SanteLOGie

Een mooie traditionele Oudejaarsavond

In het winkelcentrum zag ik een man zeulen met een heel boeket hondenpoepdozen onder de arm. Het is natuurlijk een baantje, dat begrijp ik ook wel, maar als ik hem was, zou ik streven naar een betrekking als postbussenlosschroever. Dat is toch een kaste hoger dan die van de hondenpoepdozenman die ik gaarne tot de onaanraakbaren zou rekenen.

Niettemin hebben wij hier niet of nauwelijks kut-Marokkanen die die eretitel mogen dragen – wij hebben van oudsher eigen teelt straatterroristen van goede kwaliteit. Zo kunnen we al een kleine week geen papier of lege flessen kwijt en als het zo door gaat moeten we volgend jaar voor de duur van de week tussen Kerstmis en Nieuwjaar de automobielen naast het dressoir stallen. De politie en andere handhavers hebben zich inmiddels voor wat betreft het ontijdig en oneigenlijk vuurwerk afsteken aangesloten bij het gemeentebeleid waar het betreft de sneeuw: er is niets aan te doen, dus doen we er niets aan.

Tot we komende nacht enigszins vermoeid het glas kunnen heffen met de buren, moeten we het hier binnen zien uit te zingen. Vanmiddag maar een dutje, misschien. En dan een aanloop naar de tv-avond. Niet één uitluider, maar een stoet van cabaretiers of wat zichzelf daar gaarne voor uitgeeft krijgen we voorgeschoteld: ik noem Erik van Muiswinkel, Tineke Schouten, Joling & Gordon, Freek de Jonge, Doutzen Kroes en Guido Weijers. En na twaalven nog eens Toon Hermans, die, zo zegt de gids, in 2010 tien jaar dood was en dus 2011 mag inluiden.

Zullen we maar een lekker dvd’tje draaien, dan?

Ik grijp niet zo gauw meer naar Das Deutsche Fernsehen. Maar natuurlijk wel op Oudejaarsavond. Wij mogen dan Frits Wester hebben, bij de Oosterburen hebben ze Zuul Wester Abend en die begint sinds jaar en dag op exact dezelfde manier: in een zeer Brits kasteel waar een eenzame adellijke mevrouw aan het diner bij gelegenheid voor haar negentigste verjaardag zit (mulligatawnysoep!), bediend door haar butler James, die alle drank die hij inschenkt voor de denkbeeldige (want al lang overleden) gasten moet opdrinken, uitgebreid over een tijgerkop struikelen en dan ook nog met mevrouw boven ‘the same procedure as last year’ moet doen, waar hij, veiligheidshalve, gezien het feit hij ook niet meer zo piep is, aan toevoegt: ‘I’ll do my very best.’

Dinner for one

Mijn oude vader overleed in 1982 – niet eens zo veel ouder dan ik nu ben – en hij heeft dus niet meer mogen meemaken dat je elk moment van de dag, als je dat wilde, Dinner for One, want zo heet die uitzending, op Youtube kunt zien. Anders had hij dat zeker eens in de week bekeken. Ik hoor nog zijn schaterende lach, op Oudejaarsavond om 18.40, het moment waarop de Norddeutsche Rundfunk destijds dat programma uitzond. En nog altijd, zie ik in de gids, trouwens ook om 18.05 uur. En volledigheidshalve doet de Westdeutsche Rundfunk het om 18.50 uur nog eens dunnetjes over.

Het duurt maar net twintig minuten en tegen die tijd heb ik diverse oliebollen, een kwak originele Limburgse kauw sjottel en een fles prosecco op, zodat ik vredig kan dutten tot het tijd is voor het knallen en zoenen.

En daarna kunnen de hondenpoepdozen weer aan de lantaarnpalen.

_________

hhBest

Boek & Film

Lekker een beetje Scrooge uithangen

Kom op, laat me nou ook eens lekker zeiken over het weer.

Net even mijn straat doorgelopen en voor mijn krantje een paar foto’s gemaakt, daarbij natuurlijk wel lekker door de knieën gezakt. Dan krijg je inderdaad het beeld van een afgelegen bergweg ergens in de Rocky Mountains. De gemeente heeft besloten de sneeuwschuivers in de garage te laten ‘want van het sneeuwschuiven worden de wegen alleen maar gladder.’ Ja ja. Nou glad is het inderdaad niet, want er is nauwelijks doorkomen aan als je geen Hummer hebt. Ik begin al gewend te raken aan het onheilspellende krassen van de hard bevroren sneeuw onder de auto, ik vraag me maar niet af wat daar allemaal beschadigd kan raken. Schadevergoedingsgedachten dringen zich op. Ik begin een boze burger te worden, merk ik tot mijn schrik.

