SanteLOGie

Wij spritzen ons door het leven

In Levanto rukt omstreeks zes uur namiddag iedereen, toeristen en inboorlingen, uit voor het aperitief. Een stuk of twintig bars, allemaal met een terras buiten (desnoods aan de overkant van de straat) storten zich elke dag in de strijd om de gunst van de klant. Het strijdmiddel is het knabbeltje bij de borrel.

Sinds ik er vorig jaar (uiteraard zo ongeveer als laatste) kennis mee maakte, in Bellaria aan de Adriatische kust, weet ik wat tegenwoordig hét aperitief is: spritz, ook wel plechtig Aperolspritz genoemd, want het smaak- en kleurbepalende ingrediënt van spritz is Aperol, een oranje drankje dat je het arme broertje van Campari zou kunnen noemen. ‘Officieel’ bestaat spritz uit vier delen: Aperol, prosecco, droge witte wijn, mineraalwater met bubbels. Maar elke uitbater heeft een eigen recept; ik verdenk Vineria, aan de rand van het park hier in Levanto, ervan buiten een minimale hoeveelheid Aperol de rest van het glas op te vullen met mineraalwater en ijsblokjes, en zo smaakt het ook. Een beetje laf.

Was spritz vorig jaar nog een drankje dat je in een portglas geserveerd kreeg, nu is het een enorme wijnbel geworden, met veel ijs, een rietje en een halve schijf sinaasappel, die geleend is van de Campari.

Ook in Nederland krijg je bij het aperitief ‘iets te knabbelen’. Pinda’s, chips, olijven. In Italië, althans in Levanto, is dat idee volledig uit de hand gelopen. Vorig jaar kreeg je al puntjes pizza bij de Campari, en stukjes focaccia en chips. Nu heeft vrijwel iedereen een spritz voor de neus en een dienblad met wat intussen cichetti is gaan heten, naar de hapjes die je in Venetië krijgt bij wijnproeven in de osterie en de fiaschetterie. Focaccia belegd met rauwe of gekookte ham, salami of bresaola, voor de zekerheid ook nog een plakje brie erbij en het geheel even gewarmd; bakken kostelijke taggiasca olijven, sneetjes witbrood besmeerd met allerlei mengsels van olijf, tomaat, geroosterde courgette en aubergine en paprika.

Alles in de slag om de klant.

Ik zou een vergelijkend warenonderzoek kunnen doen, maar kom op, ik ben hier voor mijn rust, dus dat doen we een andere keer wel. Laten we het erop houden dat Café des Artistes langs het park en Winebar Le Clarisse op Piazza Cavour samen de kopgroep vormen, op de voet gevolgd door het voormalige restaurant Gambrinus in de Via Dante, mede wegens de in beslag gefrituurde groente die daar bij de spritz geserveerd wordt.

Ik zelf ben intussen weer gewoon terug bij de Bitter Campari met alleen ijs, maar dit terzijde.

De restaurants van het dorp zien de ontwikkeling intussen met lede ogen aan. Want wie een paar spritz op heeft met de bijgeleverde cichetti, die is aanzienlijk minder gedisponeerd om tegen een uur of acht, half negen aan te schuiven voor een antipasto, een primo bestaande uit een bordje pasta en een secondo in de vorm van vis of vlees, met contorni en al en dan nog een dolce en koffie met grappa of een andere likeur.

Gambrinus heeft de consequenties al getrokken en is overgelopen naar de vijand. Vorig jaar kon je er nog lekker en betaalbaar eten. Nu leeft de tent van het aperitiefpubliek.

Er is een lichtpunt: in Italië is de lunch eigenlijk de hoofdmaaltijd.

En wie voor de lunch zelfs uitgebreid aan de spritz gaat, wordt ook hier gezien als een zuiplap.

Ik vrees dat de cafés dat er niet bij laten zitten. Happy hour om tien uur in de ochtend, ik doe maar een suggestie.

