SanteLOGie

Wat? Heeft het gesneeuwd?

Is het jullie ook opgevallen? Dat er nauwelijks sneeuwpoppen worden gebouwd of sneeuwballen worden gegooid? Het lijkt wel of we na een maand sneeuw niet beter meer weten of de wereld is bedekt met een dikke laag spul dat eigenlijk een paar honderd meter boven ons in water had moeten overgaan, zoals normaal, met regen. Sneeuw is onvoltooide regen, doe-het-maar-lekker-zelfregen, en wij hebben daar dan om de een of andere reden zout voor nodig.

Radio 1 is er intussen nog helemaal niet aan gewend. Lara Rense kan er wat van, qua opklopperij en overdrijving, maar Bert van Slooten is echt een kampioen. Die is bij de zedenzaak in Amsterdam inmiddels aangeland bij de kwalificatie ‘mega’, dat vroeger een aantal als ‘een miljoen’ aanduidde.

En de sneeuw is voor Radio 1 ook mega, wat dacht je. Dus is een verslaggever, ik versta zijn naam als John Saga, het woord zegt het al, hélemaal naar Geldrop gestuurd, waar hij om kwart voor zeven een man aanspreekt die zijn auto staat schoon te maken om naar zijn werk te gaan.

‘Zo, meneer, wat een werk hè!’

‘Nou, het valt wel mee hoor.’

‘Ja, maar u hebt zo’n piepklein krabbertje!’

‘Ach, die sneeuw veeg je er zo af.’

‘Zeker vroeg opgestaan?’

‘Nee hoor, gewone tijd.’

Nou, dan maar de krantenbezorgster.

‘Dapper, hoor, mevrouw.’

Hij heeft beet! ‘Het is bijna niet te doen,’ zegt de mevrouw.

‘Ik zie dat u de grootste krant van Nederland rondbrengt?’

‘Ja, en de Volkskrant, en nrc.next, en het AD…’

‘Het is kwart voor zeven, die kranten hadden toch al om zes uur in de bus moeten liggen?’

‘Nee, hoor, zeven uur, en dit zijn de laatste twee.’

Ik kon de lijdensweg van John verder niet aanhoren, eerlijk gezegd en ben maar opgestaan.

Er ligt trouwens wel een enorme kwak sneeuw, zeg. Centimeter of 45. Hadden we in 1969, 1979 en 1986 ook, natuurlijk, en ook toen is alles weer gewoon goed gekomen.

De sneeuw, het niet-nieuws van december 2010.

______

hhBest

Boek & Film

Geen van de Drie

Omroep Max wordt zo langzamerhand het venduhuis van de publieke omroep. Verbijsterd keek ik naar een nieuwe aflevering van Wie van de Drie. In een uitzinnig decor uit de jaren zeventig – ik herinner me die tijd, zo gortig maakten we het toen echt niet – zaten daar ineens die vier die we toen heel deftig panelleden plachten te noemen, met dat bordje op schoot met drie van die houten plankjes met een nummer erop waarvan je er een omhoog moest zetten als je meende te weten wie van de drie de glazenwasser was. Een leuke vernieuwing zou zijn geweest als aan het eind werd geroepen: Géén van de Drie!

In het panel zelfs één lid dat er zowat veertig jaar geleden ook al bij was: Martine Bijl, die ze vermoedelijk al die tijd in een potje van Hak hadden geconserveerd, want ze zag er, naar Max-maatstaven, nog behoorlijk fris en fruitig uit. De verplichte homo, Arjan Ederveen, die gelukkig geen moeite deed om de uitvinder van de homoseksualiteit, Albert Mol, zijn voorganger in het panel, de loef af te steken. (Hij lijkt wel erg op Anthony Hopkins, trouwens, zo zonder schoteltje in zijn onderlip.) Het geheel aangevuld met de volstrekt onvermijdelijke Ernst-Daniël Smit, als die maar niet gaat zingen, in de rol van Kees Brusse en de al evenmin of het hoofd te ziene Karin Bloemen als gast, die in die korte tijd geen kans zag haar voorgangster Sonja Barend te doen vergeten. (Destijds waren er meer panelleden die elkaar opvolgden, zoals Tonny Huurdeman en Lous Haasdijk.)

