SanteLOGie

Telefoneren zoals het bedoeld is

Ooit kocht KPN tijdens een koddige dagenlange veiling in het Kurhaus in Scheveningen voor volstrekt idiote bedragen de UMTS-frequenties, waardoor iedereen die nu de hele dag met zijn gezicht in zijn smartphone loopt en daarbij tegen mensen, lantaarnpalen en ander dan dataverkeer botst, ongemerkt aan de bedelstaf raakt. Volkomen onmisbaar is het, je leeft niet als je niet online bent, maar dan heb je ook wat: je kunt de hele dag het weer checken, waar je ook bent, wat de prijs van je aandelen KPN momenteel is, hoe Rupert Murdoch een taart in het gezicht krijgt. En twitteren, natuurlijk (‘ik ga nu de hond uitlaten in het bos achter mijn bed’), en reacties plaatsen op vele blogs en andere websites met een mening. En foto’s maken van je verbouwereerde gezicht en die meteen delen met al je vrienden in het Smoelenboek. Je begrijpt niet dat je ooit zonder hebt gekund. En wat je vroeger met je tijd deed.

Het was de bedoeling dat KPN er moeiteloos al die miljarden uit haalde, maar dat lukt niet, omdat er mensen zijn die bellen via Skype en sms-en via nog wat anders.

En dus gaan per 1 september de prijzen omhoog, flink omhoog, begrijp ik. Uit tv-interviewtjes met gebruikers begrijp ik ook, dat de meeste mensen geen idee hebben van wat het nu kost, zo’n abo van KPN. Dus die merken te zijner tijd ook niet dat de prijs omhoog gaat. Dat komt mede doordat een belangrijk deel van de gebruikers of op kosten van de baas belt, of de kosten in mindering mogen brengen op hun belastbaar inkomen. Dus eigenlijk wordt de verhoging betaald door de belastingbetaler.

Ik ben een groot liefhebber van internet en van de mogelijkheden die het biedt.

Maar ik kan gelukkig ook een paar uur per dag zonder. Ik behelp me met de mobiele telefoon. Die rinkelt toch zeker tien keer in een maand. Dus hoezeer ik me ook had voorgenomen altijd bij de tijd te blijven: hier haak ik af en ik eis een telefoonabonnement waarmee ik alleen kan telefoneren. Zoals god het bedoeld heeft. Ik bied een tientje per maand.

__________

hhBest

Boek & Film 

Leven met een wespennest (1)

Heb ik ervan geleerd? Ja, ik heb ervan geleerd. Vorig jaar om deze tijd ontdekte ik een wespennest in een van mijn rotstuinen. Ik heb geen bezwaar tegen nesten van insecten aldaar, te meer omdat ze moeilijk weg te krijgen zijn. En hommels en bijen doen nuttig werk.

Maar dat wespennest bevond zich op een ongelukkige plek, ik moest er vaak langs en de wespen keken nogal agressief naar me, vond ik. Omdat we ook een hoornaarnest in een muur hadden – het is hier een en al natuur wat de klok slaat – besloot ik tot actie over te gaan. De stomste actie ooit. (O nee, dat is een anglicisme. De stomste actie waartoe ik ooit had besloten.) Ik richtte vanaf, dacht ik, veilige afstand, de tuinslang op de ingang van het nest en draaide open. Binnen een paar seconden had ik drie wespensteken in mijn nek en was ik op de vlucht geslagen.

Waarna ik mij wendde tot een bedrijf dat dreigend Italiaander, uw partner in ongediertebestrijding heet. Na het bezoek van deszelfs vliegenvanger had ik een witte plek in de rotstuin en een in de muur en geen hoornaars of wespen meer te bekennen. Evenmin als twee bonnen van vijftig euri elk, die met de Italiaander mee gingen.

Gistermorgen ontdekte ik een ondergronds wespennest vlak naast de loungeset op het terras. Het was er een nijver heen en weer gevlieg van jewelste. Dat verklaarde meteen hoe het kwam dat we deze week al een paar wespen hadden mogen aanschouwen op de rand van ons glas met kostelijke spritz.