Intussen houdt ook de vuilnisophaler de wagens binnen en mag je je vuilnis zelf naar een tijdelijke inleverplek in het winkelcentrum brengen. Een rare vorm van recycling, want daar kwam het afval natuurlijk ook ooit vandaan. Het heeft iets armoedig Roemeens, met die stinkende vuilniszakken achter in de auto over onze eigen ruige bergweg onderweg, waarbij je in het ongewisse verkeert of en hoe je terugkeert in je veilige huis. Zet de pan met varkensdarmen eens op het vuur, vrouw, ik begin trek te krijgen.

Wat ook nergens op slaat, dat zijn de koppen in de kranten die gewagen van ‘extreme kou’ en ‘strenge winter’, soms zelfs van ‘extreem strenge winter’. Maar deze winter is, althans in de streek waar ik woon, wat de temperatuur betreft vrij normaal, een graad of acht onder nul was tot nu toe het ‘extreemste’, vorig jaar was het veel erger. De laatste echt extreme winter was toch die van 1963, waarin de temperatuur wekenlang herhaaldelijk daalde tot onder de min 20.

Er wordt ook alweer gesmaald over de opwarming van de aarde, menigeen heeft, nu we alweer een winter met veel sneeuw hebben, te denken dat het wel eens wat harder mag gaan met die opwarming van de aarde. Eigenaardig, dat men steeds een belangrijke voorspelling vergeet die ook hoort bij de opwarming van het klimaat, en die wel degelijk uitkomt, dezer dagen: extreme neerslag. We hebben begin november al eens een enorme hoeveelheid regen gehad, en de sneeuw die nu is gevallen heeft daar letterlijk nog een flinke schep bovenop gedaan – waarbij we rekening moeten houden met plaatselijke verschillen. In december viel hier bijvoorbeeld ongeveer 100 mm neerslag, en in Maastricht minder dan 70 mm.

Wat ik maar wil zeggen, dat is dat mensen kortzichtig blijven.

Ik zou er ook van kunnen genieten. Lekker koud, die romantische sneeuw, wijntje, Trijntje, stinken bij de open haard. Heerlijk, zou Erwin Krol zeggen.

Maar niet heus, natuurlijk. Ik zag net ergens al een afgetakelde kerstboom in een sneeuwhoop steken. That’s the spirit.

_________

hhBest

Boek & Film Nieuw!

Twitter is geen verjaardagsfeestje

Zou ik, indien ik op dit moment nog ergens in dienstbetrekking was geweest, over de inhoud daarvan getwitterd hebben?

Omdat ik al ruim elf jaar niet meer in dienstbetrekking ben, moet ik de vraag eigenlijk anders stellen: zou het in, pakweg, 1995, in mijn hoofd zijn opgekomen om een willekeurige greep in het telefoonboek te doen en een aantal mensen telefonisch ervan op de hoogte hebben gesteld dat ik vermoedde dat de hoofdredacteur van de krant waar ik werkte niet goed bij zijn hoofd was? Terwijl dat in werkelijkheid toch het geval was – ik bedoel, niemand die goed bij zijn hoofd is wil toch hoofdredacteur worden van een krant?

Ik zie op Twitter dat veel mensen wel degelijk over hun werk twitteren. Maar dat kan op vele manieren. Zo is er bijvoorbeeld een collega – van de krant waar ik vroeger de kost verdiende – uit wiens tweets ik opmaak dat hij er waanzinnige werktijden op na houdt: ’s morgens vroeg, op zondag, op Eerste Kerstdag, ’s avonds laat, altijd is hij, tussen het bereiden van spaghetti bolognese en het drinken van rode wijn door, bezig met stukken te schrijven voor de krant.

Maar die tweets zullen natuurlijk nooit aanleiding zijn om hem van de zijde van zijn werkgever op non-actief te stellen en/of een twitterverbod op te leggen. Eerder zal het hem bij het eerstvolgende functioneringsgesprek geen windeieren leggen.

Toch merk ik op Twitter dat mensen denken dat ze op die site op een verjaardag van een familielid achter een glaasje vruchtenbowl zitten, met uitsluitend neefjes en nichtjes erbij die aan zijn/haar lippen hangen om te vernemen over wat de oom, die politieagent is, of officier van justitie, of zelfs journalist, allemaal voor spannends meemaakt dat niet in de krant komt. De neefjes en nichtjes vertellen daar nóóit iets van door, omdat ze anders niet meer op de verjaardag mogen komen.

