Een poosje geleden had ik hem al eens zien optreden, Eric, de zoon van vrienden. Keiharde rock was dat toen, in een gerenommeerde avant-garde rocktent in Heerlen. Hij speelde prachtig de leadgitaar (het kan ook de bas zijn geweest, hoor, ik heb er niet zo veel verstand van) en hij deed dat prachtig.
Vrijdag was alles anders. Hij had net zijn nieuwe Peerless, een gitaar die qua vormgeving zo aan de muur kan in plaats van een mooi schilderij en het woeste repertoire had plaats gemaakt voor The American Songbook, met een kleine sprinkling van Braziliaanse Bossa Novageluiden. Hij en zijn vrienden en vriendinnen maakten er echt iets goeds van – het was the fifties all over again, met vooral zwarte kleding, en dat voor jongelui van net twintig. Compleet met zang, scherpe soli en met een guitar battle.
En ook overigens vijftig jaar terug. We bevonden ons in het licht afgetrapte zaaltje van het Lexor Theater in Heerlen, een schepping van Lex Nelissen, nog altijd uitbater van café en theater. (En een espresso bar). Afgetrapt, dat wil ook zeggen dat je ruikt dat de artiesten achter het gordijn zitten te roken en dat de apparatuur ook niet loepzuiver werkt, al hadden de muzikanten die uiteraard zelf meegebracht.
Alles bijeen dacht ik: zo zou het er uitgezien en geklonken kunnen hebben in Fat Tuesday en de Blue Note, Forty Second Street, je weet waar ik het over heb.
Pianist, drie gitaristen, een behoorlijk experimentele trombonist, zo experimenteel dat men er in de Blue Note wellicht de wenkbrauwen om gefronst zou hebben, een jolige drummer met een zeer vaste beat – jullie begrijpen dat vader behoorlijk zat te genieten.
En het was helemaal compleet toen Eric na afloop aan me vroeg: ‘En hoe vond jij het? Daar ben ik wel bijzonder in geïnteresseerd.’ Waarop ik ongeveer het boven samengevatte antwoord gaf.
Wat natuurlijk óók heel vertederend was, dat was de nervositeit, vooral bij de twee zangeressen, afgedekt door wat onderkoelde grapjes van de muzikanten over elkaar.
Dit zijn natuurlijk betrekkelijke beginnelingen. Maar ik denk dat we nog het nodige van ze zullen horen. Ik denk dat ik hoe dan ook nog wel eens te gelegenheid krijg om ernaar te luisteren. Graag.
________