De leider van het programma, Herman Emmink, (er waren er meer, het begin in 1963 met Nand Baert) is helaas niet meer beschikbaar wegens overlijden, maar hij wordt vervangen door een echte Max-veteraan, Ron Brandsteder. Om diens en onze kerstdagen niet te verpesten zullen we hier zijn neergang maar niet in detail vermelden.

Je kunt natuurlijk serieus ingaan op overeenkomsten en verschillen tussen toen en nu – ik hoorde deze week bijvoorbeeld nauwelijks een dubbelzinnige grap, waar het vroeger vaak om draaide, met name aangevuurd door Albert Mol.

Wat ik wel zou willen opmerken: er zijn vele ijzersterke formats voor nikserige programma’s in de zeventigjarige geschiedenis van de televisie voorbij gekomen, sommige suffe houden het al een hele tijd vol, ik noem Lingo, maar de uitzending die ik zag gaf er geen blijk van dat Wie van de Drie daar er een van is.

Ach, je moet maar zo denken: het is alleen maar bedoeld voor de donkere dagen rond Kerstmis, en dan ben je blij met elk vlekje paars en oranje. Bovendien: Home Alone 27 is inmiddels ook niet echt geweldig meer, de vertolker van de hoofdrol in die film zit inmiddels alweer een poosje Alone in a Home for the Elderly, (waar ze natuurlijk elke avond aan de buis gekluisterd zitten voor Who of the Threesome) en je kunt nog altijd het advies van Wim T. Schippers – die natuurlijk nooit panellid in Wie van de Drie was – volgen: Een bóek!

_________

hhBest

Boek & Film

Weg van de Partij van de Platheid

‘Vrienden, collega’s,

Vorige week heb ik afscheid van jullie genomen zonder eigenlijk uitdrukkelijk te vermelden waarom precies op dat moment en waarom zo abrupt. Jawel, ik verwees naar mijn eerder genomen besluit om dit mijn laatste periode in de Tweede Kamer te laten zijn; het had, zei ik, nog een jaar kunnen duren of twee jaar. Maar ik zei erbij: als ik nu ga, dan geef ik mijn opvolger de gelegenheid zich in te werken in die nieuwe positie, haar gezicht te laten zien, een kans te krijgen goede verkiezingen voor Provinciale Staten neer te zetten.

Maar, zo merkten velen van jullie achteraf op, dat is wel een hele banale politiek-opportunistische reden, zo on-GroenLinks en voor al on-FemkeHalsema.

En inderdaad, daar hadden jullie gelijk in.

Zoals jullie er ook gelijk in hadden toen jullie na mijn aankondiging er op termijn uit te willen daar de conclusie uit trokken dat ik er zeer tegenop zag om toch in de oppositiebanken te eindigen, omdat ik vind dat de beginselen van GroenLinks in de regering een belangrijke bijdrage hadden kunnen leveren aan geluk, welvaart en gerechtigheid voor de Nederlandse samenleving.

Maar zoals ik ook al zei, de kiezers hebben op 9 juni anders beslist en daarmee de mogelijkheid geschapen dat Nederland nu een regering heeft die slechts de belangetjes van een paar grote en kleine bedrijven veilig wil stellen en tegelijk een plat soort vrijheidsbeleving in een doodgelopen straat wil bevorderen die een schier hopeloos aantal lichtjaren verwijderd is van de uitgangspunten en oplossingen van GroenLinks.

Sinds mijn besluit heb ik met lede ogen aangezien dat het heel goed mogelijk is dat Nederland in de lopende kabinetsperiode een land zal zijn waar kortzichtige egocentrische geldzucht, onverschilligheid over de aarde die wij aan onze kinderen nalaten, vreemdelingenhaat en vijandigheid tegen kunst en cultuur de overhand hebben, onder de vlag van de PVP, de Partij van de Platheid.

Intussen heb ik al moeten toezien hoe principeloos windvaangedrag en ordinaire, primitieve grootspraak de norm zijn geworden in de Nederlandse politiek. En afgelopen week hebben we een dieptepunt bereikt toen een Kamerlid van die zelfde Partij van de Platheid het bestond om een preventieve oorlog tegen een groot land in het Midden-Oosten aan te bevelen. En het definitieve dieptepunt was het moment dat het PVP-Kamerlid Bosma in een column in NRC Handelsblad, naast veel ander verward geraaskal, het volgende schreef over mij, mijn partijgenoten en andere geestverwanten: ‘Als die verschrikkelijke Wilders niet had bestaan, hadden ze hem wel uitgevonden. Met een gephotoshopte bad guy hoeven ze niet te kijken naar de islamisering en hun eigen rol daarin. Dan kunnen ze lekker doordromen en roze wolken produceren over de komende multiculturele heilstaat.’