De aanleiding voor dit stukje is natuurlijk het optreden van een politiemevrouw in Drenthe. Zij meldde in een tweet dat twee doden, gevonden in een flat in Meppel, wel slachtoffer van huiselijk geweld zouden zijn. Niet alleen dacht zij blijkbaar dat een tweet niet verder komt dan haar eigen vertrouwde tweeps. Ze maakte ermee duidelijk dat ze niet geschikt is voor haar baan. De instinctieve reactie van een politiefunctionaris is toch om te melden: twee doden gevonden, wij stellen een onderzoek in? Dat soort voorzichtigheid wordt zelfs betracht door journalisten. Behalve die van De Telegraaf, natuurlijk. Daar geldt de regel van Rinus Ferdinandusse: ‘Niemand is gehouden zijn eigen primeur kapot te checken.’

Blijft de vraag: hoe is deze Drentse mevrouw aan de baan van districtschef gekomen? De vraag werd des te prangender toen ik haar portret gisteren op tv zag. Een warhoofd, dat zag je meteen. Daar heb ik geen functioneringsgesprek voor nodig. En al helemaal geen tweets.

PS: Over twitteren en journalistiek gesproken – Volkskrantcolumnist Bert Wagendorp klapt uit de school maar houdt het spannend, zie hier.

_______

hhBest

Boek & Film

Staatshoofd als mystiek lichaam

Sinds jaar en dag is mijn standpunt duidelijk: weg met het koningshuis, leve de republiek. Daar is de laatste tijd geen noemenswaardige wijziging in gekomen, dus hier zou dit stukje al klaar kunnen zijn.

Wat ook niet verandert: de hondentrouw van het Nederlandse volk inclusief de politiek ‘Kamerbreed’ ten opzichte van het koningshuis. Men vindt het geen onderwerp om ter discussie te stellen. Er zijn grotere problemen, zoals het vinden van een antwoord op de vraag wie op Oudejaarsavond thuis moet blijven, wie de beste oliebollen bakt en wat politiemensen nu wel of niet zouden mogen twitteren. Ik ben het daar trouwens wel mee eens dat we die dingen eerst maar eens moeten zien op te lossen, het zal nog moeite zat kosten en het is nog maar drie dagen tot 31 december.

Goed, dan hebben we dus een mystiek figuur als staatshoofd. Ik heb haar gezien, terwijl ze de Kersttoespraak voorlas. Wat ziet ze er uit, ze doet dit duidelijk niet meer voor de lol, ze voelt zich verplicht het te blijven doen tot het bittere einde, ze is dat verplicht aan haar status van halfgod. Met die blik van een droevig levensmoe bosdier dreunt ze de gebruikelijke gemeenplaatsen op. De liturgie van de koningschapsmis. De camera zwerft af en toe weg naar het raam, of de regisseur het niet meer kan aanzien, en daar zie je de besneeuwde paleistuin, met gebeeldhouwde leeuwen en oude coniferen, waartussen het staatshoofd, in gepeins verzonken, haar eenzame dagen slijt en af en toe haar hondje uitlaat. Wij mogen eens per jaar dat park zien, zodat wij denken dat wij hier van doen hebben met een rechtstreekse, live uitzending. Dat moet live, worden wij geacht te denken, want de mythe, het mystiek lichaam kán niet eens elektronisch worden vastgelegd, zo etherisch is het.

Een paar uur later hoor je het bericht dat het Nederlandse staatshoofd op het moment van de uitzending al sinds enkele dagen met haar oudste zoon, haar schoondochter en drie kleindochters lekker met een glaasje wodka onder handbereik in een Argentijns lustoord in het zonnetje zit, in vrolijke kout gewikkeld met een vertegenwoordiger van het voormalige dictatoriale regime van Argentinië, te weten de schoonvader van de kroonprins. Een paar kilometer verder wordt net een Transaviapiloot op borgtocht vrijgelaten: hij zit vast op verdenking van het besturen van een vliegtuig (van Nederlands fabrikaat) waar onwelgevallige leden van de linkse kerk boven zee uit geflikkerd werden. Het is lang geleden, maar het klinkt nog steeds goed.

Niks live kerstboodschap dus! Het is al maanden geleden opgenomen.

Ik zag een foto waarop de gezellige prinsesjes met hun dikke wangetjes, gestoken in schattige eendere pakjes, margrietjes plukken op het Argentijnse platteland, ja daar verteder je een deel van het Nederlandse volk wel mee, dat verbeten zwijgend ploetert in de sneeuw, dat vecht tegen bevroren leidingen, dat zich arm stookt tegen de snijdende kou, dat in lompen gehuld bijeen kruipt bij een armzalig vuurtje, gestookt uit het hout van het onder de sneeuwlast ingestorte dak, dat tegen depressie en uitzichtloosheid strijdt met behulp van het laatste glaasje diesel uit de in de sneeuw vastgevroren auto.

