SanteLOGie

Heel af en toe een geluid

Soms heb ik van die nachten dat ik om de haverklap wakker word. Van een verdacht geluid. Ik hoor iets vallen. Ik hoor iets schuiven. Ik hoor iets krassen of krabben. Heel vaak, veel te vaak, hoor ik de voordeur in het slot vallen: klik-klák!

Dat laatste kan natuurlijk niet, want de deur gaat helemaal niet dicht, ik bedoel, die ís dicht, keurig op het nachtslot en het is een moderne deur die berekend is op onbeschadigd overleven van terroristische aanslagen, aardbevingen en ander van buiten komend onheil; zoals inbraak. En toch hoor ik hem in het slot vallen. De correcte formulering is: ik droom dat ik de deur in het slot hoor vallen en word daar wakker van.

Maar het lastige is, dat ik in de eerste seconden dat ik wakker lig denk: ik hoorde toch duidelijk de voordeur in het slot vallen, zouden die Letlanders nu echt binnen zijn geweest? Een heel enkele keer word ik daar zo onrustig van dat ik de radio aan zet, het licht aan doe en met zoveel mogelijk gerucht (zonder huisgenoten te wekken, dat dan weer wel) onderweg licht aan- en uitknippend het hele huis door loop zodat ik zeker weet dat onze schamele bezittingen nog altijd onze eigen bezittingen zijn.

Een heel enkele keer, heel erg zelden eigenlijk, merk ik op die inspectiereis dat de garagedeur weer eens open is gebleven die nacht en de auto die achter die deur buiten staat ook niet is afgesloten – de achterklep staat zelfs nog open, zie ik door het raam.

Ik kruip weer in bed en dommel weg. Om opgeschrikt te worden door iets in de badkamer dat ergens langs strijkt, het is nauwelijks een geluid, maar ik schrik er wakker door uit mijn halfslaap, of hoe je dat noemt.

Ik hoor direct daarna een klap, maar gelukkig is dat een geluid dat ik goed ken, de krant valt in de bus. Ik blijf nog even liggen maar móet er dan uit, want de krant moet gelezen worden.

Ik tel de taal- en spelfouten, lees de columns en de filmrecensies en neem kennis van het feit dat over een paar honderd miljoen jaar een echte zonsverduistering niet meer mogelijk zal zijn omdat de maan dan te ver van de aarde staat. Wat voor geluid zou dat maken?

Als ik helemaal niets meer hoor, dan hoor ik toch wat. Zelfs nu, boven het ratelen van het toetsenbord uit. Het is moeilijk te beschrijven, onweer ver weg, verkeer op een autoweg, ook ver weg, artillerievuur, ouderwets artillerievuur. Maar dat is gewoon een lichte vorm van tinnitus, dus dat telt niet mee.

Maken jullie je maar geen zorgen, meestal slaap ik als het onschuldige kind dat ik in het diepst van mijn wezen ben.

O wacht, tegenwoordig droom ik vaak dat ik iets gedroomd heb dat ik me op dat moment goed kan herinneren maar als ik wakker word herinner ik me niets, behalve dan dat ik droomde dat ik droomde en me alles herinnerde.

Maar daarover wellicht een andere keer.

________

hhBest

Boek & Film

De montuurloze bril en ik

Al een tijdje kijk ik in de spiegel en dan denk ik: ik zie iets, maar ik weet niet wat. (Ja, ik weet nog wel dat ik mezelf zie, zover is het nog lang niet met me.) Gisteren zag ik kort na elkaar zowel een foto van JP Balkenende en een tv-clip met Maxime Verhagen en toen wist ik het: de montuurloze bril! Die kan helemaal niet meer! Rosenthal, Kamp, Donner ook al.

Het is al een hele tijd, hoe lang, dat zou ik bij de opticien in Heerlen moeten navragen, een bril van het merk Silhouette. Montuurloos en met van die enorm buigzame titanium ‘veren’. Toch minstens een jaar of zeven, acht. Ik hoef tegenwoordig nooit meer andere glazen, mijn gezichtsvermogen is sinds mijn veertigste dusdanig verbeterd dat ik in heel veel gevallen uitstekend zónder bril kan. Ik hoef niet meer naar de opticien.

