SanteLOGie

Geen persweeën deze keer

In het door ons ontdekte winkeltje met ijzerwaren, keukenspullen, ondefinieerbare plastic mandjes, zware gietijzeren buizen, schroeven, spijkers en allerlei gereedschap, waar vóór ons nog nooit iemand was geweest, zagen we de tomatenpers. Al vaker hadden we spullen gekocht in dat soort winkeltjes in Italië, waardoor ik een andere kijk heb gekeken op Italiaans design. Hoezeer het Italiaans design zoals dat op ons af komt in de sjiekere Hollandse winkelstraten ons altijd weer imponeert, in de praktijk zijn dingen uit Italië niet altijd even mooi, praktisch of zelfs maar bruikbaar.

Maar komaan, hij was prachtig tomaatrood, zag er robuust uit, leek gemakkelijk schoon te maken en, het belangrijkste: hij kostte slechts twintig euro – tot de eerstkomende verlaging van het pensioen een alleszins loopbaar risico: als hij het niet deed ging hij eenvoudig bij het plastic.

De machine bleek met een ingebouwde zuignap muurvast aan de tafel geplakt te kunnen worden, de gebruiksaanwijzing repte van het vooraf koken van de tomaten. En bij nadere beschouwing bleek het een verbluffend eenvoudig concept.

Aan tomaten zijn we nog niet toegekomen maar de twee druivenstruiken in de tuin droegen dit jaar geweldig, ze leverden samen een kilo of vijf, zes mierzoete druiven op en aangezien je die zeker niet etend opkrijgt, besloten we de tomatenpers er op los te laten. In eerdere jaren hadden we daar de sapcentrifuge wel voor gebruikt, maar doordat die de pitten kapot maakte, werd het verkregen product ondrinkbaar bitter.

We plukten de druiven, ontdeden ze van de stelen en steeltjes, wasten ze en gingen aan de slag met de molen. Een fluitje van een cent! De druiven gingen er in no time door, aan één kant stroomde het sap naar buiten via een grove zeef, aan de andere kant werd de pulp naar buiten geduwd. Uit zuinigheidsoverwegingen joegen we de pulp er ook nog een keer doorheen waarna bleek dat elke kilo druiven ongeveer een driekwartliter sap opleverde. Na filtering daarvan hadden we een helderrood, lekker friszoet sapje dat er in ging als gotswoord in een ouderling.

De machine was met groot gemak in losse delen uiteen te nemen en af te spoelen en weer in elkaar te zetten.

Deze rode rakker is, kortom, een blijverd. Wat zullen we nog eens persen? Nectarines? Doen we, zaterdag. Misschien is er ook wel iets lekkers te onttrekken aan fijngehakte sinaasappels. O ja, en aan tomaten, natuurlijk.

We zitten nu wel met een liter of vijf sap, dat je ook niet zomaar achterover klokt en ongetwijfeld morgen al begint te gisten.

Ja, zo kun je voor elke oplossing een probleem bedenken. Proost!

________

Het hierboven omschreven apparaat, Passatutto Velox, is hier verkrijgbaar. Wel een tientje duurder.

hhBest

Boek & Film 

Nooit zeggen wie er op de radio geïnterviewd wordt

Tien over half acht, uit eten geweest, onderweg naar huis om nog een staart van DWDD mee te krijgen. Op Radio 1 het dagelijks kunstprogramma, aan het woord is een mevrouw van wie we in het daarop volgende kwartier te weten komen dat ze Karin of Karina heet, dat ze in haar jeugd is mishandeld, dat ze een muizenhuis heeft gemaakt en kinderboeken geschreven en dat ze (mogelijk voor de PvdA) in de Amsterdamse politiek actief is geweest. Meer niet. Zou iemand bij de Nederlandse radio er ooit achter komen dat veel luisteraars het begin van een interview niet meekrijgen en dat ze dan ook het interview zelfs nauwelijks kunnen duiden omdat ze zich zitten in te spannen om er zelf achter te komen wie hier nou eigenlijk aan het woord is?

In actualiteitenprogramma’s precies hetzelfde. Je valt midden in een gesprek waarin sterke uitspraken worden gedaan, maar het gewicht daarvan kun je niet bepalen als je niet weet wie er aan het woord is. Hoe vaak gebeurt het niet dat aan het eind van het gesprek nog altijd niet wordt vermeld wie we hier aan het woord hoorden? Volgend onderwerp? And now for something completely different?

