Sinds jaar en dag is mijn standpunt duidelijk: weg met het koningshuis, leve de republiek. Daar is de laatste tijd geen noemenswaardige wijziging in gekomen, dus hier zou dit stukje al klaar kunnen zijn.
Wat ook niet verandert: de hondentrouw van het Nederlandse volk inclusief de politiek ‘Kamerbreed’ ten opzichte van het koningshuis. Men vindt het geen onderwerp om ter discussie te stellen. Er zijn grotere problemen, zoals het vinden van een antwoord op de vraag wie op Oudejaarsavond thuis moet blijven, wie de beste oliebollen bakt en wat politiemensen nu wel of niet zouden mogen twitteren. Ik ben het daar trouwens wel mee eens dat we die dingen eerst maar eens moeten zien op te lossen, het zal nog moeite zat kosten en het is nog maar drie dagen tot 31 december.
Goed, dan hebben we dus een mystiek figuur als staatshoofd. Ik heb haar gezien, terwijl ze de Kersttoespraak voorlas. Wat ziet ze er uit, ze doet dit duidelijk niet meer voor de lol, ze voelt zich verplicht het te blijven doen tot het bittere einde, ze is dat verplicht aan haar status van halfgod. Met die blik van een droevig levensmoe bosdier dreunt ze de gebruikelijke gemeenplaatsen op. De liturgie van de koningschapsmis. De camera zwerft af en toe weg naar het raam, of de regisseur het niet meer kan aanzien, en daar zie je de besneeuwde paleistuin, met gebeeldhouwde leeuwen en oude coniferen, waartussen het staatshoofd, in gepeins verzonken, haar eenzame dagen slijt en af en toe haar hondje uitlaat. Wij mogen eens per jaar dat park zien, zodat wij denken dat wij hier van doen hebben met een rechtstreekse, live uitzending. Dat moet live, worden wij geacht te denken, want de mythe, het mystiek lichaam kán niet eens elektronisch worden vastgelegd, zo etherisch is het.
Een paar uur later hoor je het bericht dat het Nederlandse staatshoofd op het moment van de uitzending al sinds enkele dagen met haar oudste zoon, haar schoondochter en drie kleindochters lekker met een glaasje wodka onder handbereik in een Argentijns lustoord in het zonnetje zit, in vrolijke kout gewikkeld met een vertegenwoordiger van het voormalige dictatoriale regime van Argentinië, te weten de schoonvader van de kroonprins. Een paar kilometer verder wordt net een Transaviapiloot op borgtocht vrijgelaten: hij zit vast op verdenking van het besturen van een vliegtuig (van Nederlands fabrikaat) waar onwelgevallige leden van de linkse kerk boven zee uit geflikkerd werden. Het is lang geleden, maar het klinkt nog steeds goed.
Niks live kerstboodschap dus! Het is al maanden geleden opgenomen.
Ik zag een foto waarop de gezellige prinsesjes met hun dikke wangetjes, gestoken in schattige eendere pakjes, margrietjes plukken op het Argentijnse platteland, ja daar verteder je een deel van het Nederlandse volk wel mee, dat verbeten zwijgend ploetert in de sneeuw, dat vecht tegen bevroren leidingen, dat zich arm stookt tegen de snijdende kou, dat in lompen gehuld bijeen kruipt bij een armzalig vuurtje, gestookt uit het hout van het onder de sneeuwlast ingestorte dak, dat tegen depressie en uitzichtloosheid strijdt met behulp van het laatste glaasje diesel uit de in de sneeuw vastgevroren auto.
Ik zeg het nog maar eens: weg met het koningshuis, leve de republiek!
________