SanteLOGie

Ik heb er absoluut geen idee van

Hebben jullie d’r verstand van? Sterker nog: ik ken niemand persoonlijk die het mij kan uitleggen. Wat ik er vooral van snap: dat het ook niet uit te leggen valt, maar dat onze onbekommerde welvaart er wel door veroorzaakt wordt.

De Europese economie, dus.

Het is als met het weer, je snapt geen bal van de beginselen van meteorologie, maar weerhoudt dat je ervan het weer voor de komende zomer te voorspellen? ‘Het is nu zulk mooi weer en ook al zo lang, daar gaan we van de zomer nog zwaar voor gestraft worden.’ Mijns inziens een prachtige voorspelling, mede ondersteund door de het bijbelsche karakter van de formulering.

Ik lees het ene artikel na het andere en bewonder onverholen de economen die er wel verstand van hebben en elkaar dus tot de grond toe afbranden. ‘We hadden Griekenland nooit tot de eurozone moeten toelaten.’ ‘Juist wel, we konden daar tegen hoge rente al ons spaargeld kwijt, we hebben er schatten aan verdiend, zonder Griekenland zaten we nu nog altijd uitzichtloos naar buiten te koekeloeren.’ Klopt dat? Geen idee.

Wat ik van Griekenland weet is dat de inwoners volslagen krankzinnige verkeersdeelnemers zijn, tot diep in de nacht domino zitten te spelen en dan ’s morgens voor elf uur niet gestoord wensen te worden, behalve dan natuurlijk als ze kans zien je een poot uit te draaien. Het geboden voedsel is na een paar dagen zo eentonig geworden dat je gillend wegrent, de wijn is niet te zuipen, voor Griekse tempels moet je in Italië zijn en het aperitief smaakt naar afwasmiddel. Nou ja, in Italië heb je Limoncello.

Grieken spreken een raar, maar redelijk welluidend taaltje en dat vergroot het wantrouwen. En schrijven is ze tot nu toe ook niet gelukt, op een begrijpelijke manier dan. Ze betalen geen belasting en gaan op hun achttiende met pensioen. Heb ik begrepen.

Maar betekent dat allemaal dat we nu terug moeten naar de gulden, dat Griekenland uit de eurozone moet, dat we Europa de rug moeten toekeren? Tja. Ik zag gisteravond Richard de Moss van de PVV een flauwe grap maken over Grieks eten. Cafépraat, zoals alles dat PVV’ers plegen te roepen. De verkeerslichten, 130 op de autoweg, boerkaverbod, geen moskee erbij – je ziet die kereltjes onderuit op het terras zitten en met een, twee, drie biertjes erbij dat soort stoere taal uitkramen; maar ze kijken er wel voor uit om moeder de vrouw ervan in kennis te stellen, want dan is het huis te klein.

Ondanks alle bezwaren, die snel in aantal toenemen, tegen de VVD en het CDA, zou ik ze toch willen vragen: willen jullie echt verder met dat stel mafkezen? Zoals Wilders gisteren Rutte stond af te zeiken, waarbij de minister-president van het Koninkrijk der Nederlanden en Koloniën zowat stikte in zijn lachbui om zo veel humor, valt daar dan iets uit af te leiden?

Het antwoord is helaas wel: uiteraard gaan wij verder met Wilders, daarmee kunnen wij namelijk onze plannen realiseren. De plannen luiden: op lang niet alle wegen 130, de bezuiniging op de kunst uitgesteld, de bezuiniging op het onderwijs uitgesteld en een belangrijk deel van de overige plannen juridisch niet haalbaar of bedreigd met afkeuring door Europa.

Hoe lang laat Mark Rutte zich eigenlijk nog in het openbaar beledigen om dat armzalige zootje ‘regeren’ overeind te houden?

