Wat nou beste politicus? Dus als je met behulp van stiekeme beloftes, grootspraak, enige lichte chantage, een programma gebaseerd op leugens en onmogelijkheden kans ziet je land een regeringsperiode in te rommelen waar het alleen maar slechter uit kan komen, dan ben je de beste politicus? Het is natuurlijk goed voor journalisten om geen al te hoge pet op te hebben van de mensen die het land regeren, maar zo erg is nou ook weer niet nodig. ‘De beste politicus’ gaat op die manier nog een keer samenvallen met ‘de slechtste mens’.
Laten we even vaststellen dat het kiezen van de politicus van het jaar, door wie dan ook, een ernstig geval van flauwekul is.
De uitverkiezing is, gezien de daarvoor geldende criteria, eigenlijk niks om trots op te zijn. Een van de normen die gelden waar het de verkiezing door de parlementaire pers betreft zou zijn dat een politicus ‘nooit mag twijfelen en niet te koop mag lopen met het eigen falen’, natuurlijk niet laten merken overvallen te worden door bepaalde problemen en het antwoord op sommige vragen ook niet te weten. ‘Politici mogen nooit te veel van hun ambitie laten blijken, moeten gelikte antwoorden geven, nimmer te persoonlijk worden, geen partijgenoten afvallen, zich nooit te duidelijk uitlaten onder welke voorwaarden wel of niet moet worden geregeerd.’ Nou ja, dan heeft Rutte dus terecht gewonnen, deze keer. Persoonlijk zou ik er niet al te trots op zijn.
Het is trouwens maar één van de ‘beste politicus’-verkiezingen, we krijgen die van Radio 1 nog, waar het algemene publiek bij betrokken wordt. Dat is natuurlijk nog veel erger dan de verkiezing door de parlementaire journalisten. Of iets of iemand al of niet de beste is, kan natuurlijk nooit beslist worden louter op grond van primitieve emoties. Die spelen al een veel te grote rol bij de elkaar snel opvolgende verkiezingen.
En ik zou dus willen adviseren: houd het nou gewoon op de verkiezing van sportman en sportvrouw van het jaar, dan kun je gewoon goals turven, en wie de meeste heeft gemaakt, die heeft gewonnen. Objectiever kan niet.
Toch wil ik op de valreep nog een poging wagen positieve criteria op te stellen voor ‘beste politicus’. En dan kom ik al snel op iemand die heel vaak melding maakt van de relatie tussen haar handelen en de grondslagen van de politiek in het algemeen en die van haar partij in het bijzonder, die de politiek volkomen serieus neemt, niet vies is van onderhandelen omdat zij net als de man die de meeste keren politicus van het jaar was, Joop den Uyl, weet dat politiek de kunst van het haalbare is. En die in een land dat goed bij zijn hoofd is ook bijna automatisch minister-president zou worden. Precies: Femke Halsema.
_______