Gelukkig gaat het in DWDD anders. We weten meteen met wie we daar van doen hebben. Want daar zit Britt, uitbundig blond, in het bezit van een havo-diploma, maar zo niet geestelijk dan toch sociaal verschrikkelijk zwakbegaafd. We weten dus hoe ze heet, ik heb haar al eens in hilariteitenprogramma’s voorbij zien komen toen ze eerst dacht dat Suriname helemaal geen bekende figuren had opgeleverd, o ja toch wel: Nelson Mandela! En die dacht dat dertigduizend euro bijna een miljoen was. Er bleek haar wel gevraagd om te overwegen een reportage aangaande haar lichaam in de Playboy te plaatsen, maar ze aarzelde nog, want ‘dan geef je je toch wel bloot.’

Matthijs van Nieuwkerk, inmiddels 51, werd door haar geschat op ‘iemand van boven de twintig’, nader aan de tand gevoeld schat ze hem op 32 (ze is zelf achttien) en dat bracht Matthijs ertoe op te staan en haar hartelijk te zoenen.

En het moet gezegd: Van Nieuwkerk was de enige gisteravond die nog enig mededogen toonde en zich niet openlijk vrolijk maakte over de domme kletspraat van Britt (‘Ik stond tussen Nick en Simon, dat vergeet je toch nooit meer?’), maar de rest van de zaal, daarin voorgegaan door Nico Dijkshoorn, sloeg zich op de dijen, ze kwamen niet meer bij om die stomme griet die daar zonder te begrijpen dat ze in de zeik werd genomen, maar een beetje zat te babbelen.

Maar intussen wist ik nog altijd niet welke Karin of Karina op Radio 1 ook al erg openhartig zat te vertellen. En daar kom ik nu ook nooit meer achter.

Ja, op internet kijken, maar dat telt niet. Karina Schaapman was het, voormalig lid van de gemeenteraad van Amsterdam voor de PvdA. Waarom ze intussen Karina Content heet, dat kan helaas niet vinden.

Wat ik van Karina hoorde maakte dat ik dacht: misschien zou die zich eens over Britt moeten ontfermen. Want wie weet beter dan zij, dat je zo niet met mensen omgaat.

PS: Ik krijg de suggestie dat Britt misschien wel een vrouwelijke remake van Paul de Leeuws Adje zou kunnen zijn. Alles is mogelijk, inderdaad. Britt was oorspronkelijk een van die kapsters/caissières die in een raar quizprogramma waarvan me de naam ontschoten is op een kaart van Europa moesten aanwijzen waar Amerika ligt. Of zoiets. Ik zocht daarnet trouwens op Britt en die blijkt op 1 april van dit jaar ook al in DWDD te zijn geweest, met ongeveer dezelfde grappen.

Daar bevestigde Marc Marie Huybregts voor mij dat Britt inderdaad is wat ik denk dat ze is. Een lief onschuldig meisje dat misbruikt wordt door de circusbazen van de televisie.

________

hhBest

Boek & Film 

En ik kan het je nóg somberder vertellen

Al vaker heb ik mompelend profeterend geschreven over wat ik zie als de gevolgen van de economische en sociale crisis. De sociale crisis hangt natuurlijk deels samen met de economische, maar is veel onheilspellender. Dat het mogelijk is dat de mensen alle andere medemensen gaan zien als hinderpalen op hun route naar het volmaakte geluk of zelfs naar de supermarkt of de Ikea. Dat ze nog slechts oog hebben voor datgene dat ze zelf willen hebben en zijn: kinderen hebben en rijk zijn, bijvoorbeeld.

Sinds de groei van de mensheid in steeds sneller tempo het leven op aarde voor iedereen onmogelijk maakt is één punt, het recht op het hebben van eigen kinderen iets heel anders. Dat we enorm in staat zijn ten volle van het leven te genieten mede door een omvangrijk inkomen en goedkope hebbedingen dat is iets heel anders dan de aanslag die de westerse rijkdom op de hulpbronnen van de wereld doet.