Toen dacht ik: voor mij is dit een hopeloos gevecht. Dit moet bestreden worden, maar ik keek naar mijn man en kinderen die me te weinig zien en dacht: ik moet nog vóór Kerstmis weg uit die hopeloze platheid, die naar een bruin café op maandagmorgen ruikende Telegraafprietpraat. Ik vrees dat het nog heel lang zal duren voor Nederland hier bovenop komt, zo ooit. Tegen die tijd zijn mijn kinderen groot en mijn man weg. En dat wil ik niet, hoezeer ik me ook persoonlijk verantwoordelijk heb willen voelen voor het welzijn van dit land, dat mij zó na aan het hart ligt.

Dat is wat mij bewogen heeft me walgend af te keren.’

Dat is dus wat ik Femke Halsema nog graag dezer dagen nog eens zou willen horen zeggen. Desnoods in geparafraseerde vorm. (De spelfout in het citaat van Bosma is van hem zelf.)

_________

hhBest

Boek & Film

De veertienjarige jongens van Niccolò Ammaniti

De jonge succesvolle Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti krijgt (stel ik me zo voor) een telefoontje van zijn uitgever: ’Hee Niek, je gaat als een trein jongen, de mensen komen al vragen of er geen nieuwe Ammaniti is. Heb je nog wat liggen of kun je snel iets produceren? Hoeft niks groots te zijn, alleen maar iets om aan de gang te blijven.’

En ja hoor, Niccolò loopt al een tijdje met een klein krantenberichtje in zijn portemonnee, en dat luidt: ‘Olivia Cuni, geboren op 25 september 1976 in Milaan, is op 9 januari 2010 overleden aan een overdosis in de bar van het station van Cividale del Friuli. Ze was 33 jaar.’

Dat, gecombineerd met het verhaal over weer een veertienjarige jongen met een wat eigenaardige karakterstructuur, die, met de nodige variaties, in vrijwel alle boeken van Ammaniti een hoofdrol vervult, levert een boekje van ruim honderd pagina’s op, getiteld I(o e te, Ik en jij) dat een fraai staaltje is van de geserreerde vertelkunst waarmee Ammaniti kans ziet ook de meest bizarre gebeurtenissen volkomen plausibel te maken.

Lorenzo is dus veertien, is dol op zijn moeder en zijn oma en ook wel een beetje op zijn vader, maar moet van de rest van de mensheid weinig hebben. Hij vindt voetballen verschrikkelijk, de jongens en meisjes op school boezemen hem alleen maar angst in. Dan leest hij ergens dat er een vliegensoort bestaat die kans heeft gezien te overleven door heel erg op een wesp te gaan lijken. Hij wordt daardoor door de wespen als hun gelijke geaccepteerd. Lorenzo besluit dat hij zo’n vlieg is. Zijn klasgenoten zijn de wespen maar de aansluiting vindt alleen in zijn fantasie plaats. Omdat hij merkt dat zijn ouders zich zorgen maken over de vraag of hij wel ‘normaal’ is, besluit hij thuis te vertellen dat zijn klasgenoten hem hebben uitgenodigd met hen een weekje te gaan skiën.

Ouders helemaal opgetogen, maar Lorenzo bedenkt iets dat je nauwelijks normaal kunt noemen: in de dagen vóór vertrek naar Cortina d’Ampezzo richt hij een bergruimte onder hun appartement in Rome in als verblijfplaats, maakt er een bed, sleept er zijn spelcomputer heen en een heleboel voedsel en frisdranken. Zijn moeder zet hem met zijn skispullen af op de plek waar de groep zal vertrekken, en als ze allemaal weg zijn sluipt hij ongezien terug, de kelder binnen en installeert zich daar voor een week. Met de mobiele telefoon zorgt hij dat zijn moeder hem volkomen normaal opgeborgen weet op de skipiste.

In de kelder krijgt Lorenzo geheel onverwacht bezoek van zijn halfzusje Olivia. Zij is 23 en drugsverslaafd. In de kelder van Lorenzo beleeft zij een cold turkey maar komt daar, dankzij attente verzorging door Lorenzo, heel goed doorheen en belooft verder van drugs af te blijven. Lorenzo’s metamorfose: ineens voelt hij empathie voor een betrekkelijke vreemde.