___________

hhBest 

Boek & Film 

 

Premio Strega schrijft sociale geschiedenis

Vorig jaar won Antonio Pennacchi de Italiaanse literaire prijs Premio Strega. Dit jaar was het de beurt aan Edoardo Nesi. Allebei schreven ze sociale geschiedenis. Pennacchi deed het dit jaar, zonder prijs, dunnetjes over. Goed gedaan, jochie? Zie Boek & Film

Je geniet zo veel meer, als je goed kijkt

Het is natuurlijk niet per se noodzakelijk om werkelijk al je zielenroerselen ten beste te geven, ook niet als je je verplicht hebt min of meer dagelijks er blijk van te geven dat je een mens bent met alle gevolgen van dien. Maar het mag natuurlijk wel.

Nu weten de trouwe lezers en lezeressen dezes wel waar het heen gaat en op uitdraait, maar wacht toch even met het trekken van te snelle conclusies.

In Nederland is het, ik heb dit reeds vaker betoogd, de gewoonte, wanneer de buitentemperatuur boven twaalf graden Celsius stijgt, aanstalten te maken zich te ontdoen van kledingstukken. Boven de twintig graden gaat de barbecue aan, boven de vijfentwintig graden worden alle mores en goede gewoontes op het gebied van de noodzakelijke ingetogenheid overboord gegooid, samen met vrijwel alle kleding. Dit is, ik vertel niets nieuws, geen fraai gezicht. Vaak. Soms ook wel, dat moet ik toegeven, ik heb ogen in het hoofd en ben van het mannelijk geslacht – de geest is gewillig en het vlees is gelukkig zwak, zegt de bijbel, meen ik. Of omgekeerd.

Ik zit momenteel in Levanto, een suf badplaatsje aan het verkeerde einde van de Italiaanse Rivièra, waar het, op het moment dat ik dit schrijf, al een week of vier dagelijks meer dan dertig graden is. En ’s nachts niet onder de twintig.

Ik zal het maar kort samenvatten: je kijkt je de ogen uit wanneer je nog iemand ziet die normaal gekleed gaat, mevrouw in een knielange japon of sportief in een goedgesneden spijkerbroek, de man in een keurige pantalon en een goed passend overhemd. Dat geldt, ik zeg het er maar bij, voor iedereen in Levanto, inboorling of gast. Het maakt niet of men zich op het strand bevindt, op een terras met een spritz voor de neus, in de trein, de bus, de veertiende-eeuwse kerk en de supermarkt, men heeft vrijwel niets aan en dat geldt voor de vrouwen nog aanzienlijk sterker dan voor de mannen. Die laatsten kunnen kort worden afgedaan met de opmerking: sodemieter op man, je houdt die tatoeages, al dat haar, je bierpens en die rare kuiten maar keurig bedekt, ben jij belazerd.

Met de vrouwen is het andere koek. Natuurlijk, vrouwen van rond de negentig (vrijwel altijd Italiaansen) zouden verstandiger moeten zijn. Maar voor de rest: ik heb nog nooit van mijn leven in een week tijd zo veel gezond en smakelijk toebereid vrouwenvlees bij elkaar gezien. Even voor de duidelijkheid: ik bedoel hiermee ook bepaalde delen boven de gordel, maar eigenlijk vooral de benen. Ze zijn dezer dagen vanaf de taille tot en met de voeten geheel onbedekt te aanschouwen en er zijn, zouden ze bij Jiskefet zeggen, hele leuke bij, goed gebruind, zorgvuldig geschoren en in de was gezet, een lust voor het oog.

Natuurlijk zijn er de spataderen, blauwe plekken, onverklaarbare bulten, stok-, o- en x-benen. Maar het meest kijk je toch de ogen uit op wat we thuis heel eenvoudig ‘dikke beentjes’ plegen te noemen. Oorspronkelijk werden daarmee alleen dikke babybenen aangeduid (die met die kneepjes erin), maar nu geldt het predicaat ook voor meestal redelijk jonge vrouwen en meisjes, tussen 15 en 20, zal ik maar zeggen, die er vrijwel normaal geproportioneerd bij lopen, maar die voorzien zijn van die oergezonde maar flink mollige onderdanen om, zoals Lou Bandy voor d’n oorlog reeds zong, zo in te bijten.