Van die Silhouette heb ik van het begin af aan al gedacht: dat is een vrijwel onzichtbare bril, die is volstrekt tijdloos en toevallig ook nog onverslijtbaar, dus ik heb nooit meer een nieuw montuur nodig. Ik zag intussen leeftijdgenoten worstelen met het probleem, waarbij ze vaak uitkwamen bij van die brilletjes bestaande uit zwart plastic met daarin ronde glazen van één centimeter doorsnee – je moest wel héél goede ogen hebben, wilde je met zo’n bril nog wat kunnen zien. Jeroen Krabbé, om een idee te geven. Je zou kunnen beweren dat jouw glazen nog door Antonie van Leeuwenhoek zelf geslepen waren. Dat gelooft natuurlijk niemand, maar het klinkt goed. Maar niemand is, bij mijn weten, ooit op dat idee gekomen.

Een tijdlang leek het er zelfs op of de Silhouette zou een vast item worden, zoals het colbert en de stropdas.

Tot ineens die enorme hoornen donkerbruine of zwarte maar soms ook schildpadgemarmerde of knalrode uilenbrillen hun intrede deden. Het sein werd gegeven door Giel Beelen, die er zijn petje voor afzette. Al snel gevolgd door Arie Boomsma. Zelfs een van mijn zonen stapte voor zo’n professoraal kijkijzer van zijn contactlenzen af. Er schijnen zelfs mensen te zijn die contactlenzen dragen plus zo’n bril met daarin vensterglas.

Dames geeft het, ik moet dat helaas toegeven, iets heel erg sexy’s, vooral als het mooie dames zijn, zoals bijvoorbeeld columniste Renske de Greef – van wie ik dus uitgerekend geen enkele foto mèt bril kan vinden, waarmee ze wel vaak staat afgebeeld bij haar stukjes in nrc.next.

Maar wacht even, ik kan gelukkig, zij het met terugwerkende kracht, toch nog doorgaan voor een trendsetter. Zie bijgaand portret uit 1966, huiver eventueel (ik deed dat ook, destijds, aan de mistige adem te zien) maar kijk naar die bril: juist, in de mode komt alles terug. Het aantal mogelijkheden is blijkbaar beperkt.

Als ik maar lang genoeg wacht kan die Silhouette gewoon óók weer. Op mijn honderdste verjaardag. Tot die tijd zie ik wel. Steeds meer, eigenlijk.

_______

hhBest

Boek & Film

De hond van George Shearing

Het moet in maart of april 1976 zijn geweest dat ik voor de eerste en meteen voor de laatste keer een concert van George Shearing bijwoonde. En nu kan het helemaal nooit meer want hij is gisteren overleden, 91 jaar oud.

Het was bij die gelegenheid dat hij een van mijn favoriete anecdotes vertelde. George was blind geboren en hij had een blindengeleidehond, die ook mee ging op zijn concertreizen. Tijdens een van die reizen maakte zijn vliegtuig een tussenlanding. Volgens mij is het heel ongebruikelijk maar goed: er zouden passagiers bij komen en uit gaan en de rest moest blijven zitten. Maar de hond van Shearing bleek behoefte te hebben aan een sanitaire stop en een van de piloten bood aan, het beest uit te laten (Iedereen wist toen nog wie George Shearing was.) De piloot daalde de vliegtuigtrap af en maakte een wandeling met de hond (met dat typische tuigje van de blindengeleidehond) op het vliegveld. Dat bleken enkele passagiers die moesten instappen gezien te hebben. Ze vroegen zich af of ze wel moesten instappen, omdat ze een blinde piloot uit het vliegtuig hadden zien komen. Ja, dat was lachen.

George Shearing was Engelands trotse bijdrage aan de jazzmuziek, en die eer deelde hij met Marian McPartland, ook al een pianist. Iedereen draaide vanmorgen Lullabye of Birdland, maar dat was toch niet de meest typische bijdrage aan de muziek van George Shearing. Dat waren de uitvoeringen van bekende jazzdeunen waarbij de vibrafoon uit zijn kwintet synchroon speelde met de piano, waarmee als het ware George Shearing niet alleen zichzelf maar ook de hele Engelse ballroomcultuur bijdroeg aan de jazz.

Jazz is nog altijd niet erg populair en iets voor ouwe lullen en ook het werk van Shearing valt nog altijd onder het smalende hoofdstuk piep-knor.

