SanteLOGie

Jeugdwerkloosheid zo goed als opgelost

Als je goed luistert, hoor je wel eens positieve geluiden. Zo hoorde ik gisteren iemand op de radio suggereren dat de productie van allerlei dingen in China snel duurder wordt, en wel zodanig dat je er over zou kunnen denken om daarheen verhuisde productie terug te halen naar Europa. Met positief resultaat. De man die het suggereerde noemde veiligheidshalve een buitenlands voorbeeld, namelijk de jeugdwerkloosheid in Spanje: laat die jongens en meisjes daar die dingetjes in elkaar zetten die nu nog in China worden gemaakt, vul het daarbij behorende hongerloontje aan met een deel van de uitkering die ze momenteel genieten en voilà, minstens twee grote problemen opgelost. Blijft nog één puntje over: tot nu toe kon je die jongelui niet verplichten om dat werk aan te pakken, maar daar weet Ivo Opstelten vast wel een oplossing voor.

Tot wat voor excessen die vlucht naar lagelonenlanden geleid heeft, kwam aan het licht na het ongeval met de garnalenvrachtauto van Klaas Puul in de buurt van Volendam. Die auto was even heen en weer geweest naar Marokko met een lading garnalen. De beestjes waren in de Noordzee gevangen, door de chauffeurs van Klaas, in dit geval twee Marokkanen (ook goedkoop!) naar Marokko gereden, daar gepeld en teruggebracht – bijna thuis gleden ze in een sloot en vertelden het niet na, de garnalen niet, en de chauffeurs ook niet. Maar die vrachtwagen had dus volstrekt onnodig vijfduizend kilometer gereden, en 1700 liter diesel verstookt. Over het milieu zullen we het maar niet hebben. En ook niet over het loontje dat die vrouwen in Marokko voor het pellen krijgen. Als je de jeugd van Volendam nu eens kon bewegen wat minder coke te snuiven en wat meer garnalen te pellen is dat probleem ook opgelost.

Minister van onderwijs Marja Het Spoor-Bijsterveldt draagt behulpzaam bij aan het nader brengen van deze oplossing door te vertellen dat het onderwijs voortaan eenvoudiger gaat. Alleen nog Nederlands, Engels en wiskunde en andere exacte vakken, en geen flauwekulprofielen meer op het eindexamen middelbare school. Iedereen die geen talent heeft voor exact kan, met andere woorden, zo naar de garnalenpellerij.

Niet zeggen dat het kabinet geen fantasie heeft dus. Dat toont staatssecretaris Halve Zoolstra ook alweer aan met zijn briljante idee: voorstellingen die weinig publiek trekken worden niet meer gesubsidieerd. Blijkbaar gaat de subsidie voortaan alleen nog maar naar André Rieu en Marco Borsato, eventueel ook nog naar Nick en Simon en Joop van den Ende. De rest van de jongelui van het ballet, het experimenteel toneel, de filmacademie en ander vruchteloos gepriegel kan ook alweer naar de garnalenpellerij. Over experimenteel gesproken.

O ja, Marja, ik heb trouwens een beter idee: leer ze alleen maar lezen, schrijven en (een beetje) rekenen, daar blijven ze dom door en worden er flink gewillig van. Is ook wel nodig, in de garnalenpellerij. En het onderwijs kan voortaan toe met tweehonderd leraren, schat ik nu even met de natte vinger. Lagelonenleraren, uiteraard.

________

hhBest

Boek &Film

Over hoofdredacties en poten

Je hebt van die dagen dat je zonder veel inspiratie zit. Je stelt te hoge eisen aan je onderwerpen. Maar als je dus niks weet, dan begin je gewoon een soort dagboek. Dat is het mooie van het bloggen: dat is columns schrijven zonder dat een hoofdredacteur, die toch eigenlijk alleen maar jaloers is op jouw talent en die vooral hoofdredacteur is geworden omdat hij zo virtuoos kon vergadertijgeren, je terug kan commanderen. En je daarmee qua onderwerpen en inspiratie nog verder op het toch al verkeerde been zet. Nadeel is dat het gebrek aan een dienstbetrekking met gezagsverhouding met zich meebrengt, dat het geen flikker opbrengt natuurlijk.