_______

hhBest 

Boek & Film 

Luis Buñuel op de Acute Opname

Het had iets weg van die film van Luis Buñuel, El Angel Exterminador, waarin de gasten van een feest niet meer weg kunnen. De deur lijkt open, maar iets houdt hen tegen. Maar het was gewoon Emergency Room Revisited, oftewel een hernieuwd bezoek aan de Acute Opname van het naburige ziekenhuis. De eigen huisarts zou snel hebben gezien dat het gesignaleerde probleem – verdenking van een trombosebeen – niet bestond maar de jeugdige vervangster nam het zekere voor het onzekere en stuurde ons naar de Eerste Hulp, voor bloedonderzoek en echografie. Wat het wèl was, met dat been, dat wisten de gezamenlijke geneeskundige troepen ook niet, maar géén trombosebeen. Dus om ons niet met lege handen naar huis te sturen, kregen we een steunkous. Een damesbeen is gauw omhuld.

Dat klinkt ook snel, maar er gingen ruim zes uren mee heen, en een feest was het natuurlijk ook niet.

Een aantal patiënten en hunne begeleiders deelden ons lot en hoewel de wachtkamer vooral na vijven minder vol raakte, en we rustig naar buiten leken te kunnen – sommigen deden dat ook, om een sigaretje te roken – wachtten we vooral angstvallig om onze lang verwachte beurt niet te missen. Net als wij werden diverse patiënten meerdere malen opgeroepen, en in toenemende mate met kwinkslagen terug ontvangen. Een toffe mevrouw op leeftijd met iets aan haar voet en haar dochter die haar begeleidde kwamen niet meer bij van het lachen, iedereen wist wel iets leuks te roepen over het bandje met streepjescode dat de patiënten onderscheidde van de begeleiders, de ervaren bezoekers van de Eerste Hulp deelden kwistig tips en trucs uit aan de nieuwelingen.

Gelukkig was er van alles te doen. Er waren toiletten, er stond een prullenbak en er lagen afleveringen van Privé uit april en eerder, en een exemplaar van Medisch Contact, waarin de vloer werd aangeveegd met tv-series als CSI. Een subtiele hint, dat dit dus ook geen ER en nog minder Grey’s Anatomy was – maar dat hadden we zelf ook in de gaten. Niemand kwam ons knuffelen in al die uren.

Wel stonden er drie automaten. De meest linkse beloofde koffie, maar er kwam alleen een goor soort blaartrekkend hete pleur uit, die direct door de wastafel kon. Had je weer een wandelingetje. De middelste automaat schreeuwde je in je gezicht dat je daar frisdrank uit kon trekken – een blikje Cola vangt in één keer 39 procent van je dagelijkse suikerbehoefte op, riepen we joelend naar elkaar. De derde automaat bevatte geinige papieren schaaltjes met appels, kleine zakjes chips en diverse oergezonde candybars.

Heel af en toe, als er weer iemand een patiënt kwam halen of terugbrengen, vroegen we hoe het kwam dat we zo lang moesten wachten. ‘Het is heel druk op de Eerste Hulp!’ luidde het antwoord. We keken elkaar bevreemd aan. Dit was toch de Eerste Hulp? ‘Er zal nog wel een Eerste Hulp zijn,’ opperde ik, altijd klaar met een originele oplossing.

Kortom, sprekend die film van Buñuel. Toch eens kijken of we die nog ergens kunnen kopen. Er kwam ook een kudde schapen in voor, meen ik.

Die heb ik gisteren nergens kunnen bespeuren, trouwens.

________

hhBest

Boek & Film

 

Het leven begint bij veertig

Vandaag is prinses Máxima veertig jaar geworden. Gisteren zond de NOS een officieel interview uit.

Het is ook echt zo’n dag waarop de koningin jarig is, 17 mei, en als we nu even in de RTL Boulevardstand verder gaan:

‘Hoe vinden jullie nou dat haar van Máxima?’

‘Mijn schoonmoeder vindt dat niks, die vindt dat Máxima tijdig zo’n grijze helm moet aanschaffen, of desnoods dat damespermanentje van Juliana, met een lila spoeling. Een kapper in mijn kennissenkring zegt dat dat ook beter is, voor haar imago.’

‘Hoe vonden jullie dat officiële interview? Ze hadden er een heel jaar over gedaan en op mij kwam het vooral over als wel heel veel saaie conferenties met onbegrijpelijke teksten. En dan die Dominique van der Heyde, dat is wel heel erg old skool journalistiek, kritische vragen stellen, dat kan toch helemaal niet meer? Kritische vragen komen van links, zal ik maar zeggen. Gelukkig heeft Máxima intussen geleerd hoe je daar met een lang verhaal niks op kunt antwoorden.’

