SanteLOGie

Er waart een geest door Europa

Heel even ving ik een glimp op van het bezoek van de koninklijke tros aan Thorn. Ik zag die mevrouw, die een maand of tien ouder is dan ik, ongemakkelijk zwikken over de hobbelige keitjes van het Witte Stadje en ineens bekroop mij het gevoel dat mijn standpunt ten aanzien van de monarchie een beetje veranderd was.

Natuurlijk blijf ik principieel tegen een erfelijk koningschap. Ooit meende ik zelfs dat we zouden kunnen volstaan met een soort administratief staatshoofd, iemand die de handtekeningen zet zodat allerlei afspraken en wetten rechtsgeldig worden. Dat zou bijvoorbeeld de voorzitter van de ministerraad kunnen zijn.

Maar ineens lijkt dat allemaal niet meer zo belangrijk.

Ik bedoel, die mevrouw is ineens het toppunt van redelijkheid, ik zou bijna zeggen: van D66-heid (ik wil het niet te gek maken) vergeleken bij de regering die dit land tegenwoordig heeft. Kijk even met me mee: Sjappie Graus, de schande van Limburg; Hero Brinkman, de man die zonder blikken of blozen iemand de mond snoert die dingen zegt die hem niet bevallen; Bos- en Fritsma die volop de gelegenheid krijgen hun leugens (‘massa-immigratie’) te verbreiden, zelfs via keurige media; Wilders die de vrijheid van meningsuiting voor zich opeist die hij tegenstanders ontzegt.

En Rutte en Bleker (ik noem twee willekeurige types) die dat allemaal niets kan schelen, als ze hun halfbakken ideeën over hoe het verder moet met Nederland maar kunnen waar maken – ideeën ook nog vaak die van Nederland onontkoombaar en onomkeerbaar een minder leuk en minder goed bewoonbaar land maken.

Ineens lijkt de vraag zichzelf te beantwoorden of we een koning(in) moeten hebben die alleen lintjes doorknipt of een die verstandig meedenkt en ook nog invloed heeft op de gang van zaken. Het maakt gewoon ineens niks uit. Want voor mijn gevoel is het alle hens aan dek, nu de gekken uit hun holen kruipen – er waart een geest door Europa, moeten we helaas constateren en daarvoor is het niet eens nodig om de huidige toestand te vergelijken met die uit de jaren dertig, al dringt die vergelijking zich op. Maar aan het stemgedrag van de kiezer is te zien dat die helemaal niets wil weten van wat zich in de jaren dertig afspeelde en dus zullen we er met allen weer eens helemaal doorheen moeten.

Ik zie de koningin door Thorn zwikken, ik hoor de koninklijke harmonie van Thorn de 1812 Festival Ouverture van P. I. Tsjaikovskij spelen – waarmee de Russen in 1862 vierden dat ze in 1812 Napoleon en zijn hordes hadden verjaagd – en dacht: dat lijkt me een leuk nummertje om te spelen als we herdenken hoe we die zwarte geest uit Europa verjaagd hebben.

________

hhBest

Boek & Film

 

Lang zullen ze leven

Vroeger wilde ik daar nog wel eens naar kijken, royal weddings, maar ik weet niet: de lol is er een beetje af. Ik denk dat dat komt door de inmiddels nogal belegen orgie van Britse uniformen, kazuifels, wagenwielhoeden, ouwe auto’s, prinsen, prinsessen en het ordinairste volk ter wereld, te weten de Britse working classes, die orgie die vooral wijst op het feit dat men daar vrijwel uitsluitend een glorierijk verleden heeft, waar de plotselinge hertog van Cambridge zelf ook een beetje om loopt te grinniken.

Je kunt ook zeggen: nou zeg, behoorlijk sprookjesachtig hoor, dat de dochter van een steenrijke miljonair trouwt met een eenvoudige helikopterpiloot, dat is met name in Engeland natuurlijk toch nog altijd opzienbarend. Ik moet hier trouwens de namen William en Kate, Catherine Middleton vermelden, want mijn eigen kijkcijfers zijn de laatste dagen aardig gekelderd en dat kan ik op die manier misschien oplossen.

