In het winkelcentrum zag ik een man zeulen met een heel boeket hondenpoepdozen onder de arm. Het is natuurlijk een baantje, dat begrijp ik ook wel, maar als ik hem was, zou ik streven naar een betrekking als postbussenlosschroever. Dat is toch een kaste hoger dan die van de hondenpoepdozenman die ik gaarne tot de onaanraakbaren zou rekenen.
Niettemin hebben wij hier niet of nauwelijks kut-Marokkanen die die eretitel mogen dragen – wij hebben van oudsher eigen teelt straatterroristen van goede kwaliteit. Zo kunnen we al een kleine week geen papier of lege flessen kwijt en als het zo door gaat moeten we volgend jaar voor de duur van de week tussen Kerstmis en Nieuwjaar de automobielen naast het dressoir stallen. De politie en andere handhavers hebben zich inmiddels voor wat betreft het ontijdig en oneigenlijk vuurwerk afsteken aangesloten bij het gemeentebeleid waar het betreft de sneeuw: er is niets aan te doen, dus doen we er niets aan.
Tot we komende nacht enigszins vermoeid het glas kunnen heffen met de buren, moeten we het hier binnen zien uit te zingen. Vanmiddag maar een dutje, misschien. En dan een aanloop naar de tv-avond. Niet één uitluider, maar een stoet van cabaretiers of wat zichzelf daar gaarne voor uitgeeft krijgen we voorgeschoteld: ik noem Erik van Muiswinkel, Tineke Schouten, Joling & Gordon, Freek de Jonge, Doutzen Kroes en Guido Weijers. En na twaalven nog eens Toon Hermans, die, zo zegt de gids, in 2010 tien jaar dood was en dus 2011 mag inluiden.
Zullen we maar een lekker dvd’tje draaien, dan?
Ik grijp niet zo gauw meer naar Das Deutsche Fernsehen. Maar natuurlijk wel op Oudejaarsavond. Wij mogen dan Frits Wester hebben, bij de Oosterburen hebben ze Zuul Wester Abend en die begint sinds jaar en dag op exact dezelfde manier: in een zeer Brits kasteel waar een eenzame adellijke mevrouw aan het diner bij gelegenheid voor haar negentigste verjaardag zit (mulligatawnysoep!), bediend door haar butler James, die alle drank die hij inschenkt voor de denkbeeldige (want al lang overleden) gasten moet opdrinken, uitgebreid over een tijgerkop struikelen en dan ook nog met mevrouw boven ‘the same procedure as last year’ moet doen, waar hij, veiligheidshalve, gezien het feit hij ook niet meer zo piep is, aan toevoegt: ‘I’ll do my very best.’
Mijn oude vader overleed in 1982 – niet eens zo veel ouder dan ik nu ben – en hij heeft dus niet meer mogen meemaken dat je elk moment van de dag, als je dat wilde, Dinner for One, want zo heet die uitzending, op Youtube kunt zien. Anders had hij dat zeker eens in de week bekeken. Ik hoor nog zijn schaterende lach, op Oudejaarsavond om 18.40, het moment waarop de Norddeutsche Rundfunk destijds dat programma uitzond. En nog altijd, zie ik in de gids, trouwens ook om 18.05 uur. En volledigheidshalve doet de Westdeutsche Rundfunk het om 18.50 uur nog eens dunnetjes over.
Het duurt maar net twintig minuten en tegen die tijd heb ik diverse oliebollen, een kwak originele Limburgse kauw sjottel en een fles prosecco op, zodat ik vredig kan dutten tot het tijd is voor het knallen en zoenen.
En daarna kunnen de hondenpoepdozen weer aan de lantaarnpalen.
_________