Was dat niet Chiel Montagne, Op Volle Toeren? Die kon geloof ik niet zingen, anders zagen we hem misschien nog terug in de Nieuwe Volle Toeren, en wel die van Ali B. Veel verschil is er niet, de snor van Montagne is alleen verhuisd naar de nek van Ali B. Flauw grapje natuurlijk, want er was één groot verschil: Montagne draaide destijds volkomen ongevaarlijke want zeer populaire muziek. Van het achtdelige Tros tv-programma Ali B. op volle toeren kun je niet zeggen dat populariteit er het eerste doel van is. Voor iemand anders het doet, zou ik het willen voordragen voor de volgende prijzen: lulligste idee, lulligste uitvoering, lulligste resultaten.
Het idee is: zoek een min of meer uitgerangeerde Hollandse zanger of zangeres van levens- en/of andere gevoelige liederen die wel weer eens op de tv wil; zeg tegen Ali B., die echt overal voor te vinden is als hij er maar mee op tv komt, dat hij in zijn rappers-onderwereld een markant exemplaar mag uitzoeken. Het tweetal gaat achtereenvolgens op bezoek bij Lenny Kuhr, Ben Kramer en Willeke Alberti (er volgen er nog vijf – André Hazes zou een mooie apotheose zijn, bijvoorbeeld op de middenstip in de Arena) laat horen hoe je rapt en vraagt de kandidaat iets van haar/zijn kunnen te tonen. Daarna wisselen het rappersduo en de verbleekte ster de liedjes uit, gaan er thuis een poosje wanhopig naar zitten kijken en maken er over en weer een eigen versie van.
Dat werd bij Lenny Kuhr natuurlijk De Troubadour – aan Ali B. en rapper Keizer moest even kort worden uitgelegd wat dat voor iets is en toen zag je ineens de kernboodschap van het programmaformat: rappers zijn de troubadours van de eenentwintigste eeuw!
Gisteravond zag ik voor het eerst een complete uitzending, en ik vrees ook de laatste. Willeke Alberti die Ali B. ontvangt, die ditmaal in gezelschap is van een apart type, genaamd Kleine Viezerik. Een jongeman met een ijzeren gebit en op zijn lichaam nog ruimte voor een of twee tatoeages van ongeveer drie centimeter doorsnee. Willeke keek of ze, eh, nu wel heel bijzondere visite had. O nee, Visite was van Lenny Kuhr. Gingen Ali B. en de Kleine Viezerik iets moois maken van Spiegelbeeld? Nee, het werd Telkens Weer.
Terwijl Ali B. ermee aan de slag ging – de Kleine Viezerik bleek toch drukke bezigheden elders te hebben – wendde Willeke zich tot haar core business: een optreden voor de bevolking van een bejaardentehuis. Dat gebeurt ook telkens weer, de laatste tijd.
Hoe rekbaar ook je opvatting van muziek, rap is géén muziek maar meer wat ze in de operawereld parlando noemen, een recitatief desnoods. Wat Willeke Alberti doet is met prachtige uithalen galmen. Pogingen die twee te combineren zijn tot mislukken gedoemd.
Hoe dan ook, de resultaten van de inspanningen om tot elkaar te komen zullen weliswaar nooit de hitlijsten bestormen – maar leuk was het wel dat blank en zwart althans voor de camera’s van de Tros best wel in grote welwillendheid tezamen gingen. Eat that, Geert Wilders.
Misschien is dit nog een leuk ideetje: we nemen een islamitische en een gristelijke bokser, in de ring ermee en kijken wie er wint. En dat ze dan weigeren te winnen maar elkaar snikkend in de armen vallen en samen een lied aanheffen. Dáár kunnen we wat mee.
______