SanteLOGie

De telefoon als gevaarlijk bezit

Eerder dan ik had verwacht, is het er toch van gekomen: een smartphone, en wel van het merk htc, de Desire S, om precies te zijn. Dat is nog eens een ander onderwerp: waarom maken ze toch altijd minimaal tien of twaalf types van één telefoon?

Een van mijn nazaten is de smartphone alweer voorbij en is terug naar een uitschuifbare Sony-Ericsson. Zó cool joh! De smartphone die hij had bleek behoorlijk gevoelig voor storingen en de accu was binnen een dag leeg. Dus ik zag het woord ‘miskleun’ alweer in knipperende neonlichten voor me.

Ik had weliswaar een tijdelijk goedkoop roaming abonnement, maar dat durfde ik nog niet, wijs geworden door de enorme kosten die internetten met de foon met zich meebrengt. Op de bank haakte ik de telefoon moeiteloos aan het draadloos netwerk in huis en liet trots zien dat ik mijn mail kon checken, naar Buienradar kijken en mijn favoriete columnisten kon raadplegen. Wel raadplegen, maar helaas niet lezen: het schermpje is toch nog te klein voor het door mij gewenste formaat letters.

Ook te klein zijn de toetsjes van het toetsenbord, waardoor sms-en, dat ik vroeger nog wel eens deed, vrijwel onmogelijk is geworden. Het kan nog wel natuurlijk, maar mijn vingers lijken gewoon te dik en ik tik er dus steeds naast.

Jaloers kijk ik nu naar de jongelui om me heen die de hele dag zorgeloos met de neus in de foon zitten, sms-en, mailen en vermoedelijk ook spelletjes doen of, te oordelen naar de blije glimlach die af en toe over hun gezichten glijdt, filmkes kijken op Youtube.

Na twee dagen was de gein er wel vanaf, ik had intussen door ongecontroleerde swipes de hele telefoon door elkaar geflikkerd; ik heb met veel moeite het piepje van binnenkomende mail kunnen uitschakelen (en tevens het binnenkomen van mail, die hoort namelijk alleen binnen te komen op pc of laptop, vind ik) en ik ben nu op zoek naar het knopje waarmee ik het hele gevalletje weer terug kan stellen naar de fabrieksinstellingen. Daarvoor moet ik trouwens naar internet, want een handleiding krijg je er tegenwoordig niet meer bij.

Maar er is een lichtpuntje: ik doe minstens een week met één acculading. Want bij gebrek aan vrienden die ook zo’n telefoon hebben plus een intensief uitgaansleven, of die roamen en twitteren, laat staan onderweg in aandelen handelen, zit de telefoon stilletjes maar kennelijk tevreden in mijn broekzak. Mijn telefoonverkeer gaat als vanouds via de vaste lijn, dat is tenminste gratis.

Heel af en toe, eens in de week, piept de smartphone bescheiden. Een sms’je, weet ik. Welkom in Duitsland, gevolgd door een hele riedel tarieven waaruit blijkt dat ik gelijk heb: een smartphone is een prachtige uitvinding, maar totaal overbodig en veel te duur in het gebruik.

______

hhBest

Boek & Film 

De Muur als deel van je leven

Op 13 augustus 1961, wat deed ik toen? Ik was bijna twee jaar leerling-journalist, ik was, denk ik, redacteur binnenland met permanente nachtdienst en ik was stikjaloers op de collega’s van buitenland, die de Muur mochten verslaan. Die Mauer der Schande. Die collega’s waren tevens volledig op de hand van de NAVO en ik was behalve 23 jaar ook van de weeromstuit een soort communist. Dat betekende trouwens niet dat ik me kon voorstellen dat de DDR een muur dwars door Berlijn bouwde.