Het boekje begint en eindigt in januari 2010 op het stationnetje van Cividale del Friuli, een ietwat troosteloos plaatsje aan de grens met Slovenië, waar Lorenzo, inmiddels 24, gevraagd wordt zijn dode halfzusje te identificeren.

Lorenzo lijkt nogal op de jongen die het moet zien te rooien met zijn knettergekke vader en zijn nog gekkere vrienden uit Come Dio comanda, (Zoals god het beveelt) met de jongen uit Io non ho paura (Ik ben niet bang) die een ernstige misstap van zijn vader tot een oplossing brengt en de jongen uit Ti prendo e ti porto via (Ik haal je op, ik neem je mee) die slechts een uitweg uit zijn neanderthaleromgeving weet te vinden door een zwaar misdrijf toe te geven en daardoor de gelegenheid te krijgen op een tuchtschool een middelbare-schoolopleiding te krijgen.

Daarmee hebben we meteen het gehele oeuvre van Ammaniti tot nu toe ‘behandeld’, op het eerste en het (op een na) laatste boek na.

Het eerste boek (nu nog verkrijgbare) heet Fango, (niet vertaald, Fango betekent Modder) en bestaat uit een aantal middellange verhalen, waarvan er een, De laatste Oudjaarsdag van de mensheid, een prachtige voorstudie lijkt voor het vorig jaar uitgekomen Che la festa cominci (Laat het feest maar beginnen). In dat verhaal, uit 1999, treden meteen ook alle figuren op die het latere oeuvre van Ammaniti bevolken, de veertienjarige verstandige jongen en de stoet geflipte mafkezen incluis. Op die Oudjaarsdag vertelt Ammaniti over de mensen die een Romeins flatgebouw bewonen en hun voorbereidingen op Nieuwjaar – in de loop van de avond vallen er al een paar doden, maar uiteindelijk ontploft de hele flat. Als geen ander weet Ammaniti zijn aan het absurde grenzende verhalen plausibele beschrijvingen te laten zijn van het moderne Italië. Zoals heel magistraal in Che la festa cominci.

Ik weet niet of Io e te in het Nederlands uitkomt. Zo niet, dan vertaal ik het wel even.

PS: Zei ik vanmorgen en toen bezocht ik een boekhandel waar het gewoon vertaald ligt, voor een tientje. Wel intrigerend: waarom heet het in het Nederlands Jij en ik, en niet Ik en jij?

________

hhBest

Boek & Film

Hij was geen vriend, toch ben ik geschokt

Jan Smets en ik, wij waren collega’s, maar vrienden waren we bepaald niet. Tegenwoordig is een journalist die commercieel denkt helemaal niets bijzonders meer, maar in de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen ik Jan Smets vaker tegenkwam op door reisorganisaties en autofabrikanten georganiseerde journalistentrips, was Jan als commercieel denker niet erg geliefd. Ik kon het niet helpen dat ik alle vormen van samenwerking tussen de commerciële en journalistieke afdelingen van de krant uit den boze vond. Dat kon toen nog, dat moest toen nog – maar ik ging intussen natuurlijk wel gewoon mee op genoemde tripjes.

De reden dat ik er nu over begin is het bericht dat Jan, even oud als ik, is overleden. Wat heet: hij is vermoord.

Ineens dringt gruwelijk nieuws helemaal tot je door. Je leest zo vaak in de krant dat deze of gene, iemand die je niet kent, is gedood door vreemden, door kennissen, door familieleden. Dat neem je voor kennisgeving aan. Je bent al behoorlijk meer onder de indruk als iemand in je kennissenkring overlijdt door een ziekte of een ongeval.

Maar als zo iemand vermoord blijkt te zijn, dat is geheel andere koek. Er was geen andere aanleiding om dood te gaan, hij had nog echt oud kunnen worden, misschien. Maar iemand heeft daar, letterlijk eigenhandig, een stokje voor gestoken.

En ook al waren Jan Smets en ik geen vrienden en had ik hem al meer dan dertig jaar niet gezien, het bericht slaat toch in als de spreekwoordelijke bom.