Nou ja, dat moet dan maar. Ik mag George, Sir George zelfs, de laatste jaren, nog altijd graag beluisteren, evenals Marian McPartland, Nat ‘King’ Cole, Erroll Garner, Oscar Peterson en al die andere talloze pianisten die vaak diep over het toetsenbord gebogen hun jazzgedachten uitsponnen over enthousiast publiek. En dan vergeet ik nog Glenn Corneille en Jacques Loussier en Van Velzen en Petrucciano en Rob Agerbeek; die laatste was een jaar lang mijn buurman in Den Haag, ook dat vond ik een uitverkiezing. Alles nog ruimschoots voorhanden op Youtube.

Corneille en Petrucciano zijn allebei ook al dood, maar zover mij bekend leven die anderen nog.

Brengt u de man aant klavier, nog een bier, nog een bier, zeg maar hij krijgt het van hier, het van hier, het van hier…

______

hhBest

Boek & Film

Een zondag met drie films

Je hebt wel eens zo’n zondagmiddag dat je de gordijnen dichttrekt, een kopje thee inschenkt en er eens voor gaat zitten: ditmaal voor drie recente bioscoopfilms, te weten The Tourist, Unstoppable en Black Swan. De enige overeenkomsten tussen de drie: ze zijn Amerikaans en ze zijn in 2010 gedraaid.

Over The Tourist kunnen we vrij kort zijn – het begint er al mee dat ik niet kan begrijpen waaróm die film is gemaakt. Een krankzinnige crimineel heeft zich 744 miljoen dollar afhandig laten maken door iemand die ook al niet goed snik is, en hij wil dat geld terug, waarbij hij er niet voor terugdeinst een van zijn personeelsleden in het bijzijn van anderen te wurgen met de centimeter van een toevallig ook aanwezige kleermaker.

Voor de hoofdrollen zijn Angelina Jolie en Johnny Depp gerekruteerd en om onopgehelderde redenen speelt het verhaal zich grotendeels ’s nachts af in Venetië. Pas in de laatste minuten kom je er achter dat vrijwel iedereen in de film iemand geheel anders was dan je de hele tijd hebt gedacht. U wordt bedankt. Een complicatie was ook nog dat ik de hele tijd gefascineerd heb zitten kijken naar de opgepompte lippen van Angelina die, oh wonder, onder een bepaalde ietwat ongelukkige belichting hun schaduw op haar neus wierpen.

Nee, dan Unstoppable. Zeer losjes gebaseerd op een gebeurtenis uit 2001, waarbij een locomotief er zonder bestuurder vandoor ging en pas honderd kilometer verderop tot stilstand kon worden gebracht. In Unstoppable is net zoiets aan de hand, behalve dan dat achter de op hol geslagen locomotief negenentwintig wagons hangen, voor een deel tankwagens met een zeer explosief product er in. Bovendien dendert de trein, zo’n oerlelijke maar verschrikkelijk stoere dieselloc, af op de stad Stanton, die wellicht geheel opgeblazen zal worden als de trein in een scherpe bocht daar, door te hoge snelheid, zou ontsporen. Je zit werkelijk vanaf het begin aan je stoel genageld bij het drama dat zich ontrolt – anders dan de meeste rampenfilms ook nog eens gegoten in de vorm van een volstrekt geloofwaardig verhaal. Compleet met de verplichte romantische zijpaadjes die de protagonisten iets menselijks moeten geven.

De bemanning van een andere trein grijpt, tegen de zin van de directie, in. Het is echt zeer spectaculair gefilmd met geweldig geregisseerde massascènes, en waanzinnige trein- en andere botsingen. Denzel Washington is weer als vanouds, ditmaal als de treinmachinist Frank. Chris Pine als de beginnende conducteur Will mag er ook zijn.

In de film Black Swan is vooral meesterlijk getroffen de sfeer in en rond een balletgroep die in New York optreedt met een versie van het Zwanenmeer van Tsjaikovskij. De prima ballerina Nina Sayers wordt nogal gefrustreerd door de jaloezie van enkele collega’s, de ambities van haar moeder en de druk die de balletleider op haar uitoefent – ze kan prachtig de Witte Zwaan uitbeelden, maar de Zwarte Zwaan, daar is ze iets te harkerig voor, vindt hij. Langzaam wordt zij gek, met vreemde fysieke verschijnselen en hallucinaties.

