SanteLOGie

Verborgen geschiedenis der ‘Indo’s’

Dit is zo’n boek waarvan je voortdurend denkt: daar ben ik bij geweest. Of bijna bij geweest: Asta’s Ogen, van Eveline Stoel. Het is de geschiedenis van een grote familie Indische Nederlanders, aan de hand van het levensverhaal van Asta Hoyer-Fredriks, geboren in Soerabaja, Java in 1917, overleden in Oss, Noord-Brabant in 2003. Je ziet ze nog altijd met grote regelmaat, die overlijdensadvertenties, mensen met een onmiskenbaar Hollandse naam, geboren in het toenmalige Nederlands Indië, overleden in Nederland. Je denkt dan onwillekeurig aan het boek Rubber van Marion Szekely-Lulofs, waarin een ietwat schril beeld wordt geschetst van het leventje dat de gemiddelde botte Hollandse planter leidde in het begin van de vorige eeuw.

Maar die planters waren niet typisch. Asta Hoyer-Fredriks was typisch. Haar naam en die van haar man waren in ‘Indië’ achtergelaten door Nederlandse (althans Europese) planters en ambtenaren in de vorm van bij ‘inlandse’ vrouwen verwekte kinderen.

Zie verder Boek & Film

_______

hhBest

De onverwachte terugkeer naar de negentiende eeuw

Hoe is het toch mogelijk dat de regering die we nu hebben alle lessen uit de geschiedenis heeft vergeten? We hebben de onafhankelijkheid van Indonesië bestreden; is mislukt, waarna een smadelijke aftocht volgde. We hebben in de Koreaanse oorlog braaf meegedaan in opdracht van de VS, het heeft alleen maar dode landgenoten opgeleverd. We hebben heldhaftig Nieuw-Guinea verdedigd en verloren. We hebben steun verleend aan de smadelijk verlopen Vietnamoorlog. We hebben ons bemoeid met de smerige oorlog in Joegoslavië, met als hoogtepunt de vlucht van het Nederlandse leger uit Srebrenica. We hebben ons Irak in laten sjoemelen en zijn daar maar net zonder al te veel kleurscheuren vandaan gekomen. Afghanistan, moeten we het daar nog over hebben?

En Nederland doet intussen net of een zogenaamd slagvaardig rechts kabinet het enige is dat kans ziet ‘schoon schip’ te maken en ‘orde op zaken te stellen’. We gaan opnieuw oorlogje spelen in Afghanistan, we zouden wel eens even laten zien hoe je bedreigde mensen evacueert uit een land waar feitelijk een burgeroorlog aan de gang is en je landt met je helikoptertje op de parkeerplaats van een buitenhuis van de ‘vijand’ – die helikopter staat er nog steeds, met een lege accu, en de Wegenwacht heeft al aan minister Hans Hillen desgevraagd meegedeeld dat het strand van Sirte nogal ver buiten het rayon van die organisatie valt. Stuur er een helikopter op af! En dan komt Mark Rutte wel aan de Tweede Kamer vertellen dat kritiek daarop gratuit is.

Niks van geleerd, dus. En maar goed ook, want anders zouden ze zich wel twaalf keer bedacht hebben, onze ferme houwdegens Mark, Hans, Uri en Maxime om zich zo gretig in die frische fröhliche Krieg tegen Libië te storten. De oorlog waarvan we wel kunnen voorzien hoe die gaat lopen; we geven het zootje ongeregeld dat Libië wil overnemen eerst steun vanuit de lucht – eindelijk mogen onze F16-piloten eens laten zien wat ze waard zijn tegen echte tanks – daarna hebben die jongens met hun pickuptrucks hun wapens dusdanig kapotgeschoten (vooral in de lucht, tijdens vreugderitten door veroverde platgebombardeerde steden) dat ze nieuwe nodig hebben, die leveren we dan ook, en als het stof dan een beetje is neergedaald en Khadaffi gezellig met zijn hele clan op een eiland van Berlusconi in de Caraïbische Zee zit, dan merken we dat we een islamitisch fundamentalistisch bewind in het zadel hebben geholpen (God is on your side) en is de westerse wereld opnieuw in de traditionele aloude aap is gelogeerd.