Over flikkers gesproken: Vorige week werd in DWDD en trouwens ook in enige kwaliteitskranten, hoog opgegeven van de komende afleveringen van ’t Schaep met Vijf Pooten, of hoe dat tegenwoordig ook heet. Ik herinner me dat de regisseur ergens riep: Ik nam het karwei aan omdat je tegen zo’n stel acteurs geen ‘nee’ kunt zeggen. En hij liet de rol van Georgina Verbaan herschrijven, omdat die zwanger bleek te zijn – de regisseur was kennelijk de laatste die het nieuws hoorde.

Het kan natuurlijk best zijn dat de nieuwe reeks geheel in de traditie van de eerste twee (of meer) series past. De eerste heeft trouwens het onsterfelijke madrigaal ‘We saan dur in de weireld om mekaor om mekoar te hjellepe nieuwoar’ opgeleverd, door Adèle Bloemendaal gezongen in haar zelfgemaakte Jordaans. Dat is al een minpuntje van de nieuwe serie: Adèle zit er niet in, maar wel Pierre Bokma, en hij en dat hele stel unieke acteurs heeft geen idee van het echte Jordaans met bijbehorend gedrag en maakt er een genante vertoning van.

Het bleek trouwens te beginnen als een aflevering van ’t Schaep met Twee Pooten, waarvan er een, Hans Kesting, die geen homo kan spelen, verdween naar zijn oude vertrouwde booreiland ten koste van Marc-Marie Huijbregts, die net als Hans óók van huis uit homo is maar er óók al geen kan spelen. Kesting werd vervangen door iemand die nog altijd niet weet of hij Poot, dan wel Jezus is. Ja, inderdaad, Arie Boomsma. Ik hoor dat die in een volgende aflevering zijn spectaculaire rugbrede tatoeage laat zien, dus dat helpt me ook al rondkijken naar ander vermaak.

Weet je wat je trouwens moet doen als je voor de lunch alleen maar een paar uitgeklede kropjes sla hebt, een paar lente-uitjes, een puntpaprika en een teentje verse knoflook? Neem dat pakje gerookte zalm dat op het punt staat over de datum heen te gaan, doe driekwart in stukjes door de sla, doe de rest in een kommetje, zonnebloemolie erbij, een paar groene peperkorrels, een beetje mirin en wat Japanse sojasaus, wat ingelegde gember en enige scheutjes goede witte-wijnazijn, zet de staafmixer er een paar seconden in en als het resultaat niet voldoende vloeibaar is, nog wat mirin erbij en een scheut koud water. Nog eens goed omscheppen en over de sla. Need I say more.

_______

hhBest

Boek & Film

Je moet je eigen huis bouwen

Zelf werkte ik zeker tien jaar aan de plannen voor de aanbouw van ons huis, ik heb de tekeningen nog liggen. Door die lange bedenktijd en door de maquettes die ik ervan maakte werd het uiteindelijk een geraffineerd in elkaar stekend geval dat weliswaar wat ‘moderner’ had gekund maar in ieder geval voldeed het aan de voornaamste eisen: een extra slaapkamer, een kelder met wijnafdeling, een tweede badkamer, een kleedkamer en een tweede toilet. Toen het gebouw klaar was, stonden we een beetje met lege handen. Het liefst waren we meteen aan het volgende project begonnen.

Het is vooral hartverwarmend om te zien dat de neiging aanstekelijk heeft gewerkt. Een van onze zonen heeft zijn halve computer vol met documentaires over mensen die hun eigen huis hebben gebouwd, vaak eigenhandig, vaak van hout. En met een handig programma dat hij op internet heeft gevonden werkt hij nu aan zijn eigen huis, en haalt tegelijk stapels catalogi van Zweedse en Finse houten zelfbouwhuizen uit de brievenbus.

