De tijd dat ik na terugkeer van vakantie alle inmiddels verschenen kranten nog eens helemaal doorvlooide ligt reeds lang achter me, ook al omdat ik de meeste kranten alleen via internet raadpleeg en veel dagbladen doen hun oude digitale uitgaven na een week geheel of gedeeltelijk weg. Bovendien blijft kranten lezen op een monitor, zeker als het er een stuk of vijftig, zestig zijn een lijdensweg, en daar waren we niet voor op vakantie geweest.
Zodoende heb ik dus in die twee weken zes boeken gelezen, een stuk of vier, vijf weblogs geschreven en drie recensies, zes boeken gekocht en een keer of vier een krant. Driemaal La Repubblica, die ik zo’n beetje als mijn lijfblad beschouw (ik zie ook altijd mannetjes van het juiste type die krant lezen) en eenmaal La Nazione, omdat er op dat moment niks anders was. Dus ik ben volledig bijgepraat over de bezuinigingen die Italië zich heeft voorgenomen en die om mij duistere redenen la manovra worden genoemd, en over de rol die de leider van de Lega Nord, Umberto Bossi, daar voor zichzelf en zijn partij in weggelegd ziet – hij vindt het nu echt tijd voor de afscheiding van zijn spookstaat Padania van de rest van Italië. En die staat hoeft niet eens te bezuinigen want de Italiaanse schulden zijn natuurlijk allemaal gemaakt door de Grieken en Arabieren en homo’s en andere extracommunitari die de rest van Italië bevolken.
Dus zodoende.
Zodoende moet ik het doen met de flarden die mij ter ore komen, en die zijn al erg genoeg. Zo schijnt een geldwagen op de A2 bij Maastricht vorige week pakken bankbiljetten te hebben verloren die over de weg dwarrelden. En hoewel iedereen zo gauw mogelijk van de euro af wil, gingen de geachte weggebruikers zonder aanziens des persoons vol in de remmen en begonnen te grabbelen. Omdat er tegenwoordig overal camera’s meeloeren, was het ’s avonds al te zien in het journaal, hoor ik. Dus dan zit je toch maar mooi met het schaamhaar op de kaken voor de tv te bedenken hoe je die tachtigduizend euri in de achterklep voor je gezin en voor de prinsemarie verborgen gaat houden.
Nog een paar dingen: er blijkt een club te bestaan van mensen die wel eens in een vliegtuig zijn overgegaan tot de geslachtsdaad. Vliegend vliegtuig, want de club heet Mile High Club, en dan zal het wel niet veel meer dan een quickie zijn geweest, want geen vliegtuig dat die naam mag dragen blijft lang hangen op zestienhonderd meter.
Was dat van Dion Graus ook een quickie? De gerechtelijke afhandeling van zijn zaak in 2003 in ieder geval niet, want mevrouw Te Strake, officier van Justitie in Maastricht, is er nu pas achtergekomen dat Graus wel degelijk berecht had moeten worden wegens mishandeling van zijn toenmalige vrouw.
De Damschreeuwer is een heel klein, keurig gekleed mannetje dat het tegen betaling zo vaak wil doen als je wilt. Schreeuwen.
Geert Wilders werd ook nog ergens mee gefeliciteerd, maar geen idee met wat. En dat wil ik ook zo houden.
Ook heeft minister Donner nog een nachtelijke persconferentie gegeven, om zo weinig mogelijk mensen in kennis te stellen van het feit hij niet weet wat een veiligheidscertificaat op internet is, omdat hij denkt dat hacken een nieuwe vorm van popmuziek zou kunnen zijn en niet weet waar de aan- en uitknop van de computer zit.
De leukste was natuurlijk die van Dominique Strauss-Kahn die op de luchthaven van Parijs aankwam en wandelend door de aankomsthal zijn vrouw aanstootte en zei: ‘Moet je es kijken wat dáár een lekker stuk loopt!’ Man naar mijn hart.
DSK pour président.
___________