SanteLOGie

Het wordt uiteindelijk toch een boek

Een van mijn kleindochters wordt vandaag acht jaar en opa ziet met genoegen dat zij een leeskind is. Ze draait bij het lezen wel heel onrustig op haar stoel, maar ze kan helemaal verloren raken in het boek dat zij onder handen heeft. Dat maakt in ieder geval de keuze van een verjaardagscadeau gemakkelijk. Om maar eens met Wim T. Schippers te spreken: een boek!

Maar welk boek? Op reclame voor kinderboeken hoef je niet af te gaan, dan kom je al gauw uit op Harry Potter. Boeken die prijzen hebben gewonnen, dan? Een behulpzaam mens levert direct een link naar een lijst met alle boeken die sinds 1954 in de prijzen zijn gevallen. Heel mooi, wat kan er mis gaan? Maar veel van die boeken zijn uitverkocht, inmiddels ouderwets en als je na een lange speurtocht eindelijk een lijstje gedestilleerd hebt, blijken de recensies elkaar tegen te spreken.

Iemand suggereert me om een boek te kopen dat voor een net iets ouder kind geschikt of bestemd is, voor negen of tien jaar.

Dat maakt bij mij een luikje open, want ik herinner me ineens dat ik, elf, twaalf jaar oud, boeken las die beslist niet voor mij of mijn leeftijdgenoten bestemd waren. Bij ons thuis waren het geen lezers, toch waren boeken er niet onbekend. Mijn vader kende grote delen van I reali di Francia van Andrea di Barberino van buiten – hem door zijn moeder verteld die analfabeet was maar dat beroemde boek uit de Italiaanse renaissance van buiten kende.

En mijn moeder kocht wel eens iets. Zo had ik Siebe van de Dijkhoeve, een jeugdboek dat ik onlangs nog antiquarisch terugvond.

En we hadden nog twee andere boeken (althans voor zover ik me herinner) Sil de Strandjutter van Cor Bruijn en Jikkemien van Dignate Robbertz. Alleen al die laatste naam roept het jaar 1950 of daaromtrent in geuren en kleuren voor me op. Beide boeken waren braaf, nu ik er op terugkijk. Maar het gaat er mij nu om dat ik die boeken later nog enkele malen las en er elke keer weer iets anders in zag. Sil de Strandjutter was aanvankelijk een indrukwekkende man die ik kon bewonderen om zijn doorzettingsvermogen, maar die ik later toch ging zien als een onbehouwen hork die hoe dan ook zijn zin doordreef.

Van Jikkemien leerde ik een paar vreemde Zeeuwse uitdrukkingen, die ik me nu niet eens meer herinner. Ze was een jonge vrouw die niet helemaal paste in haar bekrompen milieu.

Dus even internet geraadpleegd, die wereld die je aan alle informatie helpt, maar die je helaas ook allerlei illusies ontneemt. Jikkemien is bij Amazon in de VS in grote aantallen te koop, kennelijk ooit meegenomen door emigranten. Dat is mooi. Van Sil de Strandjutter is een prachtfilm gemaakt met Jan Decleir als de dwarse strandjutter.

Maar dan: Dignate Robbertz blijkt een pseudoniem voor Johanna Verstraate, van wie wij alleen vernemen dat zij getrouwd is geweest met een van die vele rare figuren die in Nederland rondliepen (en net zulke rare opvolgers hebben gekregen) Martin Beversluis. Voor en tijdens de oorlog was hij achtereenvolgens protestant en katholiek, pacifist, socialist, communist, fascist en nationaal-socialist. Voor dat laatste werd hij na de oorlog twee jaar geïnterneerd en kreeg een schrijfverbod.

Maar Johanna had hem gelukkig in 1937 al door gehad.

Misschien moet ik Jikkemien toch nog eens kopen: voor drie euro ben je al spekkoper, er zijn honderden exemplaren te koop. Gewoon, om te zien of ik die Beversluis nog ergens in dat boek terug kan vinden.

Een boek moet het zijn, kleindochter. Aan één boek heb je een heel leven genoeg, soms.

________

hhBest

Boek & Film

De ziel van carnaval

Ach, eigenlijk is er niks tegen carnaval. De mensen blijken wat te durven, de dorpsgemeenschap zet zich gezamenlijk in om er iets moois van te maken, een beetje onderlinge plagerijtjes vinden hun weerslag in optochtgroepen en vooral in wagens die meerijden in de optocht, waarin toestanden in het dorp humoristisch aan de kaak worden gesteld en de politiek een beetje op de hak wordt genomen.