‘Nou, ik vond ook dat er veel meer staatsbezoeken in hadden moeten zitten, daar komt het volk voor overeind, nu is het net of Máxima een baan heeft als al die overspannen multitaskende moeders die rondliepen op de speelplaats van die kalekakschool in Wassenaar.’

‘En jij Fiona, wat vond jij van de kleding van Máxima?’

‘Ja, vaak wel erg zakelijk, we willen tegenwoordig natuurlijk liever flink wat decolleté zien, uiteraard, en ze moet inderdaad beginnen om, minstens in het openbaar, het haar op te steken en dan met een diadeempje er in. En verder natuurlijk veel grijze en taupe tailleurs tot net over de knie, eventueel met een gerende rok…’

‘Bram, behalve deskundig advocaat heb je ook verstand van vrouwen. Heb jij ook wat op te merken?’

‘Nou, Máxima is natuurlijk geen cliënte van mij dus ik moet terughoudend zijn. Laat ik er dit van zeggen: vanaf vandaag is ze so wie so boven de leeftijd.’

‘Dan heb ik nu Peter van de Vorst aan de telefoon. Peter, lekker warm daar, in Oman?’

‘Ja, heerlijk, Albert, en wat hebben ze hier allemaal leuke jóngens.’

‘Je bent in de uitzending, Peter. Heb je de documentaire over Máxima gezien?’

‘O sorry. Eh, ja vorige week al. Ja, ik moest toen heel sterk aan de toekomst denken. Wij lopen nu allemaal wel weg met Máxima, maar eh, ik hoop dat het met die drie kindertjes nog wat wordt, zeg. Je weet natuurlijk nooit wat voor schoonheden daar uit groeien, maar dat zeiden ze in eh, 1920 of zo ook van Juliana, en die was maar ternauwernood aan de man te brengen – en die ontpopte zich ook nog als iemand die graag zo veel mogelijk dochters had, zal ik maar zeggen. En van De Roy van Zuidewijn schrik ik ook nog wel eens zwetend wakker. Dus als we even over stadhouder Willem IV en koningin Máxima heen kijken, dan gaan we nog spannende tijden tegemoet.’

‘Nou nou, Peter ik hoop dat je voortaan nog mee mag op officiële reizen! Bedankt en veel plezier daar, met de boys. Voorzichtig, hoor!’

‘En dan maar gauw over naar Jan Smit, Yolanthe, de Drie Gays en Lenny Kuhr, die vandaag 153 jaar is geworden. Hallo Len, al een beetje dronken?’

_____

hhBest

Boek & Film 

Het kamermeisje en de euro

Laten we elkaar geen mietje noemen, mannen: we hebben allemaal wel eens een kamermeisje in een hotel nagekeken en daar misschien ook nog iets bij gedacht. Iets bepaalds. Maar wat je daar meteen ook bij dacht, als een soort onderstroom: 1. ik denk niet dat zij er op zit te wachten, 2. ik kom liever niet in de krant als zo’n vies oud mannetje en 3. wat zouden ze er thuis van zeggen?

Je zou verwachten dat juist mannen als Lubbers, Clinton, Berlusconi en Strauss Kahn, niet te vergeten de gebroeders Kennedy z.g., geleerd hebben die drie dingen eerst te denken, nog voor ze hun aandacht richten op het aantrekkelijke achterste van dat kamermeisje. Denk ik althans wel, als eenvoudig type die heel langzaam toesukkelt naar, ‘ik mag er graag naar kijken, dat gaat natuurlijk nooit over, en schudt u nog eens een glaasje in van die lekkere roje wijn daar.’ Lees maar eens de biografieën van beroemde mannen, die hóefden niet eens te kijken, voor hen gingen en gaan de vrouwen al parensbereid gereed liggen zonder daartoe uitgenodigd te zijn. Dat gebeurde bij Mussolini en die maakte er gretig gebruik van – het gebeurde zelfs bij een, laten we elkaar opnieuw geen mietje noemen, stuitend lelijke kerel als Adolf Hitler.