Op alle genoemde gebieden vooruitgang boeken, dat kunnen we als de besten, dat hebben wij in West-Europa en helemaal in de Verenigde Staten en Canada de laatste vijfenzestig jaar of daaromtrent wel bewezen. In die korte periode ter lengte van een mensenleven hebben we ons ontworsteld aan de schaarsheid en de onzekerheid over de dag van morgen die had bestaan sinds de eerste mensen uit de bomen klommen. In vijfenzestig jaar zijn de mensen in onze contreien zo rijk geworden dat alle rijkaards van de geschiedenis erbij in de schaduw staan, zij konden zich minder veroorloven en hadden nul mogelijkheden vergeleken bij een werknemer met een modaal inkomen in het huidige Westen.

Wat nu voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid gaat gebeuren, is dat we achteruit moeten. Misschien moeten we zelfs terug naar de toestand zoals die was in 1939 – de mensen van toen waren voor het overgrote deel relatief tevreden, maar terugkeer naar de situatie van toen is voor ons een onvoorstelbaar horrorscenario. Georganiseerd het toerental verlagen en het leven op een laag, maar ook heel mooi pitje voortzetten is onmogelijk.

Het gaat uitdraaien op een free for all, het is al bezig, de economische crisis brengt ons in een duistere bioscoop waarin een horrorfilm draait en bovendien een brand is uitgebroken en er is maar één uitgang, die bovendien op slot is. De met de welvaart samenhangende minachting voor leven en goed van de naaste completeert het beeld van een armageddon waarvan we ons nog niets willen of kunnen voorstellen. In plaats van dat we zeggen: ja, goed, niemand gaat meer verder dan tien kilometer van huis voor vakantie, niemand heeft nog een auto nodig, het vliegverkeer wordt afgeschaft, er is elke dag brood met kaas en voldoende water, stroom voor één lampje, en dekens en truien voor de warmte, in plaats daarvan gaan we elkaars laptops en mobiele telefoons stelen omdat we het leven willen voortzetten zoals we het goed vonden.

(Soms voel ik me net Joop Den Uyl, in Frankrijk destijds bekend als Jop de l’Huile, tijdens de oliecrisis van 1973. Somber keek hij ons aan vanaf het tv-scherm. Het zou nooit meer hetzelfde worden en als eerste gingen de auto’s op zondag van de weg, waardoor een run ontstond op vergunningen om toch ‘gewoon’ te blijven rijden. Destijds duurde de crisis een jaar of zes, acht, ligt er maar aan wat je meetelt. Daarna begon de grootste boom aller tijden, met alle algemene rijkdom, decadentie en hedonisme van dien, die feitelijk nog altijd aanhoudt.)

Het worden interessante tijden.

_____

hhBest

Boek & Film 

Een trilogie die de verwarring vergroot

Eigenlijk zou ik het eerste deel van de trilogie over de Ierse vrijheidsstrijder Henry Smart van Roddy Doyle, A Star called Henry, nog eens moeten lezen om goed te begrijpen waar de overige twee delen nu eigenlijk precies over gaan. Ik herinner me dat ik er destijds enthousiast over heb geschreven – de auteur van boeken over mensen in volkswijken van Dublin had opeens een andere weg ingeslagen, niet alleen qua onderwerp, maar vooral wat betreft de stijl. Het was, meen ik me te herinneren, geschreven in een gedragen stijl die hoorde bij de geschiedenis van een legendarische vrijheidsstrijder.

Ik las dat werk van Roddy Doyle wegens zijn eerdere boeken, The Van, The Commitments, The Woman Who Walked Into Doors, The Snapper. Toen verscheen een boek over de ouders van Doyle, Rory & Ita en dat viel me zo tegen, dat ik Doyle schrapte van mijn lijstje met favoriete auteurs.

Een poosje geleden stuitte ik weer op Doyle en zag dat op A Star Called Henry nog twee delen waren verschenen, samen een trilogie: Oh Play That Thing en The Dead Republic.

Lees verder op Boek & Film 

O, die heerlijke muffe lucht van boeken

Geregeld doken en duiken de verhalen op, de laatste jaren: de papieren krant gaat verdwijnen, het papieren boek gaat óók verdwijnen. Zal allemaal best, maar soms denk ik ook: gelukkig bestaat de papieren krant nog, want hoe je het ook wendt of keert – letterlijk – er gaat niets boven een beetje suf boven de krant hangen, het artikel dat je eigenlijk leest mengen met de korte berichten in de kolom rechts of het stukje onderin, of gewoon ergens middenin beginnen omdat daar je oog op een woord valt dat je aandacht trekt. probeer dat allemaal maar eens met een pc-monitor, een laptop, een elektronisch pad, en al helemaal: een smartphone. Om nog te zwijgen van het ding lezen in bed, opgevouwen en wel waardoor maar één hand boven de dekens hoeft.

