Hoe het begon, dat kan ik me niet herinneren. Al jaren zag ik dat mensen in mijn kennissenkring zelf aan het knutselen sloegen, er was er zelfs een bij die speciaal stapels roddelbladen kocht om per persoon leuke kerst- en nieuwjaarskaarten in elkaar te plakken. Een tijdlang hebben mensen geprobeerd om zich er, heel modern, vanaf te maken met behulp van de mogelijkheden van de elektronische wenskaart.
Ik heb me daar ook behoorlijk driftig mee ingelaten, eerst door het verzenden van een stapel bij de sjiekere wenskaartenwinkel gekochte kaarten, of, leuker nog, speciaal in Rome, New York, Londen of Mexico City aangeschafte wensen. Daarna liet ik een paar jaar lang een kaart produceren bij de plaatselijke fotograaf, de aloude PTT en zelfs een keer bij Webshots in Californië.
Het was nog een heel gedoe. Ergens in juni of juli en op zijn laatst in september, speurde je om je heen naar een plaatje waarmee een toepasselijke geinige, vermanende dan wel filosofische eindejaarswens te scheppen viel. Ik zet hierbij, als voorbeeld, de kaart die ik twee jaar geleden maakte, op basis van een foto bij de toeristische attractie ‘Four Corners’ in het Zuidwesten van de Verenigde Staten.
Daarna zat je begin november een week lang te pielen om alles keurig in beeld te brengen en te passen en te meten tot het resultaat je goedkeuring kon wegdragen. Ook al omdat de printer nooit exact het beeld opleverde dat je voor ogen stond.
Het kostte een paar centen, maar dan had je ook wat. Dacht ik.
Vorig jaar gebeurde er iets fataals. Ik bedacht namelijk: wat gebeurt er eigenlijk met al die kaarten die ik rondstuur met een winterzegel er op? Doet niet iedereen ermee wat ik doe met de kaarten die ik ontvang – namelijk een paar dagen op een tafel uitstallen of aan een lint nieten en op 1 januari naar de papiercontainer brengen?
Het antwoord op die vraag was de aanleiding om stoer te besluiten: dit was de laatste keer, ik stuur geen kaarten meer rond, het is een vreemde, zinloze actie die voornamelijk TNT en de firma Hallmark aan het werk houdt.
Maar begin december begonnen de eerste kaarten alweer binnen te komen, inmiddels is het aantal aangezwollen tot een woeste stroom. Djamila heeft al geopperd om uit de ontvangen kaarten een selectie te maken en de betrokkenen alsnog een kaart toe te brengen.
Dat kan natuurlijk, maar nóg lumineuzer vind ik het idee om het gewoon via dit weblog te doen, tenslotte lezen al mijn vrienden, familieleden, kennissen plus nog een heleboel anderen (gemiddeld 138 per dag, dat is dus meer dan de ongeveer honderd kaarten die ik placht te versturen) mijn bijna dagelijkse ontboezemingen. (Quod non, weet ik.)
Dus voor al die echte vrienden, kennissen en familieleden doe ik het zo, met een wens zoals die in de goede jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw op van die piepkleine visitekaartjes gebruikelijk was: ZK & ZN!
________