Dus hoe moeten we, in dat licht, de weekendavonturen bezien van Dominique Strauss Kahn, president van het Internationaal Monetair Fonds en kansrijk socialistisch kandidaat voor het presidentschap van Frankrijk? Al sla je me dood, zelfs als je me onder de neus wrijft dat Frankrijk, o la la, een reputatie hoog te houden heeft op dat gebied, met aan het begin en het eind een klein geil mannetje – Napoleon en Sarkozy – en daartussen minstens één andere schuinsmarcheerder, Mitterrand.

Dus hier moet iets anders aan de hand zijn, ik kan er anders niks van maken. En het is natuurlijk al vaker gebeurd, een man in een kwetsbare positie raakt in opspraak, een kamermeisje of wat daar voor doorgaat wordt er dik voor betaald en weg is de grote man. Alles schon mal dagewesen.

Waarmee we bij het werkelijke raadsel zijn aangeland, namelijk: hoe fout is een systeem dat staat of valt met de vraag of de baas van het Internationaal Monetair Fonds zijn piemel in zijn broek weet te houden of niet? Waarom moeten mijn huis en mijn pensioen daardoor nóg minder waard worden? Want dat lees ik vanmorgen vooral in de krant, dat de euro nu gevaar loopt en dat Griekenland niet alleen failliet gaat maar vermoedelijk na Strauss Kahns avontuur ook in zijn geheel moet worden afgegraven.

Ooit klommen we uit de bomen om op onze achterpoten verder te gaan. Dat was, blijkt inmiddels, geen succes, want erg ver zijn we sindsdien nog niet gekomen.

De rug van Strauss Kahn, is die een beetje van zilver? Dacht ik het niet.

___________

hhBest

Boek & Film 

Een doelloze schrijver op een schimmige berg

Marcus Kolpa kennen we al uit Dis van Marcel Möring. In mijn stukje over dat boek schreef ik al dat Möring Dante is, want Dis is de naam van de stad in Dante’s Hel. Louteringsberg, Mörings nieuwe roman, waarin we ons helemaal concentreren op Kolpa, is het Vagevuur en ik neem aan dat er nog een deel zal volgen dat Paradijs zal heten.

__

Zie verder Boek & Film

 

Hunne Keizerlijke Hoogmogendheden

Jullie hebben ermee ingestemd dat Nederland een staatshoofd heeft met sprookjesachtige neigingen, het vorige staatshoofd wilde zich nog mevrouw laten noemen, hetgeen ik al voldoende pretentieus vond, maar het huidige staatshoofd heet Hare Majesteit en haar Zoon, die haar gaat opvolgen, laat zich rustig noemen naar een koning die weliswaar officieel Willem III heette, maar door iedereen Koning Gorilla werd genoemd, dus wat zeuren jullie nou toch? Linkse partijen?

De meeste normale mensen hebben er al een hekel aan om ‘meneer’ of ‘mevrouw’ genoemd te worden, ‘zeg maar Henk, of Ingrid’, maar het zwaar ingeteelde stel dat wij om onnaspeurlijke redenen ons erfelijk staatshoofd laten spelen, dat hecht nou eenmaal aan even weidse als loze titels.

De regerings- en de godsdienstpartijen willen nu dat Máxima na de troonsbestijging van koning Willem IV, haar echtgenoot, koningin wordt genoemd en daar maken onder andere de PvdA en GroenLinks nu ineens bezwaar tegen. Wat is dit nu weer voor onzin? Als jullie consequent vóór een administratief staatshoofd waren geweest, dan had ik het begrepen, maar jullie hebben je uitdrukkelijk vóór de huidige monarchie verklaard, weliswaar met de aantekening dat het woord ‘monarchie’ in ons staatsbestel volstrekt zinledig is – het betekent immers ‘alleenheerschappij’, en dat zou onze geliefde Vorstinne best wel willen – maar toch.

Nu beginnen jullie een beetje te lijken op de PVV’ers die zich er bij de regering over beklagen dat de lantaarnpaal voor hun deur enigszins knippert en dat Bin Laden daar postuum de schuld van is.

