Emile Hollman is een keurig in Tilburg opgeleide journalist met een voorkeur voor onderwerpen uit de wereld van kunst & cultuur en schrijver van zachtaardige columns over zijn bijzondere kinderen, hindoe, wijndrinker, eindeloze oudehoer en fervent liefhebber van India. Mijn vraag: ‘Zo zo, India – ben je wel eens in Drenthe geweest?’ beantwoordde hij ooit met ‘nee’, maar hij heeft dat, meen ik, intussen goed gemaakt.
Hoe dan ook: Emile is vooral schrijver, auteur, nee duidelijker: romancier. Hij leed daar zichtbaar onder, ik bedoel: zo lang hij romancier was zonder daadwerkelijk gepubliceerd boek. Er was er ooit een dat een lange en vergeefse reis langs de uitgeverijwereld heeft gemaakt. Of dat iets was en zo ja wat dan wel, dat vertelde hij aan niemand, althans niet aan mij. Eenmaal liet hij het woord symbolisme vallen en ik moest toen denken aan de Russische symbolisten en aan Charles Beaudelaire, ook kwam bij mij, heel kort, en avant la lettre, de opmerking voorbij: ‘Doe ’s normaal, man.’
Maar ik ben symboolblind, ik bespeel niet de sitar zoals Emile, ik bespeel niks want ik ben ook muziekblind, en nu ik toch bezig ben, ook poëzieblind.
Niettemin heeft hij begrepen en verstaan wat ik bedoelde en heeft hij vervolgens enkele jaren vasthoudend gewerkt aan een nieuwe roman, die ook daadwerkelijk gedrukt is en het licht heeft gezien. Het boek heet Zilver & Antraciet en speelt zich af in wat vroeger de Oostelijke Mijnstreek heette – mijnwerkersherinneringen, maar laat u daardoor niet afschrikken. Ik heb het voor de helft uit en ik noem een paar trefwoorden: Het zwijgen van Maria Zachea, Giamburrasca en Lazarillo de Tormes, maar het kan ook nog op een drama uitdraaien.
Hoe dan ook, het werd gisteren gepresenteerd – het feest is nu al een legende met dat schitterende weer, op de geweldige plek (Chalet Bergrust op de Sint Pietersberg in Maastricht) met de oude kennissen van wie ik er sommigen meer dan 35 jaar niet had gezien en die er nog precies zo uitzagen als destijds, met de collega’s van de krant die ondanks alles nog vrolijk kunnen lachen en met al die mooie vrouwen die ik ook al lang ken en die elke dag nog mooier worden – waar dat boek dus gepresenteerd werd door uitgeverij Azulpress.
Voormalig PvdA-gemeenteraadslid van Landgraaf Paul Arends was er ook, en niet voor niets, want Emile heeft van diens ervaring als mijnwerker voor zijn boek ruim gebruik gemaakt. En er werd gespeeld en gezongen door de troubadour van de Oostelijke Mijnstreek, pardon, Parkstad Limburg Jac Vinders, met wie ik ooit nog eens een onoverwinnelijk columnistenduo vormde.
Ik was gaarne nog wat langer gebleven maar de plicht riep: ik moet het boek uitlezen en er een stukje over schrijven. Binnenkort op de Boek & Filmkant van deze column.
______