Dat is dus echt leuk, er valt wat te lachen.

Maar wie het fotoalbum bekijkt (hier) dat ik gistermiddag tijdens de Landgraafse optocht bij elkaar fotografeerde, ziet nauwelijks iemand lachen. En wie de optocht zou hebben gezien, moet tot de conclusie zijn gekomen dat geen enkele actuele toestand in de gemeente op humoristische wijze werd gekritiseerd, politieke onderwerpen kwamen in het geheel niet aan de orde en er was nauwelijks een in eigen huisvlijt vervaardigde optochtwagen te zien.

De deelnemende groepen waren óf de plaatselijke muziekgezelschappen of de bezoekers van hetzelfde café of de leden van een sportclub. Er was een heel enkele zatte hermenie, er waren een paar einzelgänger, toch feitelijk de ware ziel van de carnavalsoptocht. Ik wil één uitzondering noemen: een overbuurvrouw die zich door de zitting van een ouderwetse houten keukenstoel had gewurmd en zo de aandoening ‘moeilijke stoelgang’ uitbeeldde.

Maar er reden wel degelijk tientallen wagens mee in de optocht. Te verdelen over twee categorieën: wagens van carnavalsverenigingen elders in Limburg en, nog erger: wagens die sinds jaar en dag bestaan en eenvoudigweg gehuurd kunnen worden, bijvoorbeeld in de Belgische provincie Luik, eventueel met bijbehorende gigantische tractor.

Ik zou daar nog een beetje vrede mee hebben gehad als de prachtige wagen waarmee zondag in Heerlen de CDA-gedeputeerde Ger Driessen in zijn blote kont werd gezet, ook even naar Landgraaf was gehaald, maar Driessen is vermoedelijk heilig hier ter stede, zelfs met carnaval.

Tellen we daar nog de stortvloed aan reclame bij en we komen tot de conclusie dat er tegenwoordig inderdaad wel heel erg grote tractors worden geproduceerd – boeren zoeken mogelijk wel vrouwen, maar als het er om gaat kiezen ze voor de tractor. En dat de straten in Landgraaf breed genoeg zijn om er met reusachtige vrachtwagens te kunnen rijden. Tevens was de optocht een soort openluchtshowroom voor stroomaggregaten.

Zeker, ik zit natuurlijk weer te zeiken, en carnaval is achter de rug (vanavond nog een staartje) maar de ziel is er, op de stoelgang na, helemaal uit.

______

hhBest

Boek & Film

Internationale vrouwen en ik

Hebben jullie iets vernomen over Internationale Vrouwendag 2011? In 2008 schreef ik nog een stukje waarin gewag werd gemaakt van bijlagen in de kranten over het onderwerp, maar dit jaar komen de dames er weer eens bekaaid vanaf.

Dat geldt met name hier in Limboland, want vandaag is het niet alleen Internationale Dag van de Vrouw, maar ook Vastenavond, en dan begrijpt iedereen wat de voorrang krijgt: juistem. Net zo makkelijk wordt de Internationale Vrouwendag een weekje opgeschoven, dus dat zien we 15 maart wel weer.

Wij doen trouwens nog niet zo lang mee met de ‘viering’ van die dag. In katholieke kring kregen de vrouwen lange tijd extra aandacht op 2 februari, niet toevallig zes weken na Kerstmis; katholieke vrouwen plachten vroeger zes weken na de bevalling een kaarsje te gaan opsteken bij een Mariabeeld, uiteraard op een zij-altaar in de kerk, bij wijze van reinigingsritueel. Dat kerkelijk ‘feest’ bestaat nog altijd, daarom heet 2 februari dan ook Maria Lichtmis.

De datum 8 maart werd in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw geprikt door de Socialistische Internationale, als herdenking van een staking op 8 maart 1908 van vrouwen tegen de deplorabele arbeidsomstandigheden in de Amerikaanse textielindustrie. Toen na de Tweede Wereldoorlog de Koude Oorlog uitbrak was er in het Westen weinig animo om deze communistische feestelijkheid te vieren. Eigenlijk wordt er pas de laatste tien jaar enige aandacht aan besteed, maar de Vrouwendag kan nog altijd niet in de schaduw staan van Moederdag.

