Waarom heb je nog helemaal niks geschreven over Egypte? Waarom stellen jullie altijd van die moeilijke vragen? Het antwoord is trouwens simpel: het wordt mij tegenwoordig droef te moede als ik weer al die woedend schreeuwende hoofden zie op het speciaal daarvoor aangelegde plein, terwijl ik weet waar het op gaat uitdraaien. Plotselinge democratisering, eindelijk is het volk aan de beurt, wir sind das Volk, en als de wereld haar aandacht dan even richt op weer een ander speciaal voor revolutie aangelegd plein, dan zie je ineens een man met een plastic tasje voor zo’n tank staan. Vervolgens is er een generaal of een mullah of een ayatollah of hoe dat heet in zulke landen, die in het Westen bekend staat als gematigd en het dus mag proberen, en die laat binnen een week beginnen met het afhakken van de koppen van de grootste schreeuwers van het plein. Dat brengt rust in het land.
Iedereen slaat weer aan het bouwvakken, broodbakken, sleuven graven, geiten melken, post bezorgen. Men zucht, men leest de krant in het café en denkt: nou ja, gelukkig weer eens een ander portret dagelijks op de voorpagina, hij mag die snor wel eens bijknippen.
Jumhuriyat Misr al-Arabiyah, zo heet het land en daar kun je in ieder geval uit afleiden dat ‘Egypte’ wel weer een scheldwoord van westerse makelij zal zijn, waar onder andere het woord zigeuner (gipsy) van is afgeleid.
Egypte, dat is koning Farouk, Mohammed Naguib, Gamal Abdel Nasser, Anwar al Sadat, Mubarak. Jullie mogen van mij gerust een beetje pluizen hoor, maar iets van een democraat zul je er vergeefs tussen zoeken. Wel martiale snorren en enorme hoerapetten, natuurlijk. En een fez. De geschiedenis van koning Farouk, die als hobby zakkenrollen had (hij deed het op professioneel niveau) is een beetje exemplarisch voor al die types; toen hij in 1952 na zijn afzetting op grootse wijze met zijn luxe zeiljacht de haven van Alexandrië uitvoer, onderweg naar Rome waar hij tot 1965 zou leven in grote luxe, kon je weten welk voorbeeld hij had gegeven aan alle volgende dictators die door volksbijeenkomsten op daarvoor aangelegde pleinen in de hele wereld werden verjaagd: je moest zorgen dat je tijdig een paar miljard belastinggeld had weggesluisd naar een Zwitserse bank.
Het volk bleek vervolgens ongeschikt voor democratie, maar wel gevoelig voor een andere staatsvorm, die van de corruptie.
Ze deden een plas en dronken een glas, en lieten de zaak zoals hij was.
Met uitzonderingen natuurlijk. Denk aan de rechte lijn die loopt van Hitler naar Ahmadinejad. De meeste dictators worden eerst verliefd op zichzelf en daarna stapelkrankzinnig.
Maar dat weten jullie natuurlijk allemaal wel. Ik zou, als ik jullie was, nog snel even Sharm el Sjeik bezoeken, want volgend jaar word je daar opgehangen als je in bikini op het strand betrapt wordt.
En daarom had ik me net zo lief beperkt tot de beslommeringen van huis en tuin, in plaats van Mubarak voor de laatste keer te waarschuwen.
________