Geregeld doken en duiken de verhalen op, de laatste jaren: de papieren krant gaat verdwijnen, het papieren boek gaat óók verdwijnen. Zal allemaal best, maar soms denk ik ook: gelukkig bestaat de papieren krant nog, want hoe je het ook wendt of keert – letterlijk – er gaat niets boven een beetje suf boven de krant hangen, het artikel dat je eigenlijk leest mengen met de korte berichten in de kolom rechts of het stukje onderin, of gewoon ergens middenin beginnen omdat daar je oog op een woord valt dat je aandacht trekt. probeer dat allemaal maar eens met een pc-monitor, een laptop, een elektronisch pad, en al helemaal: een smartphone. Om nog te zwijgen van het ding lezen in bed, opgevouwen en wel waardoor maar één hand boven de dekens hoeft.
In noodgevallen is wellicht iets te zeggen voor een e-book – zoals ik lang geleden tijdens lange wandeltochten een hoeveelheid fotokopieën van boekpagina’s meenam, die ik weggooide als ik ze gelezen had.
Kranten bewaar je niet, hoogstens knip je er wat uit dat je in een mapje doet. In de rest verpak je de vis of veeg je je gat af.
Maar met boeken is het een ander geval.
Ik weet niet hoeveel boeken ik precies heb, ik schat vierduizend. Papieren boeken, dus. Een paar daarvan heb ik meer dan eenmaal gelezen, maar de meeste niet, en er zijn er ook een paar honderd bij die nog helemaal niet heb gelezen of maar gedeeltelijk.
Ik maak mezelf wijs dat ik, als ik ooit heel arm zal worden, dan nog die rijkdom aan boeken heb en ik nog vierduizend weken vooruit kan met die gloednieuwe voorraad boeken.
Niet eromheen draaien: ik ben gewoon een boekenverzamelaar. Als ze niets anders meer zijn, dan zijn de boeken nog altijd de decoratie van een aantal kamers in huis. Zonder die boekenkasten is dit een ongezellig huis, is dit mijn huis gewoon niet meer.
Ik was onlangs ten huize van een Franse kennis, wiens huis niet alleen een kasteeltje is, maar die ook vanaf zijn zestiende boeken verzamelt, boeken die aansluiten bij zijn hoofdbezigheid: geleerd zijn op het gebied van Romaanse kerken in Bourgondië en kruisvaarderskastelen in Rhodos, Cyprus en op andere plaatsen in de wereld. Dat kasteeltje is geheel gevuld met een combinatie van oude schilderijen en eindeloze rijen vooral antieke maar ook recent uitgegeven boeken, voor een deel van zijn eigen hand.
Boeken die absoluut nooit in elektronische vorm gegoten zullen worden. En vermoedelijk ook nauwelijks meer gelezen. Maar ze maken wel zijn kasteel tot dat van een geleerd man.
Ik kom hier op door het bericht dat Ikea het oerconcept van de Billy boekenkast wijzigt, omdat het papieren boek verdwijnt. De kasten worden dieper zodat er allerlei snuisterijen in geplaatst kunnen worden, en van die prachtige plaatjesboeken die niemand ooit leest.
Maar ik wil van Ikea de schriftelijke garantie dat de oer-Billy – vakken van 27 cm diep en 76 cm breed – tot in lengte van jaren verkrijgbaar zal blijven.
Hou toch eens op met die gekkigheid en beperk de digitalisering tot profane dingen en laat ons gewoon met rust met die lekker muf ruikende eindeloze rijen papieren boeken.
Vol zilvervisjes.
______