In noodgevallen is wellicht iets te zeggen voor een e-book – zoals ik lang geleden tijdens lange wandeltochten een hoeveelheid fotokopieën van boekpagina’s meenam, die ik weggooide als ik ze gelezen had.

Kranten bewaar je niet, hoogstens knip je er wat uit dat je in een mapje doet. In de rest verpak je de vis of veeg je je gat af.

Maar met boeken is het een ander geval.

Ik weet niet hoeveel boeken ik precies heb, ik schat vierduizend. Papieren boeken, dus. Een paar daarvan heb ik meer dan eenmaal gelezen, maar de meeste niet, en er zijn er ook een paar honderd bij die nog helemaal niet heb gelezen of maar gedeeltelijk.

Ik maak mezelf wijs dat ik, als ik ooit heel arm zal worden, dan nog die rijkdom aan boeken heb en ik nog vierduizend weken vooruit kan met die gloednieuwe voorraad boeken.

Niet eromheen draaien: ik ben gewoon een boekenverzamelaar. Als ze niets anders meer zijn, dan zijn de boeken nog altijd de decoratie van een aantal kamers in huis. Zonder die boekenkasten is dit een ongezellig huis, is dit mijn huis gewoon niet meer.

Ik was onlangs ten huize van een Franse kennis, wiens huis niet alleen een kasteeltje is, maar die ook vanaf zijn zestiende boeken verzamelt, boeken die aansluiten bij zijn hoofdbezigheid: geleerd zijn op het gebied van Romaanse kerken in Bourgondië en kruisvaarderskastelen in Rhodos, Cyprus en op andere plaatsen in de wereld. Dat kasteeltje is geheel gevuld met een combinatie van oude schilderijen en eindeloze rijen vooral antieke maar ook recent uitgegeven boeken, voor een deel van zijn eigen hand.

Boeken die absoluut nooit in elektronische vorm gegoten zullen worden. En vermoedelijk ook nauwelijks meer gelezen. Maar ze maken wel zijn kasteel tot dat van een geleerd man.

Ik kom hier op door het bericht dat Ikea het oerconcept van de Billy boekenkast wijzigt, omdat het papieren boek verdwijnt. De kasten worden dieper zodat er allerlei snuisterijen in geplaatst kunnen worden, en van die prachtige plaatjesboeken die niemand ooit leest.

Maar ik wil van Ikea de schriftelijke garantie dat de oer-Billy – vakken van 27 cm diep en 76 cm breed – tot in lengte van jaren verkrijgbaar zal blijven.

Hou toch eens op met die gekkigheid en beperk de digitalisering tot profane dingen en laat ons gewoon met rust met die lekker muf ruikende eindeloze rijen papieren boeken.

Vol zilvervisjes.

______

hhBest 

Boek & Film 

Een herdenkingsmomentje

Moet dat echt? Beginnen over 11 september 2001? Of was het 9 november van dat jaar? Er zijn mensen die dag denken. 2001, dat was het jaar waarin het in de zomer en in de herfst nog mooi weer was. En het jaar waarin een paar Arabische jongelui met een bizarre fantasie, een betere zaak waardig, twee gebouwen in New York plat legden – in een van die gebouwen had ik wel eens gegeten en een plas gepleegd.

Ik heb het nog nergens gelezen, maar de economische crisis waar wij nu al jaren in zitten en die opnieuw iets ondenkbaars teweeg zal brengen, namelijk het duchtig korten op het pensioen waarvoor ik me veertig jaar lang kapot heb gewerkt, die crisis is natuurlijk veroorzaakt door andere jongelui met een nog veel bizardere fantasie.

