SanteLOGie

Een persconferentie in steenkolenduits

Het Wereld Muziek Concours, dat vergat ik gisteren te melden, heet sinds enige tijd World Music Contest en het is natuurlijk waar dat tijdens het vierjaarlijkse feest twintigduizend blazers, toeteraars, trommelaars en marcheerders uit de gehele wereld naar Kerkrade komen en de organisatie zich dus en in toenemende mate graag afficheert als internationaal. De laatste keer, in 2009, hield dat tevens in dat zich ook programma-elementen buiten het grondgebied van de gemeente Kerkrade afspeelden, hetgeen de stichting WMC kwam te staan op enig gemor onder de lokale bevolking: men hield het WMC toch het liefst helemaal voor zichzelf.

Gisteren hadden ze dus die persconferentie in Aken, waarop werd stilgestaan bij zestigjarig jubileum van het muziekconcours. Dat wordt in de laatste week van september gevierd met een gezellig allegaartje aan muziek. De persconferentie in Aken was tevens bedoeld om het streven van het WMC bekend te maken naar nóg meer armslag, te weten naar het hele Euregiogebied en zelfs naar Maastricht, dat immers in 2018 – ternauwernood, want doodschreeuwster Laurence Stassen van de PVV had er graag een stokje voor gestoken – Culturele Hoofdstad van Europa zal zijn. En dan natuurlijk met nóg meer chauvinistisch dédain zal neerkijken op de boeren in de rest van Limburg.

De Stichting WMC is van mening dat de blaasmuziek in al zijn facetten onlosmakelijk onderdeel is van de regionale cultuur. Dat is uiteraard waar, hoewel daarover wellicht wijd en zijd in Europa verbaasd zal worden opgekeken, in het kader van het Culturele Hoofdstad-project. Eén gelukje heeft Maastricht: de twee volgende WMC’s zijn in 2013 respectievelijk 2017, een ietwat ongelukkige timing als het gaat om een partijtje mee te kunnen blazen in 2018.

Of deze verdere gebiedsuitbreiding in goede aarde zal vallen bij de eenvoudige Kerkradenaar, die bij recente verkiezingen een relatief wel erg grote fan van doodschreeuwster Laurence Stassen bleek te zijn (en dat mag: iedereen mag op zijn eigen manier zijn eigen graf graven) dat zullen we wellicht dezer dagen vernemen.

Hoe dan ook, de regionale media rukten gisteren massaal uit naar Aken en dropen na afloop van de persconferentie, waar de enige vraag luidde: ‘En waar kunnen we kaartjes kopen’ af, aan Nederlandse zijde met een licht schaamrood op de kaken wegens de internationale allure waarvan de vertegenwoordigers van Kerkrade en van het WMC blijk hadden gegeven.

Want hoewel iedereen weet dat de dialecten langs de Oostgrens van de Lage Landen erg Duitse trekjes hebben, gaven de vertegenwoordigers van Kerkrade en van het WMC een treffend staaltje steenkolenduits ten beste, waarvan het woordje eeeeh nog het best te verstaan en te begrijpen was. Een knullige persconferentie in een stijlvolle omgeving – de Oberbürgermeister van Aken bleef maar vijf minuten, zo belangrijk zijn het WMC en Kerkrade blijkbaar voor de stad van Keizer Karel de Grote. Ik stel me zo voor dat Aken en Maastricht elkaar over Kerkrade heen geamuseerd aankeken.

Gniffelend onder elkaar koutend vertrokken de vertegenwoordigers van de media met de persmap. Met daarin een dubbel-cd met muziekstukken uit zestig jaar WMC. Niet om aan te horen, want mijn exemplaar klinkt als een gebroken grammofoonplaat.

Dat type internationale allure. En een tripje naar Aken van niks, dus – gelukkig ging ik niet met lege handen naar huis want aan de overkant van Haus Löwenstein is een winkeltje met voortreffelijke verse Italiaanse deegwaren. Aken heeft namelijk wel heel erg internationale allure. Maar dan wel weer geen WMC.

________

hhBest

Boek & Film 

De trein gaat niet verder dan de grens

Vandaag moet ik naar Aken. Het ligt hemelsbreed een kilometer of twaalf hier vandaan en je reist er heen met een comfortabele trein, die Euregiobahn, die een uurdienst onderhoudt en er 27 minuten over doet omdat hij bij elke steen stopt.