Ik zeg het nog maar eens: weg met het koningshuis, leve de republiek!

________

hhBest

Boek & Film

De achilleshiel van de papieren krant

De mooiste krant van het jaar, de Kerstkrant, met allemaal ellenlange interviews (Een Kerstinterview hoort anderhalve pagina broadsheet lang te zijn, met een prachtige zwart/wit foto waarop de geïnterviewde, de kin op de gevouwen hand rustend, met ogen waarin de studiolichten weerkaatsen, indringend de argeloze krantenlezer aankijkt) die krant dus, waarin je voor het komende jaar de betekenis van het leven wordt uiteengezet en iemand onthult dat Henk Bleker (nóg bleker) op 18 augustus al wist dat hij bewindslied zou worden in het kabinet-Rutte, die heb ik gemist, doordat vrijdag door hevige sneeuwval de kranten niet werden bezorgd. De bezorging, de achilleshiel van de papieren krant. En de hoop dat ik hem, die Kerstkrant, nog ooit te lezen zal krijgen, vervliegt allengs.

Die laatste gedachte werd gistermiddag om half vier ineens dubbel zo somber toen een klein jongetje het tuinpad betrad, ik verheugd opveerde en moest constateren dat hij niet de Kerstkranten maar een in plasticfolie verpakt zootje reclame in de bus had geduwd. Mij bekroop ineens het bange vermoeden dat men niet eens de moeite had genomen om de Zuid-Nederlandse editie van Volkskrant en nrc.next zelfs maar te drúkken, onder het motto: laten we ons de kosten en moeite besparen, die krant komt in die sneeuw toch nooit bij de abonnee.

Geen nood, natuurlijk: je hebt tenslotte de krant op internet. Jawel.

Beginnen wij met nrc.next. Deze krant, die gemaakt wordt en inderdaad ook bedoeld is voor de internetgeneratie, is op internet niet in zijn vertrouwde gedrukte vorm te raadplegen. Ik althans kan dat niet vinden. Wel in aangepaste vorm, maar dat heeft het nadeel dat de hele krant in losse stukjes geknipt is en ik daar door de weg niet in kan vinden. Renske de Greef vind ik nog net, maar waar staat het Ikje?

De Volkskrant wel, die is te zien alsof het gewoon de papieren krant is. Aan de vormgeving daarvan is de laatste weken zoveel geklooid dat het raadplegen nog een barre aangelegenheid is, alsof ook daar veertig centimeter sneeuw op ligt. Ik bedoel, de columns van Remco Campert zijn op zichzelf al nihilistisch genoeg, dat hoeft toch niet benadrukt te worden door van de linkerkolom de linkerhelft verborgen te houden? De krant van vrijdag was bovendien zo dik dat het systeem van de Volkskrant het opgeeft, tegen de tijd dat de laatste pagina’s in beeld behoren te komen. Oeps! roept het beeldscherm populair, de pagina die u vraagt is niet beschikbaar! De laatste pagina die nog wel te zien valt is die met de overledenen van afgelopen jaar. Je zou er een soort symboliek in kunnen zien.

De pagina’s die wel beschikbaar zijn bevatten dus die interviews en die prachtfoto’s. Dan heb je, ook met een 24-duimsscherm de keuze: het interview helemaal op het scherm maar dan onleesbaar klein, of groter en dan moet je dus de hele tijd heen en weer schuiven waarbij de pagina nog wel eens wil wegfloepen. Dat is nog eens geconcentreerd lezen.

Toen die jongen gistermiddag (ik neem aan welgemoed fluitend) het tuinpad weer afliep, het gezicht naar de felle winterzon gekeerd, zonk mij de moed in de schoenen. De papieren krant zou mij ook op Eerste Kerstdag niet meer bereiken, de duur betaalde krantenmakers hadden de middelvinger, met daarop de kerstboompiek, naar me opgestoken. En morgen, maandag, krijg ik ze natuurlijk ook niet. Want dan is er weer een nieuwe krant.

Maar hoewel ik dus zeker weet dat het vergeefs is, laat ik toch mijn noodkreet volgen: Ik eis de Kerstnummers! Nu!

________

hhBest

Boek & Film

Gezellig koken als vorm van genot

Eigenlijk ben ik zo’n man, dacht ik toen ik deze week Eden zag, een aandoenlijke Duitse film over een dikke vrijgezelle wonderkok en een niet buitengewoon gelukkig getrouwde vrouw, die via het eten dat hij maakt verliefd op elkaar raken. Eden is de naam van de vrouw, hoewel de kok natuurlijk de hoofdfiguur is. Zijn manier van koken is aards, sensueel, hij praat sussend tegen de eend die hij zit te plukken, hij maakt de wonderlijkste gerechten die met name op Eden de uitwerking hebben van een afrodisiacum.

