Ik kijk naar links en wat zie ik? Een zwaar over the top decor uit een fantasyfilm. Een amfitheaterachtige trap, omzoomd door rotspartijen in een dicht druipend woud. Het is windstil en de regen valt recht naar beneden, dicht, alles glimt geheimzinnig in het donker. Een Noordse locatie, een verlaten plek in een geheimzinnig woud. Je verwacht elk moment dat een 3D-pteranodon landt in het decor.
Over Noords gesproken. ik kijk recht vooruit, zet mijn lege wijnglas op het tafeltje voor me en kijk en luister naar Anu Junnonen, een Finse zangeres zoals je je een Finse zangeres voorstelt, lang, blond, mooi. Ze wordt begeleid door een Vlaming op, what else, een accordeon, Tuur Florizoone.
Word je niet nat dan, daar? Nee, want ik zit in het grotcafé van Openluchttheater Valkenburg, (hier) een paar meter van de uitbundige regenval te midden van een muisstil publiek dat kennelijk geniet van het vaak zeer gecompliceerde, ik zou bijna zeggen: ondulerende samenspel van de twee op het minuscule podium dat ook maar net binnen is. Soms ballade-achtig, soms blues-achtig, soms jazz-achtig, maar altijd en vooral: Junnonen en Florizoone (hier).
Ongetwijfeld de gekste plek ter wereld voor het verzorgen van voorstellingen. Zoiets hebben ze niet, op Terschelling.
Als het niet regent zit het publiek natuurlijk op die kwartcirkelvormige trap.
Maar het regent.
____