Ik moet om half twaalf aanzitten aan een lunch, die volgt op een persconferentie die wordt gehouden bij gelegenheid van het zestigjarig bestaan van het Wereld Muziek Concours in Kerkrade. Dat wordt dan weer gevierd met een feestje van een aantal dagen in september. Het feestje zal wel uitdraaien op een klein WMC – het echte WMC kan pas in juli 2013 weer, want het wordt maar eens in de vier jaar gehouden. Maar daar gaat het nu niet om.

De conferentie met lunch wordt gehouden in Aken om het internationale karakter van zowel het WMC als van Kerkrade te benadrukken – en natuurlijk óók omdat we in de directe omgeving geen gelegenheid hebben zo eerbiedwaardig als Haus Löwenstein op de Markt in Aken.

En omdat de lunch wel licht alcoholisch besproeid zal zijn en parkeren in Aken niet buitengewoon gemakkelijk, ligt het voor de hand de trein te nemen. Stopt hier vlak in de buurt, ik kan er te voet heen en de wandeling van Aachen Hauptbahnhof naar de Markt is onder de juiste weersomstandigheden ook geen straf.

Je kunt op het station alhier uit een automaat een kaartje trekken, maar ik weet niet, ik vind dat een tamelijk eenzame bezigheid. Gelukkig kun je tegenwoordig tot in elke uithoek van Europa online een kaartje kopen en op je eigen printertje uitprinten.

Op de site ns.nl kan ik voor de somma van achttien euro eerste klas reizend heen en terug; maar dan ontstaat opeens een probleem. Ik word doorgeschakeld naar een andere site, die van Hispeed, en daar blijkt dat mijn ticket niet kan printen omdat het hier een internationale reis betreft. Of liever: het kan wel, maar dan mag ik pas op 2 juni reizen en moet de reis via Bentheim voeren, een plaats ter hoogte van Overijssel. Dat is te laat, dat is misschien wel vijfhonderd kilometer en dat wordt bovendien veel duurder dan achttien euro. En het lijkt me een omweg.

Dus dan maar bij db.de geprobeerd, die zijn ongetwijfeld minder bekrompen. Denk je. De Duitse Baan geeft inderdaad weidse mogelijkheden. Alleen géén retourtje eerste klasse met de trein van Landgraaf naar Aken en half bezopen terug.

Uit die site blijkt overigens wel dat het per bus geen enkel probleem is, ik krijg zelfs exact de naam van de halte hier in het dorp vanwaar ik zonder meer per bus naar Aken kan reizen. Tickets staan er niet bij, die zijn, neem ik aan, bij de chauffeur te koop.

Maar ik wil met de trein! Eerste klas! Zou het liggen aan de eigenlijk toch afgeschafte landsgrens? Of gewoon: aan de rails?

_______

PS: De Duitse kaartjesautomaat op station Landgraaf is ‘voorovergaand uiter bedrijf’. ‘Al een hele tijd,’ zegt een voorbijganger ongevraagd. Ik ga met de auto.

______

hhBest

Boek & Film 

Lekker blijkt vies eten van vroeger

Sommige experimenten kan ik afraden. Zoals het eten van haring of sardines in tomatensaus, uit een ovaal blik. Ik wil nog discreet zwijgen aangaande dezelfde vissoorten in mosterd- of roomsaus – de consistentie van de dieren zelf tart in voldoende mate vrijwel elke beschrijving.

Maar ik probeer het toch, de consistentie te beschrijven, bedoel ik. Met name haring in tomatensaus is nog maar net herkenbaar als vis, maar uit welke geologisch tijdperk, dat laat zich niet gemakkelijk raden. Tijdens het verblijf in het blik hebben de haringen – pilchards, heten ze, eufemistisch – alvast een voorschot genomen op het aanstaande spijsverteringsproces. Uiteraard zijn er dusdanige stoffen aan toegevoegd dat rotten alleen een theoretische mogelijkheid is, maar niettemin biedt de inhoud van de verpakking een halfvergane aanblik. En zo smaakt het ook.

Hoe lekker vonden we vroeger macaroni-elleboogjes van Honig, toebereid met een saus van nasigroenten en corned beef, uiteraard uitgesproken als kornèt bief? En het was natuurlijk raar, want mijn vader wist uiteraard beter, maar hij paste zijn Italiaanse recepten gaarne aan bij de Hollandse smaak – niet allemaal, gelukkig.

Eenzelfde lot is het jodenvet beschoren, vooral als je verneemt dat jodenvet ontstaat als een vervuiling van de machines in de aardappelmeelfabriek. De aardappelgifmengers laten het vuil – of líeten het vuil, je ziet het maar zelden meer – een paar dagen hard worden, krabden het van de machine, haalden de dode muizen er uit, hakten het in brokken en leverden het aan snoepwinkels, waar het gretig aftrek vond. ‘Voor een cent jodenvet’ was een veel gehoorde bestelling wanneer in de donkere straat, als het belletje gaat, het deurtje al rinkelend was opengekletst.