Het is een ontroerende film die soms deed denken aan La grande bouffe, of aan Estomago, of Babette’s Feast. Of aan Nigella Lawson, natuurlijk.

Maar dit stukje gaat niet over film, maar om het gevoel iemand te zijn die graag bezig is met ingrediënten en hunne verwerking.

Ik ben natuurlijk maar een eenvoudige huis-, tuin- en keukenkok, maar ik genoot vanmorgen met volle teugen. Uit het keukenraam zag in het oogverblindende beeld van een dikke sneeuwdeken in de stralende zon – de deken had één nadeel: hij maakte dat ik niet bij de verse peterselie, selderij, groene knoflook, uitgelopen uien, salie, tijm en rozemarijn kon.

Maar daar weten we tegenwoordig wel iets op.

Eerst maar eens de vichyssoise, die wonderlijke preisoep die de laatste keren enigszins mislukt was, maar ik wist gelukkig waardoor: te weinig prei, te veel bouillon. Ditmaal lukte hij perfect.

Dan de appelmoes, geen experimenten ditmaal, gewoon geschilde appels met wat water en suiker in de pan en tien minuten later klaar. Hetzelfde met de cranberrysaus, water en suiker aan de kook, bessen erbij tot de velletjes knappen, klaar.

De aardappelen voor de traditionele aardappelsalade schillen en opzetten en gaar koken en laten afkoelen.

Intussen de zeer rijpe vleestomaten leeghalen en de buitenwanden in kleine stukken snijden, fijngesneden knoflook, dito basilicumblaadjes, beetje peper, beetje zout, wat olijfolie, druppeltje citroensap: voor de bruschetta.

Puntpaprika’s in langwerpige platte stukken snijden en schoonmaken. Stoompan opzetten met een litertje water waarin twee bouillonblokjes, de paprikastukken erin en zes minuten heftig stomen. De paprika’s eruit en de intussen in dunne plakken gesneden courgette, besprenkeld met citroensap, ervoor in de plaats en ook zes minuten stomen. De paprika’s bestrooien met een geurig kruidenmengsel, de courgettes later idem.

De lamskoteletjes van de lamskroon snijden, bestrooien met gedroogde rozemarijn, knoflook en gekneusde pimentkorrels en wegzetten, niet te koud. De kwartelboutjes met gedroogde salie, knoflook en wat olie marineren en wegzetten. De garnalen bestrooien met gedroogde scherpe peper – de helft met gerookte rode peper – en knoflook. De veel te grote hamburgers met behulp van een glas verwerken tot kleine burgertjes. Er blijven wat stukjes gehakt over.

En dan het leukste: het overgebleven water uit de stoompan mengen met de natte inhoud van de tomaten, een scheut groentesap waarvan ik had gedronken tijdens de voorbereidingen voor het kerstdiner – gourmetten – erbij, goed warm laten worden, even de staafmixer erin: een voortreffelijk kopje tomatensoep. Het overgebleven gehaktballetje platgeduwd en met wat vet in de pan, even lekker hard bakken, serveren met een lepeltje satésaus, de specialiteit van Djamila, nog een hapje van de inmiddels gerede aardappelsalade – lunch!

(En dan vergat ik nog het aperitief. Vul een whiskyglas met maagdelijke sneeuw, twee vingers Campari  erbij – je weet niet wat je proeft.)

________

hhBest

Boek & Film

I asked for some snow, but this is ridiculous

Dat dacht ik vanmorgen, toen ik uit het raam keek. Ik dacht eigenlijk aan de legendarische passagier van de Titanic, die aan de bar een whisky drinkt op het moment dat het schip tegen een ijsberg vaart. De man kijkt uit de patrijspoort en mompelt: ‘I asked for some ice, but this is ridiculous.’

Het belachelijke ervan. ‘Dat krijgen toch alleen die rare Limburgers voor elkaar, sneeuw met een zachte g.’ Het is gistermiddag om een uur of twee begonnen te sneeuwen en op Buienradar kon je toen al zien dat het nog wat ging worden: het langgerekte sneeuwgebied hield pas op in Midden-Frankrijk. Ik zie op dit moment op de kaart met de neerslagverwachting dat het hier mogelijk pas komende nacht om één uur definitief afgelopen is met sneeuwen. En dan gaat het natuurlijk streng vriezen.

