Soms, eigenlijk te vaak, schaam ik me kapot voor mijn collega’s. Nee, laten we het omkeren: wie zich wil tooien met de titel ‘journalist’, die moet tonen dat hij of zij voldoet aan een aantal eisen die feitelijk neerkomen op twee ijzersterke tegeltjeswijsheden: ‘Hou je fatsoen’ en: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.’ Als dat is doorgevoerd en streng wordt gehandhaafd, dan wijzig ik mijn standpunt mettertijd wellicht. En wie zijn bek open trekt en roept: ‘Censuur!’ die heeft aan mij een hele moeilijke.
Het is een bekend feit dat veroordeelde pedofielen in de gevangenis een zwaar leven leiden. Ze zijn in de pikorde van het gevang degenen die de positie van paria innemen. Je familie uitmoorden, roofovervallen plegen, inbraken met geweld, ouwe omaatjes met een rotsmoes de laatste centjes aftroggelen, drugs smokkelen en/of verkopen, allemaal prima – maar kom niet aan de kinderen. En dus worden veroordeelde kinderverkrachters nogal eens ruw aangepakt, tja, het zijn niet allemaal lieverdjes in de bajes, nog altijd het afvoerputje van de samenleving.
Maar er zijn collega’s die denken: wat in de gevangenis mag, dat mag en moet daar buiten helemáál. Wie dus werkt bij een commercieel nieuwsorgaan – ik noem een willekeurig voorbeeld: De Telegraaf – die weet: als er nieuws is over pedofielen dan mogen we helemaal los. En dus wordt het innemende portret van de (nog altijd vermeende) pedofiele misdadiger vrijwel dagelijks getoond en mag ineens verder ook alles, zoals het uitpluizen van het privéleven van de verdachte, inclusief allerlei dingen die niets met de zaak te maken hebben, publiceren van foto’s waarop de verdachte zich liefderijk ontfermt over een minstens voor de ouders herkenbaar getoond kind, je kunt er werkelijk alles bijhalen, als het maar het gesundes Volksempfinden voedt; en uiteraard de oplage.
Het is een grof schandaal dat de burgemeester van Amsterdam en de juridische raadsman van de ouders van kinderen die wellicht iets is aangedaan nota bene moeten vrágen of er alstublieft iets terughoudender kan worden bericht. En dan heb ik het er nog niet over dat het tegenwoordig steeds vaker normaal wordt gevonden mensen die zijn gearresteerd, zelfs mensen die nog niet eens zijn gearresteerd, al schuldig te achten, waarna je met ze mag doen wat je wilt. En dat komt uit de raarste hoeken, ik hoorde op Radio 1 een forum waarin een jeugdig klinkende mevrouw regelrecht opriep tot een soort volksgericht: ze zei althans dat het volk er recht op heeft alle details te kennen, om zo beter te kunnen oordelen.
Ik zou die mevrouw willen toevoegen: die meneer die gearresteerd is, die heeft misschien wel dingen gedaan die, wanneer een normale opa ze met zijn kleinkinderen doet, volkomen onschuldig zijn. Dat had hij, als professionele hulpverlener, wellicht niet moeten doen, maar het is nog veel te vroeg om hem nu al en zonder tussenkomst van de bevoegde rechter, al publiekelijk weg te zetten als een monster.
Op die manier maak je van onze zogenaamde beschaafde samenleving een soort gevangenis, waar uiteindelijk alle min of meer gestoorden gezellig met en tegen elkaar in de slag gaan.
_________