Ook blij hoor, een en al vreugde, ik wilde het gejuich bij de bekendmaking van het aftreden van Mubarak door de zoveelste droogkloot, ditmaal vice-president Suleiman wel hónderd keer horen, maar de Nederlandse televisie snapt dat niet en houdt het op twéé keer.
De nuchterste reactie kwam van Harald Doornbos, die twitterde: ‘Zal mij benieuwen waar Egypte over twee jaar staat, Turkije of Iran’. Daarom zat ik ook enigszins met samengeknepen billen, een beetje tegen die enthousiaste jongens te mompelen: als ik jou was zou ik een boerka aandoen, want de geheime politie kijkt ook mee. En als het Iran wordt, dan hangen jullie toch maar mooi binnenkort te bungelen, ergens aan een pyramide.
Nou ja, laat die jongens feesten, vanaf morgen is het weer gewoon armoe as usual en kijke kijke nie kope, dat zou ook een standpunt kunnen zijn.
Waar ik me nog het meest over verkneukelde, dat was dat Geert Wilders ongetwijfeld een oekaze heeft doen uitgaan naar zijn aanhangers: geen enkele vorm van feestvreugde, kijken jullie maar gewoon naar The Bold and the Beautiful, Egyptenaren zijn moslims en die gunnen wij niets, absoluut niks, nada. Hebben jullie me goed begrepen?
Het heeft ook iets tragisch – dat we nu pas weten, nu het te laat is, dat je niet Mubarak schrijft en al helemaal niet Moebarak, maar Mubark. Ik zag zelfs een hele sjieke met Moubarq. Zeker op Franse les geweest.
Nog een klein foutje in de verslaggeving: ‘De mensen rijden als gekken van louter feestvreugde!’ riep een verslaggever, maar ik weet uit betrouwbare bron (familie die wel eens in Egypte is geweest) dat dit de normale rijstijl is in Caïro en omstreken.
Zo, wat verder? Het wachten is op de generaal die tijdelijk de macht in handen neemt om de verkiezingen voor te bereiden en die er over dertig jaar nog zit, want we weten nu dat het zo veel tijd kost om zeventig miljard in Zwitserland bij elkaar te schrapen. Ook dat is business as usual, sinds 1952 alleen maar kolonels en generaals aan de macht, vaak gewoon keurig toegejuicht door de miljoenen armoedzaaiers die daarna naar huis gingen om er nog wat armoedzaaiers bij te maken. Egypte heeft immers een van de hoogste geboortecijfers van de wereld en dat zou ik, als ik Egyptenaar was, zo willen houden. Ben je toch érgens de beste in. Let op mijn 73ste verjaardag of de week daarna.
En dan gaan we nu over naar het volgende hoofdstuk: Algerije. Misschien kunnen we daar van leren hoe je de naam Bouteflika eigenlijk schrijft. Ik ben wel eens in Algiers geweest, en alleen rond het wanstaltige monument in het Oostelijk deel van de stad is een groot plein, dat een beetje onhandig bergop loopt. Dan maar het Plein van de Martelaren, niet erg groot, maar wel handig midden in de stad, aan de rand van de kashba, niet ver van de volkswijk De Waterpoort. En al eerder toneel van hongeropstanden.
Intussen valt zelfs mij op dat ik ook in dit stukje de naam van Wilders weer heb genoemd. De hele week al, zie ik.
Best raar voor iemand die voorstander is van een cordon sanitaire rond het blonde Kamerlid uit Venlo.
_______