Maar eigenlijk wilde ik het hebben over een verwant onderwerp, namelijk de stelling die mij gisteren van bevriende zijde werd toegeworpen: Wie gelooft in Jezus, leeft langer. Je zou dit ook als ketterij kunnen uitleggen omdat het natuurlijk nog altijd zo is dat wie gelooft in Jezus zal leven in eeuwigheid, maar ik begrijp dat die twee stellingen zeer goed naast elkaar kunnen bestaan.

De stelling is trouwens afkomstig van het Christian Medical Fellowship, dus je moet de resultaten van het onderzoek dat aan de stelling ten grondslag ligt, zeer kritisch bekijken. Het komt erop neer, dat mensen die in Jezus geloven 7 tot 14 jaar langer leven, en dat komt voor een belangrijk deel doordat mensen die in Jezus geloven minder alcohol drinken en minder roken. Prima, maar je gaat je toch onwillekeurig afvragen waaróm je dan eigenlijk langer zou willen leven.

Jammer genoeg is niet onderzocht of geloven in Mark Rutte, Allah of Femke Halsema ook tot vergelijkbare resultaten leidt.

En om terug te komen op William en Kate: hoeveel korter leef je eigenlijk als je ziet dat William voor zijn dertigste al flink kaal is, dat Kate Middleton wel erg triomfantelijk loopt te grijnzen met haar vangst, en dat intussen iedereen weet dat Williams ouders, Diana, de Aangeklede Bezemsteel en Charles, de man die zijn hele leven al probeert zijn ogen over elkaar heen te schuiven, het vóór hun huwelijk, met elkaar verloofd en wel, al deden met man en paard?

De Nederlandse radio en televisie heeft er per zender ongeveer dertig deskundigen bij gehaald om de berichtgeving over de royal wedding van wetenschappelijke achtergrond te voorzien, maar over deze interessante dingen hoor je niemand.

En die arme Rudolf Spoor, die al de hele week bij DWDD televisieregie doceert als zijnde een occulte wetenschap, die zit vanavond met lege handen, denk ik, te oordelen naar de drie glimpen die ik van het gebeuren heb mogen opvangen.

Om nog even terug te komen op de Christian Medical Fellowship: bidden helpt niet, heeft het onderzoek uitgewezen. Nou moe. Daar ben je dan christen voor geworden.

_______

hhBest

Boek & Film

 

De tijdgeest van de tuinman

Vanmorgen ijlt mijn zoonlief wit van schrik
Mijn kamer in: Papa, papa, één ogenblik!

Oh nee, opnieuw. Ik hoor, eerlijk gezegd met een half oor, dat mijn zoon me een verhaal vertelt dat gaat over Bin Laden, 9/11, de Eerste en de Tweede Wereldoorlog, de Amerikaanse centrale bank, Seth en Horus en denk, wat is dít? Even vermoed ik dat er een nieuwe game in de handel is, maar dat het ook kan zijn dat hij gewoon serieus een boek ter hand heeft genomen waarin de beginselen van de wereldeconomie uiteen worden gezet.

Dat laatste is twijfelachtig, want net als veel van zijn generatiegenoten léést hij nooit een boek. Maar hij komt zelf al met de oplossing van het raadsel: Zeitgeist heeft hij gezien, een documentaire waarin zo ongeveer alle complottheorieën waarvan het wemelt op internet bij elkaar zijn geveegd en met behulp van handig uitgekozen filmfragmenten in elkaar is gezet. Het schijnt een mooi stukje werk te zijn, van mijn zoon verneem ik dat zelfs John Kennedy er in voorkomt. Die leeft nog, zoals bekend, net als Elvis Presley, Martin Luther King en de drie fanatieke moslims, die natuurlijk helemaal geen fanatieke moslims waren, die vliegtuigen de torens van het World Trade Center in New York binnen vlogen. Zeitgeist is, kortom, de internetversie van de Protocollen van de Wijzen van Zion.

Enigszins werktuiglijk haal ik wat kritische besprekingen van Zeitgeist bijeen op allerlei blogs, maar dat sterkt hem er alleen maar in dat Zeitgeist wel waar moet zijn, misschien denkt hij zelfs dat ik óók al onderdeel ben van die hele moordmachinerie die al eeuwen de argeloze mensheid geselt, terwijl de mensen met andere dingen bezig zijn.