Gistermiddag ging ik de auto halen die ik ‘s morgens had ingeleverd voor de APK. Hij had anderhalf uur op de parkeerplaats van de garage gestaan en moest al uitgegraven worden. Ik reed naar huis, een tocht van zeshonderd meter. Ik deed er een half uur over, omdat ik, om uit te wijken voor een paar onhandige tegenliggers, in een berg sneeuw terecht kwam, en voor- noch achteruit kon. Ik wandelde naar huis – noem het rustig strompelen, want ik moest door een parkje waar al dertig centimeter sneeuw lag – haalde de sneeuwschuiver, groef de auto uit – en kon toen nog niet weg.

‘Zal ik even duwen,’ hoorde ik roepen, ik keek op en zag een prachtig tegen de felwitte sneeuw afstekende neger van XXXL-formaat op me afkomen. ‘Mooi!’ riep ik. Hij opende professioneel de linkerachterdeur en zette zich flink af. Ik liet de motor lekker draaien en langzaam schoof ik het min of meer berijdbare deel van de weg op. Ik schreeuwde ‘Bedankt!’ uit het raam, want ik durfde niet te stoppen. Aan de gang houden, was het motto. Ik moest iets bergop, het lukte maar net en nu staat de auto, met een belachelijke petje van dertig centimeter sneeuw weer op de oprit. Voorlopig onbruikbaar.

Een belachelijk petje heeft ook de plantenkas, het tuinmeubilair, een paar potplanten die nog buiten staan. Sneeuw schuiven zal wel gaan, maar waar láten we die rotzooi?

Aan het begin van de winter, toen we deze uitkomst nog niet eens konden vermoeden, heb ik mij uitgesproken tegen enige andere vorm van neerslag dan regen, en tegen temperaturen onder plus twaalf graden. Maar ik weet ook: politiek is de kunst van het haalbare, dus ik wijzig mijn standpunt. Het luidt nu: ‘Een beetje sneeuw voor een witte Kerst staat best leuk, maar moet het zo belachelijk, meneer de minister?’ (Is dit trouwens de zoveelste stunt van onze belachelijke regering? Heeft Geert ook een wit petje van dertig centimeter?)

En dan moet ik zo nog naar het winkelcentrum. Een fles Tia Maria en anderhalf ons belegen kaas. Onontbeerlijk bij het gourmetten, zondag.

Als jullie niks meer van me horen ben ik ergens langs de Hereweg in Landgraaf het slachtoffer geworden van een lawine. Hellup!

_______

hhBest

Boek & Film

De zinloosheid van de eindejaarswens

Hoe het begon, dat kan ik me niet herinneren. Al jaren zag ik dat mensen in mijn kennissenkring zelf aan het knutselen sloegen, er was er zelfs een bij die speciaal stapels roddelbladen kocht om per persoon leuke kerst- en nieuwjaarskaarten in elkaar te plakken. Een tijdlang hebben mensen geprobeerd om zich er, heel modern, vanaf te maken met behulp van de mogelijkheden van de elektronische wenskaart.

Ik heb me daar ook behoorlijk driftig mee ingelaten, eerst door het verzenden van een stapel bij de sjiekere wenskaartenwinkel gekochte kaarten, of, leuker nog, speciaal in Rome, New York, Londen of Mexico City aangeschafte wensen. Daarna liet ik een paar jaar lang een kaart produceren bij de plaatselijke fotograaf, de aloude PTT en zelfs een keer bij Webshots in Californië.

Het was nog een heel gedoe. Ergens in juni of juli en op zijn laatst in september, speurde je om je heen naar een plaatje waarmee een toepasselijke geinige, vermanende dan wel filosofische eindejaarswens te scheppen viel. Ik zet hierbij, als voorbeeld, de kaart die ik twee jaar geleden maakte, op basis van een foto bij de toeristische attractie ‘Four Corners’ in het Zuidwesten van de Verenigde Staten.

Daarna zat je begin november een week lang te pielen om alles keurig in beeld te brengen en te passen en te meten tot het resultaat je goedkeuring kon wegdragen. Ook al omdat de printer nooit exact het beeld opleverde dat je voor ogen stond.

Het kostte een paar centen, maar dan had je ook wat. Dacht ik.

Vorig jaar gebeurde er iets fataals. Ik bedacht namelijk: wat gebeurt er eigenlijk met al die kaarten die ik rondstuur met een winterzegel er op? Doet niet iedereen ermee wat ik doe met de kaarten die ik ontvang – namelijk een paar dagen op een tafel uitstallen of aan een lint nieten en op 1 januari naar de papiercontainer brengen?

Het antwoord op die vraag was de aanleiding om stoer te besluiten: dit was de laatste keer, ik stuur geen kaarten meer rond, het is een vreemde, zinloze actie die voornamelijk TNT en de firma Hallmark aan het werk houdt.