Op een van de trips die we maakten, in december 1972, schoot GPD-fotograaf Cees Zorn bijgaande foto. De Boeing 747 van de KLM waarmee we van Bangkok naar Amsterdam zouden vliegen was in de Thaise hoofdstad aangekomen met een defecte motor. Die moest vervangen worden en dat ging een aantal uren duren. Het was al ‘s avonds laat, we hadden een zeer vermoeiende reis van een dag of zes achter de rug die ons tweemaal naar Bangkok, tweemaal naar Singapore en eenmaal naar Jakarta had gebracht, en dus was slapen voor een aantal collega’s, onder wie Jan Smets en ik, wat we vooral wilden.

Jan Smets, vooraan op de foto, ging liggen op een zwart marmeren verhoging in de snikhete vertrekhal en was binnen enkele minuten buiten westen, ik lag min of meer lepeltje-lepeltje met hem – ik ben de baardman die net nog achter hem te zien is. Veel andere collega’s dronken trouwens gewoon onverstoorbaar bier.

Die foto van bijna veertig jaar oud heeft vandaag ineens een heel andere betekenis gekregen.

________

hhBest

Boek & Film

De kosten van de gezondheidszorg

Ja, enorme problemen in de wereld, van Wikilekken en pedozieken tot de nationale heldenverkiezingen, maar wie de ogen en oren open houdt, die hoeft in principe niet verder van zijn voordeur dan een meter of twintig.

Je zag het al lang aankomen: de moeder van de buurvrouw, tegen de negentig inmiddels – de moeder, niet de buurvrouw – rooit het al een tijdje niet meer alleen en daar is nu een vervolg op gekomen: ze zit in haar appartementje in het verzorgingstehuis. Ik heb het al vaker van nabij meegemaakt, geen van de vrouwen die het ondergingen trokken er juichend en zingend heen. Ik weet niet hoe ik er zelf op zou reageren, ik zou misschien denken, als ik maar een boek heb. Maar ik heb ook wel eens het eten geproefd in zo’n tent, yech. Bovendien, in de toestand waarin je daar wordt toegelaten heb je misschien geen zin meer in lezen, kijk je alleen de rest van je leven nietsziend naar de televisie die niet aanstaat.

Doodgaan is niet erg, maar de formaliteiten waar je doorheen moet voor het zover is, daar zie ik tegenop.

Voor de jongelui blijft een andere onderhoudende taak: het huis van het ouwe mens in ordelijke staat opleveren aan de huisbaas of de makelaar.

Ik ben daar in dit geval natuurlijk niet bij, maar ik hoorde het relaas vanmorgen. Grote dozen verband tegen slecht helende wonden, kostbare pakketten ongebruikte medicijnen. Het werd weliswaar nauwelijks gebruikt, maar ‘de thuiszorg bestelde dat.’

Maar dat spul kan toch mee naar het verzorgingstehuis? ‘Nee hoor, die instellingen hebben als huisregel: geen verband of medicijnen meebrengen, die bestellen we zelf.’

Die hebben natuurlijk afspraken met leveranciers, en misschien lopen ze theoretisch het risico dat er iets in huis komt dat later schadelijk voor de bewoner zou kunnen blijken, en dan zit het huis met de gebakken peren. Zoiets. In ieder geval een bruikbare smoes.

Want iedereen ruikt wat hier aan de hand is: geen enkele leverancier laat zich dit soort buitenkansjes ontnemen. Het ongebruikte materiaal, voor honderden euro’s, betaald door de zorgverzekering, daar kun je van alles voor bedenken, je kunt het naar de arm incontinente negerkindertjes sturen of je kunt het op Marktplaats zetten – misschien is dat zelfs verboden, zeker voor de medicijnen – maar je hoeft niet lang na te denken over wat er uiteindelijk wèl mee zal gebeuren: het verdwijnt in de vuilcontainer.

Aha, zo komt het dus dat de gezondheidszorg steeds duurder wordt.

Ach, de fabrikanten, de apothekers, de verzorgingstehuizen, die kunnen ook niet van de wind leven. En wat is nou een paar honderd euro op tachtig miljard?