Laat die mensen toch – ik zou ze echt helemaal hun gang laten gaan. Hare Imperiale en Keizerlijke Hoogmogendheid Máxima, de Tsarina van Oranje, koningin van Nederland en Half Sint Maarten, met haar gemaal (ik moet dan altijd aan pompen denken, ja ik ben een smeerkees) de Grootmogul en Shah-han-Shah van Wassenaar tot Opper-Mongolië en terug via Sinkiang, keizer van Friesland en Ameland, Groothertog van Limburg, Aartsbisschop van Breda, Groot-Inquisiteur en Keurvorst van Luxemburg, je kunt het zo gek niet bedenken of ze mogen de titels van mij voeren.

Willem heeft nu al vaak uniformen aan van legeronderdelen die niet, of binnenkort niet meer bestaan, met van die rijen onderscheidingen wegens moed, beleid, trouw, de Vierdaagse Van Nijmegen, de Elfstedentocht van Friesland en de Avondwandeling van de Eikenhorst, met Eikenloof en Zwaarden, aan van die kapstokken die een halve meter naast de linkerarm nog hangen te klepperen van klatergoud en vetleer – als je een monarchie wilt, dan moet je dat allemaal prima vinden en zolang het niet veel extra geld kost – we blijven Hollanders – is er absoluut niks aan de hand.

De enige verstandige in het hele debat is Alexander Pechtold, die inderdaad zegt: hou toch op met die flauwekul.

Maar hij is ook niet tegen de monarchie. Dat kost namelijk stemmen. Het volk leeft in bittere armoede maar geniet van pracht en praal, dat was zo, en dat is zo. Hoe meer, hoe beter. Dat gaat nooit veranderen.

________

hhBest

Boek & Film

 

Het Italiaans imperium

In december van 2003 schreef ik voor het tijdschrift Il Pilastro een artikel naar aanleiding van een boek van Arrigo Petacco, Faccetta nera. Het stuk begon zo: Een aspect van de Italiaanse geschiedenis waar wij in Nederland feitelijk weinig van weten, is dat van het Italiaans imperium. Het Italiaans imperium, is dat er dan ooit geweest? Wel degelijk, en het was het imperium met de kortste geschiedenis aller tijden. Het duurde van het voorjaar van 1936, toen het Italiaanse leger zegevierend Addis Abeba binnentrok, en het eindigde in 1941 met de roemloze aftocht van de Italianen en de terugkeer van keizer Hailé Selassié, de Leeuw van Juda, in de Ethiopische hoofdstad. Het kostte Italië duizenden mensenlevens, om nog maar te zwijgen van de verliezen aan Ethiopische (de Italianen spraken van de Abessijnse) kant, en onvoorstelbaar hoge kosten.

Verder in Boek & Film

 

Maak eens een olifantenpaadje

Door omstandigheden krijg ik weinig gelegenheid, dezer dagen, om naar mijn favoriete tv-programma te kijken, te weten De Wereld Draait Door. Niet altijd even favoriet, moet ik erbij zeggen, want het gaat mij toch wel erg vaak om het stomste verschijnsel ter wereld, de voetballerij. Maar de behandeling van een nog stommer onderwerp, namelijk de olifantenpaadjes, maakte weer veel goed, en ik heb het ‘item’ vandaag al enkele malen bekeken.

Het is hoe dan ook van groot belang om naar DWDD te kijken als Maarten ’t Hart een van de gasten is, die weet altijd wel een uitspraak te doen die hij absoluut niet kan verantwoorden, zoals destijds de uitspraak over de eigenschappen van homo’s of zoiets, ik kan het niet terugvinden, maar geloof me: het was een billenbijmekaarknijper, misschien wel een toevallig toepasselijke uitdrukking, bedenk ik nu.

Het olifantenpaadje – gisteravond was het de laatste keer dat ik aan dat verschijnsel dacht zonder te weten dat het een olifantenpaadje was. Bij het ziekenhuis dat ik de laatste dagen geregeld bezoek zijn enkele heuveltjes aangelegd waardoor het van oorsprong hellende terrein geschikt werd om auto’s horizontaal te parkeren. Ik had mijn auto op zo’n heuveltje staan en gebruikte na aankomst de betonnen trap in de helling om naar de ingang van de Acute Opname af te dalen.

