In het door ons ontdekte winkeltje met ijzerwaren, keukenspullen, ondefinieerbare plastic mandjes, zware gietijzeren buizen, schroeven, spijkers en allerlei gereedschap, waar vóór ons nog nooit iemand was geweest, zagen we de tomatenpers. Al vaker hadden we spullen gekocht in dat soort winkeltjes in Italië, waardoor ik een andere kijk heb gekeken op Italiaans design. Hoezeer het Italiaans design zoals dat op ons af komt in de sjiekere Hollandse winkelstraten ons altijd weer imponeert, in de praktijk zijn dingen uit Italië niet altijd even mooi, praktisch of zelfs maar bruikbaar.
Maar komaan, hij was prachtig tomaatrood, zag er robuust uit, leek gemakkelijk schoon te maken en, het belangrijkste: hij kostte slechts twintig euro – tot de eerstkomende verlaging van het pensioen een alleszins loopbaar risico: als hij het niet deed ging hij eenvoudig bij het plastic.
De machine bleek met een ingebouwde zuignap muurvast aan de tafel geplakt te kunnen worden, de gebruiksaanwijzing repte van het vooraf koken van de tomaten. En bij nadere beschouwing bleek het een verbluffend eenvoudig concept.
Aan tomaten zijn we nog niet toegekomen maar de twee druivenstruiken in de tuin droegen dit jaar geweldig, ze leverden samen een kilo of vijf, zes mierzoete druiven op en aangezien je die zeker niet etend opkrijgt, besloten we de tomatenpers er op los te laten. In eerdere jaren hadden we daar de sapcentrifuge wel voor gebruikt, maar doordat die de pitten kapot maakte, werd het verkregen product ondrinkbaar bitter.
We plukten de druiven, ontdeden ze van de stelen en steeltjes, wasten ze en gingen aan de slag met de molen. Een fluitje van een cent! De druiven gingen er in no time door, aan één kant stroomde het sap naar buiten via een grove zeef, aan de andere kant werd de pulp naar buiten geduwd. Uit zuinigheidsoverwegingen joegen we de pulp er ook nog een keer doorheen waarna bleek dat elke kilo druiven ongeveer een driekwartliter sap opleverde. Na filtering daarvan hadden we een helderrood, lekker friszoet sapje dat er in ging als gotswoord in een ouderling.
De machine was met groot gemak in losse delen uiteen te nemen en af te spoelen en weer in elkaar te zetten.
Deze rode rakker is, kortom, een blijverd. Wat zullen we nog eens persen? Nectarines? Doen we, zaterdag. Misschien is er ook wel iets lekkers te onttrekken aan fijngehakte sinaasappels. O ja, en aan tomaten, natuurlijk.
We zitten nu wel met een liter of vijf sap, dat je ook niet zomaar achterover klokt en ongetwijfeld morgen al begint te gisten.
Ja, zo kun je voor elke oplossing een probleem bedenken. Proost!
________
Het hierboven omschreven apparaat, Passatutto Velox, is hier verkrijgbaar. Wel een tientje duurder.