Wat we er ook van geleerd hebben: mensen die bereid zijn zich kapot te vechten om aan de top te komen zijn per definitie gevaarlijke gekken. Wij dachten dat het achter de rug was, dat Nabukadnezar, Nero en Caligula, Alexander de Grote en Karel van hetzelfde, Karel de Vijfde, Philips II, Lodewijk de Veertiende, Napoleon, keizer Wilhem II, Hitler en Stalin allemaal veilig dood waren – maar in 2001 bleken wij George Bush te hebben die de Arabische piloten wel had willen kussen als ze niet samen met het WTC onherstelbaar beschadigd waren, omdat ze hem de smoes in handen speelden om oorlogen te beginnen in Afghanistan en Irak die tot op de dag van vandaag voortduren en Amerika óver de rand van het bankroet hebben geduwd.

In meer dan duizend jaar turbulente geschiedenis zijn we nog altijd niet verder dan het uitzenden van christelijke soldaten om te vechten tegen de muzelmanse heidenen – de Kruistochten hervat, wat dat betreft had Osama bin Laden het bij het rechte eind.

Hij begon, roepen de Amerikanen dan. Behalve niks opgeschoten in de geschiedenis zijn we allemaal nog altijd niet ouder dan zes jaar.

________

hhBest

Boek & Film 

De laatste homo universalis

Jan Bosmans is sinds vrijdagavond Dr. Jan Bosmans, na een lange zit in het Kinsbergen auditorium in het Universiteitsziekenhuis van Antwerpen waarin het wel leek of het er nog om zou spannen of Jan de titel wel zou krijgen. De jury in toga zette diverse bomen op over Jans onderwerp, de wijze waarop radiologen verslag doen of zouden moeten doen van hun bevindingen. De plechtigheid draaide ook nog bijna uit op een soort persconferentie waarbij ook mensen uit het publiek – allemaal familie, vrienden, kennissen en collega’s van Jan – vragen mochten stellen. Ik zat echt te wachten op een Hollandse pedèl die na een uurtje binnenkomt, met zijn staf op de grond tikt en roept ’Hora est’, maar na ruim twee uur, waarin Jan onverstoorbaar, meestal in het Engels, inging op alle vragen, was het dan toch, ook zonder pedèl, afgelopen en was Jan ineens Doctor.

Wie niet opgelet heeft zal nu vragen: Kuch, wie is Jan Bosmans?

Een paar maanden geleden schreef ik al een kleine loftuiting van Jan, en die laat ik nu hier even volgen – zij is in het Engels, maar dat kan natuurlijk niet bommen, Jan zou het zelf, behalve in perfect Nederlands, ook nog in het Frans kunnen opschrijven of in het Latijn en/of Grieks. Het zou me niet verbazen.

Dus:

‘One could call him a Flemish republican nationalist, scorning the Belgian royal family, a fierce warrior against arrogant Dutch pretence of superiority, a better speaker and writer of Dutch than most Dutchmen.

More than that he is a medical doctor, a radiologist, but one who lacks all the properties one tends to ascribe to the shamans of modern medicine – haughtiness, aloofness, self-consciousness, arrogance. No trace in Jan of longing to be a member of a powerful oligarchy, next of kin to a secret society.

Nothing of the sort. Jan Bosmans is one of a kind. Very few doctors have worked outside their trade, and after a few years returned to become a sought after scientist. Jan Bosmans has. He has worked as a journalist – writing articles, leading magazines, not only medical ones but also on a wider scientific scale. He is fascinated by flying, he has been a pilot for many years.

But you could ask him to tell you the history of the first twenty-two Roman emperors and he will deliver the story without hesitation. You could ask him to write a sensitive poem on love, or on clouds or birds or anything at all, he will try to avoid doing so but later on you will find it in your mail.

But while you’re at it, do not hesitate to ask him to participate in a quiz on tv, not the ones where one is asked what the colour of the sky is, but the difficult ones, e.g. the ones in which one is asked to mention the names of the first twenty-two Roman emperors. He has won all Belgian quizzes, so much so that he is barred from participating anymore. And I am embarrassed to have been the one who was so proud to sit next to him in a famous difficult Dutch tv quiz – and failed, and doing so made him lose for the first time in his life.

Jan is also wonderful travel company. In many respects. His knowledge of what to see and what to eat and drink in many places in the world, especially in the United States and many places in Europe too, is unrivalled. He always sits there quietly, not talking as much as many journalists tend to do, but always bringing conversation to a higher level, or making the company laugh with a witty word game.

Jan Bosmans is back now as a radiologist, undoubtedly of sorts, and what I regret very much, this (and my retirement) did away with the travelling around the globe in a group of scientific journalists. We were a merry company, a group of people striving to be the homo universalis Jan Bosmans nearly achieves to be.’