Heel ouderwets negentiende-eeuws: je loopt nu eenmaal als bevolking en parlement een regering niet voor de voeten die in oorlog is met een machtige buitenlandse vijand. ‘Jullie hebben goed kletsen, maar wij staan met de poten in de modder van de wereldpolitiek,’ zo kun je Rutte’s conclusie van afgelopen nacht samenvatten.

En omdat we zo’n heldhaftige regering niet te hard mogen vallen moeten we niet al te moeilijk doen over het snoeihard pakken van gehandicapten, chronisch zieken, bijstandsmoeders, hulpbehoevende bejaarden – de lijst begint intussen mythische proporties aan te nemen. Uiteindelijk is het geld dat we daar weghalen hard nodig voor die oorlog die we hoe dan ook moeten winnen, van Geert Wilders.

Of in ieder geval zorgen dat de nederlaag zo lang mogelijk wordt uitgesteld. Oorlog is altijd duurder dan je denkt.

_______

hhBest

Boek & Film

Het klimaat, je doet er niks aan

Iedereen klaagt over het weer maar niemand doet er wat aan. Hoewel: de laatste dagen, weken eigenlijk, is er weinig op aan te merken.

Behalve dan voor de tuinliefhebbers, want het mooie weer brengt ook kans op nachtvorst met zich mee. Nachtvorst die flink wat schade kan toebrengen aan gewassen in de tuin die uit een ander klimaat komen en bloeien terwijl er nog kans is op vorst, zoals diverse kweekvormen van Magnolia.

Daar komt nog bij dat het fraaie lenteweder mij ertoe brengt veel te vroeg zomerplanten te willen zien, dus ik ben alweer uitgebreid de tuincentra aan het afstropen en de eerste resultaten, te weten extreem vorstgevoelige ‘Spaanse’ margrieten, staan alweer in grote potten op het terras.

Vele jaren lang kon je mij tegen het ochtendgloren – vier of vijf uur – zuchtend en steunend uit bed zien komen, iets makkelijks zien aanschieten en naar buiten zien schuifelen. Grote vellen plastic over planten trekken, de Magnolia stellata, half in bloei, flink nat sproeien, in de plantenkas de vernevelaar aanzetten. Water, leerde ik, heeft alleen effect als het windstil is en de temperatuur van de lucht tegen het vriespunt. Leidingwater is altijd een graad of acht, veel warmer dus dan de lucht, en werkt enorm vertragend op verdere afkoeling, misschien net lang genoeg om ‘onbevroren’ de zonsopgang te halen.

Twee feiten heb ik ‘wetenschappelijk’ vastgesteld – door schade en schande, kun je ook zeggen. Ten eerste: wanneer het overdag 15 graden of meer is geweest zal het ’s nachts niet gauw meer vriezen, zeker niet als de aarde in de tuin goed nat is; en ten tweede: als de lucht een zekere mate van vochtigheid heeft gaat de daling van de temperatuur in de loop van de nacht in een bepaald tempo, dat je vaak vóór middernacht al kunt meten.

Zo daalde de temperatuur afgelopen nacht, zag ik in de loop van de avond tot 11 uur, met ongeveer 0.6 graad per uur. Dat betekent dat de thermometer, bij gelijkblijvende omstandigheden – windstil, onbewolkt, 70 procent vochtigheid – tegen zonsopgang met 5.4 graden gedaald zal zijn. Het was om 11 uur nog 6.6 graden, het zag er dus naar uit dat we het nèt ‘vorstvrij’ zouden halen. Tijdens nachtelijke plaspauzes kon ik vaststellen dat ik het verloop goed had geschat. Tegenwoordig is, kortom, in paniek naar buiten hollen met vellen plastic en de tuinslang niet meer nodig.

Dit alles geldt uiteraard alleen en uitsluitend voor het specifieke hoekje van Zuid-Limburg waar ik mijn waarnemingen doe. Dikke, onvermengde, kletsnatte lössgrond. Hoge bomen rondom. Ik zag vanmorgen in Oost-Overijssel bijna min 5, en op de Veluwe – zandgrond, die snel warm wordt maar ook snel warmte verliest – was het ook flink fris.

Komende dagen steekt een Zuidwestenwind op, die wat bewolking en relatief warme en vooral vochtige lucht meebrengt. Wind, wolken en overdag meer dan 15 graden, voorlopig dus geen gevaar voor nachtvorst.

