Gisteravond met zeer veel genoegen keken naar The King Speech – op het moment dat ik dit schrijf weet ik nog niet hoe de Oscars zijn gevallen.
Zie verder Boek & Film
« januari 2011 | Hoofdmenu | maart 2011 »
Berichten van februari 2011
27 februari 2011
26 februari 2011
De tuinman in zijn gaarde
Als je geen doorgewinterde Brit bent, dan heb je niet zo gauw de neiging om oeverloos door te ouwehoeren over alles dat groeit en bloeit en altijd weer boeit
(™Dr Fop Y. Brouwer) en dan met name in de eigen tuin.
Maar ik heb geen tuin, het is meer een gaarde. Hoe dan ook, ik heb nog nooit ergens een tuin gezien die leek op die van mij. Nog niet in de verte. En aangezien ik er elke dag in rondloop en elke dag iets nieuws zie, zou ik eigenlijk best een apart weblog kunnen beginnen over mijn gaarde.
Maar ja, ik wil ook al weblogs in het Duits, Engels en Italiaans beginnen, en daarnaast moet ik ook nog werken, echt werken voor de kost, een belangrijk deel van het huishouden bestieren en om de haverklap als een donderslag bij heldere hemel ergens een schroefje, moertje, stangetje of boutje voor zien te vinden, dus die plannen bewaren we maar voor tegen de tijd dat ik dood ben. Die Duitse weblog, dat zou wat zijn, trouwens. Maar ja: da bin ich überfragt, ich muss doch höflichst bitten. Zoiets.
Ik heb me nog wel eens aangeboden als tuinman bij een Brits lid van het Hogerhuis, echt waar, hij woonde ergens in Kent, hij schreef me terug dat ik niet wist wat ik me op de hals haalde en vooral moest doorgaan met stukjes over de tuin schrijven. En daar had hij natuurlijk gelijk in.
Deze week heb ik trouwens een koffiestruik en een palmboom (Trachycarpus fortunei) van een nieuwe pot voorzien, het bekomen van die kunststof maar bedrieglijk op aardewerk lijkende potten met een doorsnee van 80 centimeter had nog een leuk apart stukje kunnen opleveren. Met name de palmboom was lood- en loodzwaar en bijna niet vast te pakken, zodat we met zijn tweeën echt blij waren toen we het ding in de pot hadden – hij staat een beetje scheef maar er is geen beweging meer in te krijgen, dus dat blijft maar zo.
Het opruimen van dood blad en oude bloeiwijzen levert, als elk jaar, een heleboel verrassingen op. Zoals de in bijna tropische weelde bloeiende Helleborussen, allemaal spontaan uit de grond gestegen kinderen van de eigen gaarde, met daarom heen weer bossen zaailingen, de volgende generatie. De tuin, de gaarde, is een echte Helleborustuin, wat weer het nadeel heeft dat er na half juni vrijwel niets meer bloeit. Ja Phloxen, daar moet ik er nog wat meer van hebben, en Japanse anemonen, maar dan is het alweer bijna september en daar wil ik helemaal nog niet aan denken.
Ook veel eetbaars doet zich voor, bossen brandnetels voor de dito soep en natuurlijk en vooral en massaal daslook, die de gaarde al veranderd heeft in een groen tapijt. De paardenbloemen worden dit jaar wéér niet gebleekt tot molsla, maar de zeekool (Crambe maritima) die heeft al een hoed op in de vorm van een omgekeerde bloempot.
En dat is maar een miniem greepje.
Een mals voorjaarsregentje daalt neer over de gaarde. Dat dan weer wel.
________
25 februari 2011
23 februari 2011
Vaste attributen van dictators
Het is geen nieuwe constatering, maar wel een die je vrijwel elke dag te berde kunt brengen: alles is relatief. Ik noem een concreet geval. Ik zou me kunnen voorstellen dat de Libiërs nogal blij zouden zijn met inwisseling van hun Grote Broer, Leider van de Grote Arabische Wereldrevolutie Mouammar el Ghadaffi tegen, noem eens wat, Hosni Mubarak. Of misschien ook niet, wie weet. Hosni had iets patriarchaals, maar hij kon nog wel uit zijn woorden komen.
