Er hoeft niet dát te gebeuren, of je hebt er een nieuwe held bij. Mijn nieuwe held van vandaag is natuurlijk Ira Helsloot, hoogleraar crisisbeheersing. In zijn gesprek met Sacha de Boer in het NOS Journaal van gisteravond kon hij zich juist voldoende beheersen om niet juichend en zingend op tafel te springen voor een woeste vreugdedans, liefst met een enorme rokende en brandende fakkel in de hand. Wat hem betreft ging die brand in Moerdijk nog een week door, en daar had hij gelijk in: daar op dat idyllische plekje langs het Hollands Diep liggen voldoende bedrijven met tanks met daarin explosieve en bijtende stoffen voor wel twéé weken; om dat met eigen ogen te zien hoef je maar even maps.live.com aan te tasten, het juiste adres in Moerdijk is Vlasweg.
Ja Ira is mijn nieuwe held, omdat hij in zijn hart net zo’n pyromaan is als ik. Hij is hoogleraar crisisbeheersing geworden omdat hij eigenlijk vóór crisis-uit-de-handloping is, hij is de pyromaan die bij de brandweer gaat.
En ik ben de verslaggever die de branden verslaat. Jaloers was ik in Nijmegen, op de redactie van De Gelderlander, dat ik stomme raadsvergaderingen moest verslaan terwijl ik collega’s had die oliegoed, zuidwesters en lieslaarzen achter in de auto hadden liggen en die ook geregeld aan moesten als er weer eens ergens rook was, want ook toen gold: waar rook is, is vuur, en vuur dat willen we zien, van zo dichtbij mogelijk. Ja, inderdaad, met de poten in het bluswater. En die collega’s, laten we elkaar geen Mietje noemen, wilden vooral dat de brand dóórging, een snel gebluste brand was een vieze stinkende boel en vooral een gemiste kans.
Ik had gisteren wel in de plaats willen zijn van Antoine Peters of Kees van Dam die namens hun tv-journaals vóór de brand stonden en bij elke bijkans nucleaire explosie onwillekeurig even wegdoken maar diep in hun hart, en in dat van mij en van Ira Helsloot met volle teugen van desnoods giftige rook genoten, van de brand en van hun vak, dat hen in staat stelde daar te zijn en de mensen te laten zien wat er nu weer loos was in de fascinerende bedrijfstak die chemie heet. En ze werden op hun wenken bediend, want toen de brand minder leek te worden sloeg hij alsnog, en precies tijdens de live uitzending, over naar nog zo’n tank en kon het genieten met hernieuwde kracht beginnen.
Ik genoot trouwens – iets minder – ook van de burgemeester van Moerdijk, die parmantig verklaarde dat Chemie Pack in voorbije jaren weliswaar enkele malen bedenkelijk uit inspecties te voorschijn was gekomen, maar bij de inspectie in oktober jongstleden was alles in orde geweest.
Dat is zoiets als: de gemeente Moerdijk heeft China voor de laatste keer gewaarschuwd, en daar hebben ze van geleerd, in Peking, en zijn tot inkeer gekomen. Nederland heeft een raar systeem, daar moet de gemeente op wier grondgebied een grote chemische kolos gevestigd is, die qua veiligheid in toom zien te houden. Al heeft die gemeente maar een paar duizend inwoners die onmogelijk de gespecialiseerde experts kunnen betalen die zo’n bedrijf daadwerkelijk bij de lurven kunnen pakken.
Gisteren dreef de rook van de brand over het dichtstbevolkte deel van Nederland. Men werd geadviseerd ramen en deuren gesloten te houden, en naar TV Rijnmond te kijken. Waarmee maar weer eens bevestigd werd dat Nederland volstrekt ongeschikt is voor chemische industrie op dit niveau.
Ira Helsloot en ik genieten intussen met volle teugen en als het te gek wordt hebben we het gasmasker onder handbereik. Maar voor honderdduizenden mensen in benauwde huizen met krijsende kinderen en ramen en deuren dicht is er misschien toch minder te genieten.
__________