Dat de dag van Vastenavond niet buitengewoon geschikt is om samen te vallen met de Internationale Vrouwendag zal de geroutineerde carnavalist niet erg vreemd voorkomen. Carnaval is immers, ondanks alle heftige ontkenningen, een prachtig feest voor de konten- en tietenknijpers onder het mansvolk: de vrouw als seksobject was en is niet het voornaamste idee van de Vrouwendag. Om nog te zwijgen van de meestal minderjarige dansmarietjes – alleen het woord al – waar de Raad van Elf zich aan pleegt te verlustigen.

Oh nee? Dan kijk hier maar eens naar:

Persoonlijk vind ik het natuurlijk elke dag internationale vrouwendag.

Zoals jullie wellicht al vermoeden ben ik gek op internationale vrouwen.

Ook op nationale, regionale en lokale vrouwen trouwens.

_______

hhBest

Boek & Film

Een lijnvlucht, dat had ook gekund

Jullie kennen ongetwijfeld het verhaal van de bergbeklimmer die besluit zichzelf eens definitief op de kaart te zetten door een ongelooflijk moeilijk berghelling te beklimmen. Onderweg krijgt hij rotsblokken op zijn kop, hij bevriest bijna, glijdt een keer vijfhonderd meter naar beneden en weet zich ternauwernood vast te grijpen zodat hij geen twee kilometer verder naar beneden dondert – maar het lukt: zegevierend komt hij op de top van de berg aan. Doe het hem maar eens na. Het duurt ongeveer dertig seconden voor hij zich realiseert dat er daarboven honderden mensen, van heel jong tot heel oud, belangstellend staan te kijken. Hij klimt over de top en bevindt zich op een ruime, gerieflijke parkeerplaats bij een restaurant, dat het eindpunt vormt van een brede autoweg die de mensen comfortabel naar de bergtop leidt.

Zoiets moet Mark Rutte en zijn kornuiten zijn overkomen toen ze zaterdagmiddag het openingsartikel*) lazen in de laatste broadsheet van NRC Handelsblad. Wat mij betreft een scoop van formaat.

In het artikel worden twee Nederlandse piloten aangehaald van een op Malta gevestigd luchtvaartmaatschappijtje, Medavia, dat de afgelopen weken in totaal zevenhonderd mensen uit Libië heeft geëvacueerd. Geheel zonder problemen, ook opgehaald van diep in Libië gelegen vliegvelden. Een van de twee mensen die zo dringend met een moeilijke helikopter uit Sirte gehaald hadden moeten worden, vertrok de volgende dag comfortabel met Medavia van Tripoli naar Malta. Voor een handvol euro’s zouden de twee gewoon van de luchthaven van Sirte opgehaald kunnen zijn, als de Nederlandse regering daar om had gevraagd. Aldus de piloten.

Een sterker staaltje van absolute Hollandse knulligheid moet ik nog zien.

Maar er is nog iets.

De actie van Nederland toont aan dat westerse landen, althans Nederland, diep in hun hart nog altijd niet af zijn van het idee dat je, als roomblanke natie, het recht hebt om op alle manieren die jou goeddunken minderwaardige landen buiten Europa aan te vallen. Wij sturen F16’s de lucht in als boven de Noordzee een Russische bommenwerper passeert, wij hebben het moeilijk met achtervolging van criminelen door Belgische en helemaal door Duitse politie op Nederlands grondgebied.

Maar de soevereiniteit, de onschendbaarheid van het territorium die wij voor onszelf zo heilig achten, die gelden, desgewenst, niet voor landen die vroeger blij mochten zijn als wij ze als koloniën wilden hebben. Je kunt er zelfs vrouwen**) heen sturen, ook zij lopen geen enkel risico, want anders zwaait er wat. Wat deksel.

Rutte heeft een aantal keren openlijk gezegd dat hij persoonlijk en eigenhandig toestemming heeft gegeven die berg langs de moeilijkste weg te beklimmen. Hij vergat even dat Nederland een plat land is, waar je inderdaad de eventuele wegrestaurants al van kilometers ver kunt zien liggen.

_______

*)Het valt mij wel op dat geen enkel ander medium dat ik geraadpleegd heb, dit toch opmerkelijke nieuws heeft vermeld.

