Dat is elk jaar weer een mooi moment: als het einde nabij is. Want altijd zijn er weer luitjes die niet kunnen wachten tot de Mayakalender afloopt in 2012, die het al eerder zien aankomen – ik heb zo’n vermoeden dat ze het er een beetje om doen, dat ze de geschiedenis in willen gaan als degene die als eerste aankondigt dat het afgelopen is met de geschiedenis omdat de wereld definitief op het punt staat op tilt te slaan.
Mijn schoonmoeder heeft dat ook. Sterker nog, ze is een schoolvoorbeeld. Zolang ik haar ken neemt ze plaats voor de televisie, zet het 8 uur journaal aan en weet het twintig minuten later zeker: het einde der tijden is aangebroken. Tevens hoopt ze van harte dat haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en achterachterkleinkinderen allemaal zo oud zullen worden als zij zelf: honderd jaar. Dat die twee dingen niet met elkaar rijmen, daar moet je haar niet mee aan boord komen: het kan best, alle twee tegelijk, dit jaar nog de ondergang van de wereld èn een nazaat die de tweeëntwintigste eeuw haalt.
Marcel Messing weet het ook zeker, het einde van de planeet is aanstaande. Je zou verwachten dat hij in die wetenschap in blinde paniek probeert nog een andere planeet te bereiken voor het te laat is, maar nee hoor: hij komt gewoon op 16 april een lezing houden over zijn onderwerp in een spiritueel café in Heerlen. En daarna nog in een heleboel andere dwaallichtcafés, neem ik aan. Sterker nog: zolang Marcel een agenda tot ver in 2012 heeft met spirituele cafés waar hij de bezoekers voorhoudt dat ze beter in blinde paniek een roeiboot moeten gaan kopen, of een maanraket, is er nog weinig aan de hand.
Marcel heeft een website waarop ik gisteren het langste artikel over het einde der wereld las dat ik ooit heb gelezen. Er kwam geen einde aan, in tegenstelling dus tot de wereld. Het lijkt er wel op dat Marcel wil bewerkstelligen dat hij nog steeds aan het voorlezen is uit eigen werk, lang nadat het laatste oordeel heeft plaatsgevonden en iedereen al naar huis is, om De Wereld Draait Door niet te missen – de titel van dat programma is ineens een statement van degenen die niet geloven wat Marcel allemaal bij elkaar geharkt heeft, zolang het orakel dat Cruijff heet niet het zwijgen is opgelegd.
Dat Marcel wijst op het apocalyptisch karakter van de rampspoed die Japan onlangs heeft getroffen, daar kan ik nog in komen. Het natuurgeweld leek me zeer indrukwekkend, zeker voor degenen die het meegemaakt hebben. Voor degenen die het niet overleefden is de wereld natuurlijk ook wel degelijk vergaan.
Maar ook de burgeroorlog in Libië is een verschijnsel dat vergelijkbaar is met de haren zak waarin de zon verandert als de eindtijd is aangebroken en de zeven apocalyptische ruiters aan de horizon opdoemen – hoewel het volgens mij gewoon the usual suspects zijn, jongens met pickuptrucks die zolang het duurt de tijd van hun leven hebben. Zelfs het door Israel aanhouden van een colonne vrachtwagens met voedsel voor Palestijnen is voor Marcel een teken dat we wel kunnen inpakken, als inpakken nog enige zin zou hebben.
De wereld zal best een keer vergaan, hoor, hou me dat ten goede. Maar dan moet er toch meer gebeuren dan dat Giel Beelen van het crowdsurfen een stijve nek heeft gekregen.
________