Begrijp me goed, ik doe dat niet, dat bijten, ik zeg het alleen opdat er bij jullie geen misverstand blijft bestaan over wat zich hier, in dit Italiaanse backwater, zoal afspeelt.

________

hhBest 

Boek & Film 

Hitte en klein grut in tijden van vakantie

De wereld is heel klein geworden, nu elke beweging een golf aan transpiratie teweeg brengt. In de zon kun je je na half tien ’s morgens beter niet meer vertonen, hoewel je ook hier mensen hebt die van negen tot vijf roerloos op het strand liggen.

Dus ben je, langer dan eigenlijk de bedoeling was, dagelijks vaak op de camping.

De scholen zijn weer begonnen en dus is het de tijd om met het kleine grut naar warme landen te vertrekken.

Dat is hier ook te merken.

Gisteren nog stond er zo’n leuk oud VW-busje naast onze camper, waarin een Italiaans echtpaar met een dikke baby. En een zusje op komst. De baby wil of kan niet slapen en jengelt dus de hele dag.Van ’s nachts weet ik niks, want ik slaap prima, ik ben dan ook geen baby meer.

Je merkt verder niks maar halverwege de middag begint de man opeens zijn camper te onttakelen. Met een behoorlijk lang gezicht. De echtgenote loopt met het kinderwagentje heen en weer, ze heeft een behuild gezicht. ‘Slaapt-ie niet?´ stel ik een zeer overbodige vraag – ook al omdat de dikzak op dat moment spontaan in slaap valt. ‘Het is te warm,’ zegt ze. ‘We gaan maar naar huis.’ Huis is in Milaan, twee uurtjes hier vandaan.

Enkele uren langer blijken ze vervangen door een tentje waarin een uit de kluiten gewassen Duits paar, zeer jong nog, met twee kleine kinderen zijn intrek heeft genomen. Iedere keer als de man de tent verlaat roept een van de kinderen met lange uithalen ‘paapaaa, paapaaa! En huilmelodieën er tussen. Gelukkig is papa de hele nacht in de tent, zodat de verlatingsangst onder controle blijft.

Na het ochtendlijk strandbezoek blijkt de tent alweer weg en wordt even later vervangen door een Mercedesbusje met hefdak uit Neurenberg, met opnieuw een echtpaar, voorzien van twee meisjes van ik schat twee en één jaar. Het jengelt weinig maar deze worden kennelijk vrij opgevoed, zodat ik mijn brillenkoker nog net kan redden maar mijn vliegenmepper niet. Die wordt pas later terugbezorgd. Het oudste kind komt ook nog even aan mijn sla voelen.

Je kunt het ook zo zien: tegen lunchtijd verspreiden de heerlijkste etensgeuren zich over de camping. Pasta al ragù, ruik ik, geroosterde vis, gemengde geroosterde groente. Zoiets ruik je nou nooit op campings buiten Italië.

Verder komt buurman Astor Piazzolla – hij lijkt sprekend op de betreurde bandeonist ­– ons vragen waar in Nederland we precies domicilie hebben gekozen. Hij is de eerste Italiaans in twintig jaar die nog nooit van Maastricht heeft gehoord. Wel kent hij Teteringen. ‘Bent u daar ooit geweest dan? ‘Nee,’ zegt hij verbaasd, of ik een hele domme vraag stel. ‘Ik ook niet’, zeg ik naar waarheid.

Een mevrouw uit Milaan komt me vertellen dat ze op onze camper de sticker van Bergen aan Zee heeft gezien, daar is ze geweest. Ook in Alkmaar trouwens. ‘En in Amsterdam?’ vraag ik.

‘Ja, natuurlijk.’

_____

hhBest 

Boek & Film 

Professioneel campingbeheer

‘Goedemiddag. Ik heb een reservering.’

‘Mag ik die zien?’

‘Nee, want die heb ik niet bij me. Had u ook niet gevraagd.’

‘Moet u luisteren meneer, ik krijg allerlei reserveringen waarvan de lui niet komen opdagen en anderen die zeggen dat ze gereserveerd hebben wat dan niet waar blijkt. En de camping is trouwens vol.’