Het is thans absoluut ongeschikt voor welke consumptie dan ook, net als de naam, natuurlijk. Naar verluidt zijn de aardappelmeelmachines inmiddels aan de vervuiling ten onder gegaan.

Deze week trof ik een paar pakken vanille-slagroomvla in de koelkast aan. Met het oog op de handhaving van een slanke gestalte moet ik mij zeer matigen zowel met de vla als met de slagroom en dus dubbel met de combinatie.

Maar hier gebeurde iets onverwachts. Want in plaats van een diepe teleurstelling bleek het product na de eerste hap al een verslavende invloed op mij te hebben. Niet alleen was het lekker en smeuïg en romig, met het ideale mondgevoel – het bracht ook herinneringen uit mijn jeugd terug. De tijd dat mijn moeder custardpudding kookte en die altijd, maar dan ook altijd, een heel klein beetje liet aanbranden. Ik was gek op dat smaakje, custardpudding (vanillevla, zeg maar) was niet in orde als dat aangebrande smaakje er niet aan zat; niet veel later ontdekte ik het bruine laagje op de bodem van de pan ook onweerstaanbaar lekker was. Maar het lekkerste was die bijna onmerkbare aangebrandsmaak van het product zelf. Zelfs het dikke vel op de pudding nam ik voor lief.

En jullie raden het al: de vanille-slagroomvla van Campina heeft exact dat zweempje aangebrandsmaak waardoor het product voor mij onweerstaanbaar wordt.

Ze weten tegenwoordig werkelijk àlles van je.

________

hhBest

Boek & Film 

Overste Karremans, held van de beschaving

Dacht luitenant-kolonel Thom Karremans, commandant van Dutchbat, in juli 1995 echt dat een hork als generaal Ratko Mladic zijn grap zou begrijpen? Even uit het hoofd: Karremans, een typische Hollandse overste met een snor die aarzelt tussen hang- en hoera- , komt in het Bosnisch-Servische dorp Srebrenica Mladic tegen, die, maar dat gelooft Karremans maar half, er niet voor zal terugschrikken om, indien nodig, ook de overste zelf een kopje kleiner te maken. Hoewel, helemaal gerust is Karremans er duidelijk niet op, maar hij besluit de Servische generaal aan te spreken op diens vermoede intellectuele achtergrond – in Nederland (nog veel meer in Engeland) zijn officieren vooral mensen met intellectuele bagage van enige omvang. Daarom zegt hij ‘Ik ben pianist.’

Hij denkt op dat moment dus, dat Mladic die (Engelse) uitdrukking kent ‘Don’t shoot the piano player’, een uitdrukking die verwant is aan: ‘De boodschapper heeft het niet gedaan.’ Zij betekent zelfs iets meer: de pianist is iemand die hooguit zijn best doet, dus schiet niet op hem als zijn werk je niet bevalt. Karremans verwees daarmee ook naar een mooie film van Truffaut (met Charles Aznavour) en naar een bekend liedje uit de jaren veertig of zoiets.

Maar Mladic is afkomstig van een andere planeet en snapt er dus geen zak van, en krijgt het vermoeden dat Karremans hem voor het lapje houdt – voor Mladic zijn alle muzikanten watjes, hoogstens mag een accordeonist hem begeleiden naar zijn slibovic-dronkenschap. Een pianist is in zijn wereldbeeld gewoon een nicht, en in datzelfde wereldbeeld zijn homo’s zoiets als moslims en andere Turken, en alle andere buitenlanders die wederrechtelijk zijn land teisteren: afknallen dus.

Kortom, Karremans probeert zijn hachje te redden met de grap die bovendien moet aansturen op een soort herenakkoord. Maar Mladic maakt korte metten met hem en komt met zijn misdadige intimidatie: ‘Hebt u kinderen en wilt u die terugzien?’

Wat er daarna precies is gebeurd staat me niet voor de geest, maar deze regelrechte dreiging met moord draait uit op het hernemen van het initiatief door Mladic, die Karremans in een vernederende scène dwingt tot iets dat Mladic wèl begrijpt: samen een glaasje pruimenjenever drinken. Toen Karremans van het glas nipte en het niet, zoals een echte kerel, achterover gooide, stond het voor Mladic vast: dit is dus echt een mietje, die hoef ik niet kapot te laten schieten, die gaat er zelf met de staart tussen de benen vandoor.