Ik voelde mijn handen jeuken om een grote tegel op het gat in de grond te leggen, of inderdaad weer eens de waterstraal te richten, maar gelukkig herinnerde ik me de pijnlijke gevolgen van mijn actie van vorig jaar.

Maar ik mag toch verrekken als ik weer honderd pieken aan die Italiaander ga overhandigen.

Wordt vervolgd. Net als die wespen.

________

hhBest

Boek & Film

 

Ik loop niet de Vierdaagse mee (2)

Eerder gepubliceerd op 22 juli 2009

In Nijmegen zijn hele families die, eventueel van generatie op generatie, de Vierdaagse meelopen. Ja, meelopen, niet ‘de Vierdaagse lopen’. Het begint al met het Vierdaagselied: ‘Wij lopen de Vierdaagse mee.’

Hele families dus.

In mijn familie wordt het vaandel hoog gehouden door mijn zusje, die inmiddels een leeftijd hebt bereikt waar je, als heer zijnde, niet meer naar informeert, maar ze loopt nog als een kievit. Ik moet er niet aan denken, maar ik kan wel terugwijzen naar een roemrucht verleden: tweemaal, in 1953 en 1958, liep ik de Vierdaagse mee.

De rest van de familie had min of meer wel iets met de Vierdaagse, maar weinig met lopen. Mijn moeder zorgde er wel voor dat iemand al dagen tevoren een gemakkelijke stoel voor haar klaar zette langs de St.-Annastraat, waar de Vierdaagselopers de laatste dag binnenkwamen. Die straat was destijds nog niet omgedoopt tot het tenenkrommende Via Gladiola, omdat gladiolen, die harkige stokken met aan één kant wat bloemen, nu eenmaal de grootste kans hebben het gesjok en gestrompel op de laatste kilometers in hitte of stromende regen enigszins heel te doorstaan.

Mijn vader zag er, geloof ik, helemaal niks in. Als je liep moest dat in zijn gedachtegang een concreet doel of nut hebben, je had ook een hond voor de bewaking of de jacht en een kat voor de muizen. Mijn broer moest er niet aan denken verder dan honderd meter te lopen, en dan moest er een goed restaurant aan het eind liggen. Mijn oudste zus was gek op de Vierdaagse, vooral als ze er met een glas prosecco in de hand naar kon kijken vanaf een terras waar ook automatisch kleine hapjes werden geserveerd.

Ze zijn allemaal overleden, behalve dus die kievit van een zus, en ik zei de gek.

In 1953 liep ik vier dagen achter elkaar veertig kilometer per dag. Reken maar uit: ik was veertien en zelfs toen werd veertig kilometer per dag voor iemand van veertien verwerpelijke kindermishandeling gevonden. Ik dacht van niet, ik liep de afstandsmarsen vlot uit; om daar toestemming voor de krijgen van de desbetreffende autoriteiten loog ik bij de sportkeuring over mijn leeftijd en zei dat ik zeventien was. Dat konden ze toen nog niet gemakkelijk controleren, dus deden ze het niet.

In 1958 was ik in militaire dienst. Je werd, als je wilde deelnemen aan de Vierdaagse, twee dagen prestatieverlof in het vooruitzicht gesteld. Voor twee dagen prestatieverlof deed je een moord, dus de Vierdaagse meelopen was relatief een peulenschil.

Behalve dan dat je met vele kilo’s bepakking moest lopen en de training onder leiding van onze luit niks had voorgesteld. Vaak waren trainingen niet doorgegaan, als ze wel doorgingen was er na drie kilometer altijd wel een café waar de koele pilzen uitnodigend voor het raam stonden. Ik ging tijdens de tocht der tochten zelf bijna dood door zoutgebrek, maar kwam, mij voortbewegend op een bed van blaren, heelhuids in Nijmegen aan.

Het was toen dat ik bedacht dat ik nooit meer de Vierdaagse zou meelopen.

