Ja, enorme problemen in de wereld, van Wikilekken en pedozieken tot de nationale heldenverkiezingen, maar wie de ogen en oren open houdt, die hoeft in principe niet verder van zijn voordeur dan een meter of twintig.
Je zag het al lang aankomen: de moeder van de buurvrouw, tegen de negentig inmiddels – de moeder, niet de buurvrouw – rooit het al een tijdje niet meer alleen en daar is nu een vervolg op gekomen: ze zit in haar appartementje in het verzorgingstehuis. Ik heb het al vaker van nabij meegemaakt, geen van de vrouwen die het ondergingen trokken er juichend en zingend heen. Ik weet niet hoe ik er zelf op zou reageren, ik zou misschien denken, als ik maar een boek heb. Maar ik heb ook wel eens het eten geproefd in zo’n tent, yech. Bovendien, in de toestand waarin je daar wordt toegelaten heb je misschien geen zin meer in lezen, kijk je alleen de rest van je leven nietsziend naar de televisie die niet aanstaat.
Doodgaan is niet erg, maar de formaliteiten waar je doorheen moet voor het zover is, daar zie ik tegenop.
Voor de jongelui blijft een andere onderhoudende taak: het huis van het ouwe mens in ordelijke staat opleveren aan de huisbaas of de makelaar.
Ik ben daar in dit geval natuurlijk niet bij, maar ik hoorde het relaas vanmorgen. Grote dozen verband tegen slecht helende wonden, kostbare pakketten ongebruikte medicijnen. Het werd weliswaar nauwelijks gebruikt, maar ‘de thuiszorg bestelde dat.’
Maar dat spul kan toch mee naar het verzorgingstehuis? ‘Nee hoor, die instellingen hebben als huisregel: geen verband of medicijnen meebrengen, die bestellen we zelf.’
Die hebben natuurlijk afspraken met leveranciers, en misschien lopen ze theoretisch het risico dat er iets in huis komt dat later schadelijk voor de bewoner zou kunnen blijken, en dan zit het huis met de gebakken peren. Zoiets. In ieder geval een bruikbare smoes.
Want iedereen ruikt wat hier aan de hand is: geen enkele leverancier laat zich dit soort buitenkansjes ontnemen. Het ongebruikte materiaal, voor honderden euro’s, betaald door de zorgverzekering, daar kun je van alles voor bedenken, je kunt het naar de arm incontinente negerkindertjes sturen of je kunt het op Marktplaats zetten – misschien is dat zelfs verboden, zeker voor de medicijnen – maar je hoeft niet lang na te denken over wat er uiteindelijk wèl mee zal gebeuren: het verdwijnt in de vuilcontainer.
Aha, zo komt het dus dat de gezondheidszorg steeds duurder wordt.
Ach, de fabrikanten, de apothekers, de verzorgingstehuizen, die kunnen ook niet van de wind leven. En wat is nou een paar honderd euro op tachtig miljard?
___________