Heb ik ervan geleerd? Ja, ik heb ervan geleerd. Vorig jaar om deze tijd ontdekte ik een wespennest in een van mijn rotstuinen. Ik heb geen bezwaar tegen nesten van insecten aldaar, te meer omdat ze moeilijk weg te krijgen zijn. En hommels en bijen doen nuttig werk.
Maar dat wespennest bevond zich op een ongelukkige plek, ik moest er vaak langs en de wespen keken nogal agressief naar me, vond ik. Omdat we ook een hoornaarnest in een muur hadden – het is hier een en al natuur wat de klok slaat – besloot ik tot actie over te gaan. De stomste actie ooit. (O nee, dat is een anglicisme. De stomste actie waartoe ik ooit had besloten.) Ik richtte vanaf, dacht ik, veilige afstand, de tuinslang op de ingang van het nest en draaide open. Binnen een paar seconden had ik drie wespensteken in mijn nek en was ik op de vlucht geslagen.
Waarna ik mij wendde tot een bedrijf dat dreigend Italiaander, uw partner in ongediertebestrijding heet. Na het bezoek van deszelfs vliegenvanger had ik een witte plek in de rotstuin en een in de muur en geen hoornaars of wespen meer te bekennen. Evenmin als twee bonnen van vijftig euri elk, die met de Italiaander mee gingen.
Gistermorgen ontdekte ik een ondergronds wespennest vlak naast de loungeset op het terras. Het was er een nijver heen en weer gevlieg van jewelste. Dat verklaarde meteen hoe het kwam dat we deze week al een paar wespen hadden mogen aanschouwen op de rand van ons glas met kostelijke spritz.
Ik voelde mijn handen jeuken om een grote tegel op het gat in de grond te leggen, of inderdaad weer eens de waterstraal te richten, maar gelukkig herinnerde ik me de pijnlijke gevolgen van mijn actie van vorig jaar.
Maar ik mag toch verrekken als ik weer honderd pieken aan die Italiaander ga overhandigen.
Wordt vervolgd. Net als die wespen.
________