De scène is sindsdien nog uitsluitend uitgelegd als ‘Karremans staat gezellig te zuipen met de volkerenmoordenaar of er niks aan de hand is.’ Hij is gehoond en met pek en veren gevlucht naar Canada – een onrechtvaardigheid van de geschiedenis. Karremans was gewoon een Nederlandse militair die niet geloofde in ‘voortzetting van de politiek met andere middelen.’ Mladic trouwens ook niet. Maar wat ze wel geloofden verschilde wel hemelsbreed van elkaar.

Als er iets is dat in het proces tegen Ratko Mladic aan de orde moet komen, dan is het deze episode. En ik hoop dat Karremans, als hij komt getuigen, nog een leuke grap maakt over de pianist, de boodschapper en het glaasje slivoca.

Wij zijn namelijk een beschaafd volk. De Serviërs die Ratko nog altijd hun held vinden, moeten dat eerst nog bewijzen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Fietsen kan ook in de regen

Als je om sportieve en financiële gezondheidsredenen dagelijks op de fiets naar school of kantoor moet, en weer terug, dan zweer je bij droog weer. De echte diehard heeft weliswaar altijd de regenboerka onder de snelbinders op de bagagedrager (zo stel ik me voor) maar dat neemt niet weg dat droog weer, weinig wind en een temperatuur van rond de twintig graden ideale omstandigheden opleveren voor een fietstocht die zonder al te veel inspanning kan uitdraaien op zeiknat worden, omwaaien en uitglijden op ijzel, ander ijs, of vastrijden in bergen sneeuw. Het ligt nog maar een maand of drie achter ons, en vers in het geheugen.

In hullie geheugen, moet ik snel zeggen, want men ziet mij sinds jaar en dag niet meer op de fiets – ook niet toen ik mij in het kader van de kostwinning nog dagelijks ergens op een kantoor moest melden, want toen werd ik geacht daar ook een automobiel mee te brengen, en het handigste was dan die automobiel ook te gebruiken om de afstand tussen huis en kantoor te overbruggen. Dat kwam dan meteen goed uit als het hoosde van de regen, stormde of sneeuwde of een combinatie van die omstandigheden. Op die manier kon je gewoon in je nette kantooroutfit arriveren, en zo voort, u weet waar ik heen wil.

Dus hoeft het geen betoog dat veel mensen dezer dagen vinden: goed zo, alweer droog weder, van mij mag het zo blijven. De daling van het grondwaterpeil, het vastlopen van het scheepvaartverkeer op de rivieren, de verdroging van de dijken, de verzilting van landbouwgronden, het dreigende tekort aan drinkwater, het optreden van bos- en heidebranden, dat alles maakt op d’n eenzame fietser weinig of geen indruk, stel ik me zo voor. En toen dus dezer dagen iemand in de Tweede Kamer een droogtedebat wilde houden las ik ergens: ‘WTF, een droogtedebat, hebben we niks beters te doen?’

Mijn eigen voornaamste relatie met het klimaat gaat via de tuin. En in eerste instantie kan ik het roerend eens zijn met de vorige spreker. Vooral dit voorjaar, het droogste sinds mensenheugenis (denk ik, als ik voor ‘mensenheugenis’ in de plaats denk ‘mijn heugenis’) is een feest voor de liefhebber van alles dat groeit en bloeit en altijd weer boeit. Weliswaar moet ik dagelijks tweehonderdvijftig, driehonderd liter kostbaar drinkwater op diverse plaatsen in de tuin verspreiden, maar daar staat tegenover een ongekend rijke bloei en absoluut geen verwaaiing of verregening van de flora.

Maar ik houd mezelf dus toch voor de gek. Want uit ervaring weet ik: je kunt sproeien en gieten wat je wilt, er gaat voor de tuin niets boven een hele nacht dichte motregen bij een graad of achttien. Leidingwater is te koud voor potplanten, leidingwater spoelt de mineralen uit de aarde en met leidingwater is het onmogelijk de tuin voldoende te doordrenken. Dat zie je aan oppervlakkig wortelende planten die inmiddels een zieltogend bestaan leiden. Ik heb al een rij oerhollandse populieren gezien die moedeloos het nog zeer recente blad laten vallen.

Nog iets: de zomer begint volgende week woensdag en nu al is tachtig procent van de bloeiende planten in de tuin uitgebloeid – vorig jaar duurde het tot half of eind juni voor de zomerse verdorring intrad.