Maar verrassingen blijven altijd mogelijk. Op 7 april 1978 vroor het ’s morgens opeens 7 graden. En op 7 mei 1980 viel er nog een pak (min of meer natte) sneeuw, gevolgd door een ijskoude nacht. Op 23 juli 1991 vroor het ’s morgens één graad.

Waardeloos, onvoorspelbaar klimaat, eigenlijk. Doe er eens wat aan.

_______

hhBest

Boek & Film

Magistrale roman van Jan Siebelink

Een poosje geleden heb ik nogal smalend Knielen op een bed violen van Jan Siebelink een streekroman genoemd. Ik blijf daarbij. Maar Het lichaam van Clara is, anders dan Knielen, wel degelijk een magistrale roman, het bewijs ook van een ongelooflijk inlevingsvermogen.

Zie verder Boek & Film

______

hhBest

De klok moest echt een uurtje vóóruit

‘Acht uur, dus is het zeven uur. Wat is eigenlijk de normale tijd?’ Dat is een vraag die ik elk half jaar van diverse kanten krijg voorgelegd. Men veronderstelt dat iemand die ooit aan de quiz 2 voor 12 heeft deelgenomen (en verloren) zulke dingen wel zal weten. En verdomd, het is nog waar ook.

De oplossing van het vraagstuk wordt bepaald door twee factoren: de belangrijkste is dat mensen, net als de meeste andere dieren en planten, een dag- en nachtritme hebben, en dat komt doordat we nu eenmaal ontstaan en geëvolueerd zijn op een steen die in 24 uur om zijn as draait en per jaar ook ook nog eens om de zon, waardoor het afwisselend licht en donker is en de daglengte per seizoen verschilt. De tweede factor: de tijd zoals ingedeeld in seconden, minuten, uren, dagen maanden jaren, is een menselijke uitvinding en bestaat dus niet echt, vandaar misschien ook dat ze vliegen als een schaduw heen. Rhijnvis Feith schreef dat, hebben jullie verder wel eens wat van hem gelezen? Niet doen.

Dus het antwoord op de bovenstaande vraag zou kunnen zijn: ‘Niks, het is noch zeven, noch acht uur.’ Maar dan doe ik mezelf geweld aan, gezien het feit dat ik een neurotische optijdkomer ben – ik meld mij altijd één minuut voor de afgesproken tijd.

In de Sovjettijd hadden ze in Wladiwostok, elf tijdzones oostelijk van Moskou, officieel gewoon de Moskoutijd. Dat was handig voor de ambtenaren in Moskou, die even wilden weten hoe het stond met het walvistraan, de stokvis en de uit paddenstoelen en boomwortels gestookte wodka, en dus gewoon even belden, vlak na lunchtijd. Dat hun collega’s in Wladiwostok voor dat telefoontje midden in de nacht uit hun echtelijke sponde moesten komen, tja.

Nou vooruit, gewoon even de afspraken die we hebben gemaakt over de tijd – en hier is niet eens het Vaticaan aan te pas gekomen, een hele troost. De tijd zoals wij die kennen wordt gemaakt in het Meteorologisch Instituut van Greenwich, in de buurt van Londen. Greenwich Mean Time geldt voor de hele wereld. Wanneer in Greenwich de zon op zijn hoogste stand recht in het Zuiden staat, is het GMT 12.00 uur. Dat zou je de ‘normale’ tijd kunnen noemen en die geldt in Engeland in de periode die wij ‘wintertijd’ noemen. Met het ingaan van de zomertijd hebben ze in Engeland, altijd excentriek, twéé tijden: GMT voor dat instituut, in de rest van het land GMT+1. In de winter hebben we in Nederland GMT+1, in de zomer GMT+2.

Dat wil dus zeggen dat bij ons in Nederland, en een groot deel van West-Europa, de zon nooit om 12 uur ’s middags recht in het Zuiden staat. In Nederland staat in de winter de zon ongeveer om twintig minuten over twaalf recht in het Zuiden, in de zomer zelfs pas tegen half twee.

Voor degenen die aan de Tweede Wereldoorlog lijden: in Nederland hebben wij sinds het begin van die oorlog de Berlijnse tijd, ook wel genoemd Midden-Europese Tijd. Zomer en winter. Eén troost: vanmiddag om 12 uur staat de zon ook in Berlijn niet precies in het Zuiden, al lijkt het er daar wel veel meer op dan hier.