‘Dat is lekker. En nu? Ik heb bijna vier maanden geleden gereserveerd.’

‘En hebt u toen een voorschot betaald?’

‘Nee, is me ook niet gevraagd.’

‘Zie je nou wel. Ik weet niet wat of wie u gereserveerd hebt, maar niet bij ons. Wij vragen altijd een voorschot. Soms maken we een uitzondering voor vaste klanten.’

‘Me dunkt dat ik een vaste klant ben. Ik ben sinds 1993 zeker tienmaal hier geweest. Ik heb twee weken geleden nog gevraagd of de reservering nog stond en heb daarop een mailtje gekregen met als antwoord ‘reservering OK.’

‘Van wie?’

Ja, van jullie natuurlijk.’

‘Kan ik me niet voorstellen.’

‘’Als ik even op internet naar mijn mail-account kan, dan kan ik alsnog die reservering te voorschijn halen.’

‘Eh, wat is uw mailadres?’

Ik schrijf het adres op. Hij loopt naar een mapje en vist er mijn reservering uit.

‘O ik zie het al, u wilde bij de toiletten op dezelfde plaats als vorig jaar. Ook zoiets. Er komen hier per jaar vijfentwintigduizend mensen, denkt u dat wij weten wie waar gestaan heeft?’

‘Het lijkt me dat u daar een administratie van heeft.’

‘O, nu hebt u ook al bezwaar tegen mijn administratie.’

Ik bewaar mijn kalmte en wacht.

‘Kijk, daar is Pietro. Heb jij een plaats voor Sante Brun?’

Pietro kijkt op zijn klembord, leest een rij Nederlandse namen voor. ‘Eh nee, hoe? Sante Brun? Ah ja, bij de toiletten. Heb ik.’

Hij maakt aanstalten omhoog te lopen, ik meen me te herinneren dat daar een zeer steile helling is en hele nauwe plaatsen.

‘Niet daar.’

Pietro werpt de armen in de lucht en loopt weg. De baas zegt: ‘Gaat u maar even daar zitten, er staan mensen te wachten.’

Peitro komt terug, Ik zeg dat ik die plaats ‘daarboven’ wel wil zien. Het blijkt een keurige, ruime plek, nauwelijks omhoog.. Maar op de wandeling erheen krijg ik een lesje van Pietro. ‘Wij zijn hier niet uitsluitend ten dienste van meneer Sante Brun,’ steekt hij van wal, de rest bespaar ik jullie.

Ik zet de camper neer, loop naar de receptie om in te schrijven – de baas kijkt naar me of ik een vies beest ben. ‘Ik heb nu even geen zin in u,’ zegt hij. ‘U bent een niet gemakkelijk tevreden te stellen persoon.’

Hij had me natuurlijk beter bij aankomst al mijn naam en mailadres kunnen vragen.

.’

Gezellig samenzijn op de brug in Rimburg

Zo gaat dat bij ons op het dorp: de voorlichtster van de gemeente belt om tien voor elf dat de burgemeester van Landgraaf om elf uur op de brug in het kerkdorp Rimburg een persconferentie geeft. De brug ligt over het grensriviertje de Worm, aan de overkant zie je al een glimp van de uitgestrektheid van de Duitse Bondsrepubliek, maar de andere kant heet ook Rimburg, althans, iets naar rechts ligt een kasteel dat die naam draagt.

Het is prachtig weer, een graad of 26 en windstil, de eerste die ik tegenkom is de verslaggeefster van het nobele concurrerende orgaan dat mijn nobele orgaan recent een smerige streek heeft geleverd, dus vraagt ze: ‘Ik mag je zeker geen collega meer noemen?’ Een grapje natuurlijk, ik had een vuil stukje geschreven in mijn orgaan over haar orgaan (als u nog volgt) maar dat zegt niks over de verstandhouding tussen ons, eenvoudige dorpelingen, onderling. Die verloopt langs heel andere lijnen.

De burgemeester is er even later ook, hij heeft een pak affiches over de arm die hij straks, samen met zijn collega van de Duitse gemeente aan de andere kant, Übach Palenberg, huis-aan-huis gaat uitdelen.