Maar begin december begonnen de eerste kaarten alweer binnen te komen, inmiddels is het aantal aangezwollen tot een woeste stroom. Djamila heeft al geopperd om uit de ontvangen kaarten een selectie te maken en de betrokkenen alsnog een kaart toe te brengen.

Dat kan natuurlijk, maar nóg lumineuzer vind ik het idee om het gewoon via dit weblog te doen, tenslotte lezen al mijn vrienden, familieleden, kennissen plus nog een heleboel anderen (gemiddeld 138 per dag, dat is dus meer dan de ongeveer honderd kaarten die ik placht te versturen) mijn bijna dagelijkse ontboezemingen. (Quod non, weet ik.)

Dus voor al die echte vrienden, kennissen en familieleden doe ik het zo, met een wens zoals die in de goede jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw op van die piepkleine visitekaartjes gebruikelijk was: ZK & ZN!

________

hhBest

Boek & Film

Wij waren al die tijd familie

Een beetje columnist schrijft natuurlijk niet over soapseries op tv. En al helemaal niet over The Bold & the Beautiful, de serie die na twintig jaar een beetje uitgekotst wordt door de Nederlandse tv-kijker en vandaag (voorlopig) voor het laatst te zien is op de volkszender SBS6. Ik kots het niet uit, want ik doe aan onderzoeks- en wetenschapsjournalistiek. Daarvoor kijk je B&B, zoals je ook de Playboy leest voor de interviews.

Dit stel ik me wel eens voor: Assepoester zit, ergens in de dertiende eeuw, in haar armzalige plaggenhutje, met haar ouders en snel om haar heen stervende broertjes en zusjes en zonder eten, en denkt daarom maar aan die prins op het witte paard, de man die haar hier weg zal halen en haar zal laten baden in weelde. In de tweede helft van de negentiende eeuw leeft Assepoester nog steeds maar heeft het niet veel beter gekregen, en toen werd in Amerika een mooie uitvinding gedaan. Want Assepoester hield zich vooral bezig met het doen van de was, en daarvoor waren staven zeep nodig die te koop waren ,in houten kistjes verpakt. Op zekere dag werd in zo’n kistje de eerste aflevering meeverpakt van een verhaal vol prinsen op witte paarden, later zelfs geïllustreerd. Twee uitvindingen voor de prijs van één, het stripverhaal en de televisie.

Vanmorgen hoorde ik een vrouw op de radio die de wanhoop nabij was: hoe moest ze verder leven zonder B&B? Ze kon het zich niet voorstellen en hoopte nu maar dat RTL – dat jaren geleden B&B weg deed wegens tanende belangstelling – alsnog over zijn hart zou strijken.

Ikzelf zie het eerder iets worden met Omroep Max. De onbetwiste prins op het witte paard van de moderne tv-Assepoester is immers Ridge Forrester (acteur Ron Moss) die nog altijd de jonge Draufgänger (ook letterlijk) speelt maar op 4 maart 59 wordt. Brooke Logan (Katherine Kelley Lang) is nog altijd de aantrekkelijke piepjonge intrigante – ze wordt in juli 50. Ridge’s vader Eric (later is gebleken dat hij de vader niet is) (John McCook), is afgelopen juli 65 geworden maar dat verhindert hem niet om als een ietwat belachelijke jeune premier nog eens gezellig aan het zoveelste huwelijk met een jonge meid te beginnen. En Ridge’s moeder Stephanie (Susan Flannery) is de oudste van het stel, want ze wordt aanstaande juli 72. Maar dit alles terzijde.

Veel trouwe kijksters vinden Stephanie een kreng, terwijl het echte kreng natuurlijk Brooke is. Maar Brooke heeft een hechte, wel zeer aparte relatie met Ridge, ze zijn ook het eeuwige hartstochtelijke liefdesstel en daarom willen we niet horen dat ze het kreng is.

Intussen zijn sinds 1987 de meeste andere rollen door een of meerdere acteurs overgenomen. Bobby Ewing uit Dallas is zelfs de vader van Brooke geworden. Iedereen heeft het met iedereen gedaan in deze serie, en/of is met iedereen getrouwd geweest, twee zijn er overleden en uit de doden opgestaan (Macy en Taylor), aan de lopende band liggen ze wegens een vreselijke ziekte of na een heftige schietpartij in het ziekenhuis. Ook zijn er op grote schaal bloedmonsters verwisseld en de laatste tijd, ook heel modern, bevruchte eicellen fout geïmplanteerd. Gijzelingen, ontvoeringen, echtbreuk en ingewikkelde en zeer doortrapte intriges zijn aan de orde van de dag. Zodoende komt de clan (but we’re family!) nauwelijks meer toe aan de feitelijke core business, het modehuis. Mede omdat de concurrentie, Spectra Fashions, is overgenomen na het overlijden van Sally Spectra – die ging echt dood, al bleef ze nog vele maanden op de titelrol staan. Ook die speelde trouwens nog op haar zeventigste de rol van een jonge verliefde meid, en kreeg zelfs nog een kind.