Dan het maar anders geprobeerd. Lees eens een serieus geschiedenisboek, lees eens The God Delusion van Richard Dawkins, lees eens… maar nee, hij heeft genoeg aan Zeitgeist voorlopig. Het is bewonderenswaardig hoe hij, na éénmaal de documentaire gezien te hebben, het hele ‘verhaal’ feilloos kan navertellen. Bijna tè feilloos.

Ik gooi het over een andere boeg. ‘Nog zo’n complottheorie,’ zeg ik. ‘Dat Facebook stiekem gegevens van je opslaat om er achter te komen wat voor advertenties ze op je af kunnen sturen.’ O, maar dat is waar, zegt hij, en dat weet ik natuurlijk ook wel, al worden mijn gegevens natuurlijk niet gezien door een of andere mens van vlees en bloed maar alleen doorzocht door een computer die vervolgens advertenties voor bijvoorbeeld een exemplaar van Zeitgeist op me af stuurt. Ik vind dat al griezelig genoeg, al verandert het weer in iets heel normaals als de Italiaanse internetboekhandel waar ik geregeld boeken van bijvoorbeeld Andrea Camilleri bestel, me op de hoogte brengt van het verschijnen van een nieuw boek van deze auteur. Of van Nicolò Ammaniti.

Eigenlijk is het niet aardig dat ik dit stukje nu over mijn zoon schrijf, zonder hem daarover te raadplegen. Dat deelt mij definitiever dan toch al bij de mensen die dat complot tegen hem en de rest van de mensheid smeden.

Gelukkig leest hij ook geen weblogs.

Wat ik toch wel eens zou willen weten: hoe praat je zo’n jongen die onzin weer uit het hoofd?

_______

hhBest

Boek & Film

Het kikkerland van de stuifmeeltsunami

Het verbaasde me gisteren wel een beetje, dat de kijkers/luisteraars van het programma Vroege Vogels het ijsbeertje Knut hoog hadden staan op het lijstje met rotbeesten, waar natuurlijk vooral teken, muggen en wespen op staan. Vanmorgen zag ik de rectificatie in nrc.next: bedoeld was niet Knut, het ijsbeertje, maar de knut, een uit Siberië afkomstige mugachtige.

Zie daar de oprechte natuurbeleving van de Nederlander in het algemeen en van de redactie van het jongerenblad nrc.next in het bijzonder.

Nederlanders gaan prat op hun totale onwetendheid aangaande de meest elementaire natuurverschijnselen, al moeten we wellicht een uitzondering maken voor aard en werking van de eigen geslachtsdelen, al hebben de meesten daar van slechts de ‘Snel aan de slag’-folder doorgenomen en niet de gehele gebruiksaanwijzing.

Ik moest aan collega Kees denken, die goed thuis was in de medische wereld die tenslotte ook tot de natuur behoort, maar die bij een bezoek aan een Amerikaans natuurpark meedeelde in de auto op de parkeerplaats te zullen blijven zitten, omdat naar zijn mening de natuur het best bezichtigd kon worden door de ruiten van een automobiel.

Ik moest vooral aan Kees denken bij de columns van Wim de Jong in het Volkskrant Magazine van zaterdag jongstleden en die van Renske de Greef, die op hetzelfde neerkwam, van vanmorgen. Beide behelsden een bezoek aan de natuur zelve in de vorm van een tuincentrum, en de algemene verwerpelijkheid van het aldaar ter verkoop aangebodene.

Vermakelijk is natuurlijk ook weer het enorme gekwetter dat opstijgt uit alle hoeken en gaten als woningen en vooral auto’s bedekt raken met een laag stuifmeel van berken, eiken en beuken. Eerst denken ze dat het woestijnzand is – niemand denkt er aan dat woestijnzand meestal niet uit Zweden of Noord-Duitsland komt aanwaaien, de wind is immers al tijden strak Noord-Oostelijk – en dan, o wonder, blijkt het stuifmeel. Lara Rense van Radio 1 twitterde gistermorgen nog dat stuifmeel in pollen zit (of omgekeerd). Ieder jaar weer moet je uitleggen dat pollen een enkelvoudig woord is dat stuifmeel betékent.