**)Twee van de drie in Libië gevangen zittende Nederlandse militairen zijn vrouwen.

_______

hhBest

Boek & Film

Vogeltje, wat zing je vroeg

Zingen de vogels ’s morgens vroeg nog wel, zoals vroeger? Vogeltjes die vroeg zingen zijn voor de poes, luidt het spreekwoord en ik zie aan de katten die nog altijd los rond lopen hier in de buurt dat die dat ook weten. Merels moeten het trouwens ieder jaar opnieuw weer leren: ze bouwen hun eerste nest altijd te laag bij de grond, waar de katten en andere rovertjes gemakkelijk bij kunnen. Daardoor wijs geworden zoeken ze het hoger op, soms ook weer te hoog zodat de eksters er goed bij kunnen. Als mensen zulke risico’s liepen met de voortplanting, dan moest je minstens 29 kinderen krijgen om er één zodanig levend over te houden dat er sprake zou kunnen zijn van voortplanting.

Daar slaat dat spreekwoord dus blijkbaar op, vroeg in het voorjaar zingen is niet verstandig. Het zingen heeft namelijk alles te maken met de voortplanting: het vrolijke gezang krijgt meteen iets grimmigs als je je realiseert dat het zingen wordt gedaan door de mannetjes die daarmee het territorium afbakenen waar ze van plan zijn zich exclusief voort te planten. Vandaar dat het massaal concerteren in de ochtend na de maand mei tamelijk abrupt ophoudt, al zijn er vogels die tot in augustus stug nieuwe nesten blijven bouwen, eieren leggen en jongen krijgen.

Hier in Zuid-Limburg kennen de mensen het gezang van de merels nog andere doeleinden toe, en dan met name het aankondigen van regen. Hoe dan ook: op een zwoele avond, als het windstil is en in de verte een donderwolk oprijst, klinkt het gezang van een eenzame mannetjesmerel natuurlijk prachtig, het hoogtepunt van de zomer. De regenvogel.

Een hele tijd heb ik gedacht dat het massaal ochtendkwinkeleren door wat voor oorzaak dan ook – variërend van de opwarming van de aarde tot het uitgroeien van de bomen in deze nieuwbouwwijk uit de jaren zeventig tot een tamelijk dicht woud – tot het verleden was gaan behoren.

Ja, inderdaad, dat is ook zo – maar dan alleen van mij. Met name mijn linkeroor, maar ik maak me geen illusies: ook het rechter, hoort in afnemende mate de grotere toonhoogten waarin vogels zich plegen te specialiseren. Een diep loeiende merel zou ik nog wel verstaan, maar die zijn er dus niet. En dus lijken de vroege ochtenden tegenwoordig in diepe stilte te verlopen. Ik zou moeten opstaan, de gehoorapparaten in doen en naar buiten, hetgeen natuurlijk in het algemeen zeer aan te bevelen is, ik val namelijk niet onder de categorie ‘vroege vogels’ en ben dus, hoe vroeg ook op, absoluut niet voor de poes.

Je kunt ze trouwens ook zonder gehoorapparaat in je bed horen, maar dan moet je wel je laptop meenemen:

______

hhBest

Boek & Film

Een man en zijn obsessies

‘Je gebit is je obsessie.’ Oei. Dat kan dus inderdaad ook het geval zijn. Ik had net gemompeld: ‘De inlegkruisjes zijn mijn obsessie.’

Gebit en inlegkruisje, allebei natuurlijk van een hoog lelijk- en lulligheidsgehalte, maar komaan, je bent maar één keer 72 jaar, dus geniet er maar van.

Een paar weken geleden ging ik in op een aanbiedingen van een gratis proefpakket hereninlegkruisjes van de firma Tena. Toen ik dat al glad vergeten was kwam het pakje. De aanblik van de inhoud riep meteen beelden op van het verpleeghuis waar een ondefinieerbare poep- en urinelucht hangt. Als je zoiets nodig hebt, dan lek je dus spectaculair. En kun je je evengoed, of wellicht zelfs beter, meteen opknopen. Een grote dot papier in je onderbroek die je er steeds aan herinnert: je lekt.

