Dit is een nieuwe aflevering in de serie ‘Dus dan draag ik een inlegkruisje wegens licht urineverlies, nou èn?’ Dus als u nog moet ontbijten kunt u misschien voorlopig het beste even afhaken en na de lunch terugkomen.
Het is toch zeker een kleine vijftig jaar geleden dat ik op kamers woonde in een pension waar zich ook een oudere man ophield, die meneer Martini heette, en die altijd rond acht uur ’s avonds bij mij aanklopte en binnen wilde komen, voor een gesprek over door hem ontdekte complotten, meen ik. Hij was steevast gehuld in een vergeelde lange onderbroek en dito borstrok, waarbij ik me tot taak stelde per se niet visueel in ogenschouw te nemen waar ongeveer de vergeling het sterkst opviel.
Met name de afgelopen twee of drie jaar ben ik meer gaan begrijpen van meneer Martini en dan in het bijzonder van zijn voorkeur voor hoogst onflatteuze ondermode. Want, jongens en meisjes, met het klimmen der jaren gaat de ooit zo efficiënte warmtehuishouding van het menselijk lichaam steeds meer haperen en dat leidt er vooral in de winter toe, dat je in een normaal verwarmd huis loopt te verrekken van de kou. Je krijgt zo’n ijzig laagje tussen je opperhuid en de rest van de inhoud van je lichaam, dat je doet verlangen naar een laaiend openhaardvuur en naar oprollen onder een dubbel donzen dekbed, op een voluit loeiende elektrische deken, naast iemand die net zo’n behoefte aan menselijke warmte heeft als jij.
Maar ja, je kunt niet de hele winter in bed blijven, je moet zelfs wel eens de deur uit en dan zit de oplossing toch in vijf kilo kleren van onbesproken kwaliteit. En dan nog kan de wind onderin de pijpen van je pantalon.
Waarna de speurtocht naar aanvullende maatregelen een aanvang kan nemen. Helaas heb ik niet voldoende gekeken op het internet. Ik kwam daar wel in een winkel die ook in kojbojlaarzen en leren franjejekkies doet en die had een long john, een echte, met zo’n luik aan de achterkant. Rood, ook nog.
Maar dat was me toch te gortig, zeker m et die zwarte hoed erbij en uiteindelijk dacht ik: de Hema of liever nog V&D, die hebben nog oog voor de ouder wordende medemens, die moeten toch gewone lange onderbroeken van het merk Jansen & Tilanus hebben, of van Jaeger, met bijpassende borstrok? Om kort te gaan: de Hema is daar inmiddels veel te hip voor, maar V&D niet.
Hoewel: ze lopen er niet erg mee te koop. Want ergens achter in de zaak, waar je bijna denkt: nu ben ik in het magazijn beland, waar sinds 1934 niemand meer is geweest, daar vind je, als je goed onder de onderste plank van een uitstalkast kijkt, nog een paar doosjes. In mijn maat precies één stelletje, donkergrijs van kleur. Later vond Djamila ook nog een wit – als ik het aan heb en me voor de spiegel opstel, moet ik aan meneer Martini denken.
Alleen ga ik de vergeling met succes te lijf door het dragen van de Protection for men inlegkruisjes van het Kruidvat, die mij er doen uitzien als zo’n heftig geschapen balletdanser. Wat meer is: het ondergoed houdt me lekker warm.
Het blijft intussen ‘second best’. Want nu de winter even neigt naar normale temperaturen boven de tien graden, heb ik de long johns met succes uitgedaan. Dat geslobber om de benen maakt namelijk dat ik me veel ouder voel dan achttien, en dat is natuurlijk óók weer niet de bedoeling.
_________