Men slaat hysterisch aan het auto poetsen, men roept dat het een heel bijzonder natuurverschijnsel is; het wachten is op de eerste die denkt dat het einde der tijden nu inderdaad op til is. (En niet op tilt, zoals ik laatst ergens las.) Maar het stuifmeel is er elk jaar, het bijzondere is dat het al lang niet geregend heeft, en je nu dus de hele portie die elk jaar valt in één keer bij elkaar ziet liggen. Ook gek: dat nog niemand gewag heeft gemaakt van een stuifmeeltsunami.

Het einde der tijden is wellicht nog niet op til, maar het einde van het stuifmeel wel – als ik zo naar de lucht kijk zie ik binnenkort gulle buien traag door oneindig laagland gaan.

En staan de auto’s er binnenkort zonder poetsen weer fris en fruitig bij.

_______

hhBest

Boek & Film 

Van de Drogenapstoren en de Naadzak

Je moet er natuurlijk een beetje mijn gebruikelijke enthousiasme vanaf trekken voor door mij ontdekte nieuwe plekjes ‘waar nog nooit iemand is geweest’. Alleen al omdat afgelopen zaterdag al bleek dat mij al velen waren voorgegaan, de enorme terrassen zaten bomvol mensen.

Misschien moet je er ook van aftrekken dat het 24 april was en Pasen en al dagen hoogzomer, zodat de jonge meisjes die er liepen of fietsten vrijwel niets meer aan hadden.

Maar dan moet het hoge woord er toch uit: waarom toch mogen Amsterdam en Maastricht en al die andere Nederlandse steden en stadjes in de toeristenindustrie mooi weer spelen met hun laatste restanten van een trots verleden – terwijl je daarvoor in Zutphen moet zijn? Doe de toeristische gids maar weg, die zich beperkt tot het vermelden van het feit dat het Middeleeuwse stratenpatroon intact is gebleven.

Inderdaad, en hóe. In de voormalige Hanzestad Zutphen is het trotse verleden gewoon nog het trotse heden. Zutphen kan zonder enige ingreep gebruikt worden als decor voor een jarenlange dramaserie die zich afspeelt in de jaren dertig tot en met vijftig van de vorige eeuw. En nog in diverse andere periodes.

Ik heb niemand gesproken hoor, maar het lijkt duidelijk dat in Zutphen een streng bouwbeleid wordt gevoerd. Zelfs in Venetië is hier en daar een nieuwbouwmonster te zien, maar niets van dat al in Zutphens centrum. De laatste echte ingrepen in het ‘historisch centrum’ waren de bouw van enkele gevels in de stijl van de jaren dertig, die uiteraard ieders goedkeuring kunnen wegdragen en naadloos passen tussen de gebouwen uit de vijftiende tot en met die eerste dertig jaar van de twintigste eeuw die schots en scheef bij elkaar staan in het zelfs tamelijk uitgestrekte oude stadscentrum van Zutphen.

Schots en scheef, een paradijs voor de gevelfotograaf, nergens is meer dan honderd meter rechte straat te zien, van rooilijnen heeft in Zutphen nooit iemand iets vernomen. De Groenmarkt, de Houtmarkt en de Zaadmarkt vormen ongetwijfeld de langste markt van Nederland, feitelijk een brede straat die breder wordt en smaller wordt terwijl hij voortkronkelt en nog meer dan de rest van de stad bij elke stap nieuwe, fascinerende vista’s biedt, waarbij het beeld van de Drogenapstoren uit 1444 de argeloze toerist in stille verwondering doet stilstaan. Het plaveisel van de straten in het centrum bestaat uit een keur aan kinderkopjes en bakstenen in alle mogelijke formaten.

Een verstandig stadsbestuur heeft ervoor gezorgd dat vertegenwoordigers van het Blokker/Wibra/H&M complex allemaal bij elkaar in één enigszins terzijde gelegen straat staan, de Breukerstraat; ook daar hebben ze zo weinig mogelijk veranderd aan het gebouw waarin ze gehuisvest zijn – zo zit Vero Moda in een Middeleeuws pandje dat gevaarlijk achterover helt, en zit de gevelreclame en de ingang van Bart Smit niet aan het monumentale pand waarin de speelgoedzaak is gevestigd maar op de gevel van een klein onopvallend pandje ernaast — zelf trouwens een bescheiden maar smaakvol ontwerpje uit de jaren dertig.