Nee, dan de ‘Protection for man’ van Kruidvat. Over het bestaan daarvan heb ik reeds eerder uitbundig mijn vreugde geuit. Stel je een Melitta koffiefilter voor, en dan een stuk of tien op elkaar, en je ziet een ‘protection for men’ van Kruidvat. Tot ik die ontdekte gebruikte ik Alldays, en hoewel ik al enige tijd wist dat vrouwen anatomisch anders in elkaar zitten dan mannen, werd ik door het gebruik van die dingen op schrijnende wijze daaraan herinnerd: waar de Alldays inlegkruisjes smal zijn, moeten ze voor een man juist breed zijn, ik kan het niet discreter uitleggen.

Twee weken geleden greep ik mis bij een van de twee Kruidvaten hier ter stede: het vak van de Protection for men was helemaal leeg. Een passerende Kruidvatmevrouw zei losjesweg, niet beseffend wat ze met die opmerking aanrichtte: ‘Die gaan uit de collectie, geloof ik.’ Gelukkig zei een collega die dat hoorde: ‘Ze komen woensdag of donderdag weer.’

En sindsdien heb ik dus die obsessie voor mijn wat laag hangende koffiefilters. Hoe lang zal ik dit volstrekt onontbeerlijke kledingstuk nog kunnen bemachtigen? Dit kledingstuk dat maakt dat ik een normaal leven leid, in tegenstelling tot een leven zónder, dat gevuld is met natte onderbroeken en verdachte vlekken in de bovenbroek?

Ik onderzoek de verpakking, een fabrikant wordt niet vermeld. Al googlend kan ik geen concurrerend product ontdekken. Alleen Kruidvat heeft, uitsluitend uit medelijden met mij, tijdelijk een passend product in de schappen. Verdomde kerels, bijna iedereen van mijn leeftijd en ouder (en ook wel jonger) lekt een beetje, maar ze blijven er liever mee lopen dan er over te kikken bij het Kruidvat. En dus denkt de enige fabrikant misschien wel: het was een mooie uitvinding, maar zij verkoopt niet, dus uit de collectie ermee.

En die Tena-dingen, die gaan me dus echt te ver.

Donderdag naar het Kruidvat: ze zijn er niet. De schrik slaat me om het hart. Vrijdag naar de andere vestiging, daar hebben ze zeven pakjes. Zeventig stuks, iets meer dan twee maanden voorraad. Zal ik vragen waar die dingen gemaakt worden, contact opnemen met de fabrikant en tweehonderd pakjes laten afleveren? Tweeduizend stuks, genoeg voor een jaar of zes?

Zal ik zelf een heleboel Kruidvaten afgaan en overal de hele voorraad meenemen? Zal ik familie vrienden en kennissen mobiliseren om hun Kruidvaten leeg te halen?

Mijn gebit is misschien ook wel een obsessie. Maar daarover later meer.

________

hhBest

Boek & Film

Een keerpunt, of een misverstand?

Het boek van Joost de Vries, Clausewitz, is lekker geschreven, de Vries is echt het type ‘omgevallen boekenkast’ waar ik een zwak voor heb, maar ik vind de recensie van Elsbeth Etty, die trots op de omslag van de vierde druk wordt aangehaald, een beetje overdreven: Deze debuutroman vormt een keerpunt in de Nederlandse letteren dan ook licht overdreven. Of eigenlijk: ik mag het toch niet hopen.

Zie Boek & Film

Ik zou wel eens willen weten

Wat het Israëlische leger in juli 1966 in Oeganda kon, en wat de Britse luchtmacht twee weken geleden nog kon in de Libische woestijn, dat moeten Nederlandse mariniers toch ook kunnen? Zou je denken. Dus wat doe je dan? Op het bericht dat een ingenieur van Royal Haskoning in Libië in nood is ga je natuurlijk proberen die man te helpen. je vaart met je fregat zo dicht mogelijk naar de kust, laat bij invallende schemering een bootje te water dat naar het strand vaart waar de haskoning al staat te wachten, hij klimt snel aan boord, het bootje maakt rechtsomkeert en vaart terug naar Harer Majesteits Tromp. Dan is hij nog niet thuis, natuurlijk, maar wel niet meer in nood. Mooi zo.

Of, beter nog: je adviseert de man (ik neem aan per mobiele telefoon, of anders met gebarentaal) om te proberen naar een andere plaats te komen omdat uitgerekend Sirte, de geboorteplaats van de Gek der Gekken, niet zo geschikt lijkt; en daar stuur je dan je helikopter naartoe, die met gejuich door de daar aanwezige opstandelingen zal worden ontvangen.

