De mooiste krant van het jaar, de Kerstkrant, met allemaal ellenlange interviews (Een Kerstinterview hoort anderhalve pagina broadsheet lang te zijn, met een prachtige zwart/wit foto waarop de geïnterviewde, de kin op de gevouwen hand rustend, met ogen waarin de studiolichten weerkaatsen, indringend de argeloze krantenlezer aankijkt) die krant dus, waarin je voor het komende jaar de betekenis van het leven wordt uiteengezet en iemand onthult dat Henk Bleker (nóg bleker) op 18 augustus al wist dat hij bewindslied zou worden in het kabinet-Rutte, die heb ik gemist, doordat vrijdag door hevige sneeuwval de kranten niet werden bezorgd. De bezorging, de achilleshiel van de papieren krant. En de hoop dat ik hem, die Kerstkrant, nog ooit te lezen zal krijgen, vervliegt allengs.
Die laatste gedachte werd gistermiddag om half vier ineens dubbel zo somber toen een klein jongetje het tuinpad betrad, ik verheugd opveerde en moest constateren dat hij niet de Kerstkranten maar een in plasticfolie verpakt zootje reclame in de bus had geduwd. Mij bekroop ineens het bange vermoeden dat men niet eens de moeite had genomen om de Zuid-Nederlandse editie van Volkskrant en nrc.next zelfs maar te drúkken, onder het motto: laten we ons de kosten en moeite besparen, die krant komt in die sneeuw toch nooit bij de abonnee.
Geen nood, natuurlijk: je hebt tenslotte de krant op internet. Jawel.
Beginnen wij met nrc.next. Deze krant, die gemaakt wordt en inderdaad ook bedoeld is voor de internetgeneratie, is op internet niet in zijn vertrouwde gedrukte vorm te raadplegen. Ik althans kan dat niet vinden. Wel in aangepaste vorm, maar dat heeft het nadeel dat de hele krant in losse stukjes geknipt is en ik daar door de weg niet in kan vinden. Renske de Greef vind ik nog net, maar waar staat het Ikje?
De Volkskrant wel, die is te zien alsof het gewoon de papieren krant is. Aan de vormgeving daarvan is de laatste weken zoveel geklooid dat het raadplegen nog een barre aangelegenheid is, alsof ook daar veertig centimeter sneeuw op ligt. Ik bedoel, de columns van Remco Campert zijn op zichzelf al nihilistisch genoeg, dat hoeft toch niet benadrukt te worden door van de linkerkolom de linkerhelft verborgen te houden? De krant van vrijdag was bovendien zo dik dat het systeem van de Volkskrant het opgeeft, tegen de tijd dat de laatste pagina’s in beeld behoren te komen. Oeps! roept het beeldscherm populair, de pagina die u vraagt is niet beschikbaar! De laatste pagina die nog wel te zien valt is die met de overledenen van afgelopen jaar. Je zou er een soort symboliek in kunnen zien.
De pagina’s die wel beschikbaar zijn bevatten dus die interviews en die prachtfoto’s. Dan heb je, ook met een 24-duimsscherm de keuze: het interview helemaal op het scherm maar dan onleesbaar klein, of groter en dan moet je dus de hele tijd heen en weer schuiven waarbij de pagina nog wel eens wil wegfloepen. Dat is nog eens geconcentreerd lezen.
Toen die jongen gistermiddag (ik neem aan welgemoed fluitend) het tuinpad weer afliep, het gezicht naar de felle winterzon gekeerd, zonk mij de moed in de schoenen. De papieren krant zou mij ook op Eerste Kerstdag niet meer bereiken, de duur betaalde krantenmakers hadden de middelvinger, met daarop de kerstboompiek, naar me opgestoken. En morgen, maandag, krijg ik ze natuurlijk ook niet. Want dan is er weer een nieuwe krant.
Maar hoewel ik dus zeker weet dat het vergeefs is, laat ik toch mijn noodkreet volgen: Ik eis de Kerstnummers! Nu!
________