Vrijdag ontdekte ik nog een paar aardige eigenschappen van Jan: hij speelt ook toneel en zingt in een koortje. En hij zag kans in enkele uren tijd tijdens het feestje bij gelegenheid van zijn promotie vrijwel iedereen van de ongeveer honderdvijftig gasten enkele ogenblikken te spreken.

Ik doe zelfs dat hem niet na.

________

hhBest

Boek & Film

Salve errore et omissione

Van de titel ‘hoogleraar cognitieve sociale psychologie’ kan ik absoluut geen chocola maken, waarmee ik me natuurlijk diskwalificeer om wat dan ook te zeggen over prof. dr. Diederik Stapel die dezer dagen werd ontmaskerd als de gedroomde combinatie van professor Joachim Sickbock en professor Zbygniew Prlwytzkofsky – voor mij mag Pancratius Edelhart Ladislas Philippus graaf van Rommelgem er ook nog wel bij. Juist ja, een stripfiguur. Zijn wetenschappelijke exploiten zijn van een exotisme waarbij mijn oren al veel eerder gespitst zouden zijn, maar dat is natuurlijk grotendeels achteraf praten. Meteen de eerste klap was namelijk al een daalder waard, want Stapel promoveerde op een proefschrift over ‘de invloed van de omgeving op de eerste indruk die iemand maakt’. Ik ken dat boek gelukkig niet, dus ik kan er meteen op los fantaseren, dat deed Stapel immers ook en ik kan er geen leerstoel mee kwijt raken.

‘De invloed van de omgeving op de eerste indruk die iemand maakt.’ Of je iemand tegenkomt in een café vol zingende dronken mensen of op een diepgevroren kerkhof aan de open groeve van een dierbare vriend, zou dat veel verschil maken? Best wel, maar wat? Ik kan me daar nauwelijks iets bij voorstellen, anders dan wat enorm voor de hand ligt. (Je gaat op dat kerkhof niet samen staan lallen, bijvoorbeeld.) En wanneer je echt iets zinnigs vindt, wat heb je daar dan aan? (Oh nee, het is wetenschap, nooit naar het nut informeren.)

Hadden we Jan Blokker nog maar, die had wel even gehakt gemaakt van Stapel. Maar ik ploeter voort.

Dit jaar nog verscheen in het wetenschappelijk tijdschrift Science een artikel van Stapels hand, waarin hij tot de conclusie komt dat ‘mensen die in een rommelige omgeving leven, eerder een hekel aan buitenlanders hebben.’ Ik zou dan toch eerst moeten weten wat precies verstaan wordt onder ‘een rommelige omgeving’. Is dat een kamer vol slordig opgestapelde boeken? Of is dat een huis waarin de etensresten van maanden opgestapeld staan in de keuken? Of is dat een appartement dat nog net niet uit Schöner Wohnen komt? Of een straat met zwerfvuil? Het lijkt me wel van belang dat te weten, gezien ook het onderwerp waarop Stapel promoveerde. Als het klopt is het trouwens een handig feitje: werp een blik naar binnen bij Martin Bosma en je weet genoeg. Maar als nou een ongelooflijke Piet Precies blijkt te zijn, en dat kwam voor, onder rechtse mensen, wat dan? Het antwoord ligt opnieuw voor de hand: dan heeft hij door een andere oorzaak een hekel aan buitenlanders. Bijvoorbeeld omdat ze veel rommel plegen te maken.

Tot nu toe had iedereen blijkbaar het gezicht in de plooi weten te houden bij strapatzen van Stapel, maar toen hij kwam met de stelling ‘dat vleeseters egoïstisch en hufterig zijn’, toen moeten ze in Tilburg toch achterover geslagen zijn, alleen al omdat er iemand van Wakker Dier bij het onderzoek betrokken was. Want opnieuw de vraag naar de exactheid van de stelling: wat is een vleeseter? Iemand die niks anders eet? Iemand die bij elke maaltijd een pond rauw rood vlees nuttigt? Of iemand die eens in de week een bleek kipfiletje wokt met een uitje? Zou Stapel zelf misschien óók een rancuneuze veganist zijn?

Want die zijn er hoor. Net zoals er zachtaardige dikzakken zijn die gaarne een mooi stukje saignant gebraden diamanthaas savoureren.