Dus: het moet regenen, gewoon, een paar dagen achter elkaar. Een weekje, tien dagen, bijvoorbeeld.

Jammer voor de fietsers. Die maar moeten denken: was het maar droog, maar nat is avontuurlijker. Dichter bij de natuur. Nader tot u.

_______

Op de foto: nooit eerder bloeiden de margrieten op het terras zo weelderig.

________

hhBest

Boek & Film 

Gaat Matthijs dezelfde kant op als Jack?

Aanstaande vrijdag is de laatste aflevering in dit seizoen van De Wereld Draait Door, inmiddels algemeen bekend als DWDD, het door Matthijs van Nieuwkerk gepresenteerde vooravondprogramma over actualiteit. Wat je er ook van denkt, voor een bewoner van een enigszins achteraf gelegen deel van het koninkrijk als ik, is DWDD toch het programma dat je op de hoogte brengt van wat leeft en groeit en altijd weer boeit in het leven van kunst, cultuur, politiek en helaas ook de sport in de rest van het land – het deel van het land waar het allemaal gebeurt.

De duizendste uitzending hebben we afgelopen week gezien, geheel gewijd aan een oervader van de Nederlandse talkshow, Willem Duys – DWDD liet niet na ons te tonen hoe Willem er tegenwoordig uitziet, een zeer oude man met nog altijd die vrolijke grijns op zijn gezicht maar helaas ook enigszins onelegant de tong uit de mond. De kans is klein dat er aanleiding toe is, maar voor de zekerheid: zo wil ik nooit op de televisie.

Matthijs wil, zo is wel duidelijk geworden, ook al niet met schuddend hoofd en de tong uit de mond eindigen in DWDD. Hij heeft als het ware zijn boeltje al gepakt en wil voort, hogerop. Hij wil wat iedereen heeft of heeft gehad die wat voorstelde in Amerika: een latenightshow.

Hier moet even stilgestaan worden bij de barre werkelijkheid van DWDD: net als veel andere programma’s heeft dat een presentator, noem het een host, in dit geval al jaren elke dag Matthijs van Nieuwkerk. Wat we zelden of eigenlijk nooit te zien krijgen is de redactie van een man of dertig die feitelijk het programma samenstelt. Maar dit programma zit zo geraffineerd in elkaar, dat menig kijker zal denken dat het allemaal uit de onuitputtelijke koker van Matthijs zelf komt. Dat is essentieel voor het succes.

De VARA lijkt wel het alleenvertoningsrecht te hebben van jarenlange shows met een brutale presentator, die het vrijwel perfect voor elkaar brengt, avond aan avond. Ik noem programma’s van Paul de Leeuw, maar vooral, in dit geval, dat waanzinnig populaire programma van. Jack Spijkerman, Kopspijkers.

Die laatste noem ik niet toevallig. Het gerucht gaat namelijk dat Van Nieuwkerk zijn droom van een latenightshow wellicht gaat realiseren bij een van de commerciëlen, mogelijk RTL4.

Matthijs, zou ik willen zeggen, kijk vóór je die beslissing neemt, even naar het Wikipedia-lemma aangaande Jack Spijkerman. Diens roemruchte programma Kopspijkers, trok twee miljoen kijkers en leverde hem de Televizierring op. Daarna vertrok hij naar Talpa, knoeide nog wat in allerlei commerciële marges en is in feite verdwenen in de afvalcontainer van de Nederlandse televisie. Jack was, veel sterker dan Van Nieuwkerk, de uitvoerder van het door de redactie samengestelde programma, maar toch.

Zou jij dat ook willen, Matthijs? Wat de onaantastbaar geachte Jack Spijkerman overkwam? Of denk je echt: ik ben veel beter dan Jack, mij overkomt zoiets niet?

________

hhBest

Boek & Film

 

Een zwarte kous als een haren zak

SGP-senator Gerrit Holdijk, zo eentje die zich godslasteringen persoonlijk aantrekt en die in Uddel woont, het zwartste putje van de Nederlandse bijbelgordel, die krijgt de journalisten zó aan zijn kant. Zeker toen hij desgevraagd opmerkte dat hij het gedoogakkoord nog niet eens gelezen had. In dat akkoord beloofden Maxime Rutte en Mark Verhagen aan Geert Wilders om waar mogelijk de Islam in Nederland te bestrijden.

Dat maakt hij mij niet wijs, Gerrit, maar gelukkig staat al in het kader van de predestinatie sinds het begin der tijden vast dat Gerrit zondig is en zal branden in de hel, en dus veroorlooft hij zich gemakkelijk een leuk leugentje voor het happige journaille.