Voeg daarbij een buitengewoon gevarieerde aanbod aan horeca waaronder twee smakelijke Italiaanse restaurants die allebei Vaticano heten en restaurant De Klok met een intieme binnentuin. In die tuin kan men dineren onder een bloeiende kersenboom, waarvan de roze bloemblaadjes op het idee zijn gekomen de toch al smaakvol geserveerde gerechten nog een eigen finishing touch te geven.

Vergeet de wandeling langs de buitenzijde van de vesting niet, waar de Drogenapstoren en de reusachtige Walburgiskerk als in een Engelse koningsstad boven het weelderige lentegroen uitsteken.

Over het lentegroen zou ik een apart stukje kunnen schrijven, van de Paardenwal tot de Berkelkade als van de Molengracht tot aan de Martinetsingel spruit het aan alle kanten uit de muren en de grote kleine parkjes die je her en der vindt, de al dan niet verborgen tuinen en de her en der verspreide hofjes.

Wat mij ook opviel: dat de champagneglazen in Zutphen zo lekker groot zijn. En verder wil ik een knus Middeleeuws huisje in de straat genaamd Naadzak.

_______

hhBest

Boek & Film

 

Steen in een roerloze vijver

Dat maakt wat uit. Als je in een grote stad woont, of bijvoorbeeld in Amsterdam, dan ben je gewend dat alles van je huis af gejat wordt (stel ik me voor) dat je geregeld moet heenstappen over bergen hondenpoep, mensenbraaksel en urine in je portiek of door je brievenbus. Zo merk je nog eens wat van je medemens, geschapen naar gods evenbeeld.

Hier in het dorp gebeuren zulke dingen ook hoor, ik wil geen overdreven idealistisch beeld schetsen. Vandalisme van zich kapot vervelende pubers is hier absoluut niet onbekend en ik loop bijvoorbeeld geregeld een beetje óm als ik in de buurt ben van de hangplek, hier een paar honderd meter vandaan. Waar het maximum toerental van de brommer geprobeerd wordt. Of gewoon, gelald.

Zelfs de geweldigste sport van allemaal, het in brand steken van coniferen – die zijn zo brandbaar dat ze soms vanzelf in de hens gaan – wordt hier sinds jaar en dag beoefend en ook dat gebeurt hier vlak in de buurt ook wel, maar nog altijd een paar straten verder.

Gisteren kwam het ineens te dichtbij.

Om kwart over vier in de ochtend hoorde ik de brandweer. Eén wagen, die zo te horen steeds dichterbij kwam en vlak in de buurt zweeg, ten teken dat de brand was bereikt. Ik overwoog om even op te staan om te gaan kijken, maar vaak is wat je hoort bedrieglijk en is de brand toch nog te ver om op je slippers heen te lopen. En één wagen, het zal wel niet veel bijzonders zijn.

Om een uur of zeven was ik buiten en rook een typische zure brandlucht – en keek de verkeerde kant op. Om elf uur belde een bedaagde politieman, die in zijn eentje bezig bleek met een buurtonderzoek. Hij wees mij aan waar het vuur gewoed had: aan weerszijden van mijn straat, vijftig meter verderop. Een bosje coniferen van een meter of zes, zeven hoog stond er zwartgeblakerd bij, aan de overkant was een jaren-zeventigbielzen tuinversiering in vlammen opgegaan. Het bluswater was nog niet opgedroogd.

Menigeen was er die ochtend al met de auto of de fiets langsgereden en had niets gezien, zozeer reken je er op het hier wel altijd rustig zal blijven, na vijfendertig.

Later op de dag bespreek je beveiligingsmaatregelen met je bezorgd bijeen staande buurmannen. ‘Het komt wel erg dichtbij’.

Kwajongens? Dronken types? Een achteloos weggegooide sigaret? Zelfontbranding? Wraakactie? Alles passeert de revue, niemand weet echt iets. De buurmannen kijken elkaar vragend aan, een van hen heeft de brandweer gewaarschuwd.

Vanmorgen meende ik alweer iets te ruiken, ik maakte snel een wandeling door de buurt. Alles rustig. De krantenjongen heeft onverstoorbaar de krant gebracht. Om kwart over vier.