Maar de vraag waarmee ik begon, die hoor ik in oktober wel weer. Zoals veel mensen na bijna 35 jaar zomertijd nog altijd niet weten of de klok afgelopen nacht voor- dan wel achteruit moest. Maakt ook niks uit: de tijd bestaat niet, toch?

________

hhBest

Boek & Film

De niet aflatende strijd tegen meneer Philips

Nee, niet bang zijn: over de tanden ga ik het deze vroege zaterdagochtend niet hebben, hoewel daar natuurlijk een neverending story van formaat in zit, vol frustraties, diepe ellende, wraakzucht, achterdocht, hebzucht, gierigheid en honger naar echte liefde die ook genoegen neemt met een leeg bekkie.

Nee, ik beschouw nu eens even – ook al voor de zoveelste keer – de andere kant van de wang, niet uit stoïcijnse berusting, maar omdat daar ongewenst haar op groeit. Baardhaar.

Ook in die sector val je in de gewetenloze handen van mensen die volstrekt schaamteloos profiteren van andermans leed.

Mijndermans leed bestaat dus, jullie zagen hem al aankomen, uit het scheren. Elke keer als ik voor de spiegel plaatsneem voor een krabbeurt, bedenk ik: daar had de evolutie toch eerder iets op moeten bedenken, ik bedoel, al sinds Julius Caesar prefereert de man in de mens (en niet te vergeten: de vrouw in de mens ook) de gladgeschoren kaak, uitzonderingen, tijdperken en modegrillen daargelaten.

Eigenlijk ben ik iemand die zich gaarne zou scheren met een vlijmscherp en tweesnijdend zwaard. Of met een eerst duchtig aan de scheerriem gewet scheermes. Of nog mooier: elke ochtend naar den barbier, die die naam tenslotte niet voor niks heeft, en daar dan de politieke toestand doornemen, samen met de andere klanten een vrolijk lied zingen en wachten tot er iemand schietend met zijn Smith & Wesson .22 binnenkomt en jij onder de tafel moet duiken met je half afgenomen gezicht en een snee van de schrik van den barbier.

Maar nee, ik moet het doen met een zelf gehanteerd Philips driekoppertje dat je, direct na aanschaf, meesleurt in de niets ontziende kapitalistische bedoelingen van Mr. Mein Lampf uit Eindhoven.

Het driekoppertje is, mits gloednieuw, een voortreffelijk scheerapparaat, ook voor een geheel uit ijzerdraad opgetrokken baard als die van mij. Maar de vreugde is van korte duur. Heel geniepig sluipend worden de roterende mesjes namelijk bot, en na ongeveer een jaar heb je een hele pot uierzalf nodig om te redden wat er te redden valt. Tijd voor aanschaf van wat nieuws.

Dat gaat nu al drie jaar zo. Een helemaal nieuwe driekopper zou een oplossing zijn, maar daar ben ik te gierig voor. Een los scheerkopje dan? Blijkt net zo duur als een complete nieuwe. Maar je moet die mesjes toch los kunnen krijgen? Nou ikke tot nu toe niet, ze zijn er wel, maar er zijn altijd strings attached. In de vorm van een complete driekopper, bijvoorbeeld.

Gelukkig ben ik zeer goed in mezelf wat wijsmaken. Dus toen ik de driekopper afgeprijsd zag staan bij de supermarkt Real in Deutschland kon ik niet wachten: voor de somma van 37.50 euri was ik eigenaar, hij was zwart met blauw en niet draadloos, maar het kopje paste precies op de oude draadloze.

Waarna ik diezelfde blauwzwarte een dag later bij Kruidvat zag staan. Voor 35 euro.

Ik heb nog overwogen er daar een van voor volgend jaar in te slaan.

Waarna een gemene grijns over mijn gezicht trok. Nee, meneer Philips, ik ben wel gek, maar je kunt het ook te bont maken.

En anders stop ik toch gewoon met scheren? Dan maar tuinkabouter.

___________

hhBest

Boek & Film

De voicemail van de zegevierende Nederlandse krijgsmacht

Het halve leger dat mee moet naar Sardinië om zes F16’s in de lucht te houden hoor je niet zeuren, je kunt tenslotte altijd beter in Decimomannu  zitten. Trefwoorden: het Zuiden van Sardinië, met stip op de nominaties voor mooiste stranden, mooiste zee en voor lekkerste eten. Ik stel als introductie voor: maloreddus met zeeëgels of kreeft. Of voor de vleesliefhebbers speenvarken met mirte. Voor en na het eten borrelen op een van de vele terrasjes in het al lauwe naburige Cagliari. Dat is nog andere koek dan de Nysted in Ljouwert, wat jullie?