Natalie Portman is Nina en het accent ligt dusdanig op haar dat de andere acteurs feitelijk enigszins als figurant optreden. Let vooral op het feit dat deze actrice blijkbaar tevens een volleerd balletdanseres op hoog niveau is.

Op gevaar af smalende commentaren te krijgen geeft ik de voorkeur aan Unstoppable. Zelden zo’n vakkundig gemaakte rampenfilm gezien.

__________

hhBest

Boek & Film

Dóórplaatsen die cartoon!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit is de cartoon van Adriaan Soeterbroek, geplaatst op www.joop.nl,. De cartoon moet van die site af, vindt Geert Wilders, anders doet hij niet mee aan het lijsttrekkersdebat bij Pauw & Witteman deze week. Wat een buitenkans!  Dan kan de discussie daar tenminste over wezenlijke dingen gaan. Dus bloggers, doorplaatsen dat plaatje! Zie ook mijn stukje een eindje hieronder over tuigdorpen: http://bit.ly/gl7dEX

Het gezicht van het CDA in Limburg

Als zijn gezicht in het straatbeeld verschijnt dan weet je het zeker: de verkiezingen zijn op komst. Boven een knullig gestrikte stropdas een sik en een snor, helemaal bovenaan grijs haar met een pony. Daartussen die ogen die op het eerste gezicht lijken te grimlachen, maar die je scherp in de gaten houden, fixeren, als een slang.

Hij is een doorgewinterde politicus, eerst in de gemeenteraad maar tegenwoordig in de Provinciale Staten voor het CDA.

En nu kijkt dat portret mij aan van de flyer die gisteren in de bus viel. De tekst is vrolijk, op het jolige af, hij is knullig geschreven, met hier en daar een geniepig handigheidje. Zo staat er een klein plaatje waarop de kenners een weg herkennen in Parkstad Limburg, nog altijd beter bekend als de Oostelijke Mijnstreek – de weg die algemeen bekend is als de geplande Buitenring, maar in de folder zul je dat woord niet terugvinden, er staat bij Limburg werkt voortvarend aan het (spoor)wegennet, ook in Parkstad. De Buitenring wordt niet genoemd omdat dat kiezers wegjaagt, want de bevolking is tégen die vierbaansautoweg omdat die de laatste restjes natuur en stilte in de Oostelijke Mijnstreek teniet zal doen.

Nadat de folder heeft meegedeeld dat het (voornamelijk conservatieve) verenigingsleven gesubsidieerd moet blijven, komt er een interessant hoofdstuk, waar trots boven staat: Conservatief.

Enkele citaten: Het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Mijn partij moet dat weer gaan beseffen en ernaar handelen, ook financieel… Geen betere omgeving voor een kind om op te groeien dan in een gezin met vader, moeder en kinderen. Orde en discipline zijn deugden die weer meer ons handelen moeten gaan bepalen… Mijn Limburg houdt zijn tradities en zijn volkscultuur in ere… zij horen bij ons als de gerst bij het nat, de rijst in de vlaai en het kruis op de kerk. Limburgse identiteit.

Let wel: dat moet het CDA allemaal nog accepteren, vindt deze geachte volksvertegenwoordiger. (Wat de gerst en het nat daarmee te maken hebben ontgaat me.) Onderaan de pagina staat zijn slogan Rechts uit het hart.

In zijn benarde positie zou ik inderdaad een poging doen provinciegenoot G.W. – noem ik die man verdulleme alweer – rechts in te halen. Ineens mag de meest rabiaat conservatieve kletspraat weer.

Maar een beetje zuiverder formuleren zou geen kwaad kunnen. Rechts uit het hart, wat betekent dat? Harteloze politiek? Het lijkt er veel op.

Het toeval wil dat bij mij de prullenmand links staat. Links uit de hand vliegt de flyer met kromtaal vol Freudiaanse versprekingen.

Ik kan niet nalaten eerst nog even een paar Draculatanden op dat portret te tekenen.

Zoals ik ook zag op veel reclameborden in het dorp met datzelfde portret.

_________

hhBest

Boek & Film

Zo, en nu is Bouteflika aan de beurt

Ook blij hoor, een en al vreugde, ik wilde het gejuich bij de bekendmaking van het aftreden van Mubarak door de zoveelste droogkloot, ditmaal vice-president Suleiman wel hónderd keer horen, maar de Nederlandse televisie snapt dat niet en houdt het op twéé keer.