Voorlopig zal het er niet van komen: hij studeert nog en om je eigen huis ook eigenhandig te bouwen moet je niet alleen flink in de slappe was zitten, maar ook veel vrije tijd hebben, en bij voorkeur er een sabbatical in steken. Dat is geen probleem: hij is jong, hij heeft alle tijd. Wat heerlijk om jong te zijn en rustig te kunnen denken: dat komt wel, dat huis, over een jaar of tien of zo.

Want het overkomt je natuurlijk toch, dat je uiteindelijk geheel of gedeeltelijk eigenhandig je huis in elkaar hebt gezet, het is helemaal klaar – en dan? Afkicken? Of aan een volgend plan beginnen? Dat kan natuurlijk ook, het zou niet de eerste keer zijn, in de jaren tachtig van de vorige eeuw was dat zelfs een lucratieve bezigheid.

Al te lang moet het natuurlijk niet duren – ik zou nog wel in de gelegenheid willen zijn een hand toe te steken. Broodjes smeren en koffie zetten, minstens.

Op Youtube vond ik een compact voorbeeld van een eigenbouwhuis. Let niet op de verschrikkelijke uitspraak van het Frans: de man kan er niks aan doen, hij is een Canadees.

________

hhBest

Boek & Film

Vrolijke CDAvonturen en ander vertier

Vier stukken in de Volkskrant van gisteren lezen, en voilà: een column die ertoe doet, althans voor mij. Het allermooiste zijn immers berichten en opinies die je eigen vooroordelen bevestigen.

Drie van die vier stukken zetten onze eigen vrome gristendemocratische partij, het CDA, in een voor mij hilarisch daglicht.

Twee daar weer van gaan over uiterst kwalijke CDA-praktijken op twee ministeries, die van Defensie en van Landbouw. De huidige coalitie, en daarvan het meest opvallend het CDA, houdt vast aan de aanschaf en flinke betaling vooraf van een nog niet bestaande Amerikaanse straaljager. Het enige aan dat toestel dat vliegt is de prijs: bijna loodrecht omhoog, een mooie prestatie uiteraard. VK-columnist Bert Wagendorp veegt er dan ook de vloer mee aan. Hij ziet al een ‘spectaculaire parlementaire enquête over de aankoop van de Joint Strike Fighter’, die nog lang niet Joint, vermoedelijk ook nooit Strikes en een twijfelachtige Fighter is. Maar als die enquête eenmaal gehouden wordt – als het CDA tegen die tijd weer veel zetels heeft gaat het onderzoek uiteraard niet door – dan zijn die centen dus al lang aan de Amerikaanse vliegtuigfabriek overhandigd, en voornamelijk geïnvesteerd in spectaculaire vertrekpremies voor wegens falen ontslagen directieleden aldaar.

Het ministerie van Landbouw, ik schreef er al eerder over, is een door de staat bekostigde lobby-organisatie voor christelijke en katholieke boeren in Noord-Brabant, Limburg, Groningen, Zeeland en Noord-Holland en dan vergeet ik nog een paar landelijke regionen. De Q-koorts konden we krijgen, zei Landbouw, want die geitenboeren moesten overeind blijven. Die truc is gelukt. Nu is er een mevrouw die op Landbouw werkte en voor de rechter moet komen omdat ze een rapport liet uitlekken waarin de vloer werd aangeveegd met boeren en aanverwanten die het welzijn van hun dieren een zorg zou zijn, als er maar voldoende aan verdiend werd. Ik zie tegelijk de taferelen voor me die door Jonathan Safran Foer worden beschreven in zijn hartverscheurende boek ‘Eating Animals’. Veeboeren zijn weliswaar harteloze klootzakken, maar het zijn wel ónze harteloze klootzakken, zegt het CDA.