En daar komt nog bij dat het werk feitelijk uitdraait op een beetje landerig rondjes vliegen boven de Middellandse Zee, een enkele keer laag over een min of meer verdacht schip, om te kijken of er tanks en kanonnen voor Gadaffi aan boord zijn en dan maar weer eens op huus aan. Want boven Libisch grondgebied mogen de Nederlanders natuurlijk niet vliegen, op dat punt is ‘onze’ reputatie dit jaar al voldoende beschadigd.

Intussen is onze jeune premier helemaal in zijn sas. Elke dag een ferm Kamerdebat en een ferme persconferentie, wat heet: een persco, waarin de daadkracht van Nederland als natie van koene krijgers weer eens breeduit wordt neergeteld – en ik snap nog méér, want dat had Mark beslist niet gemogen als hij met  Femke, Alexander en Job in zee was gegaan.

Zo’n stoere premier, die moeten we natuurlijk niet te veel voor de voeten lopen met allerlei moeilijke vragen uit de Tweede Kamer, waar zich allemaal lui verzameld hebben die rustig achterover kunnen leunen terwijl Mark de verzengende hitte van de nabijheid van Sarkozy en Cameron moet ondergaan, bij het smeden van weliswaar onoverzichtelijke en onuitvoerbare maar wel heul slimme compromissen waarmee de totale verdeeldheid van de NAVO moet worden gemaskeerd. Ga er maar eens aan staan.

Intussen houdt Mark zich ook nog bezig met voortdurend bellen van zijn voicemail en steeds meteen wissen van wat daar allemaal op staat aan telefoontjes van Angela Merkel of zo; ‘Verdammt noch mal, Markus, kannst du wirklich nicht einmal das Telefon abheben wenn ich dir etwas dringend zu empfehlen habe?’ En dringend ontvelen, dat betekent: Befehl ist Befehl. Als zou uitlekken naar de oppositie dat hij dat soort voicemails krijgt, dan kan Mark wel helemaal inpakken.

En, denkt Mark, als die stoethaspels van Rosenthal en Hillen  dat nou ook maar doen, hun voicemails wissen; want voor je het weet gaat er zo’n linkse betweter van Nieuwsuur er met een voicemail vandoor waarbij vergeleken het verlies van een Lynx-helikopter een onbelangrijk en wat onhandig aangepakt incidentje gaat lijken.

O ja, denkt Mark verder, terwijl hij enig eigeel uit zijn mondhoek veegt, ik moet even bellen met (mompelt twee namen) of die eventueel bereid zijn op Defensie en BZ te gaan zitten. Watte? Allebei de voicemail aan? Nou moe. Dan maar even regelen dat ik binnenkort ook eens een dagje naar Sardinië kan. Onze jongens een hart onder de riem steken. Toch?

Kreeft, mjam mjam.

 _____

hhBest

Boek & Film

Ze was maar net iets ouder dan ik, Elizabeth Taylor

Elizabeth Taylor dood? Eh, wie is Elizabeth Taylor? En inderdaad, je kunt het iemand van onder de 35 jaar die geen roddelbladen leest niet kwalijk nemen dat hij of zij de deze week overleden en eeuwig geruchtmakende actrice niet kent. Een vluchtige blik in haar filmografie leert dat ze sinds 1972 alleen in tv-series heeft gespeeld, die meestal Nederland niet hebben gehaald. Daarvoor was ze Cleopatra, dat weet een enkeling nog wel.

De eerste film met Elizabeth Taylor die ik zag was in Father of the Bride, een brave typische Hollywoodfilm over een vader die zijn dochter niet graag het huis uit ziet gaan met een vreemde man. Spencer Tracy was de vader, de film was in zwart/wit en het was 1952 – films deden er toen nog twee jaar over voor ze een bioscoop in Nijmegen bereikten. Wat ik van de film vond? Ik was nog geen veertien jaar, en het type popperige schoonheid van Elizabeth maakte toen nog veel indruk op me.