Ook zoiets: Een paar gelijkgezinde (jonge) collega’s en ik zeiden ‘DDR’, maar de oudere buitenlandredacteuren volgden de officiële lijn: de regering van de Duitse Bondsrepubliek in Bonn sprak consequent van de Ostzone, en dus werd de DDR in De Gelderlander hoogstens genoemd als de zogenaamde DDR. Dat je daarmee een heel ‘land’ in de strafbank zette dat zelf geen kant op kon – op 17 juni 1953 was een opstand in Oost-Berlijn keihard neergeslagen door de Russische bezettingsmacht – dat maakte niet uit: wij hadden het gelijk, de vrijheid en de democratie aan onze kant. Wij linkse types vonden de verdeling van Duitsland een prima idee: als straf voor de Tweede Wereldoorlog en als middel om een volgende agressie-oorlog te voorkomen.

Overigens kon het nog erger: de echte revanchisten in de Bondsrepubliek duidden de DDR aan als Mittel-Deutschland, ten teken dat ze half Polen en een flink stuk van de Baltische staten ook nog altijd tot Duits grondgebied rekenden.

Op 13 augustus 1961 wist je natuurlijk nog niet dat er echt een hele hoge, lange muur gebouwd zou worden die bijna dertig jaar zou blijven staan. In ieder geval staat deze foto nog op mijn netvlies gebrand: een Oostduitse Volkspolizist springt over de rol prikkeldraad die aanvankelijk Oost- en West-Berlijn van elkaar scheidde, zijn wapen slingert naast hem mee de afscheiding over.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw bezocht ik een paar maal Oost-Berlijn. De boeken- en platenhandel waar ze maar vijfentwintig mandjes hadden en er dus maar vijfentwintig klanten tegelijk naar binnen mochten. De restaurants waar en dikke walm hing van slechte tabak en het ook stonk naar doorgekookte kool en waar mes en vork bij de minste druk dubbel bogen. Het warenhuis waar vrijwel niets te koop was. De wacht op Unter den Linden die bij de aflossing de tegels van de stoep letterlijk de grond in stampte. Het museum waar je niet op blote voeten in mocht. De Vopo bij de grensovergang Friedrichstrasse, die goed oplette dat westerlingen, onderweg naar West-Berlijn, geen stap naast het veel te smalle trottoir zetten: één stap op de rijweg en je werd aangehouden en ter plaatse veroordeeld tot tien DM boete. Uiteraard zonder kwitantie.

Wat ik mooi vond: een stad zonder al die schreeuwende uithangborden en andere reclame. ‘Kijk eens wat die mensen allemaal somber kijken,’ zei een collega terwijl wij met de S-Bahn door Oost-Berlijn reisden. ‘Heb jij wel eens een tram gezien waarin de mensen zaten te lachen?’ vroeg ik hem.

Nog later fietste ik met vrouw en kinderen over een breed fietspad door bossen en velden. Waar nu het pad lag, had kort daarvoor de Muur nog gestaan. Allemaal geschiedenis.

_________

hhBest

Boek & Film 

 

Plunderaars in driedelig pak

Laat ik nou al een tijdje gedacht hebben dat short selling inmiddels streng verboden was.

Wat is short selling, ook weer? Ik citeer hier even Elsevier, een blad dat fel tegen kruimeldiefstal is door kansloze jongeren, maar short selling heel normaal vindt: ‘Bij short selling speculeert een handelaar op koersdalingen. Dit kan door aandelen… die hij nog niet bezit te verkopen, (waardoor de koers daalt) en ze tegen de tijd dat hij ze moet leveren voor een (nog) lagere prijs (alsnog) in te kopen. De winst is dan voor hem. Ook in 2008 werd de handelswijze al eens tijdelijk verboden in sommige landen, waaronder Nederland. Dit pakte nadelig uit voor durfinvesteerders als hedgefondsen.‘  (Toevoegingen tussen haakjes van mij.)

Durfinvesteerders, hedgefondsen, dat zijn typetjes die desnoods de bedrijven die ze opkopen dwingen hun halve of zelfs hun hele personeel te ontslaan, om aan de gewenste megawinst te komen.

Short selling heeft dus geen enkele andere functie dan te fungeren als middel tot het creëren van chaos in de economie, waar miljoenen, misschien wel miljarden mensen nog jarenlang last van zullen hebben. Een stel handige misdadigers wordt daar min of meer slapend rijk van. Elsevier vindt dat goed: rijke mensen kunnen geen kwaad doen, nog rijkere mensen zijn feitelijk heiligen. En short sellers zijn bewonderenswaardige handelslieden.