Nog even terug naar Defensie voor het derde stukje, een messcherp geformuleerde ingezonden brief van ene meneer Wouters in Den Haag, die de vloer aanveegt met die ongelooflijke norse tabakbevorderaar en rechtse bal Defensieminister Hans Hillen (iedereen kan tegenwoordig blijkbaar minister worden) die zegt ‘als minister sneuvelbereid’ te zijn. Wouters: ‘Het is een klap in het gezicht van alle Nederlanders van wie dierbaren in het volstrekt failliete Afghanistanproject zijn gesneuveld.’ Eat that, Hillen!

De laatste brief gaat niet over het CDA maar vervult mij wel met grote vreugde omdat er in bevestigd wordt wat ik sinds en jaar en dag roep, namelijk dat bij grote sportevenementen het onmogelijk aan het toeval kan worden overgelaten wie er wint. Het stukje komt van Hans Molter uit Lelystad die in 1973 als werknemer bij de telegraafdienst van de PTT een telegram onder ogen heeft gehad waarin stond dat Duitsland in 1974 het wereldkampioenschap voetbal zou winnen, met een opsomming van de daarbij aan met name genoemde personen toegeschoven geldbedragen. Molter betreurt nog steeds dat hij destijds de moed niet heeft gehad, de inhoud van het telegram aan de openbaarheid prijs te geven. Hij zou er natuurlijk ook meteen voor in het cachot zijn geworpen. En let wel: nu valt niet meer te controleren of het waar is wat hij beweert. Maar als het niet waar is, dan is het mooi gevonden. En ik weet zeker dat het wáár is. Gewoon, omdat ik dat wil. En volkomen logisch vind.

_______

hhBest

Boek & Film

Eigenlijk wil ik een winterslaap

Goed, december is begonnen, en meteen ook al helemaal op het verkeerde been. Over het feit dat het niet hoort te vriezen heb ik al gesproken, vorige week, toen ook november in een dissonant eindigde. Maar ik kijk naar de kalender, en ik zie dat we voor de nabije toekomst rustig kunnen rekenen op 120 dagen van dit en vergelijkbaar weder. De behoefte aan een winterslaap op een zacht gloeiende elektrische deken neemt met het jaar toe.

Maar er is meer. Gisteren was het 53 jaar geleden dat ik onder de wapenen moest voor ‘eerste oefening’ in de Ernst Casimirkazerne in Roermond, hoe vaak heb ik jullie dáár al niet mee aan de kop gezeurd. En morgen wordt Wiel Gubbels 78, toch even informeren hoe laat hij op zondag naar de kerk pleegt te gaan. Want dat doet Wiel nog, als een van de weinige mensen die ik ken die dat nog doen. Hopelijk is het lelijke bakbeest van een kerk, ook nog genaamd ‘Maria, Hulp der Christenen’ een beetje verwarmd, anders vrees ik voor kouwe voeten.

Die heb ik namelijk zelf ook. En dat zal zo blijven tot eind maart.

De hele winter loop ik vooral in huis rond in dikke voddenbalen, ik heb gewogen wat ik momenteel aan heb, ruim vijf kilo wol, fleece, Jaeger en interlock, Jansen en Tilanus, zwaar leder en dikke zolen. Als ik zo daddelijk naar de markt ga, dan heb ik het vel aan van een in Mexicio gestorven schaap, en op mijn kop een muts van een in Finland overleden wasbeer, maar ik zal toch kouwe handen, kouwe voeten en een gevoel van algehele kouwigheid hebben zolang ik over die winderige markt sjouw.

Ik was blij dat we eindelijk van Sniekelaas af waren, maar de algemene nationalisering van het volksleven brengt de Goedheiligman weer terug, vrees ik, zodat we het oude ambacht van het stiekem surprises maken en gedichten, vanzelfsprekend in sonnetvorm, weer zullen moeten oppakken.

Waarna al snel het dieptepunt wordt bereikt, namelijk het ergens vandaan sleuren van een schandelijk dure dode boom, dien de helft van zijn naalden reeds in de auto verliest, het in een standaard frommelen van het ding en het plaatsen ervan, onder veel glasgerinkel, in een hoek van de woonkamer waar hij zoveel als enigszins mogelijk in de weg staat.