En nog iets: ik heb het even nagekeken, in tien jaar columns schrijven heb ik zes keer een variant op dit stukje geschreven. Dat moet nou eens ophouden.

Deze week nog, maar dan: ophouden met die flauwekul.

_______

hhBest

Boek & Film 

De dood of de gladiolen (1)

Eerder gepubliceerd op 19 juli 2006

De echte wandelaar loopt natuurlijk niet de Vierdaagse. De echte wandelaar is iemand die bij voorkeur alleen of in klein gezelschap de onverharde achterpaden opzoekt. Ik reken mezelf tot de echte wandelaars, met het Pieterpad op zijn naam.

Hier in Zuid-Limburg worden enkele wandelmarsen georganiseerd voor de echte gekken. Ze spelen zich ’s nachts af en ze zijn tachtig kilometer lang. Overdag zie je wel eens lui die voor die marsen trainen. In een ultra-onelegant loopje, nog het meest lijkend op de tred van de snelwandelaar, schuifelen ze niets ziend voorbij. Het is ook pervers: wandelen is bij uitstek de manier om álles van de wereld te zien. ’s Nachts zie je niks.

De Vierdaagse van Nijmegen is van een vergelijkbaar soort gekkigheid en heeft niets met ‘wandelen’ te maken.

De Vierdaagsewandelaar is eigenlijk een paradewandelaar. De Vierdaagsewandelaar (of ‘tippelaar’, in het jargon, het verschil met een ‘tippelaarster’ is dat die laatste voor haar activiteit meestal geen medaille krijgt) gaat niet op pad om te zien, maar om gezien te worden, gaat op pad voor het applaus, maakt er een soort carnaval van en krijgt aan het eind een bos gladiolen, waarmee dan vervolgens naar het veelkoppige publiek wordt gezwaaid. Publiek dat al de hele week het halve meubilair langs de route heeft uitgestald om verzekerd te zijn van een plaats tijdens de ‘intocht’.

Tweemaal heb ik het mogen meemaken. De eerste keer samen met WECC, de Wandelclub Externen Canisius College, de tweede keer in militaire dienst. Respectievelijk in 1953 en 1958. De medailles ben ik kwijt.

De eerste keer heb ik over mijn leeftijd moeten liegen. Ik was 14 jaar en om 40 kilometer per dag te mogen lopen moest je 16 zijn. Ik liep het met groot gemak uit, ondanks dat ik weinig had getraind.

De tweede keer, in 1958, stond er iets op het spel. Ik was gelegerd in Steenwijkerwold en was ‘vercijferaar’ bij de stafcompagnie van het 46 Infanterie Bataljon. Wie de Vierdaagse uitliep, kreeg twee dagen prestatieverlof, en voor dagen prestatieverlof pleegde je desgewenst een moord. We hadden niet getraind (dienstplichtige militairen vermijden zo veel mogelijk zich in te spannen) en op de vierde dag ging het bijna mis.

Het was natuurlijk enorm heet en ik had verscheidene glazen cola gedronken met ijsgruis. En ging van mijn stokje. In een tent van het Rode Kruis in Cuijk werd ik bijgebracht met zouttabletten. Op de St. Annastraat in Nijmegen, toen nog niet ‘Via Gladiola’, kreeg ik inderdaad gladiolen, en een EP’tje met schitterende muziek van de jazzpianiste Marian McPartland. Ook kwijt, intussen.

 

Ik maak me er deze week gemakkelijk vanaf. Ik citeer uit eigen werk, zoekterm: Vierdaagse.

______

hhBest

Boek & Film 

De goeje ouwe tijd

Eerste gedachte: leefde die dan nog? Hoe lang is het al geleden dat hij een hele oude man speelde, tegenover Mary Dresselhuys, die toen echt al heel oud was. Johnny Kraaijkamp, bijgenaamd De Kraai, alsof hij een voetballer was, is 86 jaar oud gisteren overleden, en de nrc.next van vandaag meldt het bericht niet. Die krant sluit dan ook al ’s avonds om half tien, (dat vonden wij in de jaren zestig de sluittijd van hopeloos achterlijke provinciekrantjes in Zeeland.) Maar het kan ook gelegen hebben aan het geheugen van de betrokken, zeer jeugdige redacteuren.