De treffendste typering van de Libische dictator had Volkskrantcolumnist Bert Wagendorp gisteren: woestijnclown, oudere broer van Frank Zappa, ouwe rocker uit de Sahara. Die wij, in Oost en West, de laatste jaren allemaal hebben omarmd omdat hij olie heeft, en gas, en een vuistvol dollars. Ja, hij moest eens wat doen aan de jeugdwerkloosheid, maar we wisten uit eigen ondervinding dat dat nog niet zo gemakkelijk is. Als we hem nou toch eens die tanks leverden, de jongens die daarmee zouden rijden konden dan worden uitgeschreven als werklozen. Ja, wij in het Westen, wij weten hoe je genereus moet zijn.
Alles is relatief, zei ik al, en dan is de weg open naar historische vergelijkingen. Bijvoorbeeld van het type: hoe gek is de gemiddelde dictator, en hoe kun je merken dat hij op zijn laatste benen loopt? Midden-Oostendeskundige Bertus Hendriks, die naar verluidt al weken slaapt achter dat opklappende tv-toestel in Nieuwsuur, maakte een ongenadige vergelijking, na Ghadaffi’s toespraak, als het dat tenminste was, van gisteren. Namelijk met de speech van Hitler, eind april 1945, zoals te zien in de film Der Untergang. Op dat moment was Adolf nog bevelhebber over twaalf kinderen en een ondergrondse bunker met zuipende en neukende laatste volgelingen. Een geweldig woedend geraaskal van een gepatenteerde krankzinnige, die als laatste inziet dat hij aan het eind is van zijn mogelijkheden – op Youtube zijn daarvan vele parodieën te zien. Van Ghadaffi nog niet, maar dat gaat zeker komen.
Kinderen, laatste volgelingen, wat missen we nog aan vaste attributen van echte en kandidaatdictators? Tederheid tegenover bejaarden en dieren, natuurlijk. En dan komen wij Hollanders aan de beurt. Bij bejaarden is het gemakkelijk scoren: als er eindelijk eens iemand bereid is koffie voor ze in te schenken, maakt het niet uit wie het is. Desnoods Ghadaffi. Dus dan valt Geert W. nog reuze mee.
Let op mijn woorden: ik ben geen dierenliefhebber, maar ik heb wel eens een paar katten gehad. Die kat die ik bedoel, die wilde weg, weg, weg van Geert, de paniek droop uit zijn/haar ogen. Gewaagd voorstel in het huidige tijdsgewricht waarin meer dan ooit het welzijn van kinderen centraal staat: neem eens een kind op de arm en kus het achter een oortje.
En denk daarbij: alles is relatief.
________
22 februari 2011
21 februari 2011
Van knetter-, klompen- en stormhout
Tik voor de aardigheid eens de zoekterm Openhaardhout in en je ziet meteen dat dit big business betreft: 101.000 hits, tientallen commerciële websites zijn er en op Marktplaatsachtigen wordt ook het nodige hout aan geboden. De commerciëlen zien er aantrekkelijk uit: keurig gestapelde blokken hout, allemaal precies even lang, verpakt op pallets met een net er omheen, een lust voor het oog.
Maar als je al dat hout voor de deur hebt, dan moet je het pak toch open maken en de inhoud overbrengen naar de plek waar je het wilt bewaren. Allemaal mooi, het is zuiver beuken of eiken, of een mengsel ervan, het hout is ovengedroogd, en dus nog net niet verbrand – en het kost een vermogen, vaak omdat de houthandelaar ergens op Terschelling, in Noordoost Groningen, Cadzand of Heerhugowaard blijkt te huizen en voor die rit naar Zuid-Limburg ook wel iets terug wil krijgen.
Hier is dus een moment aangebroken dat je, als verstokt internetkoper, terug moet vallen naar vroeger eeuwen: je vraagt in je kennissenkring aan eigenaars van allesbranders waar zij hun hout betrekken en je krijgt meteen een stuk of zeven mobiele nummers. (Al je eigen adresjes blijken er inmiddels de brui aan te hebben gegeven.) Allemaal gebeld, zijn kennelijk collectief aan het zagen, hakken of rondrijden met hout, want je moet ze allemaal inspreken.
Van de zeven belt er ééntje terug. Hij heeft hout, hij moet het nog zagen en het moet een jaar liggen voor het een beetje droog zal zijn. Antwoord op de vraag: wat is het voor hout blijft een beetje vaag, hij wil kennelijk de handen vrij houden. Goed, dan maar geïnformeerd naar de twee grootste gevaren: is er dennenhout (knetterhout) bij of populierenhout (klompenhout)? Ja, wel wat populieren, maar geen dennen. Hoeveel populieren? Toch niet alles – dat hout is de schoorsteen uit voor het goed en wel brandt – nee, zegt de man in Klimmen, een klein deel. De rest beuken, berken, kersen, essen, eiken, hij weet wat de doorgewinterde openhaardstoker wil horen. Eind van de maand zal hij bellen, nadat je hebt vernomen dat zijn tarief buitengewoon gunstig afsteekt tegen die van de houtman op Ameland of in Rijsbergen.