En dat klopt. De raad van beheer van een zorginstelling in deze regio heeft onder andere een enorme fusie op zijn naam staan met een andere zorginstelling. Weliswaar is het resultaat een chaotisch en vrijwel onbestuurbaar en feitelijk onzinnig soort van mammoet geworden. Maar de raad van bestuur heeft zijn doel bereikt: de leden innen zielstevreden de bij de nieuwe veel grotere omvang van de instelling behorende salarissen.

Anders dan de short sellers en de durfinvesteerders proberen de leden van de raad van bestuur nog wel hun inkomsten goed te praten; zij het dat ze die met enig handig rekenwerk tot de Balkenende-norm hebben laten dalen.

En ik schep nog meer duidelijkheid: de Balkenende-norm is iets heel anders dan het minimumloon of zelfs een- of tweemaal modaal. Wie de Balkenendenorm verdient, houdt ongeveer honderdduizend euro per jaar netto over. Dat vind ik in het algemeen erg veel, maar veel erger is dat iemand dat beurt omdat hij met dat makkelijke baantje van hem een instelling van gezondheidszorg alleen maar hindert en naar de kloten helpt. Intussen loopt het personeel zich de poten uit het lijf voor maximaal twintig procent van dat directeurssalaris.

Ze verdedigen zich tegen de aantijgingen met de reactie: ‘Ach jee, daar heb je de SP weer.’

Inderdaad. Je zou er haast socialist van worden.

_______

hhBest

Boek & Film

 

Wat is waarheid?

Nog altijd de neiging om woest te worden om zoiets: een jongen van een jaar of veertien is kennelijk gewond geraakt tijdens een van de rellen in Londen. Hij ligt op de grond, wordt overeind geholpen en blijft nog even staan. Dan komt er een grote man met een capuchon, die met hulp van de man die de jongen overeind heeft geholpen de rugzak van de jongen open ritst; beide zoeken een beetje in de zak. Uiteindelijk haalt de grote man er een ding uit dat lijkt op een zwart in plastic verpakt boekje, hij draait zich om en wandelt weg met kwieke tred, waarbij hij achteloos de plastic verpakking weggooit. Tegen het eind van het filmpje zie je dat de jongen een eind is weggelopen van de plek waar je een bloedplas ziet, de rugzak hangt open.

Maar wat zie je daar eigenlijk?

Wat je eerst denkt: wat een zwijnen, wat een klootzakken, zo’n arme jongen die gewond is ook nog eens beroven. Kunnen jullie wel?

Maar ik denk ook aan een andere mogelijkheid: de jongen heeft een dure externe harde schijf gejat, die grote knul met capuchon is een broer van hem, de jongen zegt: ik moet naar de eerste hulp, neem jij die harde schijf even mee naar huis?

Dat die grote dikke in de rugzak een boek heeft gevonden dat hij zijn hele leven al had willen lezen, en dus blij van zin op huis aan gaat, lijkt mij iets onwaarschijnlijker. Verzin zelf nog meer bizarre oplossingen.

Daarbij kunnen de zwaar gephotoshopte plaatjes op deze site uitstekend helpen. Met als eenzaam hoogtepunt een blije plunderaar die eindelijk de hand heeft weten te leggen op die LP van ABBA die hij zijn hele leven al had willen hebben.

Die site is trouwens zelf een hoogtepunt van originele Britse humor.

En menigeen heeft de afgelopen dagen natuurlijk een fikse stiff upperlip opgelopen.

______

hhBest

Boek & Film 

 

Een krant voor kinderen

Al vaker heb ik er over geschreven, over nrc.next, de krant die ik zelf uitvond. Waar ik toen niet aan toe kwam, maar nu wel: dat dat eigenlijk een krant is van kinderen voor kinderen. De internetdeskundige Alexander Klöpping, zelf van de juiste leeftijd, heeft de ‘hoofdkrant’ NRC Handelsblad onlangs betiteld als ‘opa’, dus wel kunnen nu voluit te keer gaan.