En dan is er de televisie waar zelfs het journaal omringd zal worden door besneeuwde papieren klokken en uitsluitend Jengelbel films te zien zijn, dat is zelfs al aan de gang. Waarna de Kerstman opduikt, gelukkig nog niet in hoogsteigen persoon, hohoho! Ook geen gedichten maar wel het enige lichtpuntje van de maand: cadeautjes! De keuze is heel soms ietwat ongelukkig, maar mijn motto is: liever foute cadeautjes dan geen cadeautjes.

Waarna op de ochtend van Oudejaarsdag de omgekeerde kerstkoorts weer toeslaat en de boom er uit moet. In plaats van de hele dag in een lichte alcoholroes ongestoord naar 44 jaaroverzichten te kijken, moet je weer aan de bak met die gore stekelaar, die daarna nog weken op de stoep zal liggen omdat de gemeente pas na een hele poos denkt dat iedereen er nu wel genoeg van zal hebben, en de bomen laat ophalen.

En dan is het januari en februari. Het land verzinkt in een bevroren lethargie. Het enige dat je nog kunt doen is bij elkaar kruipen, met de alcohol lekkend uit een infuus.

Waarom krijg ik dat eigenlijk nooit met Kerstmis?

___________

hhBest

Boek & Film

Dictatuur en corruptie hebben definitief gewonnen

Rusland organiseert het wereldkampioenschap voetbal in 2018 en Qatar in 2022. Het daarop volgende toernooi is in 2026, but who cares; ik in ieder geval niet, in 2026 ben ik 88 jaar, en dan ben ik blij als ik nog het onderscheid weet te verwoorden tussen een kopje kippensoep en een betonnen stoeprand.

Maar de beslissingen van de FIFA van gisteren gaan niet zo maar over een stom potje balletje trappen. De beslissing van de FIFA is, als het ware, een keuze voor een politieke visie, een wereldbeeld.

Een keuze die mij zegt dat de FIFA een dictatoriaal, autoritair regime dat aan elkaar hangt van de corruptie de norm vindt voor de rest van de eeuw. Een keuze die ook toont dat verspilling van de laatste hulpbronnen geen probleem hoeft te zijn en dat de verwoesting van de planeet ons met zijn allen aan de reet zal roesten. Brood en spelen, daar ging het altijd al om, trouwens. Nou, brood is niet echt nodig. Honger maakt rauwe bonen zoet.

Dat de financiële ruïne van die zelfde planeet ‘ons’, dat wil zeggen de dictatoriale machthebbers van deze wereld, ook worst zal zijn, dat wisten we natuurlijk ook al langer. Iedereen die de kans krijgt een miljoen te pakken, ten koste van wie of wat dan ook, die zal dat niet nalaten. Als jij het niet pakt, pakt iemand anders het, zo zit het toch? Ik zag gisteren Johan Derksen, die gaf toe het ook aan te zullen pakken. Het werd hem alleen helaas nooit aangeboden.

Het was een dag vol symboliek, meneer Zonnenberg, gisteren. Een volgevreten ex-voetballer die in Zwitserland zielig staat te lamenteren dat Nederland nog nooit het wereldkampioenschap heeft mogen organiseren, en iedereen in West-Europa verder wel. Maar je zag Blatter en zijn maten rustig nog eens een papiertje verschuiven en elkaar glimlachend aankijken: het voetbaltoernooi komt nóóit meer naar West-Europa, dachten ze, want weet je wat het is met West-Europa? Daar hebben ze democratie, er is nooit iemand die zelfstandig even kan beslissen. Dat zijn landen waar ze het verdelen van de miljoenen onder ons soort mensen vroeg of laat in het openbaar afkeuren. Dat zijn landen waar ze niet willen dat wij de rechtsstaat tijdelijk overnemen en waar wij nota bene belasting zouden moeten betalen, hoe gek denken die eigenlijk dat wij zijn?