Haar verdere leven uiteindelijk ook. Haar huwelijken met de Britse acteur Richard Burton en haar titelrol in Cleopatra maakten een diepe indruk op me, ook haar andere huwelijken, zes stuks, zijn me wel bijgebleven, vooral dat ene met Richard Todd, die neerstortte met een vliegtuig, maar in het algemeen had ook ik toch het idee dat Elizabeth Taylor voornamelijk iets was geworden voor de schandaalbladen – hetgeen ongetwijfeld meer over mij zegt dan over haar. Hoewel; haar drankgebruik en dat van Burton was legendarisch. Wat me nu treft: dat ze maar een paar jaar ouder was dan ik; toen ze Kay speelde in Father of the Bride was ze, geboren in 1932, dus 18 jaar.

Niettemin is, door toevallige omstandigheden, Elizabeth Taylor de actrice van wie ik de meeste echte ‘voetafdrukken’ heb mogen aanschouwen.

Ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw bezocht ik de Mexicaanse badplaats Puerto Vallarta, waar Taylor en Burton elk een huis hadden, door een brug over de straat met elkaar verbonden. Ik heb er een poosje naar staan te gapen, ze was er, naar verluidde, al jaren niet meer geweest en het zag er ook niet echt uit als een pand waar een miljoenen verdienende Hollywoodster erg mee te koop zou willen lopen.

In 2008 was ik in Hollywood en kwam daar toevallig langs het kerkje op North Rodeo Drive waar Taylor zich met haar onderscheiden echtgenoten in de echt had laten verbinden.

Ze is gisteren overleden, 79 jaar oud, in de sindsdien verschenen necrologieën wordt opgemerkt dat ze dus zeventig jaar actief is geweest in de filmbusiness, maar dan moet je dat begrip wel ruim nemen.

Gezien haar vlotte levensstijl is ze nog aardig oud geworden voor ze overleed aan hartproblemen.

Tragisch genoeg heb ik vooral het beeld van haar op het netvlies waarin ze zich, starnakelzat, nauwelijks staande kan houden bij het aankondigen van een Oscar. Ik had me haar liever herinnerd met dat poppengezicht, die vuurrode lippen, die prachtige wenkbrauwen. Femke Halsema heeft wel iets van haar weg.

Een lichte weemoed maakt zich van mij meester. Met Elizabeth Taylor’s leven verstreek dat van mij, ietwat minder spectaculair, maar het verstreek.

______

hhBest

Boek & Film

Handig in de geschiedenisles

Vandaag zou ik kunnen schrijven over de nuchterheid, soms grenzend aan cynisme, van kinderen. Een jongetje zei in het Jeugdjournaal dat een oudere moeder hem wel handig leek, met name met het oog op geschiedenisproefwerk, en daarmee zijn we bij een ander onderwerp aangeland: de mevrouw van 63 jaar in Harlingen die eergisteren een dochter kreeg. Feitelijk is het meer een geadopteerd kind want haar beide ouders zijn andere mensen dan de vrouw die haar gebaard heeft, maar dat is spijkers op laag water zoeken. Leuke, vlotte, nuchtere vrouw, Tineke Geessink, trouwens. Maar dit terzijde.

In het programma van het ‘gezonde volksontvinden’ Stand.nl waren ze er allemaal: de mensen die riepen dat die mevrouw een vuile egoïst was, die alleen maar voor zichzelf dat kind wilde en het dus opzadelde met een moeder die statistisch gezien nog twintig jaar te leven had en dan was het kind met twintig jaar al wees. En ze had geeneens een opa of een oma, deed een ander er nog een schepje bovenop.

Waarop iemand weer cynisch riposteerde dat je dan inderdaad beter een veel jongere moeder kunt hebben die de hele week het kind naar de crèche doet en in het weekend parkeert bij haar ouders of schoonouders omdat ze dan met haar vrienden en vriendinnen uit moet.

Nog iemand vestigde de aandacht op het feit dat je nooit bezwaren hoort tegen oude vaders, maar, riep weer iemand anders, hun kinderen hebben na het overlijden van de vader tenminste nog een moeder!

Kortom, iedereen heeft er een mening over en dat is nou net waar ik bezwaar tegen heb.