Helaas heb ik geen aantekening gehouden van alle opmerkelijke dingen die ik de afgelopen jaren in nrc.next ben tegengekomen. Ik bedoel dan vooral wat ik maar vriendelijk ‘nieuw taalgebruik’ zal noemen. Ik ben vergevingsgezind dus ik vergeet snel. Maar eentje van vorige week herinner ik me nog wel, namelijk de melding in een bericht op de voorpagina dat de raad van commissarissen van Ajax (altijd gedacht dat dat een voetbalclub was) vergaderde ‘met zonder’ Johan Cruijff. Taalgebruik van een achtjarige.

De krant heeft sinds het begin een rubriek die next question heet, waarin vaak de onnozelste vragen aan de orde komen. Laatst heb ik er zelf een gesteld, te weten ‘Waarom loopt de bodem van winkelwagentjes eigenlijk schuin af?’ maar ik wacht nog altijd op het antwoord.

Vanmorgen was het de beurt aan de onnozelste vraag sinds tijden. Iemand die Timpe Tuyt heet, noemt een product van de firma Albert Heijn, dat door het leven gaat als ‘Lekker op brood’ altijd ‘boter’. Waarom, zo vraagt hij zich in gemoede af, doet AH dat ook niet?

Iedereen die wel eens iets eet weet dat het antwoord op de vraag een tegenvraag zou kunnen zijn: waarom noemen we pindakaas, runderhaas, grottenkaas en bloemenvaas dan ook niet ‘boter’?

Kris Derks, die geduldig de vraag van Timpe beantwoordt, zegt kortweg: omdat het AH-product geen boter ís. Hij maakt het wel ingewikkeld en de verwarring groter door te zeggen dat ‘Lekker op brood’ wel boterachtig is. Je zou kunnen riposteren: stopverf is ook boterachtig.

Kleine kinderen noemen alles dat brood, beschuit en dergelijke plakkeriger maakt voor kaas en vleeswaren ‘boter’, ik ken trouwens mensen die wettelijk gezien volwassen zijn die dat ook doen, en gewone boter dan ook ‘goeje boter’ of ‘roomboter’ noemen. Hoe dan ook: gewone boter is natuurlijk te goed en te lekker om te dienen als plaksel voor inferieure kaas.

Nauwelijks een onderwerp, eigenlijk. Als ik maar eens antwoord krijg op mijn prangende vraag, dan wil ik wel toegeven dat ik de krant lees met een vriendelijke glimlach om de lippen. De jongelui slaan zich toch maar door het leven, ook zonder normale basiskennis.

________

hhBest

Boek & Film 

In de lik

Gisteren alweer in de gevangenis, voor de tweede keer in een maand tijd, en ditmaal heb ik er zelfs gezeten. Op het terras, waar de zon scheen en de prosecco heel aardig smaakte.

Vorige maand was ik in Veenhuizen, in Drente. In die rare gevangenis waar ze ergens in de negentiende eeuw daklozen, zwervers en bedelaars naartoe brachten. Dat mes sneed aan twee kanten: zo kon je Nederland, destijds economisch een desolate achterstandswijk, toch nog enigszins presentabel houden en je had een zootje goedkope werkkrachten om piepers te telen, kanalen te graven, turf te steken en dergelijke. Prima staaltje van public relations, want de vrome generaal die het allemaal bedacht presenteerde het als een soort heilstaat voor mensen die niet in staat waren voor zichzelf, laat staan voor hun kinderen te zorgen en hij hielp ze daar op deze manier bij. Met kinderen en al.

Het waanzinnige gebouw, een carré rond een onafzienbare binnenplaats, was natuurlijk zo gebouwd dat het zwervers verhinderde de neiging te botvieren die hen tot zwerver had gemaakt, je kon er dus niet uit, in toenemende mate niet want uiteindelijk werd Veenhuizen toch, zowel in de praktijk als qua reputatie, wat het van het begin af aan was: een gevangenis – misschien wel een concentratiekamp.

Tegenwoordig is het een gevangenismuseum, waar zelfs af en toe nog wat te lachen valt, als je tenminste het zelfde eigenaardige gevoel voor humor hebt als de inrichters en medewerkers van de inrichting. De VVV van Veenhuizen is vlakbij gevestigd en heeft als slagzin: Veenhuizen boeit, dat soort humor.