De nuchterste reactie kwam van Harald Doornbos, die twitterde: ‘Zal mij benieuwen waar Egypte over twee jaar staat, Turkije of Iran’. Daarom zat ik ook enigszins met samengeknepen billen, een beetje tegen die enthousiaste jongens te mompelen: als ik jou was zou ik een boerka aandoen, want de geheime politie kijkt ook mee. En als het Iran wordt, dan hangen jullie toch maar mooi binnenkort te bungelen, ergens aan een pyramide.

Nou ja, laat die jongens feesten, vanaf morgen is het weer gewoon armoe as usual en kijke kijke nie kope, dat zou ook een standpunt kunnen zijn.

Waar ik me nog het meest over verkneukelde, dat was dat Geert Wilders ongetwijfeld een oekaze heeft doen uitgaan naar zijn aanhangers: geen enkele vorm van feestvreugde, kijken jullie maar gewoon naar The Bold and the Beautiful, Egyptenaren zijn moslims en die gunnen wij niets, absoluut niks, nada. Hebben jullie me goed begrepen?

Het heeft ook iets tragisch – dat we nu pas weten, nu het te laat is, dat je niet Mubarak schrijft en al helemaal niet Moebarak, maar Mubark. Ik zag zelfs een hele sjieke met Moubarq. Zeker op Franse les geweest.

Nog een klein foutje in de verslaggeving: ‘De mensen rijden als gekken van louter feestvreugde!’ riep een verslaggever, maar ik weet uit betrouwbare bron (familie die wel eens in Egypte is geweest) dat dit de normale rijstijl is in Caïro en omstreken.

Zo, wat verder? Het wachten is op de generaal die tijdelijk de macht in handen neemt om de verkiezingen voor te bereiden en die er over dertig jaar nog zit, want we weten nu dat het zo veel tijd kost om zeventig miljard in Zwitserland bij elkaar te schrapen. Ook dat is business as usual, sinds 1952 alleen maar kolonels en generaals aan de macht, vaak gewoon keurig toegejuicht door de miljoenen armoedzaaiers die daarna naar huis gingen om er nog wat armoedzaaiers bij te maken. Egypte heeft immers een van de hoogste geboortecijfers van de wereld en dat zou ik, als ik Egyptenaar was, zo willen houden. Ben je toch érgens de beste in. Let op mijn 73ste verjaardag of de week daarna.

En dan gaan we nu over naar het volgende hoofdstuk: Algerije. Misschien kunnen we daar van leren hoe je de naam Bouteflika eigenlijk schrijft. Ik ben wel eens in Algiers geweest, en alleen rond het wanstaltige monument in het Oostelijk deel van de stad is een groot plein, dat een beetje onhandig bergop loopt. Dan maar het Plein van de Martelaren, niet erg groot, maar wel handig midden in de stad, aan de rand van de kashba, niet ver van de volkswijk De Waterpoort. En al eerder toneel van hongeropstanden.

Intussen valt zelfs mij op dat ik ook in dit stukje de naam van Wilders weer heb genoemd. De hele week al, zie ik.

Best raar voor iemand die voorstander is van een cordon sanitaire rond het blonde Kamerlid uit Venlo.

_______

hhBest

Boek & Film

Avondje met twee heren

Eigenlijk geen zin om een stukkie te schrijven vandaag maar dan hoor je op de radio iemand zeggen: het gerucht ging als een vuurtje van mond tot mond en daar gaat bij mij dan weer een lichtje bij aan.

En ziet, ik zag twee mannen die in talen en tongen spraken en die de mond openden en zeiden – ja, wat zeiden ze? De een sprak een raar taaltje waar om de haverklap het woord koel in voorkwam, met zo’n hele dikke letter l. Hij was lang aan het woord en hij was precies Silvio Berlusconi over een jaar of zes: geïmplanteerd haar, dat daarna gitzwart was geverfd, het van oorsprong dikke, gebeeldhouwde gezicht vervallen, alsof de houder/eigenaar al enige tijd geleden was overleden.