Dat zijn van die dingen die burgemeesters van dit type gemeente gaarne doen en leuk vinden.

Waar gaat het om? De brug over de Worm is ongeschikt voor zwaar verkeer, bovendien loopt de toegangsweg door het intiemste deel van het dorpje Rimburg, zelfs eenmaal het leukste dorp van Limburg. Maar de brug kan niet worden afgesloten omdat fietsers er graag gebruik van maken voor het rondrijden in de prachtige omgeving en omdat de beide gemeenten af en toe toch de boel willen openstellen in het kader van de broodnodige verbroedering. Hier worden alle mensen nog altijd broeders. Als obstakel tegen ongewenst verkeer zou je natuurlijk een paar palen kunnen plaatsen, maar twee jaar geleden kwamen er twee prachtige bronzen schildpadden, Knoebel en Boebel genaamd die een fraaie afsluiting vormden. En waar je op kon wachten: vorige week zijn Knoebel en Boebel gestolen en vermoedelijk al ergens omgesmolten.

De burgervader trekt zich een en ander persoonlijk aan, hij is echt kwaad en heeft persoonlijk de actie met de affiches bedacht.

In de affiche vragen de twee burgemeesters de mensen hun vermoedens kenbaar te maken aangaande de manier waarop de beide bronzen amfibieën Rimburg hebben verlaten.

De burgemeester van Übach-Palenberg laat nog even op zich wachten en dat geeft de burgemeester van Landgraaf de kans zich te verdiepen in een andere misstand: het sluipverkeer dat ondanks verbod en obstakels over de brug plaats vindt en waaraan de Rimburgers zich dood ergeren. ‘De burger’ houdt er zelfs twee staande en een daarvan gaat onverbiddelijk terug. Zo.

Intussen hadden we graag een paar tafeltjes en stoeltjes en een kratje bier gekregen want het begint reuze gezellig te worden. Mijn oude kennis Jan S. bijvoorbeeld, komt voorbij, die ik lang niet gezien had; de elegante verschijning van de vaste verslaggever van het plaatselijk dagblad, met donkerblauwe Tommy Hilfiger polo en zonnebril en een iPhone voor het maken van een videootje*); Tilly, de zus van een oude collega die ik soms nog wel eens tegenkom als hij net van een Dolomiet omlaag is gekomen, een plaatselijke drukker die ter plekke een referaat houdt over de voordelen van de ouderwetse zeefdrukkerij; verscheidene Rimburgers die allemaal gaan fietsen of gefietst hebben in de Bondsrepubliek of er de hond gaan uitlaten of hebben uitgelaten – een vorm van mestexport; de burgemeester, die nieuw is en in tegenstelling tot zijn voorganger zich in het Landgraafs plat verstaanbaar weet te maken, maakt met iedereen een praatje.

Om twaalf uur verschijnt de burgemeester van Übach-Palenberg, vergezeld van echtgenote, en samen gaan de twee burgervaders op pad langs de huizen van Rimburg, waarbij duidelijk blijkt dat de Duitse functionaris een iets terughoudender werkstijl heeft dan de Nederlandse.

‘Stuur me even een foto waar we allebei op staan!’ roept de burgemeester van Landgraaf ook nog. ‘Ja burgemeester.’

En kwartier later heeft hij de foto in de mailbox.

Bij ons lopen de lijntjes niet alleen anders, ze zijn ook nog behoorlijk kort.

_________

*) Op de brug spreekt de burgemeester voor de vuist weg tegen de iPhone van de camjo van het plaatselijk dagblad.

________

hhBest

Boek & Film 

Zing eens zelf een lied

Mooi stuk in de Volkskrant vanmorgen. Aan het woordgebruik te zien geschreven door een Vlaming, en zoals wel vaker als het iets met popmuziek te maken heeft, is het stuk geschreven met een zwaar overdreven retoriek. ‘Pukkelpop 2011, de dag dat de muziek een beetje stierf’. Ik heb nu het woord ‘muziek’ tweemaal gebruikt, maar jullie begrijpen hopelijk wel wat ik daar mee bedoel. Namelijk: ik heb de Foo Fighters uit de verte mogen aanhoren toen ze een paar maanden geleden optraden op Pinkpop.