Vlakbij is ook een echte gevangenis, waarvan een deel leeg staat. (Dat verbaast je natuurlijk: er is zóveel criminaliteit en hier is een keurige gevangenis die gewoon leeg staat. Al jaren.) Vrijwilliger Menno leidt er rond en maakt bijna ongepaste grappen over het gebruik van de isolatiecel, over de luchtplaats en over de vraag hoe gevangenen aan hun drugs kwamen. Het is een mooie excursie hoor, zelden zo’n gevoel gehad van ‘gelukkig ben ik een keurig mens, in tegenstelling tot de rotzakken die hier ooit zaten en op die gore roestvrijstalen plee moesten.’

En gisteren was het alweer zover, nu in het Arresthuis in Roermond. Een in wit, zwart en grijs gehouden ruimte met keuken, restaurant, receptie, zoals het hoort in een sjiek en duur hotel, en dat terras dus (dat uitzicht biedt op een binnenplein dat naar collega Pierre Huyskens genoemd is) en daar sta je ineens voor het hotelgedeelte, dat Cellenblok heet – het hotel is, ik verzin dit niet, gewoon de gevangenis, een hoge gang met rondom twee gaanderijen en daarachter de rijen sinistere zwarte celdeuren met luikje.

‘Mogen we even kijken?’ Nee, eh, nee, dat kan niet, in verband met de privacy van de gasten.’ Jammer. Gelukkig staan er wat plaatjes op de website. Het is voor mijn begrippen een vrij duur hotel – maar als ik me goed herinner nog altijd aanzienlijk goedkoper dan de reguliere gevangenis.

Hoe morbide is dat, vraag ik me intussen af, logeren in een hotelkamer, afgesloten met een gevangenisdeur en tralies voor de ramen?

En hoeveel van de gasten van het hotel zijn al thuis gekomen met de mededeling: het is echt waar, de Nederlandse gevangenissen zijn luxe hotels?

_________

Foto’s zie http://bit.ly/o0R2Ka

__________

hhBest

Boek & Film 

Betrouwbare informatie

Bij de bloemist, die in een lege winkel de laatste rozen tegen een aantrekkelijke prijs verkoopt. We praten over het weer, constateren beiden dat dit in onze contreien, in tegenstelling tot het Westen en Noorden van het land, een weliswaar vaak koele, maar in ieder geval gortdroge periode is, waarin heel af en toe een buitje valt dat al bijna opgedroogd is als het de grond raakt.

De bloemist gaat er eens voor staan en vertelt een anekdote die ik jullie niet wil onthouden.

Onlangs werd hij bezocht door een klant, die hem vertelde dat haar buren op vakantie waren en dat zij voor de potplanten op hun terras moest zorgen. ‘Een makkie,’ zei ze, ‘met dat weer.’ ‘Nou,’ had de bloemist gezegd, ‘die potplanten moet u toch dagelijks water geven.’

‘Hoezo dat?’ vroeg de vrouw, ‘het heeft toch verschrikkelijk geregend? Alles onder water! Die potplanten moeten verzopen zijn, ik heb ze al die tijd nog niet bekeken.’

De bloemist vroeg waar die mevrouw vandaan had dat het zo veel had geregend.

‘Van de televisie, natuurlijk!’

De bloemist denkt dat de relatie van zijn klant met haar buren binnenkort iets minder van kwaliteit zal worden.

________

hhBest

Boek & Film 

De trots van elke huisvrouw

‘Hoe schoon is jouw huis’ heet een nieuw Brits realityprogramma dat door een van de commerciële zenders op de buis wordt gebracht. We kenden al een dergelijk Nederlands programma waarin met name de persoonlijke hygiëne van de Nederlandse uitwonende student aan de kaak werd gesteld. Maar dat is allemaal niks vergeleken bij dat Britse programma. In de Nederlandse versie moest de camera vaak inzoomen op die ene dode vlieg in de vensterbank, en de poetsende dames die zich daar met een gretigheid, een liefhebbende echtgenoot waardig, op stortten hadden van die verstandige gele of roze handschoenen aan.