En hij lulde maar door, af en toe probeerde iemand die Nederlands sprak ertussen te komen, maar het mocht niet baten, hij bleef aan het woord terwijl de althans voor mij ook al weinig informatieve ondertiteling door een ingenieus harkje terzijde werd geschoven en vervangen door voor mijn gevoel precies dezelfde tekst, zodat ik ging veronderstellen dat daar stond: De verbinding met Caïro is als gevolg van atmosferische omstandigheden voor onbepaalde tijd uitgevallen.

Om tien uur precies werd aan de lijdensweg een abrupt einde gemaakt door Nieuwsuur, dat opnieuw de Berlusconi-kloon, inmiddels herkend als Hosni Mubarak, liet zien maar nu met iemand er onder die keurig vertaalde wat de oude man zei: hij somde een hele reeks artikelen van de Egyptische grondwet op, zo bleek, die hij, inchallah uiteraard, zou laten veranderen of tenminste in het Nederlands zou laten vertalen.

Daarvóór had ik, als altijd gefascineerd, en op een andere zender, naar Bram Moszkowicz gekeken – ik kan nooit naar die man kijken zonder er aan te denken hoe zijn vader, gezeten in dat Corleone-interieur van hem aan de Wilhelminasingel in Maastricht, heel deskundig en met veel aplomb mijn echtscheiding naar de Palestijnen had geholpen.

Nee, ik ga het niet hebben over Desi Bouterse. Ik ga het hebben over een van de wonderlijkste ervaringen op erotisch gebied die ik ooit heb gehad. Moszkowicz zat daar en werd geïnterviewd door Twan Huys. (Ze zouden Limburgs met elkaar kunnen kallen. Zou Bram plat kallen met Geert, zijn cliënt?) Tussendoor mochten mensen uit het publiek, allemaal rechtenstudenten, begreep ik, vragen stellen. Op een of twee mannen na werden de vragen gesteld door meiden. Mooie meiden. Je zag afwisselend hun gezicht en dat van Moszkowicz. En je begreep: dit gaat niet over datgene dat ze zeggen, maar om de vurige uitwisseling van blikken, vermomd als minzame glimlach aan zijn kant en lieve lachjes van haar kant. Je zag even het Moszkowicz-effect en je begreep ineens wat Eva Jinek moet bezielen.

Nee, tijdens de seks mompelt hij geen Russische of Italiaanse of zelfs Egyptische zinnen met het woord koel erin. Maar meer iets als: Diefstal, al dan niet in vereniging, uit een woning door middel van braak, verbreking en/of inklimming, één en ander in de ruimste zin van het woord, waarbij het essentiële onderscheid met de andere onder deze richtlijn vallende basisdelicten is het begrip ’woning’, waarin de aantasting van de persoonlijke levenssfeer als strafvorderlijk zeer relevant wordt gezien.

En dat wísten die meiden.

_________

hhBest

Boek & Film

Tuigdorpen, ja, goed idee

Vanmorgen werden al vergelijkingen gemaakt met de heropvoedingskampen van Ruud Lubbers, maar het tuigdorpenplan van Geert Wilders gaat toch een stap verder – uit de kampen van Lubbers kon je met wat geluk nog eens vrij komen, uit die van Wilders niet.

Niettemin is het niet nieuw – Veenhuizen is een plaats die voor veel mensen nog altijd een omineuze klank heeft, en daarin werden in de negentiende en begin twintigste eeuw ook ongewenste elementen die het straatbeeld in Den Haag en Amsterdam ontsierden te werk gesteld. Een in Indië rijk geworden generaal, Johannes van den Bosch richtte in 1823 de Maatschappij van Weldadigheid op – die dacht er blijkbaar goed aan te doen om in de gebouwen in Veenhuizen en Frederiksoord zwervers, landlopers, de ‘veelplegers’ en dergelijke van de negentiende eeuw, onder te brengen, ook al in het kader van heropvoeding. De mensen daar leefden onder primitieve omstandigheden en moesten keihard werken in de turfproductie, en in 1859 veranderde ‘het gesticht’ in een regelrechte gevangenis voor dezelfde doelgroep en werd eufemistisch ‘rijkswerkinrichting’ genoemd. Tot voor kort werden daar nog veelplegers op verkeersgebied tewerkgesteld.

Suzanna Janssen, die er een prachtig boek over schreef genaamd ‘Het pauperparadijs’ toont aan dat Van de Bosch het weliswaar goed bedoelde maar geen idee had wat hij feitelijk aanrichtte.