De verslaggever/ooggetuige van de Volkskrant vindt het allemaal verschrikkelijk wat er gebeurt en maakt medelijdende opmerkingen over het feit dat zowel hijzelf als alle festivalgangers er zo ongeveer in hun blote kont bijliepen – terwijl al vanaf het begin van de week bekend was dat er voor donderdagavond onweersbuien werden verwacht. Maar het opvallende in zijn artikel: hij maakt een aantal keren gewag van het feit dat er geen muziek te vernemen viel.

Een raadselachtige opmerking. Nou ja, de ‘muziek’ was inderdaad uitgevallen, in dit geval zelfs letterlijk omgevallen. Stilte, verschrikkelijk, maak muziek, vlug!

De organisatie van Lowlands stond zich intussen in de marge op de borst te rammen, zoiets als in Hasselt kon in Biddinghuizen niet gebeuren, alle installaties en tenten konden tegen windkracht 12 – ik hoop dat ze het nooit hoeven te proberen.

Het was inderdaad zwaar weer, gisteravond. We zitten hier een kilometer of vijftig van Hasselt en de bui besloeg, zo aan Buienradar te zien, driekwart van Nederland en België. Hier werd de hemel eerst grijs, toen turquoise, en ineens verdween de windstilte en joegen grijze wolken er onder langs, waaruit onmiddellijk grote regendruppels en dikke hagelstenen kletterden.

Hadden ze in Hasselt kunnen voorkomen dat zoiets gebeurde? Nee, natuurlijk.

Maar er is een lichtpuntje: nu kunnen de in de storm omgevallen luidsprekertorens in ieder geval niet meer het gehoor van de samengestroomde liefhebbers verder verpesten. De muziek is niet gestorven maar omgewaaid. Misschien een kans om eens echt ‘live’ te gaan spelen, zonder al die elektronische rotzooi.

(Ik klets natuurlijk. Net als motorrijden draait de popmuziek nou net om de kolereherrie.)

____

hhBest

Boek & Film 

 

Lessen uit een vrolijk verleden

Het aantrekkelijkst is het natuurlijk, nu we weten dat we de komende tientallen jaren een karig bestaan zullen moeten leiden, om de laatste salarissen, pensioenen, dertiende maanden, vakantiegelden, spaargeld, bonussen en tantièmes om te zetten in champagne, oesters en kaviaar en wat u zich daar verder allemaal nog bij kunt voorstellen. Kilo’s ossenhaas, bijvoorbeeld, van nietsvermoedende runderen in Namibië. En daarna nog eens een weekje Seychellen, een weekendje Buenos Aires en een bezoek aan een razend-interessante conferentie met als motto ‘Op zoek naar uzelf en anderen’ in Brisbane, Australië.

Maar dan moet het toch afgelopen zijn. Want de groei van de economie is tot stilstand gekomen en dat schijnt om mij duistere redenen verkeerd te zijn: nulgroei is stagnatie, dus dan kun je maar het beste op de eerste de rij zitten bij die achteruitgang.

Maatregelen waar je direct wat aan hebt: doe alle gemotoriseerde voertuigen de deur uit, ook de elektrische. Doe trouwens ook alle elektrische apparaten de deur uit. Net als alle lampen, op per vertrek één zuinige plafonnière na. Ideaal is het afschaffen van de volledige centrale verwarming en vervanging daarvan door een allesbrander, waarvoor je zelf hout kunt sprokkelen in het bos. Waar dat niet kan: koppel zo veel mogelijk radiatoren af, verwarming van keuken en woonkamer is voldoende.

Vakanties worden nog uitsluitend gebruikt voor het plegen van het nodige onderhoud aan de eigen woning, en het te voet of per fiets zoeken naar akkers en velden waar iets te snaaien valt. Zie verderop.

Alcoholische versnaperingen worden beperkt tot één glaasje vruchtenwijn op verjaardagen. Handel in die geest ook ter zake van gebak en snoepwaren.