Niettemin: ik had graag gewacht met het ontslag van Stapel op zijn leidinggevend artikel onder de titel ‘Dronken wetenschappers spreken de waarheid’.

Eén stelling van Stapel hield ik al lang voor waar nog vóór de prof haar poneerde: ‘Mooie mensen krijgen sneller een baan.’ Op de redactie passeerde heupwiegend een zeer goed vormgegeven blondine met een hemelse glimlach, die kwam solliciteren bij de hoofdredactie. Ik hoor het eminente collega Frank S. nóg mompelen: ‘Niet naar diploma’s vragen, meteen aannemen.’ Quod erat demonstrandum.

_______

hhBest

Boek & Film

 

Peter R. de Vries en zijn eigen Hoogmis

Je kunt het gemakkelijk nagaan hoor, maar ik houd het op een gok: er zijn in Nederland ongeveer 68321 mensen die Peter de Vries heten, give or take a few. Daar zijn er uiteraard ook nogal wat bij die Peter R. de Vries heten, maar eigenlijk is er daar maar één van: Peter R. de Vries, misdaadsjoernalist, zoals hijzelf pleegt te zeggen.

Niks af te dingen op ’s mans prestaties hoor. Wat Crombach, Wagenaar, Van Koppen en Merkelbach met hun dikke boeken niet voor elkaar kregen, deed Peter R. de Vries met zijn oersaaie uitzendingen op de tv: Nederland op de kaart zetten als een juridische bananenrepubliek, waar mensen op bizar bewijs veroordeeld werden en worden tot strenge straffen.

Als je aan Peter R. de Vries denkt, dan zie je natuurlijk de mannen voor je geestesoog die hun straf uitzaten in de Puttense moordzaak, waarna de Vries alsnog bewees, dat zij het niet gedaan konden hebben. Maar je ziet ook dat hele potsierlijke geval met Charly da Silva (Mabel, kan jai mai nog?’) waarvoor De Vries helemaal naar Chili reisde en we hem zelfs helemaal mochten volgen op het laatste stuk van de reis per terreinwagen; en het allerberoemdste wapenfeit: de poging om Joran van der Sloot in de val te lokken – acties die vooral de wetenschap opleverden dat De Vries er niet voor terugschrikt om met patente criminelen in zee te gaan om bewijs te verzamelen. In beide gevallen zonder resultaat, trouwens, of het moest zijn dat de laatste actie ons een alternatieve vervoeging van het werkwoord zwijgen opleverde: zwijgen, zweeg, gezwogen.

Beide gevallen toonden ook aan wat het sterke punt is van De Vries: hij mag dingen doen die de politie niet mag, waarvan het resultaat steevast door de rechtbank als onwettig verkregen bewijs terzijde wordt gelegd.

Maar wat we vooral gaan missen nu deze Messias van het recht van het beeldscherm gaat verdwijnen en alleen nog zijn baard laat groeien, dat is dat enorme niet door enige vorm van gevoel voor humor te kwetsen ego van deze man, met de krachtige kaaklijn en de norse blik waarmee hij de tv-kijker aankijkt terwijl hij, anderhalf uur lang soms, minieme stukjes gevonden bewijs uitserveert en talloze malen herhaalt te midden van de zeeën reclameboodschappen die zijn commerciële zender ertussendoor gooit.

Gisteren bij De Wereld Draait Door mocht het nog één keer, het prachtige lied: Peter R. de Vries zingt zijn eigen lof, draagt zijn eigen Hoogmis op en is nog lang niet toe aan het Ite, missa est. Hij en dat andere enorme ego aan tafel, Matthijs van Nieuwkerk, zijn duidelijk geen vrienden – De Vries kon het niet nalaten te suggereren dat de inspanningen van Van Nieuwkerk natuurlijk niet veel bijzonders zijn, vergeleken bij die van Peter R. de Vries, misdaadverslaggever. Die toch maar weer om de haverklap op de bank zit bij de moeder van een vermoord kind, bijvoorbeeld, ja, dat zag je natuurlijk nooit op de tv, maar dat hoorde er toch maar bij, dat je niet alleen je kind kwijt bent maar ook nog om de haverklap die markante kop met die priemende ogen en dat Beatrixhaar op de bank hebt zitten.

Voor de fans moet het heerlijk zijn te weten dat De Vries nog een heel seizoen doorgaat.

