Gut gut gut, wat is toch een volstrekt stijlloos land zonder enig besef van elegantie of van comme il faut.
Het onderwerp van deze boutade hangt samen met een paar beschamende mijlpalen uit het verleden. Wim Kok kon er vooral wat van, de steile oer-Hollander in the flesh. Die liet de Europese Commissie door Amsterdam fietsen terwijl die mensen thuishoren in een Rolls Royce (meestal moeten ze zich al, om redenen van zuinigheid, behelpen met een Mercedes of zelfs een BMW). Hij trakteerde ze op een lunch, bestaande uit een wit puntje met jonge kaas en een glaasje melk, terwijl die mensen gewend waren aan twaalf oesters met een fles Sancerre om te beginnen, gevolgd door een fluwelige geraffineerde koude Franse velouté van lentegroente, pasta met courgettebloemen even gegaard met saffraan, en een mooie roze chateaubriand met een goede bourgogne erbij. Koffie en bonbons. Cognac en sigaren. Dan heb je het ergens over.
Wim Kok was Wim Kok, natuurlijk. Maar Nederlandse rechters en andere juristen, die zijn toch wat anders gewend? En ik was dan ook niet ontevreden toen in het inmiddels tot een totale klucht verworden proces tegen Geert Wilders een later nog gewraakte rechter met Brammetje M. woordspeelde over de vraag of Bertus Hendriks nu een etentje had gegeven, of een diner? Etentje, zei Bram, diner, zei de rechter, want: er stond wijn op tafel, dus: diner. Geen wonder dat de rechter gewraakt werd.
Al dagen worden figuren als Hans Jansen en Bertus Hendriks verhoord over wat er toch precies bedoeld was met dat etentje/diner, wie er waarom had aangezeten en hoezo eigenlijk allemaal?
De naam van de gastheer, Bertus Hendriks, had natuurlijk boekdelen moeten spreken, maar bij mij viel het kwartje pas toen gisteren daadwerkelijk de samenstelling van het etentje/diner ter sprake kwam. Houd u vast. Tomatensoep, varkenshaasje in roomsaus met andijvie en aardappelen, gele en bruine vla.
Dat is, mijn dames en heren, tot mijn spijt, geen diner, ook geen etentje, het is nauwelijks een maaltijd, het is eigenlijk gewoon wat Wim Kok heel tevreden genoemd zou hebben: een bord warm eten. Ik hoor het Bertus Hendriks zeggen: als ik geen gekookt piepertje heb gehad, dan heb ik niet gegeten. En geen spoor van meineed.
En het zou me zelfs niet verwonderen als de tomaten uit zo’n smerige zak van Unox kwam, het varkenshaasje kant en klaar uit de koeling bij Appie Heijn (alleen even opwarmen in de magnetron) en de vla uit het ernaast gelegen zuivelkoelvak.
Gele en bruine vla.
En dat moet over ons rechtspreken, ons de situatie in het Midden-Oosten duiden, met gezag spreken over de aard van de Islam.
Ander vraagje: weten jullie het verschil tussen een computermuis en de afstandsbediening van de tv? Nee? Dan moet ik jullie allemaal wraken en ga ik thuis eens een geraffineerd toebereid stukje longhaas nuttigen. Een volle Shiraz lijkt me daar wel bij passen.
__________