inhoud bevat normaal geen pitten en de rijpe vrucht is van binnen gelei-achtig en je kunt het vruchtvlees bijna drinken. Een drupje limoensap haalt een bepaalde lafheid weg.
Maar dan moeten de vruchten wel rijp zijn en op onze breedten worden ze niet rijp aan de boom, voor de vorst invalt. Een onrijpe kaki heeft een niet erg prettige smaak die veroorzaakt wordt door de tannine in de vrucht. Die tannine verdwijnt niet als je de vrucht voor het raam in de zon legt – dezer dagen ben ik er, laat als altijd, achter gekomen dat je onrijpe kaki’s een weekje met een paar appels (of desnoods bananen) in een plastic zak of iets dergelijks moet stoppen en voilà, het sap van de kaki druipt langs je mond.
Je kunt er van alles mee, behalve gewoon opeten. Jam is lekker, chutney (met sinaasappel of citroen, gember en knoflook, bijvoorbeeld) serveren met vanille-ijs als dessert.
De boom heeft een geweldig nadeel: het hout is ontstellend breekbaar, en dus gebeurde het ook dit jaar weer: ineens viel een dikke tak, met daarin een kilo of vijftien kaki’s, op de grond.
Veel van de nog keiharde, halfgele vruchten waren gebarsten tijdens de val, maar een ander deel, een kilo of zeven, acht, was nog gaaf en die liggen nu dus, gewikkeld in een plastic tafelkleed, samen met een kilo appels en een kam bananen, te rijpen. Ethyleengas, dus.
Volgende week een dagje uittrekken om het hele geval te verwerken. Aan de boom hangen nog diverse kilo’s kaki’s.
Ik zal er een paar laten hangen voor de merels. Die hebben geen schuldenberg, voor zover ik weet, dus die hoeven nergens voor gestraft te worden.
______