De Britse dames die zich voorgenomen hebben als de poetsende wervelwind orde op zaken te stellen pakken onverveerd met blote handen de bergen voor niets gestorven kakkerlakken aan, ruiken met de neus tegen de grond aan het tapijt, trekken met een blote vinger sporen in de dikke lagen aangekoekt vet. Ik wist van eigen aanschouwen dat vele Hollandse huizen vrijwel omkomen in de reinheidsopvattingen van derzelfs bewoners, maar de Britse versie slaat alles.

Dusdanig dat ik mij walgend van de buis afkeer als het programma begint, eerlijk waar. Het speelt zich bovendien ook nog rond etenstijd af, zodat ik mijn bord met daarop een zorgvuldig gegrilde en in weelderige plakken gesneden chateaubriand, saignant en wel nog net niet woest van mij afwerp.

Maar Djamila kan daar dus niet genoeg van krijgen. Hoe schunniger hoe beter, ze buigt onwillekeurige een beetje voorover om het van nog dichterbij te kunnen aanschouwen.

Djamila is ook een liefhebster van een rein huis. Ik ook. Wij hadden een jaartje een asielzoekend echtpaar over de vloer dat eenmaal per week als een Kaukasische wervelwind door het huis raasde – waarna Djamila nog even de puntjes op de i zette, en dan zaten we er een weeklang spik en span bij. Maar ze waren wat wispelturig en ze roken een beetje en kostten vooral veel geld. Geld dat ik liever op een spaarrekening zette. Zei hij zedig en bedoelde: omzette in wijn en boeken.

Djamila vond intussen dat het huis vervuilde. Ook na mijn dappere optreden met de Nilfisk en professionele dweilinstallatie, waarbij ik er ook aan dacht de onderkanten van de stoelpoten een beurt te geven, bleef ze licht sip kijken, en zweeg, indachtig het feit dat de sfeer in huis er ook al niet op vooruit zou gaan als de uitkomst van de discussie zou zijn dat ik het vuil dat zij overal ziet, niet kan waarnemen. En ik heb toch een goeie bril. Na een paar maanden zei ik bemoedigend: ja, maar we hebben nu wel verscheidene honderden euri uitgespaard, en dat was natuurlijk zo en ik sta op het standpunt dat ieder mens zijn eigen woonst aan kant moet houden.

En let wel, ik mag gaarne verwijlen in de woningen van vrienden en kennissen bij wie alles blinkt, er altijd overal smaakvolle boeketten staan te glanzen, nergens een half gelezen boek ligt of een stapel nog door te nemen kranten en tijdschriften. En thuisgekomen zie ik dan dat ons onderkomen er inderdaad niet helemaal uitziet als een etalage van de Bijenkorf of lijkt op foto’s uit de Schöner Wohnen.

Mijn stille hoop is en blijft dat het Britse programma bij Djamila de gedachte zal doen postvatten dat daarbij vergeleken onze zalen en galerijen er nog zo slecht niet uitzien.

_____

hhBest

Boek & Film 

Tijd om het puin terzijde te schuiven

Het kan geen kwaad, nee, het is noodzakelijk nog eens te vermelden dat ik geen verstand heb van economie en dat ook probeer zo te houden.

Intussen zie ik rare dingen gebeuren. De aandelenbeurzen lijken een bestaan te leiden dat vrijwel los staat van de rest van de wereld. Want de rest van de wereld vertoond groeicijfers, zelfs verbazende winstcijfers, in Amerika hebben meer mensen een baan dan ooit. De onderlinge staatsschulden kunnen vermoedelijk grotendeels tegen elkaar worden weggestreept, dus wat is er aan de hand? Wat er aan de hand is dat de speculanten op de beurs proberen door te speculeren tegen lagere koersen de koersen omlaag brengen en daardoor enorme sommen gelds te verdienen. Het is maar een spelletje. Dat ze daarmee mensen die van banken en tegenwoordig dus van aandelen en obligaties afhankelijk zijn, zoals pensioentrekkers, naar de kloten helpen, is van geen belang.

De beurs is een casino waarin de verliezen betaald worden door mensen die niet mee speculeren.