De Vijfde Colonne van Verenigde Corrupties zit intussen al in het Nederlandse parlement, die zijn net als wij vóór benzine verstoken, tegen het milieu, vóór hard rijden en iedereen die wat durft te zeggen op zijn bek slaan, er is dus hoop, maar als het een minderheidje blijft dat ook nog gejonast wordt in het parlement, dan zien wij van de FIFA het somber in.

Nog iemand voor het Formule-1-racen? Ah, daar, Iran, ook al zo’n prettig land met veel geld en geen smoesjes, en we moeten toch die meneer Kim eens bellen, die wil vast in 2026 of 2030 ook wel iets met voetballen.

Dat is het mooie van voetballen: voor de voetballiefhebbers maakt het absoluut niks uit waar het balletje rolt, áls het maar rolt.

Zijn de Olympische Spelen ook iets voor u? Ook beschikbaar, maar dan moet de portemonnee pas écht getrokken worden.

Zeg, Cameron, droog je tranen eens, hebben jullie die Assange nou nog niet auf der Flucht erschossen?

________

hhBest

Boek & Film

Op elke voet twintig ogen

Hieronder volgt mijn stukje dat ik vanmorgen schreef, maar ik begrijp inmiddels dat het onderwerp niet helemaal duidelijk is. Welaan dan. Amerikaanse geleerden hebben in een onsmakelijk meer in Californië een bacterie gevonden die goed gedijde in een omgeving met een enorme hoeveelheid arsenicum. Het bleek zelfs mogelijk de bacterie gezond te houden wanneer je in zijn DNA de stof fosfor – algemeen ingrediënt van leven op aarde – verving door arsenicum. De conclusie was: leven op andere planeten hoeft helemaal niet samengesteld te zijn op basis van dezelfde stoffen die er op aarde aan te pas komen. Tegelijkertijd hebben astronomen ontdekt dat er véél meer sterren zijn dan we dachten, en filosofeerden dat de kans op verre planeten met levende wezens door die ontdekking aanzienlijk groter is geworden. En dan nu mijn stukje:

Dat verhaal over die fosfor-arsenicumbacterie van de NASA deed me dus denken aan een van de betere science-fictionverhalen.

Daarin hebben Britse geleerden met veel moeite contact gelegd met een wantrouwige buitenaardse beschaving, die voor het gemak meteen ook Engels heeft geleerd. Besloten is dat een exoplanetaire afvaardiging naar de aarde zal gaan voor nadere kennismaking. Op het vliegveld Croydon staat de koningin en de voltallige regering, in de stromende regen, klaar voor de ontvangst. De buitenaardlingen melden via de radio dat ze het vliegveld zien en gaan landen. Op het moment van de landing – niemand op Croydon ziet iets – roepen de buitenaardlingen dat ze toch verraden zijn: ze komen in een geweldige zee terecht vol agressieve vraatzuchtige monsters.

Niemand had zich vooraf afgevraagd hoe groot of hoe klein de buitenaardlingen zouden zijn in vergelijking met de Britten op Croydon. Hoe kon je dat ook vergelijken? De exoplanetairen bleken helaas het formaat van bacteriën te hebben en hadden dus geen schijn van kans in een plasje regenwater op vliegveld Croydon.

Dus die bacterie die gevonden is in dat meer in Californië, die zou wel eens…

Nee joh, natuurlijk niet. In hetzelfde nieuwsbulletin waarin sprake was van die bacterie die net zo vrolijk met arsenicum omgaat als met fosfor – lijkt me geen van beide een echt pretje – werd ook melding gemaakt van de ‘ontdekking’ van enkele triljarden sterren. Eén triljard, werd er behulpzaam bij gemeld, is het cijfer 1 met 21 nullen. Daar moesten, zei de nieuwslezer, biljoenen planeten bij zijn van een dusdanige leeftijd dat er tijd genoeg is geweest voor ontwikkeling van intelligent leven. Ik laat even in het midden of biljoen in de Amerikaanse of Europese telling werd bedoeld. Het een is éénduizendste van het ander, maar dat dondert natuurlijk niks, in vergelijking met die 21 nullen.