Dus even voor de jongelui van tegenwoordig: Johnny Kraaijkamp senior was de vader van Johnny Kraaijkamp junior die jullie misschien ook helemaal niet kennen omdat jullie niet naar reclame voor instant pannenkoeken kijken, laat staan senior omdat jullie nooit meer naar voorstellingen van King Lear van Shakespeare gaan en uiteraard ook niet meer weten dat we ooit een bijna honderdjarige actrice hebben gehad genaamd Mary Dresselhuys. Zo bekakt als zij praten ze tegenwoordig niet meer, denk ik, op het toneel.

Johnny Kraaijkamp niet, die was altijd een jeugdige jongen van de gestampte pot gebleven, in de tijd dat je op de tv nog in zwart-wit een beetje stond te schmieren met Rijk de Gooyer en dat de kijkers daarbij onder de tafel lagen van het lachen.

__________

hhBest

Boek & Film

‘Armoede in Europa’, kom op zeg

Het komt natuurlijk van iemand die Ulf Poschardt heet, en schrijft in Die Welt am Sonntag, dus daar moet je even rekening mee houden. Hij voorspelt vandaag in zijn veelgelezen krant (vooral veel gelezen in de talloze goudkusten die de Bondsrepubliek telt) dat voor Europa tientallen jaren van armoede te wachten staan, omdat de schuldenberg ooit moet worden afgelost die de staten hebben aangegaan, voor een belangrijk deel om het electoraat rustig te houden. Je weet meteen aan welke kant Ulf staat, als hij zegt dat het geld is geleend om, onder andere, dat wel, ‘de sociale uitkeringen te redden’.

Hij zal natuurlijk wel gelijk hebben dat er iets aan gedaan moet worden, maar zoals hij het schetst gaat Europa alle bedrijven sluiten en grissen de mensen elkaar binnenkort de laatste rotte aardappelen uit de handen. De rijke grabbelaars moeten zich helaas terugtrekken in troosteloze oorden als de Bahama’s en de Seychellen.

Echte argumenten heb ik niet hoor, maar ik denk toch dat het gaat meevallen als we blijven produceren wat de wereld van ons wil kopen. Bovendien: onze laatste communistische radenregering van arbeiders, boeren en soldaten, die van de vuile PvdA-er en linkschmens Wim Kok, kon nog flink staatsschuld aflossen door een opvallend begrotingsoverschot – deze ongemakkelijke wetenschap zit Rutte, Wilders en Verdonk wel in de weg, maar gelukkig zijn de mensen kort van memorie. Steeds meer mensen geloven echt dat als onze Jan Kees, die qua gestalte trouwens zonder hulp van buitenaf de nodige armoede kan overleven, maar gewoon door gaat met het graven van een twintig meter brede slotgracht om Nederland, het allemaal in orde komt.

Als de bliksem Kok en Zalm weer aan de macht. Wat zal die Ulf op zijn neus kijken.

_______

hhBest

Boek & Film 

 

Niet te missen: ouder werk van Jonathan Franzen

Na het verschijnen in 1992 van Jonathan Franzen’s tweede roman – hij was toen 32 jaar – stak een storm van kritiek op. De critici hielden wel een slag om de arm: Franzen had het talent om een groot romanschrijver te worden, maar Strong Motion was in laatste instantie toch een beetje mislukt. Ik las het boek omdat ik graag het complete werk van een schrijver lees.

 

Zie verder: Boek & Film

Éindelijk een medestander

De laatste tijd ben ik op literaire bijeenkomsten (verjaardagen, kroegen) vaak de gebeten hond omdat ik mijn twijfels heb aangaande het oeuvre van Tatiana de Rosnay. Gelukkig heb ik nu, zwart op wit, het bewijs van mijn gelijk, in de vorm van een artikel in nrc.next van heden, waarin haar laatste boek, Het huis waar jij van hield, wordt gekwalificeerd als Nog slechter dan de vorige roman.