Eet helemaal geen vlees of vis meer. Niet alleen is het ongezond, maar ook veel te duur. Verlaat u geheel op groente. Te overwegen valt de aanschaf van een voorraadje droge bruine en witte bonen en spliterwten. Ook moet u denken aan meel om brood te bakken. Als u per se vlees wilt: neem een varken en voer dat met groenteafval. Aangezien u de aardappels niet meer schilt (zonde) zal het wel bij een mager varken blijven.

Als u een tuin hebt: spit die degelijk om en plant zo veel mogelijk dingen die u enige tijd kunt bewaren: aardappelen, prei, uien, wortels. U hebt daarvoor natuurlijk bergruimte nodig. Denk eens aan de douche. Aangezien u zich voortaan eens per week wast met koud water aan de keukenkraan – leidingwater wordt ook duur – hebt u die ruimte niet meer nodig en kunnen de piepers er in.

Woont u in een flat of hebt u anderszins geen tuin: confisqueer een naburig gazon en kweek daar samen met uw buren de groente. Dat lost meteen ook het probleem van de nachtelijke bewaking van de oogst op. Om beurten, dus. Wat ik niet wil aanbevelen maar wel zie als mogelijkheid: struin de omgeving af op zoek naar akkers en velden met grootschalige groenteteelt en eigen u daar een kleine hoeveelheid van toe. De boer merkt er niks van.

Heb ik niks over het hoofd gezien? O ja, zie ergens een kookboek van Wannée op de kop te tikken.

En eigenlijk had ik het kort kunnen houden: ga terug naar wat in 1950 nog volkomen normaal was.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een goed plan, zo goed als doodgeboren

Daar stonden ze, verbaasd dat ze het gedurfd hadden. En ze hadden net zo goed als uitkomst van het overleg in Parijs kunnen melden dat het allemaal zinloos is geworden nu de wereld toch zal vergaan op 22 september 2012 om een uur of vier ’s middags bij lichte bewolking en een aangenaam nazomers temperatuurtje van 21 graden. Merkel & Sarkozy, naamloze vennootschap tot het uitbrengen van voor de hand liggende plannen, die geen schijn van kans hebben.

En toch was dat ooit al het idee achter De Europese Gemeenschap voor Kolen & Staal. Toen kolen en staal in vergetelheid waren geraakt werd tijdig overgeschakeld naar de Europese Economische Gemeenschap, later omgevormd tot Europese Gemeenschap en tegenwoordig de Europese Unie. Het idee van eenwording of federalisatie was intussen vervaagd, zeg maar gerust: verdwenen. Weggedaan, nog beter.

En nu stonden zij daar om te verkondigen dat de enige oplossing zou zijn: de Verenigde Eurolanden, de VEL. (of VES, of UPE, of UEC, al naar gelang uw taal.) De Verenigde Staten van Europa werd in het begin van de jaren vijftig al gezegd, maar toen mocht Duitsland natuurlijk nog niet meedoen. Ik herinner me dat voor de kern van die unie bij wijze van grap al de naam ‘Fritalux’ was bedacht: Frankrijk, Italië en de Benelux.

In Den Haag werd gisteren nog een oud achterhoedegevecht uitgeknokt, ik had eigenlijk geen zin om ernaar te kijken; natuurlijk moet je Rutte pakken waar je kunt, maar drie keer over hetzelfde onderwerp? Mwah. En laat dat gedoe met Griekenland dan geld kosten, er is toch al lang uitgerekend dat we er per saldo dik op verdienen?

Mijn oude moeder zou hebben gezegd: Merkel en Sarkozy hebben het grootste geliek op de vismert, als er niemand op is.

En dat was meteen ook het probleem: na die mooie persconferentie waarop het ideaal van Schuman, Monnet, Mansholt in moderne bewoordingen werd herhaald, ontstond een ijzige stilte die tot op dit moment voortduurt. Het mag dan nog zo’n goed idee zijn om de economie van Europa centraal te gaan besturen, geen hond die zelfs maar zin heeft er iets over te zeggen. Want het wordt uiteraard afgeschoten, we wilden minder Europa in plaats van meer. Toch? Desnoods totterdood?