______

hhBest

Boek & Film

 

Achteraf weten we het altijd beter

Altijd gemakkelijk: achteraf een grondig onderzoek instellen, er achter komen dat de politie niet meteen van verkrachting en moord is uitgegaan in het geval van Millie Boele en dan zoetsappig concluderen: de politie heeft geweldig haar best gedaan, maar dús niet goed genoeg.

Dat is een typisch modern Nederlands geval. Want die commissie is te werk gegaan met de wetenschap dat de buurman het heeft gedaan en dat het meisje dood is. Met de kennis van ‘achteraf alles beter weten’.

Persoonlijk zou ik dat kale type dat het gedaan heeft ook al wel een beetje gewantrouwd hebben, maar ook ik word daarbij geteisterd door een gevalletje van ‘achteraf gemakkelijk praten hebben’. Volkert van der Graaf, een sinister typetje, toch? Hoe is het mogelijk dat niet iedereen die Mohammed Bouyeri ooit had gezien, wel móest weten: die jurk, die pakt Theo van Gogh nog een keer? Ook van Tristan van der Vlis uit Alphen aan de Rijn zegt nu iedereen: ja zeg, wie laat zo’n gek met echt scherp schieten? Bovendien, iemand met zo’n voornaam die ook al boekdelen spreekt. En die asielzoeker in Baflo, hoe dik kan het er bovenop liggen? Allemaal achterafbeterweterij.

Wat hadden de Dordrechtse koddebeiers dan moeten doen, toen ze een melding kregen dat Millie Boele vermist werd? Meteen in de hele buurt huiszoeking? Dat had in dat geval misschien wel meteen een lijk en een dader opgeleverd – dat gebeurde trouwens nog snel genoeg.

Maar als na elke vermissing van een kind meteen de hele buurt wordt huisgezocht, waarna, zoals meestal, de betrokkene (soms met een brede grijns op het gezicht) weer opduikt, dan duurt het niet lang of de politie wordt beschuldigd van het houden van willekeurige razzia’s – al snel neemt iemand het woord ‘SS-methoden’ in de mond. Net zo makkelijk.

Nog even afgezien van het feit dat de politie niet over de mankracht beschikt om echt achter elke aangifte aan te gaan en met groot materieel uit te rukken. En de huidige regering er inmiddels druk mee is nog eens extra politiemensen te ontslaan.

De onderzoekscommissie in het geval van Millie Boele heeft trouwens niet gemeld of zij van mening is dat het meisje nog zou hebben geleefd als de politie wèl goed genoeg was opgetreden, want toen aangifte werd gedaan van vermissing was ze al vermoord, meen ik me te herinneren. Wat is dat rapport anders dan ’praatjes voor de vaak’?

_______

hhBest

Boek & Film 

Ik twitter, dus ik ben

Op Twitter heet ik @Turiddu: ik schrijf dagelijks een paar tweets, eentje gaat automatisch en kondigt mijn nieuwe stukje aan, voor de rest reageer ik vrijwel uitsluitend op tweets van anderen, of ik retweet wel eens iets dat ik leuk vind. Reageren heeft trouwens beperkt nut, want de meeste mensen die ik volg hebben soms wel tienduizenden followers, dus zelfs als die followers op hun beurt door de gevolgde gevolgd worden, als u begrijpt wat ik bedoel, dan is de kans gering dat de gevolgde je tweet leest, laat staan er op reageert. Twitter heeft daar trouwens een uitweg voor in de vorm van lists waarop je, als gevolgde, een selectie kunt maken uit degenen die je volgt en die jou volgen, zodat het leven draaglijk blijft.

Toen het idee voor dit stukje opkwam, heb ik vanmorgen meteen even mijn lijstje met volgers voor me genomen en er daar een paar uit ontvolgd. Dat lot trof eerst de mensen die ik ooit ben gaan volgen maar waar niks te volgen valt omdat ze niet twitteren. Datzelfde gebeurde met twitteraars die heel veel en vaak grote onzin twitteren. Al een hele tijd geleden ontvolgde ik een mevrouw die elke middag meldde in welke speelgoedwinkel ze nu weer was en dat ze om kwart over vijf achter de gebakken piepertjes plaats nam. Alleen dat tijdstip al, mijnwerkerstijd noemen wij dat hier.

