De echte blogger schrikt er niet voor terug, sterker nog, hij slaat toe wanneer hij de kans krijgt om te schrijven over iets waar hij niets van weet. Dus dat doe ik vandaag weer eens (ik doe het vrijwel elke dag, ik snap eigenlijk niet waarom ik er nu zo uitdrukkelijk een inleiding van maak.)
Ze gebruiken er zelfs een afkorting voor, BZV en echt waar: ik heb het moeten opzoeken, dat dat Boer Zoekt Vrouw betekent. BZV is, deel ik de enige andere Nederlander buiten mij mee die het nog nooit heeft gezien, of één keer heeft geprobeerd en na tien minuten met een gevoel van vervreemding het telefoonboek is gaan lezen, BZV is een televisieprogramma. Het wordt gepresenteerd door een heel lief blond meisje dat spreekt met een bijpassend accent, dat doet denken aan het bucolische gerecht hete bliksem met kaantjes. Voor de goegemeente heet ze inmiddels eenvoudig ‘Yvon’.
Afgelopen zondagavond keken er vijfeneenhalf miljoen Nederlanders naar, dat aantal nadert het gemiddelde publiek voor iets anders waar ik het ook geen tien minuten bij uithoud, namelijk voeballe.
Eerlijk is eerlijk, ik heb er, te hooi en te gras – kent u die uitdrukking? – wel eens een stukje van gezien. Voor de vrouwen die afkomen op de boeren die een vrouw zoeken, moet dit het laatste wanhoopsoffensief zijn. Als dit ook mislukt, kunnen ze nog kiezen: of zich opknopen, of een bank overvallen. Die tv-serie wil ik dan weer wèl zien.
De boeren in kwestie zijn vaak, zowel qua uiterlijk als qua optreden, nauwelijks te onderscheiden van de suikerbieten die zij aan hun akkers plegen te ontlokken. Ik snap er absoluut geen zak van waarom dit zo schitterend is dat het op de televisie moet worden uitgezonden en ook door mensen wordt bekeken. Vijfeneenhalf miljoen. Al haakt wel twintig procent af als de boer in kwestie een koeienhoef staat te besnijden en daarbij zijn seksleven bespreekt. Met een vrouw met een honkbalpet diep in de ogen. Voor mensen met een baan op het niveau van Debiteuren Crediteuren, daar kan het een must voor zijn, dat sluit ik niet uit.
De boeren zijn vrijwel zonder uitzondering types die, voordat er datingsites op internet bestonden, hun diepste verlangens plachten te vervatten in contactadvertenties in dag- en weekbladen met de volgende, onveranderlijke tekst: ‘Boer zoekt vrouw met tractor – foto van tractor op erewoord retour’. Dezer dagen zag ik trouwens een nog directere variant: ‘Boer met kettingzaag zoekt vrouw met bos’. En laten we elkaar geen mietje noemen: de boeren van Yvon zijn gewoon op zoek naar een slaaf.
De kern van het programma is, dat Yvon op elke boer die zich in zijn wanhoop tot de KRO heeft gewend een stel vrouwen afstuurt. Waarna de boer in de loop van de serie programma’s op zo bot mogelijke wijze alle vrouwen, desgewenst op één na, van zich af trapt. En als er dan een over is, haar, in de geur van varkensmest, op arcadische wijze overweldigt, zoals hij het de stier bij de koe heeft ziet doen, waarbij Yvon zedig terzijde kijkt. Naar de suikerbieten, bijvoorbeeld.
Stel ik me zo voor. Want gezien heb ik het programma nooit helemaal en de laatste tijd dus al helemaal niet meer. En dat zou ik, als het u om het even is, graag ook zo houden.
________