Welnee, Gerrit is natuurlijk in deze business, waarvoor hij zelfs bereid is vaak in de poel des verderfs, het Sodom uit de bijbel, Den Haag te begeven, om niet alleen Gods Woord te verbreiden maar ook te helpen de maatregelen te treffen die nodig zijn om Nederland enigszins in de richting van de rechtzinnigheid te dwingen, te weten het stenigen van homo’s en lichtzinnige vrouwen, het sluiten der winkels op de Dag des Heeren, het streng bestraffen van godslastering, daarbij inbegrepen luchthartige opmerkingen over Gerrit zelf en zijn gemeenteleden.

Maar eerst en vooral: de bestrijding van de concurrentie, die helaas in toenemende mate om zich heen grijpt, als daar zijn vrijzinnige protestanten, roomsche papen en vooral uiteraard mohammedanen, boeddhisten, hindoes en andere dwaallichten en goddelozen. Opdat zij zeven maal zeventig maal mogen kruipen door een brandend braambos – en nog veel en veel erger, joh. (In mijn geestdrift citeer ik hier Van Kooten & De Bie, ik meen uit 1977.)

Dus Gerrit doet wel of zijn neus bloedt, maar op momenten dat het hem uitkomt zal hij meestemmen met de vrolijke coalitie van Geert, Maxime en Mark – de GMGM-coalitie dus. Het weldenkend deel der natie zal hoofdschuddend toezien hoe het viertal eendrachtig de files bestrijdt, althans de files bij de Ikea op zondag.

Verder is er niks aan de hand, raarder dan vóór de verkiezingen voor de eerste Kamer zal het voorlopig niet worden.

‘Dus over naar Schiphol, waar Joris van de Kerkhoff de stand van zaken met de aswolk uit IJsland nauwkeurig bijhoudt. Joris?’

‘Ja, Marcel, daar zal geween zijn en geknars van tanden, en daar geschiedde een grote aardbeving en de zon werd zwart als een haren zak en de maan werd geheel als bloed. En de sterren des hemels vielen op de aarde, gelijk een vijgeboom zijn wintervijgen laat vallen, wanneer hij door een harde wind geschud wordt. En de hemel week terug als een boekrol, die wordt opgerold, en alle berg en eiland werd van zijn plaats gerukt.’

‘Jeetje, Joris, maar verder voel je je wel goed?’

“Voorzeker, maar ik wil maar benadrukken dat met Godes hulp een vliegverbod op den Dag des Heeren van kracht zal zijn voor nu en altijd, tot in het einde der tijden.’

‘Dank je wel, Joris. Jij nog iets, Lara?’

_______

hhBest

Boek & Film 

De wereld gaat subtiel ten onder

Wat wij, ongelovigen in onze smalende godslasteringen van afgelopen weekeinde natuurlijk niet goed in de gaten hebben gehouden, dat is dat indien god zou bestaan, zijn wegen wel degelijk ondoorgrondelijk zouden zijn. En dat de ondergang van de wereld heel wat subtieler zou verlopen dan het gedoe met enorme aardbevingen en ander Enschedees vuurwerk.

Ik bedoel, zo’n rookpluimpje op IJsland, dat ook nog keurig naar de Noordpool drijft op de heersende Zuidwestenwind, dat zegt mij veel meer dan al dat geweld van dominee Camping. (Nee, geen grappen over sleurhutten.)

En het kan nog veel subtieler. Ik ben geen profeet, hoewel ik tegenwoordig wel weer brood eet, maar je kunt er donder op zeggen – de laatste keer dat dat mag – dat vanavond bekend wordt dat zo veel VVD-Statenleden op de SGP hebben gestemd, dat die partij nu na de PVV de grootste partij van de Eerste Kamer is.

Het vergaan van de wereld zal worden ingeluid door de eerste maatregel die de SGP samen met Geert gaat uitvaardigen: alle vrouwen moeten voortaan een hoofddoek dragen en geheel Nederland komt op den Sabbat tot stilstand, dat wil zeggen: je mag nog net een wandelingetje maken op zondag, als het maar ter kerke is, maar voor de rest heerst vanaf zonsondergang op zaterdag tot zonsondergang op zondag de Dag des Heeren. En om elk misverstand te voorkomen: dat geldt niet voor de heren van de herenliefde, want wie voortaan als man bij een man ligt als bij een vrouw, zal in Gouda op een mooie brandstapel verbrand worden. En ook veel niet-SGP-Nederlanders zullen daar bij staan te joelen, wat ik je brom.