Toen ik terugkwam, zag ik dat mijn auto eigenlijk gemakkelijker te bereiken was door de grazige helling náást de trap op te lopen. Let wel: dit is dus, zo weet ik nu uit De Wereld Draait Door, nog geen olifantenpaadje, het kan er een wórden. De mens is geneigd om onnodige bochten af te snijden en vooral op plaatsen waar iedereen zulks denkt, ontstaat na enige tijd een olifantenpaadje. In het geval van ‘mijn’ olifantenpaadje (foto) ben ik daar nog niet zo zeker van, omdat bovenop plaats is voor drie of vier auto’s en de desbetreffende automobilisten wellicht de neiging hebben weliswaar óók over het gras omhoog of omlaag te lopen, maar nooit precies langs hetzelfde paadje. Uiteindelijk ontstaan hier dus drie of vier olifantenpaadjes, en dat mag ook, van Maarten ’t Hart. Die wel graag zou zien dat er een bochtje in ontstond, want dat is een onderscheidend kenmerk van het olifantenpaadje.

Het verschijnsel kwam in DWDD ter sprake omdat een fotograaf er een fotoboek van had gemaakt, hetgeen ik een geweldig idee vind, hoewel ik tevens aarzel om het daarom aan te schaffen.

Wel moest ik even denken aan de enorme aantallen paadjes die ik ooit in Kenia zag, die ongeveer parallel aan een kaarsrechte asfaltweg lopen. Niet echt parallel, want ze kronkelen enorm, van bovenaf moet het eruit zien als een eindeloze bundel al dente gekookte spaghetti. Maar is dit een olifantenpaadje? Volgens mij kijkt een olifant wel uit, het idee van het olifantenpad is immers: recht op het doel af, geen omwegen. En de Keniaanse paadjes, zo vertelde men mij daar, móeten juist kronkelen: dan kunnen de boze geesten je namelijk minder makkelijk volgen.

Yeah, right.

_________

hhBest

Boek & Film 

Op bezoek in de Acute Opname

De chauffeur van de Duitse vrachtwagen ligt er, diezelfde ochtend ergens op een Limburgs klaverblad gekanteld; hij telefoneert langdurig met iemand die hem morgen komt halen, erg gewond ziet hij er niet uit. Bereisde Roel: hij heeft precies de juiste kleding bij zich. En pantoffels.

Een kleine man die zijn Maltezer leeuwtje eens duchtig in het bad deed en daarbij is uitgegleden en zijn onderarm stevig heeft gekneusd – hoe het met het hondje is, weet hij niet, voor hetzelfde geld is het inmiddels, na langdurig wanhopig rondzwemmen, verdronken in bad.

Een zeer dunne mevrouw van onbestemde leeftijd – ze ziet er niet naar uit dat ze een zoon van negentien heeft, maar die heeft ze wel – met spectaculaire wallen onder de ogen en een vreemde tred die we goed kunnen waarnemen, want ze loopt steeds rusteloos rond met haar infuusstandaard. Ze heeft, hoor ik, behalve de ziekte van Bechterev, wat me al voldoende lijkt, ook nog enkele andere aandoeningen.

Een meisje van rond de twintig dat was opgenomen wegens een acute blindedarmontsteking, maar toen ze eenmaal was opengesneden bleek er niks aan de hand – wel waren er veel gezwollen lymfeklieren. Dat klinkt me onheilspellend in de oren, maar wie weet.

Een man met een gebroken en gespalkte rechterduim en een gezicht of hij in een betonmolen terecht is gekomen, of in een kroeg in elkaar geslagen, blijkt met de fiets tweemaal over de kop te zijn gegaan. Ik durf hem bijna niet aan te kijken.

Het is een komen en gaan op deze ER, deze afdeling acute opname. Ik zie nergens vrijende stelletjes verpleegkundigen en artsen en geen enkele keer pakken ze de strijkijzers om iemand van het randje van de dood te redden, maar het is toch een afdeling waar je niet rustig een boek gaat liggen lezen – het is buiten het boek duidelijk nog interessanter. En dan wil ik uitdrukkelijk niet de pure natuur ter sprake brengen van de gestalten van de kwiek heen en weer lopende jeugdige verpleegkundigen, de verbandschaar gebruiksgereed in de kontzak.

Nog geen halve dag later is vrijwel iedereen weg, de chauffeur is buiten wandelen, de man met het hondje gaat kijken of het nog te redden is, de fietser bedenkt dat hij ook thuis kan uitzieken; maar het meisje met de blindedarm heeft een beer gekregen en is daar innig gelukkig mee.

