Al een tijdje kijk ik in de spiegel en dan denk ik: ik zie iets, maar ik weet niet wat. (Ja, ik weet nog wel dat ik mezelf zie, zover is het nog lang niet met me.) Gisteren zag ik kort na elkaar zowel een foto van JP Balkenende en een tv-clip met Maxime Verhagen en toen wist ik het: de montuurloze bril! Die kan helemaal niet meer! Rosenthal, Kamp, Donner ook al.
Het is al een hele tijd, hoe lang, dat zou ik bij de opticien in Heerlen moeten navragen, een bril van het merk Silhouette. Montuurloos en met van die enorm buigzame titanium ‘veren’. Toch minstens een jaar of zeven, acht. Ik hoef tegenwoordig nooit meer andere glazen, mijn gezichtsvermogen is sinds mijn veertigste dusdanig verbeterd dat ik in heel veel gevallen uitstekend zónder bril kan. Ik hoef niet meer naar de opticien.
Van die Silhouette heb ik van het begin af aan al gedacht: dat is een vrijwel onzichtbare bril, die is volstrekt tijdloos en toevallig ook nog onverslijtbaar, dus ik heb nooit meer een nieuw montuur nodig. Ik zag intussen leeftijdgenoten worstelen met het probleem, waarbij ze vaak uitkwamen bij van die brilletjes bestaande uit zwart plastic met daarin ronde glazen van één centimeter doorsnee – je moest wel héél goede ogen hebben, wilde je met zo’n bril nog wat kunnen zien. Jeroen Krabbé, om een idee te geven. Je zou kunnen beweren dat jouw glazen nog door Antonie van Leeuwenhoek zelf geslepen waren. Dat gelooft natuurlijk niemand, maar het klinkt goed. Maar niemand is, bij mijn weten, ooit op dat idee gekomen.
Een tijdlang leek het er zelfs op of de Silhouette zou een vast item worden, zoals het colbert en de stropdas.
Tot ineens die enorme hoornen donkerbruine of zwarte maar soms ook schildpadgemarmerde of knalrode uilenbrillen hun intrede deden. Het sein werd gegeven door Giel Beelen, die er zijn petje voor afzette. Al snel gevolgd door Arie Boomsma. Zelfs een van mijn zonen stapte voor zo’n professoraal kijkijzer van zijn contactlenzen af. Er schijnen zelfs mensen te zijn die contactlenzen dragen plus zo’n bril met daarin vensterglas.
Dames geeft het, ik moet dat helaas toegeven, iets heel erg sexy’s, vooral als het mooie dames zijn, zoals bijvoorbeeld columniste Renske de Greef – van wie ik dus uitgerekend geen enkele foto mèt bril kan vinden, waarmee ze wel vaak staat afgebeeld bij haar stukjes in nrc.next.
Maar wacht even, ik kan gelukkig, zij het met terugwerkende kracht, toch nog doorgaan voor een trendsetter. Zie bijgaand portret uit 1966, huiver eventueel (ik deed dat ook, destijds, aan de mistige adem te zien) maar kijk naar die bril: juist, in de mode komt alles terug. Het aantal mogelijkheden is blijkbaar beperkt.
Als ik maar lang genoeg wacht kan die Silhouette gewoon óók weer. Op mijn honderdste verjaardag. Tot die tijd zie ik wel. Steeds meer, eigenlijk.
_______