En dat bezwaar heb ik al sinds een kleine jaar of vijftig, toen dokter Severino Antinori nog maar net vijftien jaar was en de anticonceptiepil een ongeloofwaardig gerucht. Toen begon de discussie over abortus en euthanasie en voor mezelf heb ik sindsdien altijd een standpunt gehad – ik zou voor mezelf en voor mijn naasten voor beide terugschrikken – maar ik vond ook al die tijd dat iedereen binnen redelijke grenzen over zijn of haar eigen gezondheid en leven zou moeten kunnen beschikken. De een schrikt er voor terug, de ander niet, zolang het tegendeel niet is bewezen mag je er van uitgaan dat de beslissing niet lichtvaardig maar daarentegen op goede gronden is genomen. En zolang je er anderen maar niet mee lastig valt of met iets opzadelt.

Kortom, wij hebben er helemaal geen mening over op na te houden hoe en wat iemand met zijn of haar lichaam doet en met datgene dat daar eventueel aan ontspruit, uiteraard opnieuw behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet.

Trouwens, ik heb zelf, geboren toen mijn moeder 35 jaar was, alleen maar een opoe gehad en dat was eh, wat je noemt een opoe.

Ik hoop alleen dat dat jongetje in het Jeugdjournaal niet denkt dat die ouwe moeder persoonlijk het Stenen Tijdperk nog heeft meegemaakt. Of zelfs maar de Tweede Wereldoorlog.

______

hhBest

Boek & Film

Knut, een bitter In Memoriam

Knut de ijsbeer is dood, en dat is maar goed ook. ‘Hersenbloeding!’ riep Djamila onmiddellijk bij de film waarin je de zielige ijsbeer ineens ziet wankelen, hulpeloos ronddraaien, in het water vallen, nog één keer naar lucht ziet happen en dan ziet verdrinken. Ja, het is tragisch en vreselijk om te zien, maar het dier was wel uit zijn lijden verlost.

Niet zonder moeilijk herstelbare schade te hebben aangericht aan het imago van de Berliner Tiergarten in het bijzonder en het dierentuinwezen in het algemeen.

Kijk, ik word ook ontroerd door zo’n argeloos bolletje witte wol die vrolijk rondrent en over zijn eigen dikke poten struikelt – de natuur maakt het bijna onmogelijk nog een mooie, goedgelijkende knuffel te maken van zo’n leukerd. De natuur is zelf ook heel slim: die maakt jonge dieren zo, dat oudere dieren niet zozeer geneigd zijn het malse hapje direct te nuttigen, als er wel vertederd naar te kijken – het beeld van een jong dier roept moeder- en zorggevoelens op.

Ik zag laatst een filmpje van een panter die een moederaap doodt maar vervolgens heel teder voor haar jong probeert te zorgen. Wat natuurlijk niet lukt: geen idee hoe dat zou moeten, en als het wel was gelukt, wat dan? Dat aapje weet dan niet beter of hij is een panter, maar helaas hoort hij vervolgens helemaal nergens meer bij. Maar goed dat het dier binnen een dag van de honger dood was.

De leiding van de Berlijnse dierentuin was destijds net zo stom als die panter, nog even afgezien van nog minder nobele drijfveren zoals het rinkelen van de kassa. Hoort het niet tot de fundamentele kennis van de technische leiding van een dierentuin om te weten dat opvoeding thuis bij een medewerker van de zoo van een verstoten ijsbeertje regelrecht tot rampspoed leidt? Hoezeer zijn de deskundigen niet gehoond die vonden dat het voor Knut het beste zou zijn geweest als hij snel na zijn verstoting was gestorven!

Nu heeft hij het zelf moeten doen. Nou ja, de natuur heeft hem een handje geholpen. Helaas is hem niets bespaard gebleven, niet alleen de tienduizenden staarogen van betalende bezoekers, gericht op die inmiddels volwassen lompe witte beer, maar vooral het gevolg van de volgende stomme fout: dat ze het dier bij andere ijsberen hadden opgesloten in een krap verblijf. De andere ijsberen die wel deskundig zijn en vervolgens kil maar consequent naar die deskundigheid handelen: Hee, jij was toch verstoten door je moeder? Dat was niet voor niks hoor! Opgesodemieterd!

Nu nog even de bevestiging dat het om een hersenbloeding ging en niet om zelfmoord. ‘Autopsie bij dieren levert niet vaak een doodsoorzaak op,’ zei alweer een andere dierendeskundige op tv gisteren. Dus of we er ooit achter komen…

Jongens, doe het voortaan met deze film over Knut, of met een mooie foto, en blijf verder met je poten van het dierenleven af.

________

hhBest

Boek & Film