___________

hhBest

Boek & Film

Ik zou niet de ‘beste’ politicus willen zijn

Wat nou beste politicus? Dus als je met behulp van stiekeme beloftes, grootspraak, enige lichte chantage, een programma gebaseerd op leugens en onmogelijkheden kans ziet je land een regeringsperiode in te rommelen waar het alleen maar slechter uit kan komen, dan ben je de beste politicus? Het is natuurlijk goed voor journalisten om geen al te hoge pet op te hebben van de mensen die het land regeren, maar zo erg is nou ook weer niet nodig. ‘De beste politicus’ gaat op die manier nog een keer samenvallen met ‘de slechtste mens’.

Laten we even vaststellen dat het kiezen van de politicus van het jaar, door wie dan ook, een ernstig geval van flauwekul is.

De uitverkiezing is, gezien de daarvoor geldende criteria, eigenlijk niks om trots op te zijn. Een van de normen die gelden waar het de verkiezing door de parlementaire pers betreft zou zijn dat een politicus ‘nooit mag twijfelen en niet te koop mag lopen met het eigen falen’, natuurlijk niet laten merken overvallen te worden door bepaalde problemen en het antwoord op sommige vragen ook niet te weten. ‘Politici mogen nooit te veel van hun ambitie laten blijken, moeten gelikte antwoorden geven, nimmer te persoonlijk worden, geen partijgenoten afvallen, zich nooit te duidelijk uitlaten onder welke voorwaarden wel of niet moet worden geregeerd.’ Nou ja, dan heeft Rutte dus terecht gewonnen, deze keer. Persoonlijk zou ik er niet al te trots op zijn.

Het is trouwens maar één van de ‘beste politicus’-verkiezingen, we krijgen die van Radio 1 nog, waar het algemene publiek bij betrokken wordt. Dat is natuurlijk nog veel erger dan de verkiezing door de parlementaire journalisten. Of iets of iemand al of niet de beste is, kan natuurlijk nooit beslist worden louter op grond van primitieve emoties. Die spelen al een veel te grote rol bij de elkaar snel opvolgende verkiezingen.

En ik zou dus willen adviseren: houd het nou gewoon op de verkiezing van sportman en sportvrouw van het jaar, dan kun je gewoon goals turven, en wie de meeste heeft gemaakt, die heeft gewonnen. Objectiever kan niet.

Toch wil ik op de valreep nog een poging wagen positieve criteria op te stellen voor ‘beste politicus’. En dan kom ik al snel op iemand die heel vaak melding maakt van de relatie tussen haar handelen en de grondslagen van de politiek in het algemeen en die van haar partij in het bijzonder, die de politiek volkomen serieus neemt, niet vies is van onderhandelen omdat zij net als de man die de meeste keren politicus van het jaar was, Joop den Uyl, weet dat politiek de kunst van het haalbare is. En die in een land dat goed bij zijn hoofd is ook bijna automatisch minister-president zou worden. Precies: Femke Halsema.

_______

hhBest

Boek & Film

Wie heeft wat voor Kerstboom

Wat voor kerstbomen hebben die mensen? Alexander Klöpping, dat is gemakkelijk. Die heeft ergens op internet een 2300 meter hoge boom gevonden met vier meter sneeuw op de drieduizend laserlampjes, en die heeft hij holografisch vanaf zijn laptop op zijn kuise jongenskamertje gedeponeerd, of nog mooier: de boom wandelt als zijn schaduw overal met hem mee, waar hij ook gaat of staat. Of zit, bijvoorbeeld bij Matthijs van Nieuwkerk.

Die heeft trouwens dit jaar een geheel uit goud en zilver opgetrokken boom, met aan alle takken kerstmannetjes in smoking en links en rechts ook vlinderdasjes. Helaas ook veel voetballetjes, die man is niet voor niks absoluut sportgek. O nee, wacht even: die heeft natuurlijk een kerstboom met zilveren ballen en op elke bal heeft hij in een daartoe gespecialiseerd bedrijf een portret van zichzelf laten inprojecteren, dat zal het zijn. Geheel volgens zijn vermoedelijke lijfspreuk: Matthijs, what else?

Wie ook wel apentrots op zichzelf zal zijn, dat is Bernard Wientjes. Wie is Bernard Wientjes? Ja jongens, als je dat niet weet, dan ben je wel de slechtst geïnformeerde, tevens minst invloedrijke Nederlander. Volgens de Volkskrant is Bernard Wientjes, de voorzitter van de werkgeversorganisatie VNO/NCW, de meest invloedrijke man van Nederland. Dat heeft er vooral mee te maken dat hij op de achtergrond heeft meegelobbyt om ons fameuze huidige kabinet voor elkaar te krijgen. Waarvoor nog onze hartelijke dank.