Vrijdag belde hij. Zaterdagmorgen tien uur staat de vracht voor de deur. Het is een gesloten bestelbus van een firma die dingen slijpt, achterin ligt een chaotische berg, soms krom, soms te lang maar gelukkig wel van het juiste mengsel. Duidelijk stormhout. Gedrieën hebben we het in een uur in de houtschuur opgestapeld, het is zelfs iets meer dan de bestelde drie kubieke meter.
Ouderwets gevoel: wat er ook gebeurt met gas en elektriciteit de komende winter, kou hoeven we niet te lijden.
_______
20 februari 2011
Het trotse bezit van een wijnkelder
Waarom heeft een mens een wijnkelder? Op de eerste, tweede en derde plaats om de wijnkenner, de bonvivant, de gourmand en de gepatenteerde zuiplap, en dat in willekeurige volgorde uit te hangen. Verder had ik ooit het idee dat een wijnkelder, net als een tweede badkamer en een tweede toilet, het huis een hogere verkoopwaarde zou verschaffen.
Bovendien was ik op het moment dat het besluit viel dat er een wijnkelder in de uitbreiding van het huis zou komen de trotse eigenaar van een hoeveelheid Italiaanse bewaarwijnen uit de geboortejaren van de kinderen, te weten een Brunello di Montalcino uit 1983 en een Aglianico del Vulture uit 1987, en die lagen in de kruipruimte onder het huis ook niet echt gunstig te wachten tot ze op dronk waren.
Ik verfde de muren van de wijnkelder met ondrinkbaar geworden wijn, zodat meteen de juiste sfeer ontstond. En ik begon als een gek te kopen. Wijnen die volgens de aanbieders nu goedkoop te koop waren en een jaar of zes à tien of twaalf moesten ‘liggen’ om de ambrozijn te worden die de grote namen beloofden. En veel geld waard.
Nou ja, er was plaats voor zeshonderd flessen, dus dan ben je op zekere dag vol, al ging er natuurlijk elke dag weer een fles af, en op sommige dagen wel meer, soms wel zes of zeven, o schande.
Wat me vooral opviel, dat was dat de bewaarwijnen eigenlijk helemaal niet goedkoop waren, dat je voor hetzelfde geld ook wijn kon kopen die al op dronk was en nog goed te drinken ook – tegelijk merkte ik van lieverlede dat de dure wijnen uit de omgeving van Bordeaux na jaren in de wijnkelder op het moment dat ze op dronk moesten zijn nog altijd even ondrinkbaar waren als op de dag dat ze gebotteld werden. Dat is, haast ik me toe te voegen, deels een kwestie van smaak.
Nog altijd komen er flessen uit de kelder die wèl op dronk zijn, na de geschatte bewaartijd. Veruit de meeste. Maar ik moet eerlijk zeggen dat er ook steeds meer flessen zijn ‘omgekiept’, bruin vocht bevatten of die door een schimmel in de kurk of in het rijpingsvat ‘kurk’ hebben en daardoor ondrinkbaar zijn geworden. De inhoud van sommige van die flessen kan nog ‘gered’ worden door er glühwein van te maken, maar eerlijk is eerlijk: daar ga je op zekere dag ook scheel van zien.
Uiteindelijk kom je tot de conclusie: het heeft eigenlijk geen zin om grote hoeveelheden wijn te kopen en in de kelder te leggen.
Hij is nu dus half leeg, op een plank staan de flessen uit het trotse verleden – allemaal leeg, natuurlijk. Verder liggen er flessen die een beetje souvenirs zijn: flessen uit 1974, 1975, die we zelf meer dan dertig jaar geleden in Toscane kochten, bijvoorbeeld. Nog dicht, maar ongetwijfeld ook niet meer te drinken.
De kelder is nog altijd een wijnkelder, waar we wijn uit drinken. Maar langzamerhand wordt het een museum, een soort postzegelverzameling, waar je geregeld even gezellig naar gaat kijken en daarna bij een betrouwbare slijter een doosje koopt dat je de dagen daarna leeg drinkt.
Zo doet een mens de ene nuttige ervaring na de andere op.
___________
Laatste reacties