Dezer dagen hoorde ik iemand zeggen dat het allemaal komt doordat de wereldleiders geen gezag meer hebben. Afgezien van de vraag of dat wel zo is, hoorde ik nog iets: nee, dan Margaret Thatcher, Ronald Reagan en Helmuth Kohl, dat waren nog eens daadkrachtige leiders. Dat twee van de drie zo niet geestelijk gestoord waren, dan toch behoorlijk van de pot gepleurd, dat werd er niet bij vermeld. En ook niet dat bij dat drietal het begin ligt van de totale verkapitalisering van de maatschappij, waarvan wij thans de gebakken peren en de bittere pillen eten en de inferieure wodka drinken.

Geweldig, die charismatische leiders. Thatchers puinzooi moest door nota bene Tony Blair worden opgeruimd, die van Ronald Reagan door Bill Clinton. Hoe dat in Duitsland ging, dat moet ik opzoeken. En dat Angela Merkel de indruk wekt dat ze aan de afwas en het ramen zemen zit te denken, daar kan ik niks aan doen.

Ik herhaal het nog maar eens dat de laatste enigszins linkse regering die Nederland had inderdaad uiteindelijk door de knieën ging voor het kortzichtige grootkapitaal, maar dat dat toch de laatste was die nog met een begrotingsoverschot te voorschijn kon komen.

Dus zeg ik: overigens ben ik van mening dat Kok en Zalm onverwijld weer aan de regering moeten.

_______

hhBest

Boek & Film 

Kinderen moeten echt alles mogen

Een zeer nuttig en wereldwijs Brits spreekwoord luidt: Children must be seen and not heard. Wijs inderdaad, al moet dat kijken naar kinderen ook weer niet al te intensief gebeuren, natuurlijk. Voor je het weet heb je een etiket op je voorhoofd dat er niet meer af gaat.

Het verschrikkelijkste geluid dat ik ken is dat van een scherp, ver voorbij de pijngrens gillend kind, dat in de supermarkt op de grond ligt en met armen en benen slaat omdat zijn of haar ouders weigeren iets in het winkelwagentje te gooien dat het kind eist. Of liever: de ouders doen nog even een zwakke poging, want na een seconde of dertig geven ze toch toe. De meeste mensen in de winkel kijken toch, net als ik, verstoord op met een van pijn vertrokken gezicht bij het aanhoren van het snerpende kind. En je wilt, ook als ouder, vooral bij de normale grote mensen blijven horen, die stilletjes hun gang gaan.

Ik geef toe: de aard van de bron speelt bij geluidsoverlast een rol. Ik mag zo nu en dan wel eens, niet te vaak natuurlijk, naast de startbaan van een opstijgende F16 staan. Ik herinner me dat mijn eigen kinderen dat gegil ook wel eens geprobeerd hebben, maar ik was natuurlijk een modelouder, ik keek de dader dreigend en met opgeheven hand aan en dan kroop hij gauw in zijn schulp. Bejjij een beetje besodemieterd. Maar andermans kinderen, die zijn andere koek.

Dus alles bijeen kan ik mij die Vlaamse buren van kinderdagverblijven wel voorstellen – hier in de buurt, hemelsbreed op driehonderd meter van mijn voordeur, is een basisschool vanwaar de gehele dag door een vaag hoog gekrijs tot mij doordringt. Ik hoor het al bijna niet meer, maar ik denk ook: je zult er maar tegenover wonen. Ik weet ook zeker dat de woningen in de buurt van een basisschool goedkoper zijn: daar wil je niet wonen, tenzij je eigen kinderen op die school zitten natuurlijk, dan treedt de vorige alinea in werking.

Ik lees in de krant dat in Nederland zelfs wettelijk is vastgelegd dat kinderen net zo hard, zo lang en zo veel mogen krijsen, gillen en snerpen als ze willen, nee, dat ze dat móeten, want deze of gene heeft bedacht dat het goed is voor ze.

Niet waar, natuurlijk, want in Engeland, waar de aardigste en best opgevoede kinderen worden geproduceerd, althans door de de mensen die behoren tot de upper middle class en hoger, daar zeggen ze terecht: Children must be seen and not heard.

_______

hhBest

Boek & Film