De enige die een geldig excuus heeft is opnieuw Mark Rutte. ‘Ja, kijk eens, ik moest om tien uur die brief inleveren bij de Tweede Kamer, of ik souvlaki wilde of moussaka, en wat ik er bij wilde drinken en wat ik er precies voor wilde betalen. Dus ik heb geen tijd voor andere dingen. Wat? Europese regering? Dat zoeken we op.’

_______

hhBest

Boek & Film 

 

‘Onverdeeld naar de openbare school’

Natuurlijk is het eerste beeld dat bij je opkomt: je eigen jeugd in de jaren veertig en vijftig, toen er officieel nog altijd een strikte scheiding tussen jongens en meisjes was. Althans in katholieke kring. (En ik neem aan ook in bepaalde protestantse kringen, maar daar heb ik geen ervaring mee.) Ik zat in Nijmegen op een openbare lagere school, waar gewoon jongens en meisjes samen in de klas zaten. Mijn moeder besloot op vage godsdienstige gronden dat ik toch echt wel naar een katholieke school moest. Ik kwam terecht op de Sint Jozefschool in de Schoolstraat, waar alleen jongens op zaten. Dat hinderde kennelijk niemand, en min of meer terecht, want veel erger was het dat de school er een was die wij later zouden aanduiden met ‘kansarm’.

Na de lagere school ging ik naar de hbs bij de Jezuïeten van het Canisius College, die in het schoolreglement hadden staan: ‘Tegenover het dansen der leerlingen, anders dan in strikt familieverband, staat het college zeer afwijzend’. Vierhonderd meter hoger op de Berg en Dalseweg stond Mater Dei, een middelbare school voor meisjes – naarmate wij jongens ons bewust werden van van alles, groeide in en tussen ons een broeierig soort van belangstelling, waarbij de grootste durvers toonden, dat je meisjes van die school gewoon kon aanspreken en dat ze vaak ook wat terugzeiden.

In die periode stond de regel overigens flink op de tocht. Zo werd in het Goffertbad, ergens in de jaren vijftig gebouwd met strikte scheiding van de seksen, nogal gemengd gerecreëerd. De regel werd dan ook snel afgeschaft, al bleef er een apart bad voor dames.

Toen eenmaal het hek van de dam was, werd de ‘gemengde school’ en ‘gemengd zwemmen’, een soort geloofspunt, net als daarvoor de strikte scheiding. Over de vraag of het niet wenselijk zou zijn om op bepaalde punten de opvoeding van meisjes en jongens gescheiden te laten verlopen, mocht je niet meer spreken,  op straffe van het stempel te krijgen van een stiekeme reactionair te zijn. De echte doorzetters adviseerden ouders hun hele jonge meisjes te dwingen met auto’s te laten spelen en hun hele jonge jongens met poppen. Daarmee zou de emancipatie van de jeugd voltooid kunnen worden.

Maar in het moderne onderwijs is al lang bekend, dat aanbieden van exact hetzelfde onderwijsprogramma aan jongens en meisjes veel nadelen met zich meebrengt – jongens en meisjes verschillen echt van elkaar, ook in de manier waarop zij kennis en vaardigheden opnemen. Althans, minstens een deel van de jongens en meisjes verschillen van elkaar op die punten.

Toen gisteren heel dapper het plan werd geopperd om  de huidige manier van werken – beide seksen door elkaar in de klas met exact hetzelfde programma – hier en daar wat bij te stellen waardoor jongens en meisjes op voor hen ‘voordelige’ manier onderwezen zouden kunnen worden, viel menigeen over dat plan heen.

Weer zo’n plan van gristenfundamentalisten, zei de een, meisjes moeten zeker weer meisjesberoepen leren, riep de ander.

Maar ik denk dat het daar allemaal niks mee te maken heeft. Mits bekwaam uitgevoerd is dit een uitstekend plan. Meisjes zijn (soms) nu eenmaal anders dan jongens.

Dat vonden wij destijds op het Canisius College nou juist het aantrekkelijke van meisjes. En nog wel, trouwens.

____

hhBest

Boek & Film