Eerder dan ik had verwacht, is het er toch van gekomen: een smartphone, en wel van het merk htc, de Desire S, om precies te zijn. Dat is nog eens een ander onderwerp: waarom maken ze toch altijd minimaal tien of twaalf types van één telefoon?
Een van mijn nazaten is de smartphone alweer voorbij en is terug naar een uitschuifbare Sony-Ericsson. Zó cool joh! De smartphone die hij had bleek behoorlijk gevoelig voor storingen en de accu was binnen een dag leeg. Dus ik zag het woord ‘miskleun’ alweer in knipperende neonlichten voor me.
Ik had weliswaar een tijdelijk goedkoop roaming abonnement, maar dat durfde ik nog niet, wijs geworden door de enorme kosten die internetten met de foon met zich meebrengt. Op de bank haakte ik de telefoon moeiteloos aan het draadloos netwerk in huis en liet trots zien dat ik mijn mail kon checken, naar Buienradar kijken en mijn favoriete columnisten kon raadplegen. Wel raadplegen, maar helaas niet lezen: het schermpje is toch nog te klein voor het door mij gewenste formaat letters.
Ook te klein zijn de toetsjes van het toetsenbord, waardoor sms-en, dat ik vroeger nog wel eens deed, vrijwel onmogelijk is geworden. Het kan nog wel natuurlijk, maar mijn vingers lijken gewoon te dik en ik tik er dus steeds naast.
Jaloers kijk ik nu naar de jongelui om me heen die de hele dag zorgeloos met de neus in de foon zitten, sms-en, mailen en vermoedelijk ook spelletjes doen of, te oordelen naar de blije glimlach die af en toe over hun gezichten glijdt, filmkes kijken op Youtube.
Na twee dagen was de gein er wel vanaf, ik had intussen door ongecontroleerde swipes de hele telefoon door elkaar geflikkerd; ik heb met veel moeite het piepje van binnenkomende mail kunnen uitschakelen (en tevens het binnenkomen van mail, die hoort namelijk alleen binnen te komen op pc of laptop, vind ik) en ik ben nu op zoek naar het knopje waarmee ik het hele gevalletje weer terug kan stellen naar de fabrieksinstellingen. Daarvoor moet ik trouwens naar internet, want een handleiding krijg je er tegenwoordig niet meer bij.
Maar er is een lichtpuntje: ik doe minstens een week met één acculading. Want bij gebrek aan vrienden die ook zo’n telefoon hebben plus een intensief uitgaansleven, of die roamen en twitteren, laat staan onderweg in aandelen handelen, zit de telefoon stilletjes maar kennelijk tevreden in mijn broekzak. Mijn telefoonverkeer gaat als vanouds via de vaste lijn, dat is tenminste gratis.
Heel af en toe, eens in de week, piept de smartphone bescheiden. Een sms’je, weet ik. Welkom in Duitsland, gevolgd door een hele riedel tarieven waaruit blijkt dat ik gelijk heb: een smartphone is een prachtige uitvinding, maar totaal overbodig en veel te duur in het gebruik.
______
Laatste reacties