Leuk hoor. Dus als die luitjes van die andere planeten op het idee komen op de bonnefooi een paar duizend jaar te gaan vliegen naar een duister uithoekje van het heelal, dan blijken het bij aankomst toch groene mannetjes van 23 kilometer lang te zijn, met twaalfduizend armen, twee benen en veertig ogen. Op elke voet twintig.

Mag je nog blij zijn als blijkt dat ze liever fosfor of arsenicum eten dan mensenvlees.

_________

hhBest

Boek & Film

De wereld is een corrupte bende: dus lekken maar

En dat is natuurlijk nog maar het topje van de ijsberg, dat schandaal bij de FIFA. Trouwe lezers zullen weten dat mij corruptie in de sport niets verwondert, de sportwereld is één grote verzameling oplichters, gewelddadige criminelen, flessentrekkers, drugsgebruikers en roddelkonten. Ik fantaseer dit niet, ik lees gewoon de krant.

Vanmorgen een heel verhaal: het bestuur van een Amsterdamse voetbalvereniging genaamd Ajax laat het beleid van de club volledig bepalen door ‘Vak 410’, een stel zogenaamde ‘supporters’, die bij de geringste afwijking van het door hen uitgestippelde beleid gelijk het wapen van chantage en intimidatie en dreiging met geweld te voorschijn halen. De club biedt formeel een beetje weerstand maar zwicht altijd. De voorzitter van de vereniging bezoekt zijn ‘supporters’ thuis, op hun verjaardag, of in de gevangenis. Nogmaals: ik verzin dit niet.

Deze week heb ik me het hoofd gebroken over een verstandig standpunt ten aanzien van Wikileaks. Iedere columnist die zichzelf respecteert heeft tenslotte een standpunt over Wikileaks. Journalisten op radio en tv trouwens ook. Bij die laatste viel me een zekere onverantwoordelijkheid wel op: ze vonden het uitlekken van de diplomatieke mails vooral prachtig omdat ze nu wisten hoe Amerikaanse diplomaten dachten over Poetin en Berlusconi – om journalist te worden moet je natuurlijk een talent voor roddelen hebben, wat dat betreft zijn we allemaal sportjournalisten. Maar de journalisten die ik zo bezig hoorde, hadden kennelijk niet in de gaten dat daar openlijk voor uitkomen verre van professioneel is.

Het is wel de core business van journalisten om moeilijk bereikbare en desnoods geheime informatie te pakken te krijgen om zo goed mogelijk te benaderen wat er werkelijk in de wereld aan de hand is. Watergate is daar het klassieke voorbeeld van. Om de wondere wereld van de FIFA, het IOC, de Amerikaanse regering, de PVV, de plaatselijke aannemer en zo nog het een en ander in de gaten te kunnen houden, moet je informatie te pakken zien te krijgen die al die instanties graag geheim hadden gehouden. Maar aan de andere kant: geheime diplomatie kan de smeerolie zijn waarop de wereld draait, het is niet altijd goed dat alles dat geheim gehouden wordt toch bekend wordt gemaakt. Je kunt het ook bewaren als achtergrondinformatie.

Tot voor zeer kort helde ik over naar het laatste, of in ieder geval naar een genuanceerd standpunt: publiceren van geheimen is goed, als er een positief doel mee gediend wordt. De rest bewaar je tot je het kunt gebruiken om gebeurtenissen te kunnen zien en verklaren in hun echte context, dankzij de inside information die je hebt.

Maar intussen ontdek je dat achter vrijwel alles iets zit dat valt onder corruptie, oplichting en andere onbeleefdheden. En je kunt niet álles geheim blijven houden.

En dus moet er meer Wiki geleakt worden. Hoe meer hoe liever.

_______

hhBest

Boek & Film