De schrijver van het stuk, Toef Jaeger, wordt net als ik geteisterd door de De Rosnay-maffia. Hij reikt me een reddingsboei aan, voor de komende literaire bijeenkomsten onder het motto ‘word Tatiana de Rosnay-kenner zonder iets van haar te lezen’. Bedankt, maar ik zal de adviezen niet opvolgen.

Ik heb helaas wel wat van haar gelezen, namelijk Haar naam was Sara. Misschien zou het verhaal van het joodse meisje in Parijs dat haar broertje opsluit in een kast om hem te redden van de nazi’s wel een mooi boek hebben kunnen opleveren, geschreven door iemand die kan schrijven. Misschien hadden de huwelijksperikelen van de ik-figuur, een ietwat bête Amerikaanse, samengevat toch nog een aardige novelle kunnen worden. Maar waarom moeten die twee verhalen door elkaar gemengd worden? Alleen maar om de schrijfster deel te laten worden van de jodenvervolging in de oorlog? Je reinste affectparasitisme, De Rosnay is zo’n vrouw die andermans begrafenissen bijwoont om eens lekker mee te snikken. En dat alles met het taalgebruik van een kasteelroman.

Ja, maar er zijn wel heel veel boeken van haar verkocht! Ja hèhè, van de Bijbel zijn nog veel meer exemplaren verkocht, dat zegt toch allemaal niks?

Nou dan.

Dus ik poseer niet, zoals Toef adviseert, als Rosnay-kenner. Want ik ben niet meer het enige kind langs de route van de keizer die roept: Maar hij heeft helemaal geen kleren aan!

________

hhBest

Boek & Film 

Terug naar de goeie ouwe gulden

Hoe dom rechts is: de ene rechtse bal schreeuwt dat de euro ons de welvaart heeft gebracht, de volgende wil de gulden terug en dat Nederland daardoor een roomblank eiland wordt, weer een volgende, een hele dikke van het CDA doet of hij de euro wil redden maar houdt tot nu toe succesvol die redding tegen met behulp van redeneringen waarvan hij met zijn beperkte kruideniersblikveld zelf niet eens iets begrijpt.

Zouden we allemaal aan de bedelstaf komen als de euro wordt afgeschaft – en ik lees steeds meer signalen dat het inderdaad gaat gebeuren – ik weet het ook niet, hoor. Maar als het wel gebeurt vind ik dat de schuldigen streng gestraft moeten worden. Dat gaat gelukkig heel eenvoudig: pak ze alle poen af en zet ze berooid op straat.

Natuurlijk was de euro een idee en het speeltje van de kapitalisten, de grote ondernemers voor wie een grenzenloos Nederland enorm voordelig was. Toen Albert Heijn omkieperde hadden we al moeten inzien dat er iets fout zat in dat systeem. Wat heet: good old Karl Marx heeft al eens haarfijn uitgeduid wat er fout aan was. Nou ja, haarfijn, ik weet niet of jullie Das Kapital wel eens hebben gelezen: niet om dóór te komen, maar een paar dingetjes uit dat boek zouden toch weer gewoon op de kleuterschool (die komt ook terug, let op mijn woorden) gedoceerd moeten worden.

En voor de rest: sit back, and enjoy the ride. Het zal een heel gehobbel worden.

______

hhBest

Boek & Film 

Nieuw op Boek & Film

De aanstaande koning Willem IV, de tachtigste verjaardag van Gerard Reve en een parallel met diens leven in dat van mij, en een schrijver die pas goed ziet als hij blind is. Ik realiseer me nu pas dat dat boek wel heel zwaar geïnspireerd lijkt door de Faust van Goethe.

Als dat geen boeiende onderwerpen zijn uit even zovele boeken, dan weet ik het ook niet meer.

Zie Boek & Film