Van de negenentachtig gevolgden bleven er zo zesenzeventig over.

Daar zijn ten eerste de nuttigste twitteraars: nieuwsbronnen zoals ANP en Reuter’s, maar ook correspondenten zoals Harald Doorenbos van de GPD. In totaal veertien. Direct gevolgd door tien columnisten, waarvan er één bij mijn weten geen opvallende columns meer schrijft (of het moet ergens op de website van de Volkskrant zijn): Jan Mulder. Ook zeer vermeldenswaard: Nico Dijkshoorn, met name wegens zijn Klaas-absurdisme en omdat ik hem nog ‘ken’ uit de tijd dat hij dagelijks een hilarisch stuk schreef op de site van provider Planet over de eerste aflevering van Big Bother.

Collega’s die tevens vrienden of kennissen zijn: veertien. Politiek: drie, te weten Diederik Samsom (kerncentrales), Geert Wilders (de grappigste tweets, gelukkig niet te vaak) en Femke Halsema.

Een categorie die ik internet noem, zes, bijvoorbeeld OMGFacts, ga daar maar eens kijken. Onmisbaar. Dit soort feiten: Women who have spent at least 1 night in jail are 50% more likely to have had 10 or more lovers in the past year.

Eetschrijvers, waaronder een die bestaat uit een heel collectief: drie stuks. Regionaal, bijvoorbeeld vóór en tegen de Buitenring Parkstad: zeven; en grappig (Sarah Kroos en MarcMarie Huybregts, bijvoorbeeld): drie. Het weder: één, Buienradar natuurlijk.

Blijft over de categorie vrienden en kennissen algemeen: veertien. Ja, ik ben kieskeurig.

Nee, er is er nog een, gewoon uniek: de enige dode in de lijst, Pater Titus Brandsma, een Nijmeegse priester die in 1942 overleed in het concentratiekamp Dachau en niettemin dagelijks meldt wat hem overkomt en wat hij daarbij denkt.

Tweet!

________

hhBest

Boek & Film 

Mij is de wrake!

Wie mag er eigenlijk wraken? Bij mijn weten zowel de verdachte als diens advocaat. De advocaat die onze publiekslieveling verdedigt tegen de infame beschuldiging van haatzaaien – terwijl iedereen snapt dat haatzaaien tegen de islam móet – heeft dezer dagen het wapen van de wraking krachtig ter hand genomen en voor dit voortreffelijke rechtsmiddel een veel breder panorama geschapen.

Totdat een rechter eindelijk de juiste uitspraak doet, namelijk dat Geert Wilders niet alleen moet worden ontslagen van rechtsvervolging, maar ook een hoge koninklijke onderscheiding èn een standbeeld moet krijgen, plus het levenslang premierschap van Nederland en Koloniën, tot die tijd zullen rechters die er anders over denken gewraakt blijven worden. Het is te verwachten dat de kleinzoon van advocaat Moszkowicz een en ander zal bereiken tegen het jaar 2055, waarna Geert nog een of twee jaar zal kunnen genieten van de aldus verworven status. Het is te overzien.

Weliswaar zou een wrakingsrechtbank ondertussen kunnen proberen er voorzichtig op te wijzen dat al dat gewraak toch een beetje gaat lijken op misbruik van het procesrecht. Maar je weet wat er dan gebeurt: dan krijgen we het novum dat Bram gewoon het wrakingscollege wraakt. En ’s avonds bij DWDD, P&W, Powned Weet Het Beter en RTL Boulevard hoog van de toren zit te blazen.

Om een loepzuiver geval van wraking te kunnen bewerkstelligen, moet aangetoond zijn dat de gewraakte rechter(s) niet onpartijdig tegenover de verdachte staat of staan.

Ik ben gelukkig niet juridisch geschoold, dus ik denk: de rechter behóórt partijdig te zijn, hij is aangesteld om lieden die dingen hebben gedaan die door de wet verboden zijn, de bijbehorende straf toe te bedelen – noem mij een geval dat nog minder onpartijdig is; de verdachte gaat voor jaren achter de tralies, en de meeste verdachten, zelfs zij die het hen aangewreven feit wel degelijk hebben gedaan, zouden liever vrij blijven rond lopen, zij ondervinden de straf als een grote benadeling.