Bernard heeft een kerstboom vol met allemaal inderhaast aangeschafte ridderordes, en guirlandes van Volkskrantkoppen, die een deel van de tot nu toe gebruikelijke Telegraafkoppen vervangen. Zijn familie, die net een beetje uitgekeken begon te raken op die bolle toet die in het algemeen de grootste onzin uitkraamt, staat nu weer juichend onder de kerstboom te zingen. Een willekeurig voorbeeld van de invloedrijke teksten van Bernard: 'In Nederland hebben we relatief veel hoofdkantoren. Dat zorgt voor veel werk bij toeleveranciers, als accountants, advocaten en de horeca. Hierdoor hebben we een hoog niveau van dienstverlening. Bovendien is het goed voor het imago van Nederland in het buitenland. Dat trekt investeringen aan.' Bernard is geen invloedrijk man, maar een kruidenier, dus.

Ikzelf heb dit jaar geen moeite gehad. Ik ben even meegereden met Djamila, die me afzette bij het sfeervolle houten huis van een oud-collega van de krant, met wie ik onder het genot van een glaasje witte wijn van een goed huis de teloorgang van de journalistiek en van ons pensioen tegen het stemmige licht heb gehouden, vandaar vertrokken wij, schijnbaar onverrichterzake, naar huis, maar gisteravond belde de kerstbomenleverancier: hij stond met het ding voor de deur. De boom bleek te hoog en zat een beetje onder de modder maar verder: zelden zo’n mooie boom gezien hoor. Niks mis mee.

Ook al omdat ik alleen maar hoefde te kijken. Blauwe en witte ballen zie ik, dit jaar. En dat enorme lint met lichtjes door de hele voortuin, een absolute romantische schoonheid.

Heb ik trouwens zelf gekocht.

_________

hhBest

Boek & Film

De buuttereedner van de PVV

Allerlei onderwerpen dienen zich aan, maar het hemd is nader dan de rok en dus is het Geert Wilders geblazen, vandaag, ik kan er maar moeilijk omheen, al zou ik het wel willen.

Dat is dus blijkbaar politiek 2.0: ‘geen moskee maar carnaval, geen imam maar een buuttereedner, geen halal maar zuurvlees, Roermond is na een andere stad – Venlo of Maastricht, dus – de mooiste stad van Limburg en dus van Nederland, Limburg is anders dan de grachtengordel wel degelijk het hartland van Nederland. Het was de spijker op de kop: de kiezer wil geen zwaarwichtige politieke toespraken maar politici om wie je kunt lachen. Geert hoeft er trouwens maar weinig aan te doen, met dat gele haar is hij al half verkleed als buuttereedner, dat is de hofnar die er alles uit mag kramen omdat hij toch niks in de melk te brokkelen heeft.

Geen halal maar zuurvlees – hebben jullie wel eens zoerfleisj gegeten? Paardenvlees met azijn? De verslaggever in de krant van heden weet niet eens hoe je het schrijft.

Geen moskee maar carnaval, moet ik echt kiezen? Op een miljoen Limburgers zijn er negentien moskeeën, vaak in achterafschuurtjes waar een paar honderd gelovigen zich geregeld vervoegen voor gebed. Carnaval is een typische activiteit voor kinderen, pubers en nooit volwassen geworden volwassenen, mij staat een berekening voor de geest die uitkwam op 35 procent van de bevolking die iets aan carnaval doet.

Het aantal mensen in Limburg dat de moeite neemt om door die kou naar een buuttereedner te gaan kijken en luisteren is nog veel kleiner, te meer daar die tonpraters altijd dialect bezigen en er zeer veel mensen zijn die zelf nauwelijks dialect spreken en zeker het dialect van het volgende dorp niet verstaan.

Geert Wilders was dan ook wel zo verstandig geweest om géén Venloos te praten tijdens de presentatie van de Limburgse lijst voor de verkiezingen van Provinciale Staten, want dan hadden de kiezers ten zuiden van Roermond meteen al afgehaakt. Dat hij Nederlands praatte was trouwens ook fout: hij woont en werkt ‘boven in Holland’ en ‘komt ons vertellen wat we moeten doen’.