Het is geen ER, maar je zou er toch een mooie tv-serie van kunnen maken. Alleen al omdat er wel zeer beperkte bezoekuren zijn, maar van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat het bezoek in en uit loopt en af en toe zelfs een handje toesteekt bij het verplegen.

Het is heel onrustig, maar met een shot morfine op zijn tijd zie je het als een gezellig drukke wereld. Stel ik me voor.

______

hhBest

Boek & Film 

Zet verkeerslicht op oranje en gij zult zalig worden

‘Om het verkeer beter te laten doorstromen, moeten automobilisten voor een stoplicht worden gewaarschuwd dat het groen wordt. Daarom moeten de verkeerslichten eerst enkele seconden op oranje gaan.’ Dat stelt regeringspartij VVD voor, in de persoon van Charlie Aptroot, wiens brein ongeveer even raar werkt als zijn naam klinkt.

Charlie Aptroot, dames en heren, staat namelijk zelf wel eens voor een verkeerslicht. En daarbij heeft hij bepaalde gedachten. Bijvoorbeeld: het is nu rood, wat zou de volgende kleur zijn? Pimpelpaars met een gouden randje? Zwart? Blauw? Nee, hij weet inmiddels: dat verkeerslicht wordt ooit een keer groen en dan mogen we rijden.

Lees dat zinnetje nog eens goed: ‘automobilisten voor een stoplicht worden gewaarschuwd dat het groen wordt’. En er gaat een wereld voor je open. Hoeveel automobilisten wéten dat een rood ‘stoplicht’, waarmee dus een verkeerslicht wordt bedoeld, ooit in de nabije toekomst, maar altijd veel te laat, weer groen zal worden? Ook zonder vooraf een waarschuwend oranje lichtje?

En stel dat we dat invoeren, dat het licht, vóór het groen wordt, eerst op oranje springt, denk je dan echt dat je een seconde eerder weg bent bij het verkeerslicht? Maak je geen illusie: dat licht springt pas op oranje als de concurrentie al op rood staat – het gevolg is dan ook vermoedelijk dat je juist láter weg bent in plaats van eerder. Want ondanks dat oranje lampje mag je pas rijden als het verkeerslicht groen is.

De grap van Aptroot – de graptroot, zullen we maar zeggen – geldt ook alleen voor suffe automobilisten die geen automaat hebben of de versnellingsbak in zijn vrij zetten als ze stilstaan voor een verkeerslicht. (Ja, dat moet anders verslijt de koppeling harder. Yeah, right.) En die dan eens gaan zitten nadenken wat er ook weer moet. O ja, koppeling intrappen, versnellingsbak in zijn één zetten, waar zit die ook weer. Er is veel verborgen leed in het wegverkeer. En dan geleidelijk op laten komen, en het wonder geschiedt: de auto begint te rijden!

Charlie doet me denken aan die Belgische minister die in Engeland had gezien dat daar geen files waren omdat men er links rijdt; hij wilde dat in België geleidelijk invoeren door eerst de vrachtwagens en een paar maanden later de personenauto’s links te laten houden.

Dat brengt me weer bij de Samoanen die de klok een dag vooruit zetten om beter handel te kunnen drijven met China. Ze rijden daar sinds een tijdje ook links – ik wist niet eens dat ze er wegen hebben – omdat ze ouwe karren importeren uit Australië.

Op Samoa hebben ze duidelijk ook een Aptroot, heb ik de indruk. Die een feit als een olifant over het hoofd ziet: met een auto met het stuur rechts kun je namelijk prima rijden bij rechts verkeer. Charlie Aptroot zou er trouwens voorstander van moeten zijn: rechts is goed, vindt hij toch, daarom wil hij zo graag regeren met de PVV. Waarom dan niet voorstellen dat het stuur naar rechts gaat? Zou ik toejuichen, dat rijdt enorm lekker. En schakelen doe je dan met de linkerhand, is het net of iemand anders het doet. Eindelijk ben je zelf je privé chauffeur.

Denk dáár maar eens over na, Charlie, met je suffe oranje lampje.

________

hhBest

Boek & Film