Op goede bedoelingen hebben we Geert Wilders nog nooit kunnen betrappen. Ik vind het zelfs tamelijk out of character dat hij de tuigdorpen in Nederland wil vestigen. Waarom nu niet eens geprofiteerd van de zegeningen van de Europese Unie? Waar ook Polen lid van is, kunnen we ook eens wat terugdoen. In Oost-Polen, verneem ik, valt nog heel veel turf te steken, de treinen in die richting rijden op tijd en opgeruimd staat netjes. Toch? Geert?

Geen betere plek om ongewenste elementen ervan te overtuigen dat arbeid vrij maakt.

_______

hhBest

Boek & Film

Niet verder dan je neus lang is

Je zit in een café in Wervershoof of Heerhugowaard en verdomd, daar zul je hem hebben, Hero Brinkman, PVV-lijsttrekker voor de verkiezingen voor de Provinciale Staten in Noord-Holland. Niet dat hij daar ook daadwerkelijk in gaat zitten als hij gekozen wordt, want als stamgast van Café Van Buren blijft hij natuurlijk liever in Den Haag.

Maar luistert even naar hem. ‘Als wij het voor het zeggen krijgen in Noord-Holland dan worden de auto’s met chauffeur voor de Gedeputeerden natuurlijk meteen afgeschaft. In Limburg ook. Die heren laten zich maar rondrijden in een grote auto, inclusief de chauffeur kost dat per Gedeputeerde twee ton per jaar, daar kun je ook drie Golfjes voor kopen en dan zijn de heren de hele zittingsperiode onder de pannen.’

Ik heb dan de neiging om te denken: nou zeg, iedereen denkt zoiets natuurlijk wel, het ligt ook voor de hand, maar niemand durft het te zeggen. Maar Hero dus wel. Daar heeft hij een punt waarmee hij gaat scoren.

Het toneel verplaatst zich naar de kantine van het gemeentehuis, deftig raadhuis genoemd in de middelgrote Limburgse gemeente. De kantine krijgt ongezien de prijs voor de ongezelligste plek van samenkomst in zijn soort, ook fysiek diametraal tegenovergesteld aan dat vrolijke café in de kop van Noord-Holland waar we net vandaan komen.

Hier zal vandaag de duizendste bushalte van Veolia Transport in Limburg worden ‘geopend’ waar je met rolstoel zelf de bus in kunt rijden.

Maar daar wil ik het niet over hebben.

Aanwezig in stemmig zwart is de Limburgse PvdA-Gedeputeerde Bert Kersten uit Venray. Na zijn praatje over de bushalte deelt hij mee dat wij naar zijn mening Nederland sociaal moeten houden. Het is immers verkiezingstijd en Bert trekt de lijst van de PvdA.

En ja, hij is hierheen gekomen in zijn auto met chauffeur. En daar schaamt hij zich niet voor ‘want ik zit wel tachtig, negentig uur in de week in die auto. Ik werk daar terwijl de chauffeur me naar Den Haag rijdt, naar Brussel, naar Venlo en via Roermond terug naar Maastricht.’ En dat voor iemand die opgroeide in een Maastrichtse volkswijk en als enige kon studeren, in het gezin van een melkboer. (Bovendien zit hij met CDA-er Ger Driessen in Gedeputeerde Staten. Ook geen pretje.)

Zeg Hero, neem nog een Cassis. Waarom vertel je dat er niet bij, dat die lui die jij hun auto met chauffeur wilt afpakken, dubbele werkweken maken? Laat het nou eens geen negentig uur zijn, maar zeventig? Meegerekend de twee uur die je staat te suffen bij een mevrouw die haar rolstoel maar moeizaam die bus in krijgt?

Het juiste antwoord: ‘Wij houden er bij de PVV van óf de dingen te versimpelen zodat de gemiddelde cafébezoeker het kan begrijpen, óf als dat niet lukt, gewoon iets complotachtigs te fantaseren. Geert is daar hartstikke goed in, trouwens, in het zien van complotten. ’

Ik zal er voortaan rekening mee houden.

Was ik er toch bijna ingetrapt.

_______

Foto: Gedeputeerde Bert Kersten (rechts) aan het werk.

_______

hhBest

Boek & Film