Niemand in Limburg vindt dat Limburg het ‘hartland’ – een amerikanisme als een paard – van Nederland is: dat zou wel erg veel verantwoordelijkheid op je laden, en het is juist zo mooi dat je vanuit een underdogpositie mag roepen waar je zin in hebt en stemmen op kandidaten waar je mee kunt lachen, zonder dat je daarvoor later ter verantwoording wordt geroepen.

Over de Buitenring Parkstad hoorde ik niks, en de afwijzing daarvan is nou juist iets waar de PVV zich bij de bevolking van Zuid-Limburg geliefd mee zou maken.

Maar dat gaat Laurence Stassen voor hem bekonkelefoezen in de achterkamertjes van ‘het gouvernement’ met de partij die Geert óók al niet noemde, het CDA. Maar dat gebeurt pas als ze eenmaal op het pluche zit en de kiezers machteloos toekijken.

De PVV en het CDA vissen in dezelfde troebele vijver van Limburgers, die altijd een vage ontevredenheid voelen over alles, zelfs eventueel over zichzelf. Limburgers die weten dat er aan één ding niks te doen valt: aan de macht van de ‘hoge heren’ en Den Haag en hun verlengde in Maastricht.

________

hhBest

Boek & Film

Twee ochtenden AD is ruim voldoende

Twee ochtenden het AD in de bus gehad, in plaats van nrc.next. Over het AD straks meer, maar weinig goeds; eerst de bezorging.

Het blijkt dus dat de bezorger van nrc.next ook het AD rondbrengt en naar ik aanneem ook de Volkskrant. Weg illusie dat die aardige man, die ik alleen zie als hij de decemberse fooi komt ophalen, iedere morgen om half drie opstaat, uitsluitend om mij de nrc.next te bezorgen, in het afgelegen gehucht waar ik woon en waar de meeste mensen wel kunnen lezen, maar liever geen krant hebben waar iets origineels in staat.

Ik belde met de bezorging om mijn klacht te melden. Het blijft wennen dat je dan tegen een computer moet praten, die je ook nog maar half verstaat. Of alleen maar verstaat wat hij/zij (hij heeft een vrouwenstem) wil horen. ‘Wanneer is de krant niet of niet op tijd of de verkeerde krant bezorgd? ‘Zeven en acht december.’ ‘Wij hebben genoteerd: acht december.’ ‘Helaas heeft de nrc.next geen nabezorging, wij zullen zorgen dat u vanaf morgen de krant weer krijgt.’ (Ik citeer uit het hoofd. Datzelfde hoofd waarmee ik op dat moment dacht: geen nabezorging? WTF? Ik heb ervoor betááld!)

Maar gelukkig dat ik dat niet zei – de computer had trouwens al afgehaakt. Want vanmorgen had ik de nrc.next van heden om half zes in de bus, met daarin gevouwen die van gisteren, waar met grote hanenpoten en drie spelfouten mijn adres op stond geschreven. Toch een vorm van service, mogelijk met het oog op de decemberfooi.

Mooi project in nrc.next, vandaag, haarscherpe analyse van de gasten van Nederlandse tv-talkshows in drie maanden tv: de meeste zijn de iconen van rechts en dat zou helemaal verpletterend zijn geweest als die gekke Geert Wilders niet zou weigeren bij P&W aan te schuiven.

Voor zoiets verrassends hoef je bij het AD niet aan te komen. Eindeloze aantallen pagina’s over die stomme voetballerij, verslagen van rechtszaken die geschreven zijn door verslaggevers die weten dat ze moeten neerhurken bij de lezers, dat die dus als kleine kinderen moeten worden toegesproken. Lezers die voor het overige vooral belangstelling blijken te hebben voor de sterren van film en tv, eerste, tweede en derde categorie, amateurs en aankomende talenten. Verslaggevers die ten eeuwigen dage de mantra van de hoofdredacteur door hun kop horen dreunen: ‘Lekker smeuïg en smakelijk schrijven over kinderen, dieren en royalty, dat vreten de wijven!’ Dat zei althans de man die ik lang als de uitvinder van de journalistiek heb beschouwd, Louis Frequin – ja, inderdaad, de vader van.

Nee, geef mij maar nrc.next. Weliswaar geschreven door die kinderen bij wie je vroeger moest neerhurken, maar met een journalistieke formule die ik zelf heb gedacht. Dezer dagen alweer vijfentwintig jaar geleden.

_______

hhBest

Boek & Film