Ernaar kijken is tijdverlies. Elke uitzending levert weliswaar weer nieuws op, dat de volgende dag in de krant staat: leuke nieuwtjes van een regel of zes, doorgaans. En prestatie op zich, om dat uit te spinnen tot een uren durende uitzending.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het nieuws in de vorm van flarden

De tijd dat ik na terugkeer van vakantie alle inmiddels verschenen kranten nog eens helemaal doorvlooide ligt reeds lang achter me, ook al omdat ik de meeste kranten alleen via internet raadpleeg en veel dagbladen doen hun oude digitale uitgaven na een week geheel of gedeeltelijk weg. Bovendien blijft kranten lezen op een monitor, zeker als het er een stuk of vijftig, zestig zijn een lijdensweg, en daar waren we niet voor op vakantie geweest.

Zodoende heb ik dus in die twee weken zes boeken gelezen, een stuk of vier, vijf weblogs geschreven en drie recensies, zes boeken gekocht en een keer of vier een krant. Driemaal La Repubblica, die ik zo’n beetje als mijn lijfblad beschouw (ik zie ook altijd mannetjes van het juiste type die krant lezen) en eenmaal La Nazione, omdat er op dat moment niks anders was. Dus ik ben volledig bijgepraat over de bezuinigingen die Italië zich heeft voorgenomen en die om mij duistere redenen la manovra worden genoemd, en over de rol die de leider van de Lega Nord, Umberto Bossi, daar voor zichzelf en zijn partij in weggelegd ziet – hij vindt het nu echt tijd voor de afscheiding van zijn spookstaat Padania van de rest van Italië. En die staat hoeft niet eens te bezuinigen want de Italiaanse schulden zijn natuurlijk allemaal gemaakt door de Grieken en Arabieren en homo’s en andere extracommunitari die de rest van Italië bevolken.

Dus zodoende.

Zodoende moet ik het doen met de flarden die mij ter ore komen, en die zijn al erg genoeg. Zo schijnt een geldwagen op de A2 bij Maastricht vorige week pakken bankbiljetten te hebben verloren die over de weg dwarrelden. En hoewel iedereen zo gauw mogelijk van de euro af wil, gingen de geachte weggebruikers zonder aanziens des persoons vol in de remmen en begonnen te grabbelen. Omdat er tegenwoordig overal camera’s meeloeren, was het ’s avonds al te zien in het journaal, hoor ik. Dus dan zit je toch maar mooi met het schaamhaar op de kaken voor de tv te bedenken hoe je die tachtigduizend euri in de achterklep voor je gezin en voor de prinsemarie verborgen gaat houden.

Nog een paar dingen: er blijkt een club te bestaan van mensen die wel eens in een vliegtuig zijn overgegaan tot de geslachtsdaad. Vliegend vliegtuig, want de club heet Mile High Club, en dan zal het wel niet veel meer dan een quickie zijn geweest, want geen vliegtuig dat die naam mag dragen blijft lang hangen op zestienhonderd meter.

Was dat van Dion Graus ook een quickie? De gerechtelijke afhandeling van zijn zaak in 2003 in ieder geval niet, want mevrouw Te Strake, officier van Justitie in Maastricht, is er nu pas achtergekomen dat Graus wel degelijk berecht had moeten worden wegens mishandeling van zijn toenmalige vrouw.

De Damschreeuwer is een heel klein, keurig gekleed mannetje dat het tegen betaling zo vaak wil doen als je wilt. Schreeuwen.

Geert Wilders werd ook nog ergens mee gefeliciteerd, maar geen idee met wat. En dat wil ik ook zo houden.

Ook heeft minister Donner nog een nachtelijke persconferentie gegeven, om zo weinig mogelijk mensen in kennis te stellen van het feit hij niet weet wat een veiligheidscertificaat op internet is, omdat hij denkt dat hacken een nieuwe vorm van popmuziek zou kunnen zijn en niet weet waar de aan- en uitknop van de computer zit.

De leukste was natuurlijk die van Dominique Strauss-Kahn die op de luchthaven van Parijs aankwam en wandelend door de aankomsthal zijn vrouw aanstootte en zei: ‘Moet je es kijken wat dáár een lekker stuk loopt!’ Man naar mijn hart.

DSK pour président.

___________

hhBest

Boek & Film