Nog mooier: je kijkt af hoe die dekselse Engelsen dat deden, die stuurden eerst een stel leden van de SAS in burger naar Libië. Terwijl ze peinzend de ogen van de meegenomen kikkers uitzogen (voor de dorst, dat doen SAS-leden tijdens geheime operaties) verzamelden ze de mensen die graag geëvacueerd wilden worden, voorzagen ze allemaal van tickets, checkten ze in bij een hutje in de woestijn, sneden de Libische militairen die lont roken de hals door (halal, uiteraard, die SAS-jongens zijn overal thuis) en zorgden zo dat de toestellen van de RAF ongehinderd met hun buit het land konden verlaten. De SAS-jongens meldden zich vervolgens als vrijwilligers voor de lijfwacht van Ghadaffi. Een meesterlijke vermomming uiteraard. Onder hen ontwaren wij intussen Bond, James Bond. Laatste scène: Bond in bed met een van de (want vrouwelijke) lijfwachten.

Maar nee, Mark Rutte besliste zondag, toen hij net met zijn moeder aan de spruitjes met piepers en draadjesvlees zat, dat er een ongewapende helikopter met in de strijd volstrekt onervaren pikbroeken van Hr. Ms. Tromp zou opstijgen om de haskoning in nood op te halen. De wèl ervaren mariniers aan boord van de Tromp hadden wellicht gewezen op het feit dat het hun vrije zondag was, of zoiets, dat zijn van die dingen die je over tien jaar pas hoort in het VPRO-programma Argos.

Dan wordt misschien ook onthuld wat de aard was van de nood van de haskoning, wat die Britse mevrouw ineens bij hem deed, en hoe het kwam dat het tweetal achteraf heel simpel het land uit kon, vriendelijk nagewuifd door alweer die lijfwacht van Mouammar.

Want die maakte intussen van ’s haskonings nood een deugd: als het een beetje wil wordt door het heldhaftig en vooral zeer effectief optreden van de Nederlandse krijgsmacht dezer dagen de hele Libische revolutie afgeblazen.

(Het kan ook zijn dat het allemaal anders is. Nou, ja dat horen we dezer dagen wel. of niet. Natuurlijk.)

hhBest

Boek & Film

Een zinloze uitslagenavond

Om half negen gisteravond begon op Nederland 1 een geweldig opgezette en met vele technische hoogstandjes opgetuigde uitzending: die ging duidelijk culmineren in de definitieve uitslag van de verkiezingen, maar het bleek een berg die een muis baarde. Want een eigenaardig soort koudwatervrees voor de minieme mogelijkheid dat er met elektronische stemmachines gemanipuleerd zou kunnen worden heeft ons ertoe gebracht dat we gewoon terug zijn gegaan naar de jaren vijftig van de twintigste eeuw en met een stom rood potlood moeten hannesen. En al die papiertjes met de hand geteld moeten worden. Alsof dáár niet mee gemanipuleerd zou kunnen worden. Veel gemakkelijker dan met de computer, waar je tenminste nog enig verstand van moet hebben om het te kunnen doen.

Want op dit moment dat ik dit stukje concipieerde, tegen middernacht op de dag dat de verkiezingen voor Provinciale Staten zijn gehouden, moesten we het doen met de uitslagen van Vlieland, Boxmeer en Kerkrade en nog enig ander klein grut, in totaal achttien kleine en min of meer middelgrote gemeenten.

Niet dat er niks over te zeggen valt. Om te beginnen natuurlijk die definitieve prognose op basis van exitpolls die we om half tien al hadden. In de uitzending op Nederland 1 werd urenlang van die uitslag uitgegaan, gejuicht, gehuild, sip gekeken, plannen gemaakt om het kabinet ofwel mores te leren, of zelfs maar meteen te laten vallen.

