Drie heren in net iets te klein pak (staat sneller), de meest linkse is de meest rechtse en oefent dan ook met laarzen, de twee rechtse die een beetje minder rechts zijn maar niet erg veel – ze verdringen elkaar als het ware op rechts – hebben afgetrapte schoenen aan, die van de middelste zijn zwart, die van de rechtse bruin, een kleur waarop je in dit verband een complete symbolistische roman zou kunnen loslaten.
Ze zijn zo gretig dat de beveiligingsmannen het niet kunnen bijhouden, ze zijn net achter hen te zien, een van hen frommelt nog wat aan zijn oortje. Wilders, Rutte en Verhagen, want die zijn het, dat hadden jullie natuurlijk al gelijk in de smiezen, hebben haast, en onwillekeurig tonen ze daarmee hun daadkracht. De breedste grijns is te zien op het gezicht van Geert Wilders, geen wonder, hij heeft het toch maar geflikt om het heft in handen te nemen. Hij vertoont trouwens een lichte neiging tot embonpoint. Rutte kijkt als een schooljongen die zojuist een tien met een griffel en een zoen van de juffrouw heeft gekregen, Verhagen blikt alweer vooruit, hij overweegt de tekst waarmee hij zich uit een verradersrol zal gaan kletsen, en oefent alvast het daarbij behorende innemende gezicht van een betrapte schooljongen. Of het logo van Monumentenzorg boven zijn hoofd er ook iets mee te maken heeft, de Heere zal het zeggen.
Dit is de foto waarvoor fotograaf Evert-Jan Daniëls de Zilveren Camera heeft gekregen, en als gebruikelijk zou ik daar meteen als kanttekening bij willen plaatsen: als het toch het kabinet moet zijn, dan had ik liever een prent gezien van de innige omhelzing van hetzelfde drietal, een paar minuten eerder (of later, dat kan ik niet zien.) Of nog mooier: de foto van de vier beste politici van Nederland, samen het ideale kabinet, ontspannen een ijsje etend op het Plein in Den Haag.
‘Hoe langer je naar deze foto kijkt, hoe rijker hij wordt,’ zei jurylid Ruud Visschedijk, maar dat is natuurlijk een beginnersfout. In elke foto die je wat langer bekijkt zie je meer dan er in zit, en zeker als de foto eerst genomineerd en daarna uitverkoren is voor de Zilveren Camera.
In diverse besprekingen van de foto komt het woord daadkracht voor, maar die daadkracht komt geheel voor rekening van de fotograaf. Door het kiezen van een korte brandpuntsafstand ontstaat een zekere vertekening in de foto, waardoor met name de stappen van de drie veel dynamischer en krachtiger overkomen dan in werkelijkheid het geval zal zijn geweest, en dat geldt dan vooral voor het rechterbeen van Mark Rutte, de stand van been en voeten doen denken aan zeer daadkrachtige stripfiguren op weg naar een beslissende fase in het verhaal. Hij wint omdat hij toevallig iets dichter bij de fotograaf is.
Ik doe verder niks af aan Daniëls’ prestatie hoor, je zult er maar staan met twintig ellebogende collega’s.
En pas in de donkere kamer, of wat daar tegenwoordig voor doorgaat, zag hij dat het goed was. Een doodgewone foto van een bijzonder moment. Een bijzondere foto op een routineus moment. Kies maar.
_______