En dat is natuurlijk nog maar het topje van de ijsberg, dat schandaal bij de FIFA. Trouwe lezers zullen weten dat mij corruptie in de sport niets verwondert, de sportwereld is één grote verzameling oplichters, gewelddadige criminelen, flessentrekkers, drugsgebruikers en roddelkonten. Ik fantaseer dit niet, ik lees gewoon de krant.
Vanmorgen een heel verhaal: het bestuur van een Amsterdamse voetbalvereniging genaamd Ajax laat het beleid van de club volledig bepalen door ‘Vak 410’, een stel zogenaamde ‘supporters’, die bij de geringste afwijking van het door hen uitgestippelde beleid gelijk het wapen van chantage en intimidatie en dreiging met geweld te voorschijn halen. De club biedt formeel een beetje weerstand maar zwicht altijd. De voorzitter van de vereniging bezoekt zijn ‘supporters’ thuis, op hun verjaardag, of in de gevangenis. Nogmaals: ik verzin dit niet.
Deze week heb ik me het hoofd gebroken over een verstandig standpunt ten aanzien van Wikileaks. Iedere columnist die zichzelf respecteert heeft tenslotte een standpunt over Wikileaks. Journalisten op radio en tv trouwens ook. Bij die laatste viel me een zekere onverantwoordelijkheid wel op: ze vonden het uitlekken van de diplomatieke mails vooral prachtig omdat ze nu wisten hoe Amerikaanse diplomaten dachten over Poetin en Berlusconi – om journalist te worden moet je natuurlijk een talent voor roddelen hebben, wat dat betreft zijn we allemaal sportjournalisten. Maar de journalisten die ik zo bezig hoorde, hadden kennelijk niet in de gaten dat daar openlijk voor uitkomen verre van professioneel is.
Het is wel de core business van journalisten om moeilijk bereikbare en desnoods geheime informatie te pakken te krijgen om zo goed mogelijk te benaderen wat er werkelijk in de wereld aan de hand is. Watergate is daar het klassieke voorbeeld van. Om de wondere wereld van de FIFA, het IOC, de Amerikaanse regering, de PVV, de plaatselijke aannemer en zo nog het een en ander in de gaten te kunnen houden, moet je informatie te pakken zien te krijgen die al die instanties graag geheim hadden gehouden. Maar aan de andere kant: geheime diplomatie kan de smeerolie zijn waarop de wereld draait, het is niet altijd goed dat alles dat geheim gehouden wordt toch bekend wordt gemaakt. Je kunt het ook bewaren als achtergrondinformatie.
Tot voor zeer kort helde ik over naar het laatste, of in ieder geval naar een genuanceerd standpunt: publiceren van geheimen is goed, als er een positief doel mee gediend wordt. De rest bewaar je tot je het kunt gebruiken om gebeurtenissen te kunnen zien en verklaren in hun echte context, dankzij de inside information die je hebt.
Maar intussen ontdek je dat achter vrijwel alles iets zit dat valt onder corruptie, oplichting en andere onbeleefdheden. En je kunt niet álles geheim blijven houden.
En dus moet er meer Wiki geleakt worden. Hoe meer hoe liever.
_______