Bram heeft nu mogelijk gemaakt dat ook deze verdachten voortaan ‘wraking!’ kunnen roepen, als ze de opgelegde straf geheel of gedeeltelijk partijdig vinden.

Voor mijzelf denk ik voorlopig even aan het wraken van de Belastingdienst en de verkeerspolitie.

Daarna zien we verder.

______

hhBest

Boek & Film

 

Geheim cafégenootschap opgerold

DEN HAAG - Politie Haaglanden heeft nog tot aan het ochtendgloren de handen vol gehad aan een volledig uit de hand gelopen feestavond in een Italiaans restaurant aan de Toussaintkade in Den Haag. De omgeving, direct grenzend aan de tuinen van Paleis Noordeinde en de Koninklijke Stallen, was op het moment dat wij dit schrijven nog steeds afgezet voor nauwkeurig onderzoek.

Verontruste buren waarschuwden de politie toen omstreeks tien uur een deel van de feestvierders nogal rumoerig op straat stonden voor het restaurant. De politie verhoorde de aanwezigen een voor een in een kamertje in het restaurant, en kwam uiteindelijk met een blik vol ongeloof naar buiten. De dertien deelnemers aan het feest werden heengezonden, met de boodschap zich gereed te houden voor nader verhoor.

Hoewel de dertien deelnemers allemaal ongeveer hetzelfde verhaal volhielden, kon de politie niet anders dan twijfelen aan het waarheidsgehalte, en wel zodanig dat zij, zo vernemen wij uit justitiële kringen, er momenteel vanuit gaat dat het hier een deel van een veel groter geheim genootschap betreft dat zich bezig houdt met bepaalde vormen van internetcriminaliteit. Men wijst op de aanwezigheid van softwaredeskundigen in het gezelschap. Ook het feit dat het betrokken Italiaanse restaurant de Siciliaanse keuken aanhangt, hielp natuurlijk ook niet om de politie gerust te stellen. Evenmin als de maffia-achtige schuilnamen die de deelnemers voor elkaar bezigen.

Enkele details wijzen ook wel in die richting. De meeste aanwezigen beweerden dat ze elkaar deze avond voor het eerst hadden gezien en tot dat moment een geheel andere voorstelling van elkaar te hebben gehad. Zo wonen maar twee van de aanwezigen in dezelfde plaats, een ander lid woont in Duitsland en een deelneemster, die een Amerikaans paspoort toonde, maar gewoon Nederlands sprak, beweerde in Washington te wonen. Ondanks dat ze elkaar nooit eerder zeiden te hebben gezien, beweerden ze allemaal vaste klanten te zijn van een café – maar dat bleek een horecagelegenheid te zijn zonder vaste woon- of verblijfplaats. Ook viel het de politie op dat de meeste leden van het genootschap vrouwen van rond de 45 jaar waren, maar dat één lid 27 jaar was en een ander 72.

De politie merkte wel op dat ook een bekende Amsterdamse columniste tot het gezelschap bleek te behoren. Een van de twee manspersonen maakte het wel erg bont. Hij beweerde zijn ‘uniformbroek’ thuis te hebben laten liggen en dat hij helaas verder niet meer aan het politieonderzoek kon deelnemen omdat hij deze week nog naar Oslo, Venetië, Moskou en Barcelona moest.

Desgevraagd en niettemin zeiden de leden van het cafégenootschap redelijk tevreden te zijn over de drankaanvoer. De genoten maaltijd werd verschillend beoordeeld, het was best goed hoor, maar de porties hadden wat groter gekund. De risotto met truffel schijnt wel eetbaar te zijn geweest, de pasta was ook goed, maar erg weinig, evenals de oratafilets. De geroosterde groente als voorgerecht ging er in als koek, evenals de bruschetta en rauwe ham. Het leek er veel op dat het beloofde dessert helemaal niet door was gekomen.

De politie Haaglanden deelt mee binnen enkele dagen met nadere details over deze geheimzinnige avond te kunnen komen.

Op de foto: enkele leden van het genootschap in koortsachtig overleg. (Geheime opname.)

_______

hhBest

Boek & Film