Maar zoals gezegd: als god bestond zouden zijn wegen per definitie ondoorgrondelijk zijn. Dus je weet het maar nooit wat ons te wachten staat. In de bijbel komen aardige voorbeelden voor van bizarre oplossingen, zoals de scène waarin de vrouw van Lot omkijkt naar Sodom en Gomorra, met spijt natuurlijk, want je kon daar hartstikke leuk uitgaan, allerlei toffe clubs waren er, coke werd gratis verstrekt en al die andere pretpillen ook – en dan verandert ze voor straf in een zoutpilaar. Die vrouwen ook altijd. Wat is een zoutpilaar? Lot dacht: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Hij keek niet om, en dacht aan al die leuke vriendinnen die hij nog ging krijgen.

Langs die weg komen we op nog meer subtiels: mijn favoriete schrijver Philip Roth heeft vorige week dan eindelijk de Internationale Man Bookerprijs gekregen. Een van de juryleden was het er niet mee eens, want zij vond Roth vrouwonvriendelijk. Ja, zo kun je de hele literatuur wel afschaffen natuurlijk. Maar daar gaat het niet om. Ik voel aan mijn water, en hoop ook vurig, dat die mevrouw binnenkort in een zoutpilaar verandert. Is ze nou helemaal een haartje betoeterd, al sluit ik niet uit dat zij door de Heere is gezonden om Philip Roth te straffen, want behalve vrouw- is hij natuurlijk ook godonvriendelijk. En dat komt je doorgaans duur te staan.

God stemt zelf bij de verkiezingen voor de Eerste Kamer op de VVD, heb ik begrepen. De VVD kijkt namelijk ook niet om, in dit geval naar een roemrijk liberaal verleden, nu zij fascistoïde staatkundig gereformeerd is geworden.

______

hhBest

Boek & Film

 

De wervende kracht van Jeroen Snel

Kennelijk om de verkoop van een pak fotoboeken te stimuleren wijdde de Volkskrant gisteren het gehele magazine aan de portretfotografie. Of nee, de kwaliteitsjournalistiek is so wie so druk met de fotokunst als zodanig. nrc.next heeft elke dag een foto over een dubbele pagina, gekozen uit het aanbod van die dag, soms heb je de indruk dat de keuze werd gemaakt in een balorige bui. Nou ja, wat dan ook.

In het magazine van zaterdag tref je twee botsende theoremata. Het ene is dat van de mensen die al jaren elke dag een portret van zichzelf maken en dat publiceren op internet; het andere dat van mensen die liever niet, liever nooit meer een portret van zichzelf willen zien.

Zo vraagt Sylvia Witteman zich af wie toch bedacht dat het konterfeitsel van de columnist bij de column moet worden afgedrukt. Nou, ik dus. Althans: al in de jaren zeventig van de vorige eeuw kwam ik op het idee dat het goed zou zijn bij artikelen in de krant niet alleen de naam van de auteur te vermelden, maar ook diens portret. Aldus, redeneerde ik, kon de lezer zich beter identificeren met de schrijver en dus met de krant – het zou een vorm van klantenbinding kunnen zijn. Daarnaast is er natuurlijk het feit dat je ook destijds al – en sindsdien veel meer – mensen die iets mee te delen hebben op de televisie, vaak journalisten, ook daadwerkelijk sprekend in beeld ziet.

Ik hoor feitelijk tot de categorie die al niet tevreden is over het eigen uiterlijk, en al helemaal niet op foto’s van dat uiterlijk. Onlangs zag ik enkele prenten – zo noemen de echte beeldredacteuren een foto: prent – van mezelf waarop ik er uitzie alsof ik reeds een week boven aarde stond.

Tegenwoordig maak ik een krantje waar inderdaad mijn eigen portret in staat – op deze pagina staat het trouwens ook, redelijk gelukt vind ik, van de hand van Luc Lodder. Mijn moeder zou zeggen: tisniemooi, maar ’t liekt precies. In het krantje schrijf ik ook wervende stukjes voor lokale middenstanders en daar moet een foto bij. Vrijwel allemaal horen ze tot de school die er zelf niet op hoeft. Met licht satanisch genoegen wrijf ik ze onder de neus dat de lezers – hun klanten – graag zien wie ze voor zich hebben en daar gaan de meeste wel voor overstag.

De dames trouwens als eerste, columniste SW is namelijk een uitzondering, de meeste dames gaan gaarne op de foto, op internet wemelt het inderdaad van de sites waarop je honderden, duizenden foto’s ziet van met name pubermeisjes die ze van zichzelf en elkaar gemaakt hebben, steevast gekke bekken trekkend, ook wel vaak sterk wervend; ze zijn altijd fleurig opgemaakt, voor ze zich voor de lens opstellen.