Intussen is de kijkersschare via SBS6 dusdanig gekrompen (verkeerd wasmiddel, misschien) dat de advertentie-inkomsten beginnen tegen te vallen. Daarin is Nederland niet alleen. Op het forum op de CBS-site (hier) staan veel reacties die tonen dat ook de Amerikanen het gekreun, gefluister en gebrek aan actie de neus uit beginnen te komen. Zelfs de geloofwaardigheid van de verhaallijnen wordt in twijfel getrokken. Dan is het einde in zicht.

Wat een beetje wetenschapsbeoefening niet allemaal kan opleveren. De zeep wordt duur betaald.

_______

hhBest

Boek & Film

Wacht eerst even op een veroordeling

Soms, eigenlijk te vaak, schaam ik me kapot voor mijn collega’s. Nee, laten we het omkeren: wie zich wil tooien met de titel ‘journalist’, die moet tonen dat hij of zij voldoet aan een aantal eisen die feitelijk neerkomen op twee ijzersterke tegeltjeswijsheden: ‘Hou je fatsoen’ en: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.’ Als dat is doorgevoerd en streng wordt gehandhaafd, dan wijzig ik mijn standpunt mettertijd wellicht. En wie zijn bek open trekt en roept: ‘Censuur!’ die heeft aan mij een hele moeilijke.

Het is een bekend feit dat veroordeelde pedofielen in de gevangenis een zwaar leven leiden. Ze zijn in de pikorde van het gevang degenen die de positie van paria innemen. Je familie uitmoorden, roofovervallen plegen, inbraken met geweld, ouwe omaatjes met een rotsmoes de laatste centjes aftroggelen, drugs smokkelen en/of verkopen, allemaal prima – maar kom niet aan de kinderen. En dus worden veroordeelde kinderverkrachters nogal eens ruw aangepakt, tja, het zijn niet allemaal lieverdjes in de bajes, nog altijd het afvoerputje van de samenleving.

Maar er zijn collega’s die denken: wat in de gevangenis mag, dat mag en moet daar buiten helemáál. Wie dus werkt bij een commercieel nieuwsorgaan – ik noem een willekeurig voorbeeld: De Telegraaf – die weet: als er nieuws is over pedofielen dan mogen we helemaal los. En dus wordt het innemende portret van de (nog altijd vermeende) pedofiele misdadiger vrijwel dagelijks getoond en mag ineens verder ook alles, zoals het uitpluizen van het privéleven van de verdachte, inclusief allerlei dingen die niets met de zaak te maken hebben, publiceren van foto’s waarop de verdachte zich liefderijk ontfermt over een minstens voor de ouders herkenbaar getoond kind, je kunt er werkelijk alles bijhalen, als het maar het gesundes Volksempfinden voedt; en uiteraard de oplage.

Het is een grof schandaal dat de burgemeester van Amsterdam en de juridische raadsman van de ouders van kinderen die wellicht iets is aangedaan nota bene moeten vrágen of er alstublieft iets terughoudender kan worden bericht. En dan heb ik het er nog niet over dat het tegenwoordig steeds vaker normaal wordt gevonden mensen die zijn gearresteerd, zelfs mensen die nog niet eens zijn gearresteerd, al schuldig te achten, waarna je met ze mag doen wat je wilt. En dat komt uit de raarste hoeken, ik hoorde op Radio 1 een forum waarin een jeugdig klinkende mevrouw regelrecht opriep tot een soort volksgericht: ze zei althans dat het volk er recht op heeft alle details te kennen, om zo beter te kunnen oordelen.

Ik zou die mevrouw willen toevoegen: die meneer die gearresteerd is, die heeft misschien wel dingen gedaan die, wanneer een normale opa ze met zijn kleinkinderen doet, volkomen onschuldig zijn. Dat had hij, als professionele hulpverlener, wellicht niet moeten doen, maar het is nog veel te vroeg om hem nu al en zonder tussenkomst van de bevoegde rechter, al publiekelijk weg te zetten als een monster.

Op die manier maak je van onze zogenaamde beschaafde samenleving een soort gevangenis, waar uiteindelijk alle min of meer gestoorden gezellig met en tegen elkaar in de slag gaan.

_________

hhBest

Boek & Film