Niettemin, de uitslag van Kerkrade stemde mij wel vrolijk, want daar is niet meer of niet minder dan een schandvlek uitgeveegd. De PVV ging daar, in vergelijking met de verkiezingen voor de Tweede Kamer in juni vorig jaar, van een schandelijke 36 naar een toch substantieel minder schandelijke 25 procent van het electoraat. En de geleerden van Nederland 1 hadden ook al uitgevogeld dat de helft van de PVV’ers van juni 2010 inmiddels hun heil ergens anders had gezocht. In mijn eigen woonplaats Landgraaf ging de PVV van 30 naar 24 procent – het CDA bleef er de grootste, en of ik dáár nou zo blij mee moet zijn…

De uitslagen voor de PVV hier in Limburg bevestigen intussen mijn theorie, dat de kiezers van een nieuwe rechtsradicale partij één keer massaal uit het rookcafé komen om te stemmen – en als ze vervolgens niet onmiddellijk na de verkiezingen zien dat er koppen beginnen te rollen, de hoofddoekdraagsters worden gearresteerd en de zwartjes het land uit worden gezet, dan trekken ze zich mokkend terug, in afwachting van de volgende politieke tinnegieter die het probeert. Dat hebben we deze eeuw al drie keer gezien, bij de LPF, bij Verdonk en nu bij de PVV.

Ik word er alleen zo moe van dat we elke drie of vier jaar weer door zo’n nutteloze onzinmanoeuvre heen moeten voor we weer gewoon, zoals Mark Rutte het zo parmantig kan zeggen, orde op zaken kunnen gaan stellen.

Vanmorgen was alles al weer bijna anders. Er zit weinig anders op dan te wachten tot 23 mei, want dan kan het wéér helemaal anders zijn.

______

hhBest

Boek & Film

De lijdensweg die ‘verkiezingsdag’ heet

Het Kieskompas is duidelijk: na beantwoording van de vragen over de issues die spelen in de provincie Limburg blijk ik het dichtst bij de PvdA te staan en, nog veel gelukkiger, het verst af van de PVV. Dat laatste geeft me het luxe warme gevoel dat ik, uiteindelijk, nadat alles is gezegd en gedaan, toch in essentie een goed en sympathiek mens ben. (Geurt en zijn Limburgse schreeuwfasciste Laurence Stassen liepen gisteren in… zwarte hemden!)

Ik was trouwens toch al van plan om op Bert Kersten te stemmen, de lijsttrekker van de PvdA, die ik onlangs ergens tegenkwam (ik heb daar melding van gemaakt) en die mij zeer medeviel – op zoek als ik was naar een alternatief voor GroenLinks, mijn eigen partij, die onder leiding van Jolande Sap een rare manoeuvre heeft gemaakt door de regering te steunen in haar ouderwetse koloniaal getinte oorlogszuchtigheid.

Maar een tweet van de mensen die zich verzetten tegen de nieuw aan te leggen Buitenring maakte mij er op attent, dat de PvdA in de provincie Limburg voorstander is van de aanleg van die weg. En de Stemwijzer zegt ook nog eens een keer dat ik ’t het meest eens ben met GroenLinks.

Wat nu?

Eerst even dit. Een onheilig verbond van ZuidLimburgse middenstanders, industriëlen, het CDA en de VVD heeft het plan opgevat om de laatste restanten van natuurgebieden in de regio die tegenwoordig Parkstad Limburg heet maar nog altijd de Oostelijke Mijnstreek is, te verzieken met een overbodige lawaai-autoweg, die ze domweg dwars door de natuurgebieden heen of vlak langs willen leggen. En dan noemen ze die weg in de propaganda ‘de leisureweg’.

En ja, die autoweg komt zo ongeveer door mijn achtertuin, zoals bij honderden andere mensen in de regio, ook dat nog.

Maar figuren die ik verdenk van belangen in onder andere de wegenbouw, zoals gedeputeerde Ger Driessen (bekend van achterlijke verkiezingsfilmpjes, waarin een mevrouw optreedt die het CDA aan haar kont heeft gelapt) hebben die Buitenring erdoor gedrukt. En de PvdA in Provinciale Staten heeft het blijkbaar nodig gevonden daarin mee te gaan, vermoedelijk om genadiglijk toestemming te krijgen in het college van Gedeputeerde Staten mee te doen. Eigenlijk een standpunt dat een beetje vergelijkbaar is met dat van Jolande Sap. Mutatis mutandis.

Wat nu? GroenLinks in de provincie is (natuurlijk) tegen die maffia-Buitenring. De SP ook. Maar op de SP heb ik nog nooit gestemd, omdat die ook wel eens willens en wetens standpunten aandraagt die gewoon niet te realiseren zijn.

Wie verlost mij uit mijn lijden?

_______

hhBest

Boek & Film