Intussen is mijn opvatting ter zake genuanceerd. Een portret in de krant, of als halftotaal op de tv, dat kan zeker wervend werken. Maar geldt dat ook als je, ik noem een willekeurig voorbeeld, Jeroen Snel bent?

_______

hhBest

Boek & Film 

De wereld vergaat heus wel

Vandaag vergaat de wereld. Als ik de peinzende blik door het raam van mijn werkkamer naar buiten richt denk ik: dan zou ik er maar eens aan beginnen, ik bedoel, 21 mei is al een tijdje bezig, in Nieuw-Zeeland is het al bijna 22 mei, en ik heb even de berichtgeving gescand, maar zelfs van een geleidelijk vergaan van de wereld is geen sprake. Hoewel: ik heb helemaal geen berichten uit Nieuw-Zeeland gezien – als de wereld daar al vergaan is, klopt het, want vanuit een vergane wereld, zo stel ik mij voor, worden geen berichten, zelfs geen tweets meer verstuurd.

Maar het mooie van die op bijbelteksten gebaseerde voorspelling is uiteraard: de wereld vergaat elke dag wel een beetje. Bijvoorbeeld voor de mensen die vandaag overlijden, en dat zijn er een paar hoor, ik kan het nu even niet uitrekenen, maar sinds ik een minuut of drie geleden dit stukje begon te tikken zijn er alweer een paar honderd of duizend de pijp uitgegaan – aan een boom zo volgeladen, mist men een, twee lijkjes niet. Natuurlijk.

Ongetwijfeld vergaat de wereld een keer. Ik tik ‘May 21’ in het zoekvakje van Google en de eerste hit is meteen raak: Judgment Day May 21!’ (Hier)Ik heb geen zin om verder te kijken, uiteraard, ik heb wel wat beters te doen dan de bijbelvorscher uit te hangen, maar het is niet eens nodig om te scrollen om te zien dat onder die met een uitroepteken benadrukte mededeling alleen maar een citaat volgt uit dat leuke boek van de apostel Johannes, de Openbaringen, waar ik vooral schik in heb wegens de daarin voorkomende passus over de zon die verandert in een haren zak. Onder het citaat de volgende kreet: End of the World October 21, 2011.

En daaronder weer een tekst dat een beetje luidt als de agenda van een ingewikkeld project. Vandaag vergaat de wereld dus helemaal niet, welnee, vanaf vandaag worden we eerst allemaal beoordeeld en afhankelijk van de uitkomst van die beoordeling afgevoerd naar de hemel of de hel. Het ziet er allemaal heel ordelijk uit, God’s treinen rijden op tijd, dat moge duidelijk zijn. Of het in alfabetische volgorde gaat of naar belastbaar inkomen, of dat misschien de blanken, zoals het hoort, als eerste aan de beurt zijn, dat laat de gewijde schrijver nog even in het midden. In ieder geval moet de klus op 21 oktober geklaard zijn, want dan gaat de beuk er in. Ik mag toch hopen met behulp van een haren zak. Even moet ik denken aan een verhaal van Belcampo, waarin iemand het einde van de wereld overleeft door in een kast te kruipen.

Heel curieus is de kalender die in het warrige stuk voorkomt, een overzicht van belangrijke gebeurtenissen sinds het ontstaan van de wereld, die is gesteld op 11013 jaar voor Christus. Die is zelf weer geboren in 7 voor Christus en overleden in het jaar 33 – hij moet toen dus veertig zijn geweest – en dan een hele tijd niks, tot drie heel recente data, 1988, 1994 en 2011.

De laatste tijd citeer ik wel vaak mijn schoonmoeder die dan ook aardig de leeftijd van Methusalem nadert, en ook die laatste data doen mij aan haar denken. Als het wat veel sneeuwt, of het stormt hard, of er gebeuren grote ongelukken of er is een fikse aardbeving dan belt ze om te zeggen dat volgens haar nu dan toch echt het einde der tijden is aangebroken, en dat ze, gewoon in het NOS Journaal, er de tekenen van ziet.

En gelijk heeft ze. Zeg nu zelf: je hebt toch niks aan een wereld die vergaat als je nog niet geboren bent of al dood? Dat gebeurt alleen bij leven en welzijn – of zoals ze pleegt te zeggen: naar omstandigheden redelijk welzijn.

________

hhBest

Boek & Film